bart3q

Hahahaha
Już to widzę:
 
"Super, wygrałem w konkursie XXX w kategorii: "Pale Ale z siarkowodorem" lub "IPA do 20 pkt"."
Ewentualnie "kurde, moja IPA miała 22 pkt i wrzucili mnie do wyższej ligi, jakbym fermentował trochę cieplej to miałbym 1 miejsce w piwach z rozpuchem"
 

Hahahaha
Już to widzę:
 
"Super, wygrałem w konkursie XXX w kategorii: "Pale Ale z siarkowodorem" lub "IPA do 20 pkt"."
Ewentualnie "kurde, moja IPA miała 22 pkt i wrzucili mnie do wyższej ligi, jakbym fermentował trochę cieplej to miałbym 1 miejsce w piwach z rozpuchem"
 

Hahahaha
Już to widzę:
 
"Super, wygrałem w konkursie XXX w kategorii: "Pale Ale z siarkowodorem" lub "IPA do 20 pkt"."
Ewentualnie "kurde, moja IPA miała 22 pkt i wrzucili mnie do wyższej ligi, jakbym fermentował trochę cieplej to miałbym 1 miejsce w piwach z rozpuchem"
 

Hahahaha
Już to widzę:
 
"Super, wygrałem w konkursie XXX w kategorii: "Pale Ale z siarkowodorem" lub "IPA do 20 pkt"."
Ewentualnie "kurde, moja IPA miała 22 pkt i wrzucili mnie do wyższej ligi, jakbym fermentował trochę cieplej to miałbym 1 miejsce w piwach z rozpuchem"
 

Wytłumaczenie jest proste:
Po prostu np. wszyscy moi znajomi warzą tylko i wyłącznie dobre piwa, ja jestem pod tym względem tak restrykcyjny, że jak dowiem się, że ktoś z moich znajomych wysłał piwo na konkurs które przejawiało wyraźne wady, od razu jest on usuwany z moich znajomych na facebooku, mało tego, z tego co wiem, Ci znajomi robią tak samo.
Po prostu nie chcemy, aby zła karma od osób warzących wadliwe piwa na Nas (i Nasze piwa) wpływała.
I tak powstało TWA.
 
PS Bez problemu możesz Nas rozpoznać na rożnych festiwalach po dziwnych uściskach dłoni, którymi się witamy.
 
 
 
 

 
Tak w ogóle całkiem niezłe 6/10

Jako współorganizator "niektórych konkursów" pozwolę sobie wyjaśnić.
 
"celem konkursów jest uszeregowanie piw od najlepszego do najgorszego" - jak najbardziej. Z tym, że sprecyzujmy - uszeregowanie w obrębie piw spełniających wymogi stylu, a także piw ogólnie pijalnych, czyli niewadliwych w sposób znacznie upośledzający pijalność.
 
"Bo, np. co do znaczy, że piwo "ma ewidentne wady lub jest niestylowe" (to piwo na 20 punktów? 15? 25? 27? 30? 32? 35?),"
Piwo ma "ewidentne" wady, kiedy cechy niepożądane równoważą lub przewyższają intensywnością cechy pożądane. Piwo jest niestylowe, kiedy ma balans lub obecność/charakter cech nietypowy dla stylu.
 
"gdzie jest granica między ewidentną niestylowością, a lekką niestylowością? itp."
Lekka niestylowość jest wtedy, kiedy pojawiają się w nim cechy niewłaściwe dla stylu, ale ich natężenie jest drugoplanowe i nie zaburza balansu cech właściwych dla stylu.
Ewidentna niestylowość jest wtedy, kiedy cechy niewłaściwe dla stylu są na poziomie równoważnym lub przysłaniającym cechy właściwe dla stylu, lub balans cech właściwych jest jednoznacznie nieodpowiedni dla danego stylu. 
 
"eliminacje są tylko ze zwykłej pragmatyczności"
Eliminacje są organizowanie w celu odsiania piw niestylowych lub ewidentnie wadliwych, a także - rzecz bardzo ważna - w celu wcześniejszego zapoznania sędziów z piwami finałowymi i ich ogólnym poziomem. Nawet kiedy liczba piw nadesłanych jest niewielka, eliminacje robić warto po to, żeby sędziowie mieli możliwość zapoznania się finałowymi piwami.
 
"dla mnie to trochę nie fair, że piwowar którego piwo normalnie zajęło by trzecie miejsce nie dostanie np. dyplomu)"
Nie fair to jest wtedy, kiedy piwowar dostaje dyplom nie dlatego, że uwarzył solidne piwo w stylu, ale dlatego że organizatorzy potrzebowali zapełnić podium. Chciałbyś taki dyplom?

Ad. 1 Wiem że to nie jest dekokcja.
Ad 2 Bo może być łatwiej uzyskać bardziej powtarzalne wyniki?

Wypić piwo i mieć piwo, czyli jak odzyskać drożdże z butelki.
 
Przeczytanie artykułu zajmie Ci około 15 minut. Artykuł powstał przy nieocenionej pomocy kolegów. Adresowany jest do początkujących piwowarów domowych. Po przeczytaniu dowiesz się, że warzenie dobrych piw latem jest łatwe. Sposób odzyskiwania zadziała dla drożdży Saccharomyces. Drożdże dzikie i blendy bakterii z drożdżami wymagają innego podejścia.
 
Wielkie dzięki Undeath, Pan Łyżwa oraz Maciejeq za pomoc, uwagi i recenzję. Dziękuję również wrocławskiemu browarowi Profesja za zgodę na użycie w tym artykule ich piwa jak również za cenne uwagi dotyczące sterylizacji w domowych warunkach. Chcę nadmienić tylko, że nie jest to lokowanie produktu ani celowa reklama.
 
Słowem wstępu. Mimo, że aura za oknem zdaje się temu przeczyć to jednak wysokie temperatury zbliżają się wielkimi krokami. Jeżeli nie masz możliwości kontrolowania temperatury fermentacji to w praktyce oznacza przerwę w warzeniu. Możesz zasłużenie zacząć uszczuplać nagromadzone zapasy. Najczęściej uszczuplanie zapasów przebiega szybciej niż było to zamierzone. Długi weekend z rodziną, koledzy z wizytą. Lato nie jest jeszcze w pełni i zapasy się skończyły.
 
Woda w kranie ma około 20°C. Chłodnica efektywnie schłodzi brzczkę do 30°C. Koszmar dla drożdży. W takich warunkach drożdże zorganizują plebiscyt fuzli, te z kolei w kombinacji z tlenem i kwasami organicznymi dadzą potężne estry, do tego aldehyd. Finalny produkt będzie można rozważać już tylko jako przykład sensorycznych wad.
 
Na szczęście z pomocą przychodzą nasi północni przyjaciele. Mówię tutaj o kveikach, drożdżach prosto ze Skandynawii. Są to drożdże, które w ‘tropikalnych’ warunkach czują się jak ryba w wodzie. Dostępne są od blisko dwóch lat w polskiej dystrybucji w dobrych sklepach piwowarskich. Firma Fermentum Mobile wypuściła szczep o nazwie FM53. Pochodzi z miejscowości Voss. Zdecydowanie warto go spróbować.
 
Trochę odbiegam, już wracam do tematu. Drożdże można również odzyskać z butelki dobrego piwa. Prawdopodobnie większość z nas, piwowarów, zanim kupi butelkę piwa to czyta i analizuje etykietę. Estetyczna i przemyślana przyciąga wzrok. Tak było w przypadku piwa Bard z browaru Profesja, spodobała mi się rycina i wziąłem butelkę. Jakie było moje zdziwienie gdy w składzie piwa przeczytałem, że do fermentacji użyto szczepu HotHead.

 




 
Są to drożdże wypuszczone na rynek przez Omega Labs oznaczone symbolem OLY-057 (tutaj masz wątek na naszym forum o tym szczepie). Z tego co sprawdziłem, oficjalnie niedostępne w polskiej dystrybucji. Producent określa je jako szczep ekskluzywny i ma na niego wyłączność. Trochę generalizując na temat charakterystyki kveików. Mają bardzo mocne podbicie słodowości oraz produkują szeroki wachlarz estrów. Do tego stopnia, że sprawiają wrażenie wręcz mdłych. Trudno tę charakterystykę przekuć w dobre sesyjne piwo. Wyjątkowośc HotHeadów polega na tym, że nie eksponują ‘kveikowości’ tak mocno. Estry, które wytwarzają pachną tropikalnymi owocami. Aromatycznie grają w jednej lidze z chmielami nowej fali.
Z tym szczepem spotkałem się prawie dwa lata temu. Nie miałem jeszcze wtedy pojęcia o banku drożdży i po dwóch pasażach straciłem gęstwę. Dopiero kilka miesięcy później, dzięki uprzejmości kolegów, udało mi się sprowadzić opakowanie.
HotHead według producenta to drożdże, które nie wymagają kontroli temperatury. Świetnie pracują w chłodniejsze jak i te gorące dni. Rozpiętość pracy jest potężna od 16°C do 37°C. Gdy zaczynają pracować, to robią to bez podchodów. Wrażenie z pierwszej fermentacji miałem takie: zaraz zeżrą fermentor. W fermentorze wyglądają jak pływający serek wiejski, tak dziwacznie flokulują. Burzliwą fermentację kończą najczęściej po trzech dniach. Momentalnie osiadają na dnie, robiąc tak klarowne piwo, że wielkie koncerny nie miałyby się czego wstydzić. Silna flokulacja i szybka praca niesie za sobą wadę. Taką, że drożdże potrzebują więcej czasu aby zjeść odpady metaboliczne. W domowych warunkach lekkie piwa fermentuję na nich przynajmniej 20 dni. Bazując na niewielkim doświadczeniu nie polecam ich do mocnych piw. Wraz ze wzrostem ABV bardzo zwalniają i tworzą mocno słodki profil, ciężko Ci będzie o balans w smaku. Za to lekkie piwa sesyjne - to jest to!
 
Jeżeli Cię zaciekawiłem, to zapraszam do poradnika jak odzyskać ten szczep prosto z butelki. Poniższa procedura zadziała dla dowolnego piwa. Większa szansa na odzyskanie drożdży jest w piwach o małym ABV. Aby odzyskać drożdże z butelki muszą być spełnione pewne warunki. Po pierwsze, piwo nie może być pasteryzowane, bo ten proces zabił wszystkie drożdże. Po drugie, piwo nie może być refermentowane innym szczepem. O tym dowiesz od producenta lub co bardziej prawdopodobne sam sprawdzisz. Odlej dwa litry brzeczki przy okazji najbliższego warzenia. Jako mini fermentora użyj butelki po wodzie - 5 litrowej. Najwyżej stwierdzisz, że to nie to. Piwo Bard spełnia oba warunki.
 
To czego będziesz potrzebował przedstawiam na poniższym zdjęciu:


 
Piwa z którego będziesz chciał odzyskać drożdże. W tym przypadku Bard. Jest zakryty ręcznikiem papierowym nasączonym StarSanem. Jeśli nie masz StarSanu, nie przejmuj się, zdezynfekujesz środkiem takim jakim masz na stanie. Jako uwaga. Piwo po zakupie i transporcie będzie wzburzone. Odstaw je do lodówki przynajmniej na dwa dni. Wszystko ładnie osiądzie na dnie. Właśnie tego osadu będziesz potrzebował. Słoik z zakrętką o pojemności przynajmniej 250 ml. Słoik nie może być po żadnych kiszonkach. Powód jest prosty, nie chcesz zakażenia lactobacillusem. Garnek z przykrywką. Do garnka musi zmieścić się słoik. Tak to u mnie wyglądało podczas gdy tyndalizowałem brzeczkę, o tym za chwilkę.  
Brzeczka około 100 ml, ekstrakt 5-7°P. Najlepiej gdyby brzeczka była niechmielona. Jeżeli masz pożywkę to dodaj tyle ile producent zaleca. Brzeczkę najprościej przygotować z suchego ekstraktu słodowego. Rozpuść 5-7 gram suchego ekstraktu słodowego w około 100ml wody. Jeżeli masz płynny ekstrakt to użyj go 20% więcej jak suchego. Środek dezynfekujący z atomizerem. Najlepiej jakby był oparty na alkoholu. StarSan też może być. Jałowy wacik albo mała gaza. Do nabycia w każdej aptece za kilkanaście groszy. Otwieracz do butelek. Wiem, że umiesz otworzyć piwo wszystkim i wszędzie ale w tym poradniku użyjesz otwieracza. Przyznaj, że siekiera wyglądałaby dość groteskowo. Para rękawiczek jednorazowych (opcjonalnie). Kupisz w aptece. Lampa spirytusowa (opcjonalnie). Minimalizuje ryzyko infekcji. Jeśli chcesz wiedzieć na czym polega jej rola to zapraszam tutaj.
 
Procedura
Jeżeli masz lampę spirytusową, to rób wszystkie czynności w promieniu kilkunastu centymetrów od płomienia. Jeśli nie masz, to się nie martw, wszystko i tak będzie dobrze.
 
Na początku musisz wysterylizować brzeczkę. Proces sterylizacji opisałem w części drugiej poradnika o banku drożdży piwowarskich. Nie ukrywam, że najlepiej by było gdybyś brzeczkę wysterylizował w szybkowarze. Na potrzeby tego artykułu zakładam, że nie masz garnka ciśnieniowego i opiszę Ci metodę tyndalizacji. Tyndalizacja, upraszczając, to codzienne pasteryzowanie przez 3 kolejne dni.
 
Tyndalizacja brzeczki:
Wlej brzeczkę i zakręć słoik. Gotuj słoik pod przykryciem przez godzinę. W garnku powinno być tyle wody aby sięgała ponad lustro brzeczki. Po tym czasie wyjmij słoik. Ten proces zabija formy wegetatywne mikrobów.
Po 24 godzinach powtórz gotowanie, tak samo jak w pierwszym punkcie. Tego dnia zabijasz formy przetrwalnikowe. Ponownie wyjmij słoik.
Po kolejnych 24 godzinach powtórz ostatni raz proces. Tego dnia pasteryzujesz tak na wszelki wypadek.
 
Zwykła jednorazowa pasteryzacja może być za słaba. Formy przetrwalnikowe mikrobów mogą wzbudzić się podczas pracy drożdży i finalnie zepsuć piwo, które zamierzasz uwarzyć.
 
