[Piwny Garaż] Niezły knyf

[Pierre Celis]

na świętowanie 175-lecia browaru

Iron Maiden&Robinsons Trooper to jedna z tych rzeczy, których koncept wisi w powietrzu od zawsze i tylko czeka na sposobność wykrystalizowania się w materialnej formie. W końcu brytyjskie Ale od jednego z najbardziej znanych zespołów metalowych na świecie, co niby może się tutaj nie udać?

Nic więc dziwnego, że na informację o powstaniu takiego piwa podjarałem się konkretniej niż statystyczna gimnazjalistka na wieść o koncercie Dżastina B. Podobnie zresztą do reszty świata, wnioskując po tempie w jakim przybywało fanów na oficjalnym fanpage Iron Maiden Beer. Przy okazji naszła mnie nieautoryzowana retrospekcja, przy której stwierdziłem, że piękny i młody to już byłem. Niedługo trzeba będzie kupić Ferrari albo chociaż Porsche, jak się kryzys wieku napatoczy.

Już poważniej – kto jeszcze pamięta Carmageddon 2? Przy okazji, niedawno na Androida wyszedł port jedynki jest więc szansa i na dwójkę. W każdym razie ścieżka dźwiękowa była właśnie stworzona z kawałków Mejdenów. Co więcej nagrana została w formacie audio, więc płytka idealnie działała w zwykłych odtwarzaczach CD. Stare, ciekawe czasy. Dla mnie to było pierwsze spotkanie się z twórczością Iron Maiden. Człowiek się zestarzał, a plejlista pozostała.

Kolejna dygresja – jako, że tegoroczna trasa ma aż dwa przystanki w Polsce, jeżeli ktoś wybiera się do Łodzi to będzie okazja do spotkania mnie oraz Adeli z Gotowenapiwo.pl. I wypicia piwa w Piwotece po koncercie.

Dobra, wracając do meritum wpisu.

Piana: Bujna, drobno i średnio pęcherzykowata. Wolno opada, pięknie oblepiając szkło. Lekko przybrudzona/kremowa.

Barwa: Piękna głęboka barwa bursztynu/miedzi. Klarowne z iskrą.

Zapach: Mocna słodowość, biszkopt, morele, brzoskwinie, delikatne cytrusy, zielony orzech włoski. Cały bukiet zapachowy wręcz się kojarzy z brytyjskością, z typowymi piwami z Albionu. Nie jest to festyn z fajerwerkami w wydaniu amerykańskim, tylko fajnie zapowiadające się piwo w sam raz do sesyjnego posiedzenia w pubie.

Smak: Dosyć wysokie wysycenie jak na brytyjskie piwo. Początkowo delikatna, acz wyraźnie zaznaczona słodowość, przechodzi w herbatnikowo-biszkoptowe posmaki, by finiszować szlachetną brytyjską goryczką oraz posmakami kojarzącymi się z orzechami włoskimi i laskowymi. W tle pojawiają się jeszcze rodzynki i słodowe karmele.

Pod względem smakowym postawiłbym Trooper w połowie drogi między Wexford Irish Cream Ale a Bombardierem. W świetle ostatnich podniet na rynku piwowarskim wyjdzie, że jest to nic specjalnego. W końcu nie atakuje ani mocą, ani chmieleniem, ani dziwnym miszlingiem gatunkowym. Ale co z tego? Jest to piwo wybitnie pijalne, sesyjne, czyste. Wcale nie tak łatwe do uwarzenia.

Warto było poczekać, jak ktoś lubi Iron Maiden to pozycja obowiązkowa. I jeżeli ktoś chce zobaczyć jak smakuje typowo brytyjski Ale.

PS. Z etykietkami można się już nie starać. Lepszej nie będzie, nigdy.

Wyświetl pełny artykuł