Gdy już masz brzeczkę, to czas na odzyskiwanie:
Zdezynfekuj blat stołu, na którym będziesz pracował. Wytrzyj go do sucha jeżeli środek tego wymaga. Środek oparty na alkoholu odparuje w kilka minut.
Jeżeli masz, to podpal knot lampy spirytusowej. Wszystkie operacje rób powoli w promieniu kilkunastu centymetrów od płomienia. Zmniejszy to ryzyko kontaminacji. Jeśli nie masz lampy to pomiń ten krok, też się uda.
Wyjmij butelkę z lodówki tak aby  naruszając osadu (mi się prawie udało, niestety słabo złapałem i delikatnie wzburzyłem, ale finalnie wyszło jak trzeba).
Jeśli masz to załóż rękawiczki i zdezynfekuj dłonie.
Zdezynfekuj dokładnie z zewnątrz słoik z brzeczką, nie zapomnij zdezynfekować pod zakrętką. Po czasie działania/aktywacji środka zluzuj delikatnie nakrętkę, tak aby można było ją zdjąć jedną ręką.
Zdezynfekuj otwieracz oraz butelkę. Zwróć uwagę aby środek dostał się pod kapsel.
Wyjmij jałowy wacik/gazę. Potraktuj go środkiem dezynfekującym.
Otwórz butelkę piwa i dokładnie przetrzyj wacikiem wlot.

Przelej piwo do szklanki, powoli, po ściance, tak aby nie było ‘bulgotania’ i ‘cofek’ do wnętrza, chodzi o to by nie zruszyć osadu.

Gdy zauważysz, że osad zaczyna zbliżać się do szyjki to odstaw szklankę, zakręć butelką w celu wzburzenia osadu. Jeżeli drożdże mocno osiadły i nie widać osadu to po prostu pozostaw kilka mililitrów piwa w butelce.

Jeżeli masz lampę spirytusową to możesz dla pewności opalić wlot butelki nad płomieniem.
Teraz jedną ręką podnieś zakrętkę słoika z brzeczką i przelej cały osad z butelki i zakryj ponownie (robiłem zdjęcie, uruchom wyobraźnię, że podnoszę zakrętkę drugą ręką).

Zakręć mocno słoik, bujaj lub delikatnie kręć przez minutę w celu natlenienia. Zobacz jaka jest różnica w klarowności między piwem w tle a zaszczepionym starterem.

Pozostaje test organoleptyczny. Musisz sprawdzić czy piwo nie było zepsute i cała praca nie poszła na marne. Napełniona w kroku dziewiątym szklanka należy do Ciebie!
Po kilku godzinach poluzuj zakrętkę. Jeśli drożdże były w dobrym stanie to będziesz miał już oznaki pracy. Po 24-48 godzinach będziesz gotowy do zaszczepienia docelowego startera.
 

Po 20 godzinach, jeszcze pracują, w starterze widać dużo unoszących się kępek drożdży

Po 40 godzinach, wygląda na koniec pracy, starter jest bardzo klarowny. Drożdże osiadły na dnie.
 
Teraz nie pozostaje nic innego jak przygotować starter docelowy i zaszczepić go odzyskanymi drożdżami. Jest to proces do złudzenia podobny jak opisany powyżej, różnica to większa skala. Jak to zrobić opisałem w części drugiej poradnika traktującego o własnym banku drożdży piwowarskich.
 
Receptura, a w zasadzie garść wskazówek, jak uwarzyć sesyjne piwo w stylu APA.
 
Celuj w 11-12°P. Zacieranie infuzyjne bliżej pełnego ciała, czyli około 67°C.
Zasyp:
Jako baza pilzneński lub pale ale.
Crystal do 3%. Używając ciemniejszego możesz zagrać kolorem.
Cukier około 5%. Cukier jest to całkowicie fermentowalny. Podbije o stały próg poziom alkoholu. To spowoduje, że piwo będzie bardziej wytrawne i da lekką kontrę dla słodyczy kveików. Cukier wrzucam na 10 minut przed końcem gotowania, wtedy w kwaśnym środowisku jakim jest brzeczka zdąży zajść proces inwersji. Czyli sacharoza rozłoży się na na glukozę i fruktozę. Drożdże będą miały trochę łatwiej.
 
Najlepiej sprawdzają się chmiele nowofalowe. W moim odczuciu bardziej cytrusowe, bo owoce dostaniesz z estrów. Celuję w 30-40 IBU, daje to całkiem niezłą kontrę goryczkową. Fajne efekty miałem na chmielu Chinook PL i Cascade PL. Tutaj mała uwaga. Latem chmiel dodany na zimno często nie chce opaść. Zatem jeśli nie masz warunków na cold-crash to po prostu pomiń chmielenie na zimno. Też wyjdzie Ci smaczne piwo.
 
Najfajniejsze i najważniejsze czyli fermentacja. Chłodzę brzeczkę do 30°C. Nawet latem, gdy jest ciepła woda w kranie, nie zajmuje to więcej jak 20 minut. Natleniam, zadaję drożdże i wstawiam fermentor do pudła styropianowego. Ruszają z rozmachem już po kilku godzinach. Fermentacja burzliwa, można nawet powiedzieć sztorm w fermentorze, utrzyma temperaturę w pudle. W takiej temperaturze burzliwa będzie trwała około dwóch dni. Po 2-3 tygodniach piwo będzie gotowe do rozlewu. Jeśli nie masz pudła, to owiń fermentor kocem.
 

Zdjęcie piwa na odzyskanych drożdżach HotHead. Zdjęcie wykonał i przesłał Maciejeq. Mętność oraz porządna czapa piany wynika z obecności 10% płatków owsianych w zasypie.
 
 


Powyżej również piwo zrobione na odzyskanych HotHeadach. Jest wg zasypu, który podałem wyżej. Wybacz, ale nie robię tak ładnych zdjęć jak Maciek. Książka w tle jest po to by pokazać klarowność.
 
Zbliżając się do końca. Warto poczytać etykiety innych piw z browaru Profesja. Jak dobrze poszukasz, to znajdziesz przynajmniej jedną perełkę jeżeli chodzi o ciekawy i już niedostępny w sprzedaży szczep.
Zdarzają się też niepasteryzowane piwa z innych browarów rzemieślniczych również z bardzo ciekawymi drożdżami. Czy nie chciałbyś zrobić grodziskiego na oryginalnych drożdżach? Myślę, że warto czytać etykiety.
 
Artykuł ten napisałem wraz z ogromną pomocą kolegów, by pokazać, że nasze hobby można uprawiać przez cały rok. Na początku przygody nie musisz mieć drogiego sprzętu. Wystarczy dobrać odpowiednie drożdże i styl do którego pasują. Możesz kupić opakowanie FM53 lub spróbować nauczyć się czegoś nowego jak odzyskiwanie drożdży z butelki.
 
Dziękuję. Mam nadzieję, że Ci się podobało.
 
Zachęcam również do dyskusji i zadawania pytań. @Undeath oraz @Pan Łyżwa mają spore doświadczenie ze szczepem i odpowiedzą na wszystkie pytania.

Chciałem napisać w tytule "wymyślę nazwę browaru później" i wtedy wymyśliłem nazwę Browar Prokrastynacja. Możliwe, że zmienię. Jutro.
 
Spis treści chronologiczny.
2018 (21 warek)
1. Bitter z brewkitu, czyli łatwe początki
2. Pale ale, czyli tuningujemy brewkit eksperymentując, gdyby mi chmieliny nie zostały to byłoby super
3. Pale ale na szybko z ekstraktu, przygoda z przegazowaniem
4. Old ale "Retro", dobre to wyszło
5. Bitter ciasteczkowy, lepszy niż z brewkitu
6. APA z płatkami #1, incydent z zakażeniem
7. APA z płatkami #2, też zakażone
8. APA z płatkami #3 takie sobie, bo też lekko zakażone
9. Kveik apa #1"Kvanta" 
10. kveik wheat, pijalne
11. mocny kveik rozpuszczalnik, 
12. SMaSH Kveik na pilzneńskim i simcoe
13. Stout, też na kveikach
14. Gose bez ducha kraftu, też na kveikach
15. Saison
16. Mała APA, ale chmielona od serca
17. Kwasik prawilny, z duchem kraftu i lactobacillusami
18. DRye Stout z żytem (no shit, sherlock)
19. Belgian Pale Ale 
20. Pszenica nelson sauvign
21. Belgian Dark Strong Ale
 
2019 (17 warek)
22. Milk Stout (na bitwy we Wrocławiu)
23. Pieprzony stout 
24. Flanders Red Ale
25A. Strong Bitter
25B Belgian Pale Ale
26.  Marynkarz belgijski bezstylowy
27. Brett ale, czyli wieś w piwie 
28. Kwasy
       28 A. Sour Raw Brett Ale
       28 B. Belglinner weisse (na urodziny profesji)
29. Kolejny belgijski kwas (na warsztaty piwowarskie na WFDP)
30. Wincyj belgijskich kwasów. Kapusta kiszona głównie. 
28A + 30+. Sour Raw Brett Belgian Graff, czyli kiszona kapusta z końskim posmakiem i nutką octu jabłkowego.
31. Flanders red ale, w planach fermentacja przez kilka lat
32. Saison
33. Session Brett Brut IPA
34. Raw ale (Hornindal kveik)
35 Weizen/Mango weizen
36. Weizenbock
32+33+34 Eksperymentalny sour brett ale
37. Prokrastynatus, wild sour raw cherry brett ale
37 b. berliner weisse z owocami z wysłodzin z prokrastynatusa 
38. Old Ale na kveikach
38 b. brett stout 
39. Best Bitter
 
2020 (13 warek):
40. American 100% wheat (raw, kveik)
41. Belgian Pale Ale
42. Outmeal Stout z tonką
43. Raw Hoppy California Common
44. Brettliner weisse
45. Raw belgian amber wheat? (paskudztwo)
46. Sour brett ale
47. Kveik APA z ekstraktu
48. Belgian Dubbel z przymrużeniem oka
49. American Wheat na kveikach z ekstraktu
50. Bezglutenowe AIPA
51. Schwarzbier
52. Piwo z mango
 
2021:
53. Kveik APA z ekstraktu
54A Maibock
54B Session IPA 
55 Porter angielski (ciemne babskie) na kveikach
56. West coast IPA
57. Kveik APA z ekstraktu
58. sRIS
59. Porter angielski (Brown Porter)
60. Sour ale z ekstraktu
61. Sour ale 
62. Hazy APA
63. Pale Ale
64. Porter angielski
65. Ciemny lager
 
2022:
66. Doppelbock
67. The dark bunzlauer
68. Sesyjny miód pitny
69. Trójniak
70. Wiśniowe
 
2023:
71. Sour Braggot
 
 
Parametry wrocławskiej kranówczanki:
https://www.mpwik.wroc.pl/uslugi/uslugi-laboratoryjne/parametry-wody/
 
 
Brudnopis:
Składniki kraftowych piw komercyjnych, które wyjątkowo przypadły mi do gustu i na których chcę się wzorować warząc piwo w domu:
RIS imperial stout jack daniels barrel aged z browaru Jana: pale ale, monachijski, karmelowy 150, carafa 3 special. Chmiele magnum, fuggles, admiral.
24 blg, 9.5% alk
 
ile waży litr pilzneńskiego viking malt: ok 0,58 kg
ile waży litr pszenicznego viking malt: 0,74 kg
 

Tutaj poczytaj, pod kalkulatorem jest dużo informacji na jakich podstawach został on opracowany.
http://www.brewersfriend.com/yeast-pitch-rate-and-starter-calculator/

Jak chcesz się ustrzec marskości wątroby to lepiej zrezygnować z picia piwa niż używania woreczków, w których kiedyś coś spleśniało.

7C. Kellerbier
Aroma: Reflects base style. Typically has additional yeast character, with byproducts not frequently found in well-lagered German beers (such as diacetyl, sulfur, and acetaldehyde).
Appearance: Reflects base style. Typically can be somewhat hazy or cloudy, and likely a little darker in appearance than the base style.
Flavor: Reflects base style. Typically has additional yeast character, with some byproducts not frequently found in well- lagered German beers (such as diacetyl, sulfur, and acetaldehyde), although not at objectionable levels.
Mouthfeel: Reflects base style. Has a bit more body and creamy texture due to yeast in suspension, and may have a slight slickness if diacetyl is present. May have a lower carbonation than the base style.
Comments: Young, unfiltered, unpasteurized versions of the traditional German beer styles, traditionally served on tap from the lagering vessel. The name literally means “cellar beer” – implying a beer served straight from the lagering cellar. Since this serving method can be applied to a wide range of beers, the style is somewhat hard to pin down. However, there are several common variants that can be described and used as templates for other versions. Sometimes described as Naturtrüb or naturally cloudy. Also sometimes called Zwickelbier, after the name of the tap used to sample from a lagering tank.
History: Originally, Kellerbier referred to any Lager beer being matured in the caves or cellars under the brewery. In the 19th century, Kellerbier was a strong, aged beer meant to last the summer (Sommerbier), stored in rock cellars and served straight from them. But when refrigeration began to be used, the term shifted to describing special beers that were served young, directly from the cellar or lagering vessel. Today some breweries use the term purely for marketing purposes to make their beers appear special. While a kellerbier is sometimes considered more of a serving style than a beer style, the serving technique is still predominately used with certain styles in certain regions (such as Helles around the Munich area, or a Märzen in the Franconia region).
Entry Instructions: The entrant must specify whether the entry is a Pale Kellerbier (based on Helles) or an Amber Kellerbier (based on Märzen). The entrant may specify another type of Kellerbier based on other base styles such as Pils, Bock, Schwarzbier, but should supply a style description for judges.
 
-----
 
07C. Kellerbier
 
Aromat: Odzwierciedla styl bazowy. Zazwyczaj posiada dodatkowo charakter drożdżowy , wraz z produktami ubocznymi które są rzadko spotykane w dobrze wylagerowanych niemieckich piwach (takich jak diacetyl, siarka, aldehyd octowy).
 
Wygląd: Odzwierciedla styl bazowy. Przeważnie może być poniekąd zamglone lub mętne i trochę ciemniejsze w porównaniu do bazowego stylu.
 
Smak: Odzwierciedla styl bazowy. Zazwyczaj posiada dodatkowo charakter drożdżowy, wraz z produktami ubocznymi które są rzadko spotykane w dobrze wylagerowanych niemieckich piwach (takich jak diacetyl, siarka, aldehyd octowy), chociaż nie na poziomie niepożądanym.
 
Odczucie w ustach: Odzwierciedla styl bazowy. Posiada trochę więcej ciała i kremowej tekstury z powodu zawiesiny drożdżowej. Może również posiadać lekką śliskość jeśli występuje w nim diacetyl. Może posiadać niższy stopień wysycenia niż styl bazowy.
 
Komentarz: Młoda, niefiltrowana, niepasteryzowana wersja tradycyjnego niemieckiego piwa, tradycyjnie serwowana z beczki w której było lagerowane. Nazwa dosłowna oznacza ''piwo piwniczne'' – sugerując piwo serwowane prosto z beczki w piwnicy, w której było lagerowane. Od kiedy taka metoda serwowania piwa może odnosić się do wielu innych stylów piwa, styl ten jest poniekąd trudny do ustalenia. Istnieje jednak kilka typowych wariantów, które można opisać i wykorzystać jako szablony dla innych wersji. Czasami określane jako Naturtrüb lub naturalne mętne. Również czasami nazywane Zwickelbier, od nazwy kranu używanego do pobierania próbek ze zbiornika leżakującego.
 
Historia: Oryginalnie, Kellerbier odpowiada każdemu lagerowi które dojrzewają w komorach lub piwnicach pod browarem. W XIX wieku, Kellerbier był piwem mocnym, dojrzewającym, które miało przetrwać lato (Sommerbier), przechowywanym w kamiennych piwnicach i serwowanym prosto z nich. Jednak kiedy zaczęto używać lodówek, termin ten zaczął dotyczyć piw specjalnych, które były serwowane młode, prosto z piwnicy lub zbiornika w którym leżakowało. Dzisiaj niektóre browary używają tego określenia głównie do celów marketingowych, aby ich piwa wydawały się wyjątkowe. Podczas gdy kellerbier jest czasem uważany za styl serwowania piwa niż za sam styl piwa, technika serwowania piwa jest nadal w przeważającej mierze używana w niektórych regionach ( jak Helles wokół Monachium, lub Marzen w regionie Frankonii).
 
Wskazówki dla uczestnika: Uczestnik musi sprecyzować czy wpisany jest Pale Kellerbier (na podstawie Helles) czy Amber Kellerbier (na podstawie Marzen). Uczestnik może określić inny typ Kellerbier na podstawie innych stylów bazowych takich jak Pils, Bock, Schwarzbier, jednak powinien dostarczyć również opis stylu dla sędziów.
 

Ogólne wrażenie:
Najbardziej powszechne, jasne, orzeźwiające, wysoko odfermentowane, umiarkowanie goryczkowe, umiarkowanie mocne belgijskie ale z bardzo wytrawnym finiszem. Zazwyczaj mocno nasycone, przygotowywane z użyciem innych niż jęczmień zbóż i opcjonalnie przypraw dla uzyskania złożoności, a uzupełnia to wyrazisty charakter drożdży, który jest owocowy, przyprawowy i nieprzesadnie fenolowy. Mniej popularne interpretacje zawierają bądź mniej, bądź więcej alkoholu, podobnie jak zdarzają się ciemniejsze wersje z dodatkowym słodowym charakterem.
 
Aromat:
Dość aromatyczne, z ewidentną owocową, przyprawową i chmielową charakterystyką. Estry mogą być całkiem intensywne (od umiarkowanych do intensywnych) i często przypominają aromat owoców cytrusowych, takich jak pomarańcze czy cytryny. Aromaty chmielowe od niskich do umiarkowanych i są często przyprawowe, kwiatowe, ziemiste lub owocowe. Mocniejsze wersje mogą posiadać łagodne, przyprawowe nuty alkoholowe (o niskiej intensywności). Nuty przyprawowe są zazwyczaj bardziej pieprzowe niż goździkowe i nie powinny być mocniejsze niż umiarkowanie mocne (zazwyczaj pochodzą z drożdży). Subtelne, uzupełniające ziołowe lub przyprawowe dodatki są dozwolone, ale nie powinny być dominujące. Charakter słodowy jest zazwyczaj nieco zbożowy i o niskiej intensywności. Ciemniejsze i mocniejsze wersje będą miały bardziej wyczuwalną słodowość, w ciemniejszych wersjach pojawią się nuty typowe dla ciemnych słodów – tostowe, biszkoptowe, karmelowe, czekoladowe. W wersjach, gdzie zamiast goryczki obecna jest kwaśność, może być wyczuwalny typowy kwaśny charakter – od niskiego do umiarkowanego.
 
Wygląd:
Jasne wersje są często wyraźnie jasnopomarańczowe, ale mogą być też jasnozłote do bursztynowych (złote do bursztynowo-złotych są najbardziej powszechne). Ciemniejsze wersje mogą być miedziane do ciemnobrązowych. Długo utrzymująca się, gęsta, zwarta biała do jasnobeżowej piana pozostawiająca przy opadaniu charakterystyczną koronkę belgijską (brabancką). Klarowność od słabej do dobrej, chociaż mglistość nie jest niepożądana w tym stylu niefiltrowanego piwa. Musujące.
 
Smak:
Średnio niskie do średnio wysokich owocowe i przyprawowe smaki, wspierane przez łagodny – od niskiego do średniego – charakter słodowy, często z pewnymi smakami zbożowymi. Goryczka jest zazwyczaj umiarkowana do wysokiej, chociaż kwaśność może występować w miejsce goryczki (obie nie powinny być równie intensywne jednocześnie). Odfermentowanie jest skrajnie wysokie, co daje charakterystyczny wytrawny finisz będący esencją tego stylu. Saison nigdy nie powinien mieć słodkiego finiszu. Owocowy charakter jest przeważnie cytrusowy (pomarańczowy lub cytrynowy), a przyprawowość zazwyczaj pieprzowa. Zakres równowagi w charakterystyce owocowo-przyprawowej jest często zdeterminowany wyborem drożdży. Smak chmielowy jest od niskiego do umiarkowanego, ale przeważnie przyprawowy lub ziemisty w charakterze. Balans ma byś skierowany w stronę owocowości, przyprawowości i chmielowego charakteru – ani goryczka ani kwaśność nie może nadmiernie dominować. Ciemniejsze wersje będą miały bardziej słodowy charakter, z zakresem smaków pochodzących z ciemniejszych słodów – tostów, chleba, biszkoptów, czekolady itp. - które wspierają owocowo-przyprawowy charakter piwa (palone smaki nie są typowe). Mocniejsze wersje będą miały ogólnie bardziej słodowy smak, tak jak lekko wyczuwalny alkohol. Zioła i przyprawy są całkowicie opcjonalne, ale jeśli są obecne, powinny być użyte z umiarem i nie odwracać uwagi od charakteru drożdży. Finisz jest bardzo wytrawny i posmak jest zazwyczaj gorzki lub przyprawowy. Goryczka chmielowa może być nieduża, chociaż może wydawać się uwydatniona przez wysokie odfermentowanie.
 
Odczucie w ustach
Lekka do średniej treściwość. Odczucie alkoholu zmienia się wraz z mocą piwa – od braku wyczuwalności w wersji stołowej (table), przez lekki w standardowych wersjach do umiarkowanego w wersjach mocniejszych. Jednak jakikolwiek rozgrzewający charakter alkoholu, alkoholowe „ciepełko” powinno być zdecydowanie na niskim poziomie. Bardzo wysokie nasycenie, wręcz musujące – jest wystarczająco szczypiący na języku, by zbalansować bardzo wytrawny finisz. W wersjach z kwaśnością, niski do umiarkowanego cierpki charakter może dodać nieco orzeźwienia, ale nie powinien być ściągający.
 
Komentarze:
Wariacje istnieją w mocy i kolorze, ale wszystkie posiadają zbliżoną charakterystykę i balans, w szczególności orzeźwiający charakter, wysokie odfermentowanie, wytrawny charakter z wysokim nasyceniem. Nie ma związku między mocą a kolorem. Zbalansowanie może zmienić się nieco wraz z mocą i kolorem, ale podobieństwo do oryginalnych, rzemieślniczych ales powinno być ewidentne. Jasne wersje są zazwyczaj bardziej gorzkie i mają więcej charakteru chmielowego podczas gdy ciemniejsze wersje mają tendencje do posiadania bardziej słodowego charakteru i słodkości, dając bardziej zbalansowane interpretacje. Mocniejsze wersje często mogą być bardziej słodowe w smaku, bogatsze i treściwsze w prostej zależności od wyższego ekstraktu. Chociaż mogą być bardzo głęboko odfermentowane, mogą nie być odbierane jako tak wytrawne jak standardowo-mocne wersje ze względu na swoją krzepiącą moc. Charakter pochodzący z drożdży jest dla saisona konieczny, chociaż bardziej słodowe i bogatsze wersje mogą bardziej maskować ten charakter. Często nazywane Farmhouse ales w USA, ale to określenie nie jest powszechne w Europie, gdzie są one częścią większej grupy rzemieślniczych ales.
 
Historia
Przystosowane do leżakowania ale oryginalnie warzone w Walonii, francuskojęzycznym regionie Belgii, do konsumpcji podczas aktywnego sezonu farmerskiego. Pierwotnie produkt niskoalkoholowy, taki, aby nie osłabiał robotników pracujących w polu, jednak istniał także mocniejszy produkt do sprzedaży w tawernach. Mocniejsze i zróżnicowane kolorystycznie wersje pojawiły się po drugiej wojnie światowej. Najbardziej znany współczesny saison, Saison Dupont, był po raz pierwszy wyprodukowany w latach 20. Pierwotnie wiejskie, rzemieślnicze ale zrobione z lokalnych, pochodzących z pola składników, teraz warzone głównie w dużych browarach, jednak wciąż zachowujące charakter swojego skromnego pochodzenia.
 
Charakterystyczne składniki:
Zazwyczaj nieprzyprawiany, z nadającymi charakter drożdżami, chmielami i ziarnami, jednak przyprawy są dozwolone, o ile dopełniają ten charakter. Typowe są kontynentalne słody bazowe, ale zasyp przeważnie zawierał też inne zboża, takie jak pszenica, owies, żyto lub orkisz. Dodatki takie jak cukier i miód mogą być też użyte dla dodania złożoności i redukcji wytrawności. Ciemniejsze wersje będą zazwyczaj wykorzystywały bogatsze, ciemniejsze słody, ale nie typowo palone. Powszechnie używane są chmiele w typie Saaza, Styrian lub East Kent Golding. Szeroki zakres ziół i przypraw może dodać złożoności i wyjątkowości, ale powinny zawsze dobrze łączyć się z drożdżowym i chmielowym charakterem. Brettanomyces nie są typowe dla tego stylu. Saisony z Brettami powinny być rejestrowane w kategorii American Wild Ale
 
Porównanie stylu:
Standardowa moc i jasna barwa (najpopularniejsza wersja) jak bardziej odfermentowany, chmielowy i gorzki belgian blond ale z mocniejszym charakterem pochodzącym z drożdży. W wersji imperialnej moc i jasna barwa – podobne do Tripla, ale częściej z cechą większej zbożowości, przaśności i czasem z ostrzejszym charakterem drożdży.
 
Parametry:
Zgłaszający musi określić moc (stołowe, standardowe czy super) i kolor (jasne, ciemne)
Gęstość początkowa: 11,9 – 15,9°Blg (standardowa)
Gęstość końcowa: 0,5 – 2°Blg (standardowa)
Goryczka: 20 - 35 IBUs
Barwa: 5 - 14 SRM (jasna), 15-22 (ciemna)
Zawartość alkoholu: 3,5 – 5,0% (stołowa), 5,0 – 7,0% (standardowa), 7,0 – 9,5% (super).
 
Komercyjne przykłady:
Ellzelloise Saison, Fantome Saison, Lafebvre Saison 1900, Saison Dupont Vieille Provision, Saison de Pipaix, Saison Regal, Saison Voisin, Boulevard Tank 7 Farmhouse Ale, Szałpiw Petronelka, Trzech Kumpli Szczyt Sezonu, Piwoteka Niezłe Ziółko, Browar Gzub Piknik z Dzikiem, Browar Zakładowy Kombinator
 
 
 
Overall Impression:
Most commonly, a pale, refreshing, highly-attenuated, moderately-bitter, moderate-strength Belgian ale with a very dry finish. Typically highly carbonated, and using non-barley cereal grains and optional spices for complexity, as complements the expressive yeast character that is fruity, spicy, and not overly phenolic. Less common variations include both lower-alcohol and higher-alcohol products, as well as darker versions with additional malt character.
 
Aroma:
Quite aromatic, with fruity, spicy, and hoppy characteristics evident. The esters can be fairly high (moderate to high), and are often reminiscent of citrus fruits such as oranges or lemons. The hops are low to moderate and are often spicy, floral, earthy, or fruity. Stronger versions can have a soft, spicy alcohol note (low intensity). Spicy notes are typically peppery rather than clove-like, and can be up to moderatelystrong (typically yeast-derived). Subtle, complementary herb or spice additions are allowable, but should not dominate. The malt character is typically slightly grainy in character and low in intensity. Darker and stronger versions will have more noticeable malt, with darker versions taking characteristics associated with grains of that color (toasty, biscuity, caramelly, chocolate, etc.). In versions where sourness is present instead of bitterness, some of the sour character can be detected (low to moderate).
 
Appearance:
Pale versions are often a distinctive pale orange but may be pale golden to amber in color (gold to amber-gold is most common). Darker versions may run from copper to dark brown. Long-lasting, dense, rocky white to ivory head resulting in characteristic Belgian lace on the glass as it fades. Clarity is poor to good, though haze is not unexpected in this type of unfiltered beer. Effervescent.
 
Flavor:
Medium-low to medium-high fruity and spicy flavors, supported by a low to medium soft malt character, often with some grainy flavors. Bitterness is typically moderate to high, although sourness can be present in place of bitterness (both should not be strong flavors at the same time). Attenuation is extremely high, which gives a characteristic dry finish essential to the style; a Saison should never finish sweet. The fruity character is frequently citrusy (orange or lemon), and the spices are typically peppery. Allow for a range of balance in the fruity-spicy characteristics; this is often driven by the yeast selection. Hop flavor is low to moderate, and generally spicy or earthy in character. The balance is towards the fruity, spicy, hoppy character, with any bitterness or sourness not overwhelming these flavors. Darker versions will have more malt character, with a range of flavors derived from darker malts (toasty, bready, biscuity, chocolate, etc.) that support the fruity-spicy character of the beer (roasted flavors are not typical). Stronger versions will have more malt flavor in general, as well as a light alcohol impression. Herbs and spices are completely optional, but if present should be used in moderation and not detract from the yeast character. The finish is very dry and the aftertaste is typically bitter and spicy. The hop bitterness can be restrained, although it can seem accentuated due to the high attenuation levels.
 
Mouthfeel:
Light to medium body. Alcohol sensation varies with strength, from none in table version to light in standard versions, to moderate in super versions. However, any warming character should be fairly low. Very high carbonation with an effervescent quality. There is enough prickly acidity on the tongue to balance the very dry finish. In versions with sourness, a low to moderate tart character can add a refreshing bite, but not be puckering (optional).
 
Comments:
Variations exist in strength and color, but they all have similar characteristics and balance, in particularly the refreshing, highly-attenuated, dry character with high carbonation. There is no correlation between strength and color. The balance can change somewhat with strength and color variations, but the family resemblance to the original artisanal ale should be evident. Pale versions are likely to be more bitter and have more hop character, while darker versions tend to have more malt character and sweetness, yielding a more balanced presentations. Stronger versions often will have more malt flavor, richness, and body simply due to their higher gravity. Although they tend to be very wellattenuated, they may not be perceived to be as dry as standardstrength saisons due to their strength. The Saison yeast character is a must, although maltier and richer versions will tend to mask this character more. Often called Farmhouse ales in the US, but this term is not common in Europe where they are simply part of a larger grouping of artisanal ales.
 
History:
A provision ale originally brewed in Wallonia, the French-speaking part of Belgium, for consumption during the active farming season. Originally a lower-alcohol product so as to not debilitate field workers, but tavern-strength products also existed. Higher-strength and different-colored products appeared after WWII. The best known modern saison, Saison Dupont, was first produced in the 1920s. Originally a rustic, artisanal ale made with local farm-produced ingredients, it is now brewed mostly in larger breweries yet retains the image of its humble origins.
 
Characteristic Ingredients:
Not typically spiced, with the yeast, hops and grain providing the character; but spices are allowed if they provide a complementary character. Continental base malts are typical, but the grist frequently contains other grains such as wheat, oats, rye, or spelt. Adjuncts such as sugar and honey can also serve to add complexity and dry out the beer. Darker versions will typically use richer, darker malts, but not typically roasted types. Saazer-type, Styrian or East Kent Golding hops are commonly used. A wide range of herbs or spices can add complexity and uniqueness, but should always meld well with the yeast and hop character. Brettanomyces is not typical for this style; Saisons with Brett should be entered in the American Wild Ale category.
 
Style Comparison:
At standard strengths and pale color (the most common variety), like a more highly-attenuated, hoppy, and bitter Belgian blond ale with a stronger yeast character. At super strength and pale color, similar to a Belgian tripel, but often with more of a grainy, rustic quality and sometimes with a spicier yeast character.
 

Ogólne wrażenie:
Odważnie chmielony, przeciętnie mocny do względnie mocnego jasny bitter. Pijalność i świeżość są najważniejszymi cechami tego stylu
 
Aromat:
Aromat chmielowy jest umiarkowanie niski do umiarkowanie wysokiego i pochodzić może z różnych odmian chmielu – najczęściej używane są kwiatowe, ziołowe lub ziemiste chmiele angielskie lub cytrusowe chmiele amerykańskie. Często przy zastosowaniu jednej konkretnej odmiany chmielu (single hop), jej cechy będą wyraźnie wyczuwalne. Aromat słodowy niewielki do braku, brak karmelowości. Średnio-niski do niskiego owocowy aromat, bardziej chmielowy niż estrowy. Diacetyl niski do braku
 
Wygląd:
Barwa od słomkowego do złotego. Klarowność dobra do kryształowej. Niska do umiarkowanej biała piana. Niska piana jest akceptowalna, jeśli niskie jest też nasycenie.
 
Smak:
Goryczka średnia do średnio-wysokiej. Smaki chmielowe umiarkowane do umiarkowanie wysokich i pochodzą z różnych odmian chmielu, przeważnie coraz popularniejsze są smaku cytrusowe. Średnio-niski do niskiego charakter słodowy, głównie chlebowy z możliwym lekkim smakiem biszkoptowym. Smaki karmelowe są nieobecne. Diacetyl niski do braku. Chmielowa goryczka i smak powinny być wyraźne. Estry umiarkowanie niskie do niskich. Średnio-wytrawny do wytrawnego finisz. Goryczka wzrasta wraz z poziomem alkoholu, ale jest zawsze zbalansowana.
 
Odczucie w ustach:
Treściwość lekka do średniej. Nasycenie niskie do umiarkowanego na kranie, chociaż butelkowane wersje komercyjne mogą być mocniej nasycone. Mocniejsze wersje mogą posiadać względne alkoholowe ciepełko, ale nie powinno być zbyt wysokie.
 
Komentarze:
Dobrze nachmielone, orzeźwiajace piwo eksponujące cechy użytych chmieli. Serwowany w niższej temperaturze niż tradycyjne bittery, styl był oryginalnie przygotowywany jako odświeżające, letnie piwo, jednak obecnie jest warzony przez cały rok. Chociaż wcześniej piwa te były warzone z angielskim chmielem, teraz coraz częściej używane są cytrusowe chmiele amerykańskie. Golden ales nazywane są też Golden Bitters, Summer Ales lub British Blonde Ales. Można znaleźć jest w caskach, kegach i butelkach.
 
Historia:
Współczesne golden ales powstały w Anglii, aby rywalizować z mocnymi na rynku lagerami. Choć trudne jest wskazanie pierwszego golden ale, to wielu za początek stylu uznaje Hop Back's Summer Lightning , który uwarzony został po raz pierwszy w 1986 r.
 
Charakterystyczne składniki:
Nisko barwiący słód pale ale lub „lagerowy” stanowiący niejako „czyste płótno” dla uwydatnienia cech zastosowanego chmielenia. Możliwe jest użycie dodatków cukrowych, kukurydzy lub pszenicy. Przeważnie używane są chmiele angielskie, jednak coraz powszechniejsze staje się używanie cytrusowych odmian amerykańskich. Brytyjskie drożdże o czystym profilu.
 
Porównanie stylu:
Bardziej zbliżony do American Pale Ale niż jakikolwiek inny styl, chociaż jest często lżejszy i zazwyczaj posiada angielskie składniki. W porównaniu do brytyjskich bitterów i pale ales nie ma karmelowości i jest mniej estrowy. Wytrawny jak bittery, ale z mniej wyczuwalnym charakterem słodowym balansującym chmielenie. Często używane i wyczuwalne amerykańskie chmiele, bardziej niż w innych nowoczesnych brytyjskich stylach.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 9,5 – 13,1 Blg
Gęstość końcowa: 1,5 – 3,1 Blg
Zawartość alkoholu: 3,8 – 5,0% obj.
Goryczka: 20-45 IBUs
Barwa: 2-6 SRM
 
Komercyjne przykłady:
Crouch Vale Brewers Gold, Fuller's Discovery, Golden Hill Exmoor Gold, Hop Back Summer Lightning, Kelham Island Pale Rider, Morland Old Golden Hen, Oakham JHB
 
 
 
 
Overall Impression:
A hop-forward, average-strength to moderately-strong pale bitter. Drinkability and a refreshing quality are critical components of the style.
 
Aroma:
Hop aroma is moderately low to moderately high, and can use any variety of hops – floral, herbal, or earthy English hops and citrusy American hops are most common. Frequently a single hop varietal will be showcased. Little to no malt aroma; no caramel. Medium-low to low fruity aroma from the hops rather than esters. Little to no diacetyl.
 
Appearance:
Straw to golden in color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white head. A low head is acceptable when carbonation is also low.
 
Flavor:
Medium to medium-high bitterness. Hop flavor is moderate to moderately high of any hop variety, although citrus flavors are increasingly common. Medium-low to low malt character, generally bready with perhaps a little biscuity flavor. Caramel flavors are typically absent. Little to no diacetyl. Hop bitterness and flavor should be pronounced. Moderately-low to low esters. Medium-dry to dry finish. Bitterness increases with alcohol level, but is always balanced.
 
Mouthfeel:
Light to medium body. Low to moderate carbonation on draught, although bottled commercial versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth, but this character should not be too high.
 
Comments:
Well-hopped, quenching beer with an emphasis on showcasing hops. Served colder than traditional bitters, this style was originally positioned as a refreshing summer beer, but is now often brewed year-round. Although early on the beers were brewed with English hops, increasingly American citrus-flavored hops are used. Golden Ales are also called Golden Bitters, Summer Ales, or British Blonde Ales. Can be found in cask, keg, and bottle.
 
History:
Modern golden ales were developed in England to take on strongly-marketed lagers. While it is difficult to identify the first, Hop Back's Summer Lightning, first brewed in 1986, is thought by many to have got the style off the ground.
 
Characteristic Ingredients:
Low-color pale or lager malt acting as a blank canvas for the hop character. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English hops frequently used, although citrusy American varietals are becoming more common. Somewhat clean-fermenting British yeast.
 
Style Comparison:
More similar to an American Pale Ale than anything else, although it is often lower in alcohol and usually features British ingredients. Has no caramel and fewer esters compared to British bitters and pale ales. Dry as bitters but with less malt character to support the hops, giving a different balance. Often uses (and features) American hops, more so than most other modern British styles. 

20C. Imperial Stout
 
Overall Impression: An intensely-flavored, big, dark ale with a wide range of flavor balances and regional interpretations. Roasty-burnt malt with deep dark or dried fruit flavors, and a warming, bittersweet finish. Despite the intense flavors, the components need to meld together to create a complex, harmonious beer, not a hot mess.
 
Aroma: Rich and complex, with variable amounts of roasted grains, maltiness, fruity esters, hops, and alcohol. The roasted malt character can take on coffee, dark chocolate, or slightly burnt tones and can be light to moderately strong. The malt aroma can be subtle to rich and barleywine-like. May optionally show a slight specialty malt character (e.g., caramel), but this should only add complexity and not dominate. Fruity esters may be low to moderately strong, and may take on a complex, dark fruit (e.g., plums, prunes, raisins) character. Hop aroma can be very low to quite aggressive, and may contain any hop variety. An alcohol character may be present, but shouldn’t be sharp, hot, or solventy. Aged versions may have a slight vinous or port-like quality, but shouldn’t be sour. The balance can vary with any of the aroma elements taking center stage. Not all possible aromas described need be present; many interpretations are possible. Aging affects the intensity, balance and smoothness of aromatics.
 
Appearance: Color may range from very dark reddish-brown to jet black. Opaque. Deep tan to dark brown head. Generally has a well-formed head, although head retention may be low to moderate. High alcohol and viscosity may be visible in “legs” when beer is swirled in a glass.
 
Flavor: Rich, deep, complex and frequently quite intense, with variable amounts of roasted malt/grains, maltiness, fruity esters, hop bitterness and flavor, and alcohol. Medium to aggressively high bitterness. Medium-low to high hop flavor (any variety). Moderate to aggressively high roasted malt/grain flavors can suggest bittersweet or unsweetened chocolate, cocoa, and/or strong coffee. A slightly burnt grain, burnt currant or tarry character may be evident. Fruity esters may be low to intense, and can take on a dark fruit character (raisins, plums, or prunes). Malt backbone can be balanced and supportive to rich and barleywine-like, and may optionally show some supporting caramel, bready or toasty flavors. The palate and finish can vary from relatively dry to moderately sweet, usually with some lingering roastiness, hop bitterness and warming character. The balance and intensity of flavors can be affected by aging, with some flavors becoming more subdued over time and some aged, vinous or port-like qualities developing.
 
Mouthfeel: Full to very full-bodied and chewy, with a velvety, luscious texture (although the body may decline with long conditioning). Gentle smooth warmth from alcohol should be present and noticeable, but not a primary characteristic; in well-conditioned versions, the alcohol can be deceptive. Should not be syrupy or under-attenuated. Carbonation may be low to moderate, depending on age and conditioning.
 
Comments: Traditionally an English style, but it is currently much more popular and widely available in America where it is a craft beer favorite, not a curiosity. Variations exist, with English and American interpretations (predictably, the American versions have more bitterness, roasted character, and finishing hops, while the English varieties reflect a more complex specialty malt character and a more forward ester profile). Not all Imperial Stouts have a clearly ‘English’ or ‘American’ character; anything in between the two variants are allowable as well, which is why it is counter-productive to designate a sub-type when entering a competition. The wide range of allowable characteristics allow for maximum brewer creativity. Judges must be aware of the broad range of the style, and not try to judge all examples as clones of a specific commercial beer.
 
History: A style with a long, although not necessarily continuous, heritage. Traces roots to strong English porters brewed for export in the 1700s, and said to have been popular with the Russian Imperial Court. After the Napoleonic wars interrupted trade, these beers were increasingly sold in England. The style eventually all but died out, until being popularly embraced in the modern craft beer era, both in England as a revival and in the United States as a reinterpretation or re-imagination by extending the style with American characteristics.
 
Characteristic Ingredients: Well-modified pale malt, with generous quantities of roasted malts and/or grain. May have a complex grain bill using virtually any variety of malt. Any type of hops may be used. American or English ale yeast.
 
Style Comparison: Like a black barleywine with every dimension of flavor coming into play. More complex, with a broader range of possible flavors than lower-gravity stouts.
 
Vital Statistics:                    
OG:  1.075 – 1.115
IBUs:  50 – 90                          
FG:  1.018 – 1.030
SRM:  30 – 40                       
ABV:  8.0 – 12.0%
 
Commercial Examples:
American –Bell’s Expedition Stout, Cigar City Marshal Zhukov’s Imperial Stout, Great Divide Yeti Imperial Stout, North Coast Old Rasputin Imperial Stout, Sierra Nevada Narwhal Imperial Stout;
 
English – Courage Imperial Russian Stout, Le Coq Imperial Extra Double Stout, Samuel Smith Imperial Stout
-------------------------------
 
Ogólne wrażenia: Intensywne w smaku i aromacie, mocne, ciemne piwo górnej fermentacji o szerokim zakresie balansu smakowego i regionalnych interpretacji. Prażone i palone słody nadające nuty ciemnych lub suszonych owoców oraz rozgrzewający, goryczkowo-słodki finisz. Pomimo intensywnych nut, poszczególne składowe muszą się ze sobą łączyć tworząc złożone, harmonijne piwo a nie palącą mieszankę.   
 
Aromat: Bogaty i złożony, ze zmienną ilością prażonych ziaren, słodowości, owocowych estrów, chmielu i alkoholu. Charakter prażonych słodów może przyjmować postać kawy, gorzkiej czekolady lub lekkiej spalenizny od niskiego do umiarkowanego natężenia. Aromat słodowy może być od subtelnego do bogatego jak w Barleywine. Może być wyczuwalny lekki charakter słodów specjalnych (np. karmelowych) ale to powinno tylko dodawać złożoności a nie dominować. Owocowe estry mogą być od niskich do średnich i mogą przyjmować złożony charakter ciemnych owoców (np. śliwek, suszonych śliwek lub rodzynek). Aromat chmielowy może być od niskiego do agresywnego i może to być dowolna odmiana chmielu. Alkohol może być obecny ale nie może być ostry, palący i rozpuszczalnikowy. Wersje długo leżakowane mogą mieć nuty winne lub porto ale nie powinny być kwaśne. Balans może być różny w zależności od tego który z aromatów jest na pierwszym planie. Nie wszystkie opisane aromaty muszą występować, możliwe jest wiele interpretacji. Starzenie wpływa na intensywność, balans i gładkość aromatów.   
 
Wygląd: Kolor może się wahać od bardzo ciemnego czerwonego-brązu do całkiem czarnego. Nieprzejrzyste. Piana od kremowej do ciemno-brązowej, zazwyczaj gęsta, ale jej utrzymywanie się może być od niskiego do umiarkowanego. Wysoka zawartość alkoholu może być widoczna jako gęste zacieki na szkle podczas delikatnego mieszania.
 
Smak: Bogaty, głęboki, złożony i często całkiem intensywny, z różną ilością palonych słodów/ziaren, słodowy, estrowo owocowy, z chmielową goryczką i chmielowymi nutami oraz alkoholowy. Goryczka od średniej do agresywnie wysokiej. Nuty chmielowe od umiarkowanie-niskich do wysokich (dowolna odmiana). Umiarkowana do agresywnie wysokiej intensywność prażonych słodów/ziaren może przypominać słodko-gorzką lub gorzką czekoladę, kakao lub mocną kawę. Mogą być wyczuwalne delikatne nuty palonego ziarna, palonych porzeczek lub smoły. Estry owocowe mogą być niskie do intensywnych i mogą mieć charakter ciemnych owoców (np. śliwek, suszonych śliwek lub rodzynek). Podstawa słodowa może być od zbalansowanej i wspierającej piwo do bogatej jak w Barleywine i opcjonalnie mogą wystąpić dodatkowe nuty karmelowe, chlebowe lub tostowe. Na podniebieniu i na finiszu może być od względnie wytrawnego do umiarkowanie słodkiego, zwykle z długą palonością, chmielowa goryczką oraz rozgrzewaniem. Balans i intensywność smaków może zależeć od starzenia się piwa, niektóre smaki stają się z czasem bardziej stonowane i pojawiają się pewne cechy starzenia, winne lub porto.
 
Tekstura: Treściwość pełna do bardzo pełnej. Może wydawać się gumiasta, o aksamitnej, soczystej teksturze (aczkolwiek treściwość może się osłabić wraz z wiekiem). Delikatne, łagodne rozgrzanie wynikające z zawartości alkoholu jest obecne i zauważalne, ale nie jest główną cechą. W dobrze wyleżakowanych wersjach alkohol może być zwodniczy. Nie powinno być syrobowate lub zbyt mocno odfermentowane. Nagazowanie może być zależne od wieku od słabego do umiarkowanego.
 
Komentarz: Tradycyjnie jest to angielski styl, ale obecnie bardziej popularny i powszechnie dostępny jest w Ameryce, gdzie jest cenionym piwem rzemieślniczym, a nie tylko ciekawostką. Istnieją różne odmiany, zarówno angielskie jak i amerykańskie interpretacje (jak można przewidzieć, wersje amerykańskie mają mocniejszą goryczkę, bardziej palony charakter i są bardziej chmielowe, podczas gdy angielskie odmiany posiadając bardziej kompleksowy charakter słodów specjalnych oraz bardziej estrowy profil). Nie wszystkie Imperial Stouty mają wyraźnie angielski lub amerykański charakter. Wszystko pomiędzy tymi wariantami jest również dopuszczalne, dlatego też nie jest pomocnym określenie podtypu podczas wprowadzania piwa do konkursu. Sędziowie muszą być świadomi szerokiego zakresu stylu i nie próbować oceniać wszystkich przykładów jako klony konkretnego komercyjnego piwa. Interpretacja tego stylu może być bardzo szeroka, ograniczona jedynie kreatywnością piwowara.
 
Historia: Styl z długim, choć niekoniecznie ciągłym dziedzictwem. Ślady prowadzą do mocnych angielskich Porterów warzonych na eksport w XVIII wieku, który podobno był popularny na dworach w Imperium Rosyjskim. Po przerwaniu handlu przez wojny napoleońskie piwa te były coraz częściej sprzedawane w Anglii. Ostatecznie styl wygasł, aż w końcu został powszechnie przyjęty we współczesnej erze piw rzemieślniczych, zarówno w Anglii jako odrodzenie, jak i w Stanach Zjednoczonych jako reinterpretacja poprzez rozszerzenie stylu o amerykańskie cechy.
 
Surowce: Dobrze zmodyfikowany słód pale, z dużą ilością słodów i ziaren palonych. Może mieć złożony zasyp słodów z użyciem praktycznie każdego gatunku słodu. Może być użyta dowolna odmiana chmielu. Angielskie lub amerykańskie drożdże górnej fermentacji.
 
Porównanie stylów: Jak czarne barleywine ze wszystkimi wymiarami smakowymi wchodzącymi do gry. Bardziej złożone, o szerszym zakresie możliwych smaków niż mniej ekstrakcyjny stout.  
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 18,25 - 27 Plato (1.075 – 1.115 SG)
Goryczka: 50 – 90 IBU
Ekstrakt końcowy: 4,5 - 7,5 Plato (1.018 – 1.030 SG)
Barwa: 30 – 40 SRM (60 - 80 EBC)
Zawartość alkoholu (vol.): 8 – 12%
 
Komercyjne przykłady:
Amerykańskie: Bell’s Expedition Stout, Cigar City Marshal Zhukov’s Imperial Stout, Great Divide Yeti Imperial Stout, North Coast Old Rasputin Imperial Stout, Sierra Nevada Narwhal Imperial Stout;
 
Angielskie: Courage Imperial Russian Stout, Le Coq Imperial Extra Double Stout, Samuel Smith Imperial Stout

 

Ogólne wrażenie:
Bardzo słodkie, wyraźnie słodowe ciemne brown ale ze złożonością wniesioną przez słody karmelowe i toffi i słodkim finiszem.
 
Aromat:
Umiarkowany słodowo-słodki aromat, często z bogatym charakterem karmelowym lub toffi. Estry owocowe od niskich do średnich, często przypominające zapachem ciemne owoce, takie jak śliwki. Aromat chmielowy od bardzo-niskiego do braku, o cechach ziemistych lub kwiatowych.
 
Wygląd:
Barwa od średnio do bardzo ciemnobrązowej, ale może też być niemal czarna. Prawie nieprzejrzyste, jeśli jednak jest przejrzyste, powinno być względnie klarowne. Piana od niskiej do umiarkowanej o barwie od złamanej bieli do beżowej.
 
Smak:
Głęboka, karmelowa lub przypominająca toffi słodowość i słodki smak pojawiający się na podniebieniu i trwający aż do finiszu. Powszechne są akcenty biszkoptów lub kawy. Mogą być obecne estry owocowe (charakterystyczne dla ciemnych owoców). Jak na angielskie ale, względnie czysty profil fermentacji. Goryczka chmielowa niska. Smaki chmielowe od niskich do nieistniejących, o możliwym charakterze ziemistym lub kwiatowym. Smak palony lub gorzki smak pochodzący z ciemnych słodów (black) od umiarkowanie niskiego do niewyczuwalnego. Umiarkowanie słodki finisz z łagodnym, słodowym posmakiem. Możliwy smak cukrowo-słodki.
 
Odczucie w ustach:
Średnio treściwe, ale cukry resztkowe mogą sprawiać wrażenie, że piwo jest cięższe. Nasycenie od średnio-niskiego do średniego. Wyraźnie kremowe i gładkie w teksturze, szczególnie przy swojej ekstraktywności.
 
Komentarze:
Coraz rzadsze. Mann's posiada ponad 90% udziałów w rynku w Wielkiej Brytanii, jednak jest to coraz mniejszy segment. Zawsze butelkowane. Przeważnie używane jako słodki dodatek do beczkowych mildów lub bitterów w pubach. Wersje komercyjne mogą być pasteryzowane i dosładzane, co daje jeszcze więcej cukrowo-słodkiego smaku.
 
Historia:
Opracowane przez Mann's jako produkt butelkowany w 1902 r. Aspirujące przez lata do bycia „najsłodszym piwem Londynu”. Przed drugą wojną światową piwa te miały ok. 5% alk. Obj., ale ten sam ogólny profil. Straciło na popularności w drugiej połowie XX w., teraz niemal zapomniane.
 
Charakterystyczne składniki:
Angielski słód pale ale jako baza z dodatkiem – w rozsądnych proporcjach – ciemniejszych słodów karmelowych i często słodów palonych (black) oraz słodów pszenicznych (To tradycyjny zasyp Mann's – pozostali mogą korzystać z ciemnych cukrów dla uzyskania odpowiedniej barwy i smaku). Umiarkowanie do wysoko węglanowa woda. Angielskie odmiany chmielu są najbardziej autentyczne, chociaż niewielki smak chmielowy i goryczka w tym stylu sprawia, że można użyć jakiejkolwiek odmiany. Po fermentacji dosładzane laktozą lub zamiennikami cukru, jeśli pasteryzowane – także sacharozą.
 
Porównanie stylu:
Może sprawiać wrażenie mniej palonej wersji sweet stouta (i mniej ekstraktywnej, zwłaszcza względem amerykańskich sweet stoutów) lub słodszej wersji dark milda.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 8,3 – 9,5 Blg
Gęstość końcowa: 3,1 – 3,8 Blg
Zawartość alkoholu: 2,8 – 3,6% obj.
Barwa: 43-69 EBC
Goryczka: 15-20 IBUs
 
Komercyjne przykłady:
Harveys Bloomsbury Brown Ale, Mann's Brown Ale
 
 
 
Overall Impression:
A luscious, sweet, malt-oriented dark brown ale, with caramel and toffee malt complexity and a sweet finish.
 
Aroma:
Moderate malty-sweet aroma, often with a rich, caramel or toffee-like character. Low to medium fruity esters, often dark fruit like plums. Very low to no hop aroma, earthy or floral qualities.
 
Appearance:
Medium to very dark brown color, but can be nearly black. Nearly opaque, although should be relatively clear if visible. Low to moderate off-white to tan head.
 
Flavor:
Deep, caramel or toffee-like malty and sweet flavor on the palate and lasting into the finish. Hints of biscuit and coffee are common. Some fruity esters can be present (typically dark fruit); relatively clean fermentation profile for an English ale. Low hop bitterness. Hop flavor is low to non-existent, possibly earthy or floral in character. Moderately-low to no perceivable roasty or bitter black malt flavor. Moderately sweet finish with a smooth, malty aftertaste. May have a sugary-sweet flavor.
 
Mouthfeel:
Medium body, but the residual sweetness may give a heavier impression. Medium-low to medium carbonation. Quite creamy and smooth in texture, particularly for its gravity.
 
Comments:
Increasingly rare; Mann’s has over 90% market share in Britain, but in an increasingly small segment. Always bottled. Frequently used as a sweet mixer with cask mild and bitter in pubs. Commercial versions can be pasteurized and back-sweetened, which gives more of a sugary-sweet flavor.
 
History:
Developed by Mann’s as a bottled product in 1902. Claimed at the time to be “the sweetest beer in London.” PreWWI versions were around 5% ABV, but same general balance. Declined in popularity in second half of 20th century, and now nearly extinct.
 
Characteristic Ingredients:
English pale ale malt as a base with a healthy proportion of darker caramel malts and often some roasted (black) malt and wheat malt (this is Mann’s traditional grist – others can rely on dark sugars for color and flavor). Moderate to high carbonate water. English hop varieties are most authentic, though with low flavor and bitterness almost any type could be used. Post-fermentation sweetening with lactose or artificial sweeteners, or sucrose (if pasteurized).
 
Style Comparison:
May seem somewhat like a less roasty version of a sweet stout (and lower-gravity, at least for US sweet stout examples) or a sweet version of a dark mild.

1C. Cream Ale
 
Overall Impression: A clean, well-attenuated, flavorful American “lawnmower” beer. Easily drinkable and refreshing, with more character than typical American lagers.
 
Aroma: Medium-low to low malt notes, with a sweet, corn-like aroma. Low levels of DMS are allowable, but are not required. Hop aroma medium low to none, and can be of any variety although floral, spicy, or herbal notes are most common. Overall, a subtle aroma with neither hops nor malt dominating. Low fruity esters are optional.
 
Appearance: Pale straw to moderate gold color, although usually on the pale side. Low to medium head with medium to high carbonation. Fair head retention. Brilliant, sparkling clarity.
 
Flavor: Low to medium-low hop bitterness. Low to moderate maltiness and sweetness, varying with gravity and attenuation. Usually well-attenuated. Neither malt nor hops dominate the palate. A low to moderate corny flavor is commonly found, as is light DMS (optional). Finish can vary from somewhat dry to faintly sweet. Low fruity esters are optional. Low to medium-low hop flavor (any variety, but typically floral, spicy, or herbal).
 
Mouthfeel: Generally light and crisp, although body can reach medium. Smooth mouthfeel with medium to high attenuation; higher attenuation levels can lend a “thirst quenching” quality. High carbonation.
 
Comments: Pre-prohibition Cream Ales were slightly stronger, hoppier (including some dry hopping) and more bitter (25-30+ IBUs). These versions should be entered in the historical category. Most commercial examples are in the 1.050–1.053 OG range, and bitterness rarely rises above 20 IBUs.
 
History: A sparkling or present-use ale that existed in the 1800s and survived prohibition. An ale version of the American lager style. Produced by ale brewers to compete with lager brewers in Canada and the Northeast, Mid-Atlantic, and Midwest states. Originally known as sparkling or present use ales, lager strains were (and sometimes still are) used by some brewers, but were not historically mixed with ale strains. Many examples are kräusened to achieve carbonation. Cold conditioning isn’t traditional, although modern brewers sometimes use it.
 
Characteristic Ingredients: American ingredients most commonly used. A grain bill of six-row malt, or a combination of six-row and North American two-row, is common. Adjuncts can include up to 20% maize in the mash, and up to 20% glucose or other sugars in the boil. Any variety of hops can be used for bittering and finishing.
 
Style Comparison: Similar to a Standard American Lager, but with more character.
 
Vital Statistics:                    
OG:  1.042 – 1.055
FG:  1.006 – 1.012
IBUs: 8 – 20                            
SRM: 2.5 – 5                          
ABV:  4.2 – 5.6%
 
Commercial Examples: Genesee Cream Ale, Liebotschaner Cream Ale, Little Kings Cream Ale, New Glarus Spotted Cow, Old Style, Sleeman Cream Ale
 
--------------------------------------------------------
Ogólne wrażenia: Czyste, dobrze odfermentowane, smakowite amerykańskie piwo do “koszenia trawnika”. Pijalne i orzeźwiające z większym charakterem niż typowy American Lager.
 
Aromat: Nuty słodowe od średnio-niskich do niskich z słodkim, kukurydzianym aromatem. Niski poziom DMSu jest dopuszczalny, ale nie wymagany. Aromat chmielowy od średnio niskiego do żadnego i może być dowolnej odmiany, chociaż najczęściej występują nuty kwiatowe, korzenne lub ziołowe. Ogólnie rzecz biorąc, subtelny aromat bez dominacji chmielu czy słodu. Niskie estry owocowe są opcjonalne.
 
Wygląd: Barwa jasno-słomkowa do średnio złotego, choć zwykle bardziej jasna. Piana on niskiej do średniej z wysyceniem od średniego do wysokiego. Dobrze utrzymująca się. Doskonała, błyszcząca klarowność.
 
Smak: Goryczka chmielowa od niskiej do umiarkowanie-niskiej. Słodowość i słodkość od niskiej do umiarkowanej, zależy od ekstraktu i odfermentowania. Zwykle dobrze odfermentowane. Zarówno ani słód ani chmiel nie dominują w posmaku. Często spotykane są nuty kukurydziane od niskich do umiarkowanych oraz lekki DMS (opcjonalnie). Finisz może być od wytrawnego do lekko słodkiego. Niskie estry owocowe są opcjonalne. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanie-niskich (dowolna odmiana ale zazwyczaj kwiatowe, korzenne lub ziołowe).
 
Tekstura: Ogólnie lekkie i rześkie, chociaż ciało może dochodzić do średniego. Gładka tekstura z wysyceniem od umiarkowanego do wysokiego. Wyższe poziomy odfermentowania mogą zapewnić “gaszenie pragnienia”. Wysokie wysycenie.
 
Komentarz: Cream Ale sprzed prohibicji były nieco mocniejsze, bardziej chmielowe (włączając w to chmielenie na zimno) i bardziej gorzkie (25-30+ IBU). Te wersje powinny być zgłaszane w kategorii historycznej. Większość komercyjnych przykładów ma ekstrakt na poziomie 12,5 - 13 Plato, a gorycz rzadko wzrasta powyżej 20 IBU.
 
Historia: Musujące, do powszechnego użytku piwo górnej fermentacji, które istniało w XIX wieku i przetrwało prohibicję. “Ejlowa” wersja amerykańskiego lagera. Produkowane przez browary warzące piwa górnej fermentacji do konkurowania z lagerami z Kanady, oraz stanów północno-wschodnich, środkowo-atlantyckich i środkowo-wschodnich. Pierwotnie znane jako musujące, do powszechnego użytku piwo górnej fermentacji. Szczepy drożdży lagerowych były (i czasem nadal są) używane przez niektóre browary, ale historycznie nie były mieszane ze szczepami górnej fermentacji. Do nagazowania czasami używany jest sposób kräusen. Kondycjonowanie na zimno nie było tradycyjnie stosowane, chociaż dzisiejsze browary czasami to stosują.          
 
Surowce: Najczęściej stosowane są amerykańskie surowce. Powszechny jest słód z 6-rzędowego jęczmienia lub mieszanka 6-rzędowego i 2-rzędowego z północnej Ameryki. Dodatki mogą zawierać do 20% kukurydzy w zasypie i do 20% glukozy lub innych cukrów dodawanych do gotowania. Dowolna odmiana chmielu może być użyta do uzyskania goryczki i finiszu.
 
Porównanie stylów: Podobne do standardowego amerykańskiego lagera ale z większym charakterem.
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 10,5 - 13,5 Plato (1.042 – 1.055 SG)
Ekstrakt końcowy: 1,5 - 3 Plato (1.006 – 1.012 SG)
Goryczka: 8 – 20 IBU
Barwa: 2,5 – 5 SRM (6 - 12 EBC)
Zawartość alkoholu (vol.): 4,2 – 5.6%
 
Komercyjne przykłady: Genesee Cream Ale, Liebotschaner Cream Ale, Little Kings Cream Ale, New Glarus Spotted Cow, Old Style, Sleeman Cream Ale
 

1D. American Wheat Beer
 
Overall Impression: Refreshing wheat beers that can display more hop character and less yeast character than their German cousins. A clean fermentation character allows bready, doughy, or grainy wheat flavors to be complemented by hop flavor and bitterness rather than yeast qualities.
 
Aroma: Low to moderate grainy, bready, or doughy wheat character. A light to moderate malty sweetness is acceptable. Esters can be moderate to none, although should reflect relatively neutral yeast strains; banana is inappropriate. Hop aroma may be low to moderate, and can have a citrusy, spicy, floral, or fruity character. No clove phenols.
 
Appearance: Usually pale yellow to gold. Clarity may range from brilliant to hazy with yeast approximating the German weissbier style of beer. Big, long-lasting white head.
 
Flavor: Light to moderately-strong bready, doughy, or grainy wheat flavor, which can linger into the finish. May have a moderate malty sweetness or finish quite dry. Low to moderate hop bitterness, which sometimes lasts into the finish. Balance is usually even, but may be slightly bitter. Low to moderate hop flavor (citrusy, spicy, floral, or fruity). Esters can be moderate to none, but should not include banana. No clove phenols. May have a slightly crisp finish.
 
Mouthfeel: Medium-light to medium body. Medium-high to high carbonation. Slight creaminess is optional; wheat beers sometimes have a soft, ‘fluffy’ impression.
 
Comments: Different variations exist, from an easy-drinking fairly sweet beer to a dry, aggressively-hopped beer with a strong wheat flavor. American rye beers should be entered in the Alternative Fermentables specialty category.
 
History: An American craft beer adaptation of the German weissbier style using a cleaner yeast and more hops, first widely popularized by Widmer in the mid-1980s.
 
Characteristic Ingredients: Clean American ale or lager yeast (German weissbier yeast is inappropriate). Large proportion of wheat malt (often 30–50%, which is lower than is typical in German weissbiers). American, German, or New World hops are typical.
 
Style Comparison: More hop character and less yeast character than German weissbier. Never with the banana and clove character of German weissbier. Generally can have the same range and balance as Blonde Ales, but with a wheat character as the primary malt flavor.
 
Vital Statistics:                    
OG:  1.040 – 1.055
FG:  1.008 – 1.013
IBUs:  15 – 30                          
SRM:  3 – 6                           
ABV:  4.0 – 5.5%
 
Commercial Examples: Bell’s Oberon, Boulevard Unfiltered Wheat Beer, Goose Island 312 Urban Wheat Ale, Widmer Hefeweizen
 
--------------------------------------------------------
Ogólne wrażenia: Orzeźwiające piwo pszeniczne, które może wykazywać więcej charakteru chmielowego i mniej drożdżowego niż jego niemieccy kuzyni. Czysty fermentacyjny charakter pomaga uzupełnić nuty chlebowe, ciasteczkowe i zbożowe, nutami chmielowymi i goryczką zamiast cechami drożdżowymi.
 
Aromat: Niski do umiarkowanego ziarnisty, chlebowy lub pszeniczny charakter. Dopuszczalna jest lekka lub umiarkowana słodowa słodkość. Estry mogą być umiarkowane do żadnych, chociaż powinny odzwierciedlać względnie neutralne szczepy drożdży, banan jest niewłaściwy. Aromat chmielowy może być od niskiego do umiarkowanego i może mieć cytrusowy, korzenny, kwiatowy lub owocowy charakter. Bez goździkowych fenoli.
 
Wygląd: Zwykle jasno żółty do złotego. Klarowność może wahać się od kryształowej do mętnej z drożdżami zbliżonymi do niemieckiego stylu weissbier. Duża, długotrwała biała głowa.
 
Smak: Lekki do umiarkowanie mocnego, chlebowy, ciasteczkowy lub pszeniczny posmak, który może pozostawać do finiszu. Może mieć umiarkowaną słodową słodkość lub całkiem wytrawny finisz. Goryczka chmielowa od niskiej do umiarkowanej, która czasami utrzymuje się do finiszu. Balans jest zwykle zrównoważony, ale może być lekko w stronę goryczy. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych (cytrusowe, korzenne, kwiatowe lub owocowe). Estry mogą być umiarkowane lub żadne, ale nie powinny zawierać bananów. Bez goździkowych fenoli. Może mieć lekko rześki finisz.
 
Tekstura: Treściwość lekka do średniej. Wysycenie umiarkowanie-wysokie do wysokiego. Lekka kremowość jest opcjonalna, piwo pszeniczne daje czasami miękkie, "puszyste" wrażenie.
 
Komentarz: Istnieją różne warianty od pijalnego i słodkiego do wytrawnego, agresywnie chmielonego i z mocnym pszenicznym akcentem. Amerykańskie piwa żytnie powinny być wprowadzane do specjalnej kategorii 31. Alternative Fermentables beers (piwa z alternatywnymi surowacami fermentującymi).    
 
Historia: Amerykańska, rzemieślnicza adaptacja niemieckiego weissbiera z użyciem czystszych szczepów drożdży i większej ilości chmielu. Po raz pierwszy szeroko rozpowszechniona przez browar Widmer w połowie lat osiemdziesiątych.
 
Surowce: Czyste, amerykańskie drożdże górnej fermentacji lub lagerowe (niemieckie drożdże do weissbiera są nieodpowiednie). Duża część słodu pszenicznego (często 30-50% w zasypie, czyli mniej niż jest to typowe w niemieckich weissbierach). Chmiele amerykańskie, niemieckie lub nowofalowe są typowe.
 
Porównanie stylów: Bardziej chmielowy i mniej drożdżowy charakter niż niemiecki weissbier. Nigdy bananowym i goździkowym charakterem niemieckiego weissbier. Zasadniczo może mieć taki sam zakres i balans jak w przypadku Blonde Ale, ale z charakterem pszenicy jako główną nutą słodową.
 
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 10 - 13,5 Plato (1.040 – 1.055 SG)
Ekstrakt końcowy: 2 - 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG)
Goryczka: 15 – 30 IBU
Barwa: 3 – 6 SRM (6 - 12 EBC)
Zawartość alkoholu (vol.): 4.0 – 5.5%
 
Komercyjne przykłady:  Bell’s Oberon, Boulevard Unfiltered Wheat Beer, Goose Island 312 Urban Wheat Ale, Widmer Hefeweizen
 

Ogólne wrażenie:
Chmielowe, umiarkowanie mocne, solidnie odfermentowane brytyjskie pale ale z wytrawnym finiszem i wyczuwalnym chmielowym aromatem oraz smakiem. Klasyczne brytyjskie składniki dadzą najwłaściwszy profil smakowy.
 
Aromat:
Aromat chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego, typowo kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy lub cytrusowo-pomarańczowy. Lekka trawowość, łodygowość pochodząca z chmielenia na zimno jest dopuszczalna, ale nie wymagana. Opcjonalna jest umiarkowanie niska obecność aromatów słodowych - karmelowych lub tostowych. Akceptowalna jest estrowa owocowość od niskiej do umiarkowanej. Niektóre wersje mogą mieć nuty siarkowe, jednak ta cecha nie jest obligatoryjna.
 
Wygląd:
Zakres barwy od złotej do głęboko bursztynowej, jednak przeważnie są to piwa dosyć jasne. Powinno być klarowne, jednak niefiltrowane wersje chmielone na zimno mogą być nieco zamglone. Umiarkowanych rozmiarów trwała piana o barwie złamanej bieli.
 
Smak:
Smak chmielowy od średniego do wysokiego z umiarkowaną do zdecydowanej chmielową goryczką. Smak chmielowy powinien być zbliżony w charakterze do aromatu (kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy, cytrusowo-pomarańczowy lub/oraz lekko trawiasty). Smak słodowy powinien być średnio-niski do średniego i mieć nieco charakteru chlebowego, opcjonalnie z lekkimi do średnio-lekkich akcentami biszkoptowymi, tostowymi, toffi lub karmelowymi. Estrowa owocowość średnio-niska do średniej. Finisz średnio-wytrawny do bardzo wytrawnego, a goryczka może pozostawać w posmaku, ale nie powinna być ściągająca, ostra. Balans skierowany jest w stronę chmieli, ale słodowość powinna być ciągle wyczuwalna w tle. Jeśli używana jest woda mocno siarkowa, wyraźnie mineralna, zazwyczaj obecne są smaki siarkowe, wytrawny finisz i zalegająca goryczka. W mocniejszych wersjach możliwy jest czysty posmak alkoholowy. „Dębowość” nie jest pożądana w tym stylu.
 
Odczucie w ustach:
Gładkie, średnio-lekkie do średnio-treściwego, bez pochodzącego z chmielu uczucia ściągania, chociaż umiarkowane do średnio-wysokiego nasycenie może w połączeniu tworzyć ogólne wytrawne odczucie mimo obecnej w tle słodowości. Lekkie, gładkie alkoholowe „ciepełko” może i powinno być wyczuwalne w mocniejszych wersjach, jednak nie we wszystkich.
 
Komentarze:
Cechy IPA, które były ważne dla dotransportowania piwa w dobrym stanie do Indii to bardzo wysokie odfermentowanie oraz mocne chmielenie. Nie oznacza to, że do Indii nie były transportowane takie gatunki jak Porter, jednak IPA zostało specjalnie stworzone do tego celu, dlatego było mocniej chmielone niż pozostałe transportowane do Indii style piwne i jego moc była na tamte czasy dość niezwykła. Wiele współczesnych przykładów piwa nazywanego IPA ma zdecydowanie niższą moc. Według CAMRA (Campaign of Real Ale), „tak zwane IPA o mocy ok. 3,5% obj. nie są zgodne ze stylem”. Angielski historyk piwa, Martyn Cornell, jest zdania, że takie piwa „niespecjalnie odróżniają się od ordinary bitters”. W tym zestawieniu zgadzamy się z tymi opiniami, bardziej niż z tym, co współczesne brytyjskie browary nazywają IPA. Należy jednak wiedzieć, że w brytyjskich sklepach można się obecnie zetknąć z tymi dwoma głównymi typami IPA.
 
Historia:
Opisy pochodzenia tego stylu są różne, jednak większość jest zgodna w tym, że to, co potem stało się znane jako IPA było piwem pale ale przygotowanym do przewozu do Indii w końcu wieku XVIII i w początkach wieku XIX. George Hodgson z Bow Brewery był dobrze znany jako eksporter IPA w początkach XIX w. i jego imię jest często łączone z popularyzacją stylu. Jak wszystkich angielskich piw z długą historią, popularność i formuła IPA zmieniały się na przestrzeni czasu. Browary z Burton-upon-Trent wraz ze swoją siarkową wodą z powodzeniem warzyły IPA i zaczęły dominować na rynku w latach 30. XIX w. Wtedy też po raz pierwszy zaczęto nazywać to piwo India Pale Ale. Rynkowa pozycja i popularność stylu wraz z biegiem czasu malały i styl praktycznie zniknął w drugiej połowie XX w. Jego nazwa była często używana dla opisania pale ales lub bitterów, nie wyróżniających się niczym szczególnym (ten trend kontynuuje kilka współczesnych brytyjskich piw). Styl odżył w okresie piwnej rewolucji w latach 80. XX w. Współczesne przykłady są inspirowane klasycznymi wersjami, ale nie należy zakładać, że jest to nieprzerwana kontynuacja tego samego profilu piwa. White Shield jest prawdopodobnie przykładem o najdłuższej tradycji, odwzorowującym dawne mocne Burton IPAs według receptury z 1829 r.
 
Charakterystyczne składniki:
Słód pale ale. Tradycyjne angielskie chmiele, szczególnie używane w chmieleniu na aromat. Dobrze odfermentowujące brytyjskie drożdże. W niektórych wersjach może zostać użyty cukier rafinowany. Niektóre wersje mogą prezentować siarkowy charakter typowy dla wody z Burton (o dużej twardości siarczanowo-wapniowo-magnezowej), ale nie jest to kluczowe dla stylu.
 
Porównanie stylu:
Ogólnie styl o mocniejszym chmieleniu na aromat i mniejszej estrowej owocowości i karmelowości niż inne brytyjskie pale ales lub bittery. Posiada mniejszą intensywność chmielową i bardziej wyczuwalne smaki słodowe niż typowe wersje amerykańskie.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 12,4 - 18,2 Blg
Gęstość końcowa: 2,6 - 4,6 Blg
Zawartość alkoholu: 5,0 - 7,5% obj.
Barwa: 12 - 28 EBC
Goryczka: 40 - 60 IBUs
 
Komercyjne przykłady:
Freeminer Trafalgar IPA, Fuller's Bengal Lancer IPA, Meantime India Pale Ale, Ridgeway IPA, Summit True Brit IPA, Thornbridge Jaipur, Worthington White Shield, Browar Jana Lupulina, Ale Browar Ortodox English IPA, Browar Roch Folblut, Browar Maryensztadt sIPAj
 
 
 
 
Overall Impression:
A hoppy, moderately-strong, very wellattenuated pale British ale with a dry finish and a hoppy aroma and flavor. Classic British ingredients provide the best flavor profile.
 
Aroma:
A moderate to moderately-high hop aroma of floral, spicy-peppery or citrus-orange in nature is typical. A slightly grassy dry-hop aroma is acceptable, but not required. A moderately-low caramel-like or toasty malt presence is optional. Low to moderate fruitiness is acceptable. Some versions may have a sulfury note, although this character is not mandatory.
 
Appearance:
Color ranges from golden to deep amber, but most are fairly pale. Should be clear, although unfiltered dryhopped versions may be a bit hazy. Moderate-sized, persistent head stand with off-white color.
 
Flavor:
Hop flavor is medium to high, with a moderate to assertive hop bitterness. The hop flavor should be similar to the aroma (floral, spicy-peppery, citrus-orange, and/or slightly grassy). Malt flavor should be medium-low to medium, and be somewhat bready, optionally with light to medium-light biscuit-like, toasty, toffee-like and/or caramelly aspects. Medium-low to medium fruitiness. Finish is medium-dry to very dry, and the bitterness may linger into the aftertaste but should not be harsh. The balance is toward the hops, but the malt should still be noticeable in support. If high sulfate water is used, a distinctively minerally, dry finish, some sulfur flavor, and a lingering bitterness are usually present. Some clean alcohol flavor can be noted in stronger versions. Oak is inappropriate in this style.
 
Mouthfeel:
Smooth, medium-light to medium-bodied mouthfeel without hop-derived astringency, although moderate to medium-high carbonation can combine to render an overall dry sensation despite a supportive malt presence. A low, smooth alcohol warming can and should be sensed in stronger (but not all) versions.
 
Comments:
The attributes of IPA that were important to its arrival in good condition in India were that it was very wellattenuated, and heavily hopped. Simply because this is how IPA was shipped, doesn’t mean that other beers such as Porter weren’t also sent to India, that IPA was invented to be sent to India, that IPA was more heavily hopped than other keeping beers, or that the alcohol level was unusual for the time. Many modern examples labeled IPA are quite weak in strength. According to CAMRA, “so-called IPAs with strengths of around 3.5% are not true to style.” English beer historian Martyn Cornell has commented that beers like this are “not really distinguishable from an ordinary bitter.” So we choose to agree with these sources for our guidelines rather than what some modern British breweries are calling an IPA; just be aware of these two main types of IPAs in the British market today.
 
History:
Accounts of its origins vary, but most agree that what became later known as IPA was pale ale prepared for shipment to India in the late 1700s and early 1800s. George Hodgson of the Bow Brewery became well-known as an exporter of IPA during the early 1800s, and is the first name frequently mentioned with its popularity. As with all English beers with a long history, the popularity and formulation of the product changed over time. Burton breweries with their high-sulfate water were able to successfully brew IPA and began their domination of this market by the 1830s, around the time the name India Pale Ale was first used. Strength and popularity declined over time, and the style virtually disappeared in the second half of the 20th century. The name was often used to describe pale ales and bitters, not anything special (a trend that continues in some modern British examples). The style underwent a craft beer rediscovery in the 1980s, and is what is described in these guidelines. Modern examples are inspired by classic versions, but shouldn’t be assumed to have an unbroken lineage with the exact same profile. White Shield is probably the example with the longest lineage, tracing to the strong Burton IPAs of old and first brewed in 1829.
 
Characteristic Ingredients:
Pale ale malt. English hops are traditional, particularly as finishing hops. Attenuative British ale yeast. Refined sugar may be used in some versions. Some versions may show a sulfate character from Burton-type water, but this is not essential to the style.
 
Style Comparison:
Generally will have more finish hops and less fruitiness and/or caramel than British pale ales and bitters. Has less hop intensity and a more pronounced malt flavor than typical American versions.
 

19A. American Amber Ale
 
Aroma: Low to moderate hop aroma with characteristics typical of American or New World hop varieties (citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, or melon). A citrusy hop character is common, but not required. Moderately-low to moderately-high maltiness (usually with a moderate caramel character), which can either support, balance, or sometimes mask the hop presentation. Esters vary from moderate to none.
 
Appearance: Amber to coppery-brown in color. Moderately large off-white head with good retention. Generally quite clear, although dry-hopped versions may be slightly hazy.
 
Flavor: Moderate to high hop flavor with characteristics typical of American or New World hop varieties (citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, or melon). A citrusy hop character is common, but not required. Malt flavors aremoderate to strong, and usually show an initial malty sweetness followed by a moderate caramel flavor (and sometimes other character malts in lesser amounts). Malt and hop bitterness are usually balanced and mutually supportive, but can vary either way. Fruity esters can be moderate to none. Caramel sweetness and hop flavor/bitterness can linger somewhat into the medium to full finish.
 
Mouthfeel: Medium to medium-full body. Medium to high carbonation. Overall smooth finish without astringency. Stronger versions may have a slight alcohol warmth.
 
Overall Impression: An amber, hoppy, moderate-strength American craft beer with a caramel malty flavor. The balance can vary quite a bit, with some versions being fairly malty and others being aggressively hoppy. Hoppy and bitter versions should not have clashing flavors with the caramel malt profile.
 
Comments: Can overlap in color with darker American pale ales, but with a different malt flavor and balance. Regional variations exist with some being fairly mainstream and others being quite aggressive in hopping. Stronger and more bitter versions are now split into the Red IPA style.
 
History: A modern American craft beer style developed as a variation from American Pale Ales. Known simply as Red Ales in some regions, these beers were popularized in the hop-loving Northern California and the Pacific Northwest areas before spreading nationwide.
 
Characteristic Ingredients: Pale ale malt, typically North American two-row. Medium to dark crystal malts. May also contain specialty grains which add additional character and uniqueness. American or New World hops, often with citrusy flavors, are common but others may also be used.
 
Style Comparison: Darker, more caramelly, more body, and generally less bitter in the balance than American Pale Ales. Less alcohol, bitterness, and hop character than Red IPAs. Less strength, malt, and hop character than American Strong Ales. Should not have a strong chocolate or roast character that might suggest an American brown ale (although small amounts are OK).
 
Vital Statistics:
OG: 1.045 – 1.060
IBUs: 25 – 40
FG: 1.010 – 1.015
SRM: 10 – 17
ABV: 4.5 – 6.2%
 
Commercial Examples: Tröegs HopBack Amber Ale, Kona Lavaman Red Ale, Full Sail Amber, Deschutes Cinder Cone Red, Rogue American Amber Ale, Anderson Valley Boont Amber Ale, McNeill’s Firehouse Amber Ale, Mendocino Red Tail Ale
 
 
19A. American Amber Ale
 
Aromat: Niski do umiarkowanego aromatu chmielu z cech typowych amerykańskich lub odmian chmielu z nowego świata ( cytrusów, kwiatów, sosnowych , żywiczne, korzenne, owoców tropikalnych , owoców pestkowych, jagodowych lub melon). Cytrusowy charakter jest powszechny, ale nie wymagany. Słodowość od umiarkowanie niskiej do umiarkowanie wysokiej (zazwyczaj o umiarkowanym charakterze karmelu), która czasami maskuje obecność chmieli. Poziom estrów różni się od umiarkowanych po brak.
 
Wygląd: Bursztynowy do miedziano - brązowego koloru. Umiarkowanie wysoka biała piana, która długo się utrzymuje. Generalnie klarowne, choć wersje chmielone na zimno mogą być nieco mętne.
 
Smak: Średni do wysoki smak chmieli odmian typowo amerykańskich oraz z nowego świata (owoce cytrusowe, kwiaty, sosna, żywiczny, pikantnym, owoców tropikalnych, owoców pestkowych, jagodowych lub melon). Cytrusowy charakter chmielu jest powszechny, ale nie wymagany. Smaki słodowe są umiarkowane do mocne i zazwyczaj pokazują początkową słodową słodkość za którą podążają umiarkowane smaki karmelowe (czasami inny charakter słodów w mniejszych ilościach). Słód i chmielowa goryczka są zazwyczaj zbalansowane i wzajemnie się uzupełniają, ale mogą różnić się w obu kierunkach. Estry owocowe mogą być umiarkowane po brak. Słodkość karmelu oraz chmielowa goryczka od średniego do pełnego finiszu.
 
Tekstura Średnio do średnio pełna treściwość. Średnie do wysokiego nagazowania. Ogólnie gładki finisz bez cierpkości. Mocniejsze wersje mogą mieć lekko rozgrzewający alkohol.
 
Ogólne wrażenie: Amber to chmielowe, z umiarkowaną goryczką amerykańskie piwo rzemieślnicze z karmelową słodowością. Niektóre wersje są dość słodowe, a inne są agresywnie chmielowe. Chmielowy i gorzkie wersje nie powinny mieć wpływu na karmelowy profil.
 
Komentarze: Jest to ciemniejsze American Pale Ale, ale o innym smaku słodu. Różnice regionalne istnieją, niektóre są dość powszechne, a inni dość agresywnie chmielowe. Silniejsze i bardziej gorzkie wersje są obecnie podzielone na styl Red IPA.
 
Historia: Nowoczesny amerykański gatunek piwa rzemieślniczego opracowany jako odchylenie od amerykańskich Pale Ale. Znany jako Red Ales w niektórych regionach, te piwa zostały spopularyzowane w kochającej chmiel Północnej Kalifornii i na obszarach północno-zachodniego Pacyfiku zanim rozprzestrzenił się na cały kraj.
 
Charakterystyczne składniki: słód pale ale, typowy amerykański dwurzędowy. Średnie do ciemne słody crystal. Mogą również zawierać ziarna specjalne, które nadają dodatkowego charakteru i niepowtarzalności. Chmiele amerykańskie lub nowego świata często z cytrusowym smaku, są powszechne, ale inni mogą być również używane.
 
Porównanie Styl: ciemniejsze, więcej aromatów karmelowych, więcej ciała, i na ogół mniej gorzkie niż amerykańskie Pale Ale. Mniej alkoholu, goryczki i charakteru chmielowego niż Red IPA. Mniej słodowy, chmielowy charakter niż American Strong Ales. Nie powinny mieć mocnego charakteru czekoladowego lub palonego, które to mogą sugerować American Brown Ale (choć niewielkie ilości są OK).
 
Podstawowe informacje:
OG: 1.045 – 1.060
IBU: 25 – 40
FG: 1.010 – 1.015
SRM: 10 – 17
ABV: 4.5 – 6.2%
 
Komercyjne przykłady: Troegs HopBack Amber ALE , ALE Kona Lavaman Red Full Sail Amber , Cinder Cone Red Deschutes Rogue amerykański Amber Ale , Anderson Dolina Boont Amber Ale , McNeill Firehouse Amber Ale , Mendocino Red Tail ALE
 
Polska: Jan Olbracht Rzemieślniczy, Piotrek z Bagien - American Amber Ale, Wrężel  American Amber Ale, AleBrowar Amber Boy

Ogólne wrażenie:
Gładkie i zbalansowane piwo, ze zrównoważoną intensywnością wszystkich cech pochodzących ze składników. Umiarkowane smaki prezentują cechy specyficzne dla australijskich składników. Smak wielowymiarowy. Bardzo pijalne, przystosowane do gorącego klimatu. Wiele zależy od charakteru drożdży
 
Aromat:
Łagodny, czysty aromat ze zbalansowanym miksem estrów, chmieli, słodu oraz drożdży – intensywność wszystkich aromatów od umiarkowanej do niskiej. Estry przeważnie o aromacie gruszek i jabłek, z możliwą lekką nutą banana. Chmiele o cechach ziemistych, zielnych lub mogących prezentować charakterystyczny żelazisty zapach chmielu Pride of Ringwood. Słodowość od neutralnej ziarnistej do umiarkowanie słodkiej, a nawet lekko chlebowej. Karmele nie powinny być wyraziste. Bardzo świeże przykłady mogą mieć lekko drożdżowy, siarkowy zapach.
 
Wygląd:
Barwa głęboko żółta do lekko bursztynowej, często średnio złota. Wysoka, obfita, trwała piana z drobnymi pęcherzykami. Wyczuwalne musowanie zależne od wysokiego nasycenia. Klarowność kryształowa, jeśli piwo jest zdekantowane, ale typowo nalewane z drożdżami dla uzyskania mętnego wyglądu. Nie jest mętne, jeśli drożdże nie zostaną wzburzone przy nalewaniu.
 
Smak:
Średnio do niskiego pełny, ziarnisty do chlebowego smak słodowy, początkowo łagodny do słodowo-słodkiego, jednak średnia do średnio-wysokiej goryczka zaczyna pojawiać się w śródsmaku, balansując słodowość. Smaki karmelowe typowo dla stylu nieobecne. Wysoko odfermentowane, daje wytrawny finisz z pozostającą goryczką, chociaż treściwość (body) sprawia wrażenie, że piwo jest pełniejsze. Średni do średnio-wysokiego smak chmielowy, ziemisty albo możliwie ziołowy, rodzynkowy, pieprzowy lub żelazisty, ale nie kwiatowy; pozostający w posmaku. Średnio-wysokie do średnio-niskich estry owocowe, często o charakterze gruszkowym lub jabłkowym. „Banany” są opcjonalne, ale nigdy nie powinny dominować. Może być lekko mineralne lub siarkowe, szczególnie jeśli w gotowym piwie obecne są drożdże. Smak nie powinien być mdły, nijaki.
 
Odczucie w ustach:
Wysokie do bardzo wysokiego nasycenie, dające uczucie rześkości, musowania i wypełniania ust przez bąbelki. Średnia do średnio-pełnej treściwość, wzrastająca przy nalaniu piwa z drożdżami. Gładkie, ale wyraźnie gazowane. Mocniejsze wersje mogą dawać odczucie lekkiego alkoholowego „ciepełka”, jednak lżejsze - nie powinny. Bardzo wysoko odfermentowane, nie powinno mieć jakichkolwiek cukrów resztkowych.
 
Komentarze:
Coopers produkuje swój produkt flagowy Sparkling Ale od 1862 r., chociaż jego formuła zmieniała się przez lata. Obecnie piwo będzie miało znakomitą klarowność, jeśli będzie zdekantowane, ale barmani często leją piwo do szkła, zakręcając butelką i zlewając całość drożdży. W niektórych barach, butelki są turlane przez cały bar. Kiedy serwowane jest z beczki, browary instruują barmanów, jak należy zawrócić keg, aby poruszyć osad drożdżowy. Mętny wygląd stylu może wynikać z preferencji współczesnych konsumentów. Zawsze naturalnie nagazowywane, nawet w kegu. Najlepiej smakuje świeże.
 
Historia:
Spisy browarów pokazują, że większość australijskich piw warzonych w XIX. wieku to beczkowe mildy lub portery. Ale w butelce było pierwotnie stworzone, by rywalizować na rynku z importowanymi, butelkowanymi pale ales z brytyjskich browarów, takich jak Bass and Wm Younger' Monk. We wczesnym wieku XX., butelkowane pale ale wyszło z mody, a modne stały się „lżejsze” lagery. Wiele australijskich Sparkling lub Pale Ales było określanych jako ales, ale były rzeczywiście dolnofermentacyjnymi lagerami z bardzo podobnym zasypem do ales, które zastępowały. Cooper z Adelaidy jest jedynym browarem, którego produkcja sparkling ales przetrwała.
 
Charakterystyczne składniki:
Lekko wysuszony australijski jasny słód dwurzędowy, mogą być użyte słody „lagerowe”. Niewielka ilość słodu crystal tylko dla uzyskania odpowiedniej barwy. Współczesne przykłady nie zawierają dodatków, do nagazowania używa się jedynie cukru trzcinowego. Historyczne przykłady zawierały w zasypie ok. 45% słodu dwurzędowego, 30% słodu z większą ilością białek (sześciorzędowego) i możliwie ok. 25% cukru, aby „rozcieńczyć” zawartość azotu. Tradycyjnie używane australijskie odmiany chmielu Cluster lub Goldings, dopóki nie zostały zastąpione w połowie lat 60. XX w. przez Pride of Ringwood. Wysoko odfermentowujące drożdże w typie Burton (typowo - australijskie szczepy drożdży). Zróżnicowany profil wody, zazwyczaj nisko węglanowy i o umiarkowanej zawartości związków siarki.
 
Porównanie stylu:
Względnie podobny to angielskich pale ales, chociaż znacznie mocniej nasycony, z mniejszą ilość karmelowości, mniejszym chmieleniem na aromat i ukazujący zastosowany szczep drożdży i odmiany chmielu. Bardziej gorzki niż może to wskazywać wartość IBUs z uwagi na wysokie odfermentowanie, niską gęstość końcową i nieco toporne, przaśne chmiele.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 9,5 - 12,4 Blg
Gęstość końcowa: 1 - 1,5 Blg
Zawartość alkoholu: 4,5 - 6,0% obj.
Barwa: 8 - 14 EBC
Goryczka: 20 - 35 IBUs
 
Komercyjne przykłady:
Coopers Originals Pale Ale, Coopers Sparkling Ale
 
 
 
Overall Impression:
Smooth and balanced, all components merge together with similar intensities. Moderate flavors showcasing Australian ingredients. Large flavor dimension. Very drinkable, suited to a hot climate. Relies on yeast character.
 
Aroma:
Fairly soft, clean aroma with a balanced mix of esters, hops, malt, and yeast – all moderate to low in intensity. The esters are frequently pears and apples, possibly with a very light touch of banana (optional). The hops are earthy, herbaceous, or might show the characteristic iron-like Pride of Ringwood nose. The malt can range from neutral grainy to moderately sweet to lightly bready; no caramel should be evident. Very fresh examples can have a lightly yeasty, sulfury nose.
 
Appearance:
Deep yellow to light amber in color, often medium gold. Tall, frothy, persistent white head with tiny bubbles. Noticeable effervescence due to high carbonation. Brilliant clarity if decanted, but typically poured with yeast to have a cloudy appearance. Not typically cloudy unless yeast roused during the pour.
 
Flavor:
Medium to low rounded, grainy to bready malt flavor, initially mild to malty-sweet but a medium to medium-high bitterness rises mid-palate to balance the malt. Caramel flavors typically absent. Highly attenuated, giving a dry finish with lingering bitterness, although the body gives an impression of fullness. Medium to medium-high hop flavor, somewhat earthy and possibly herbal, resinous, peppery, or iron-like but not floral, lasting into aftertaste. Medium-high to medium-low esters, often pears and apples. Banana is optional, but should never dominate. May be lightly minerally or sulfury, especially if yeast is present. Should not be bland.
 
Mouthfeel:
High to very high carbonation, giving mouthfilling bubbles and a crisp, spritzy carbonic bite. Medium to medium-full body, tending to the higher side if poured with yeast. Smooth but gassy. Stronger versions may have a light alcohol warmth, but lower alcohol versions will not. Very wellattenuated; should not have any residual sweetness.
 
Comments:
Coopers has been making their flagship Sparkling Ale since 1862, although the formulation has changed over the years. Presently the beer will have brilliant clarity if decanted, but publicans often pour most of the beer into a glass then swirl the bottle and dump in all the yeast. In some bars, the bottle is rolled along the bar! When served on draught, the brewery instructs publicans to invert the keg to rouse the yeast. A cloudy appearance for the style seems to be a modern consumer preference. Always naturally carbonated, even in the keg. A present-use ale, best enjoyed fresh.
 
History:
Brewing records show that the majority of Australian beer brewed in the 19th century was draught XXX (Mild) and porter. Ale in bottle was originally developed to compete with imported bottled pale ales from British breweries, such as Bass and Wm Younger’ Monk. By the early 20th century, bottled pale ale went out of fashion and “lighter” lager beers were in vogue. Many Australian Sparkling and Pale Ales were labeled as ales, but were actually bottom-fermented lagers with very similar grists to the ales that they replaced. Coopers of Adelaide, South Australia is the only surviving brewer producing the Sparkling Ale style.
 
Characteristic Ingredients:
Lightly kilned Australian 2-row pale malt, lager varieties may be used. Small amounts of crystal malt for color adjustment only. Modern examples use no adjuncts, cane sugar for priming only. Historical examples using 45% 2 row, 30% higher protein malt (6 row) would use around 25% sugar to dilute the nitrogen content. Traditionally used Australian hops, Cluster, and Goldings until replaced from mid-1960s by Pride of Ringwood. Highly attenuative Burton-type yeast (Australian-type strain typical). Variable water profile, typically with low carbonate and moderate sulfate.
 
Style Comparison:
Superficially similar to English Pale Ales, although much more highly carbonated, with less caramel, less late hops, and showcasing the signature yeast strain and hop variety. More bitter than IBUs might suggest due to high attenuation, low final gravity, and somewhat coarse hops.

Ogólne wrażenie:
Słodkie, ciężkie, mocne tradycyjne fińskie piwo o smaku żyta, jałowca i jego jagód oraz mocnym bananowo-goździkowym charakterem drożdży.
 
Aromat:
Estry „bananowe” wysokie z umiarkowanymi do umiarkowanie wysokich fenolami „goździkowymi”. Niekwaśne. Może mieć niski do umiarkowanego charakter jałowcowy. Słodowa zbożowość, karmel i żyto w tle. Lekki aromat alkoholowy. Wrażenie słodowej słodyczy.
 
Wygląd:
Barwa jasnożółta do ciemnobrązowej, najczęściej od średnio do ciemnobursztynowej. Generalnie całkiem mętne (niefiltrowane). Niewielka piana, wynikająca z niskiego nasycenia.
 
Smak:
Mocno bananowy i umiarkowany do umiarkowanie wysokiego goździkowy charakter drożdży. Umiarkowany ziarnisty smak żyta. Niska goryczka. Dość słodki finisz. Jałowiec (gałęzie) może wnosić smak sosnowy, leśny. Jagody jałowca mogą dawać smak podobny do ginu. Oba smaki (pochodzące z gałęzi i jagód jałowca) powinny był uzupełnieniem, nie dominować. Niewyczuwalny smak chmielowy. Smak umiarkowanie karmelowy, ale nie prażony. Wielowarstwowe i złożone, ze swoistym smakiem brzeczki niespotykanym w innych piwnych stylach. Niekwaśne.
 
Odczucie w ustach:
Gęste, lepkie i ciężkie, z zawartością białek (brak warzenia oznacza brak przełomu, tzn. wytrącenia się tzw. osadu gorącego). Niemal niegazowane do średnio niskiego nasycenia. Mocno rozgrzewające wynikające z poziomu alkoholu i młodego wieku, a często maskowane słodkością.
 
Komentarze:
Użycie żyta nie znaczy, że piwo powinno smakować kminkiem (dominujący smak w żytnim chlebie). Użycie jagód jałowca da smak podobny do ginu (podobnie aromatyzowanego jagodami jałowca). Jałowiec w balansie i smaku będzie jak chmiel, stanowiący kontrę dla słodkiej słodowości.
 
Historia:
Lokalny, tradycyjny styl z Finlandii. Stanowi gospodarską tradycję od co najmniej 500 lat, często warzone okazjonalnie np. na letnie, plenerowe wesela i pite tydzień lub dwa od warzenia. Podobna tradycja istnieje w Estonii, gdzie piwo jest znane jako koduolu.
 
Charakterystyczne składniki:
Słodowany jęczmień z innymi słodowanymi lub niesłodowanymi zbożami, często żytem. Niewielka ilość chmielu. Gałęzie jałowca używane do filtracji (tradycyjnie przeprowadzanej w wydrążonej kłodzie), ale często wnoszą do piwa jałowcowy charakter. Często używane górnofermentacyjne drożdże piekarskie w szybkiej, ciepłej fermentacji (niemieckie drożdże „weizenowe” są dobrym substytutem). Niegotowane. Zacierane z długimi przerwami, z oddzielnie dodawaną herbatką chmielową.
 
Porównanie stylu:
Mocno kojarzy się z weizenbockiem, ale słodsze i gęstsze, z żytnim i jałowcowym charakterem.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 18,4 - 28 Blg
Gęstość końcowa: 4,1 - 5,1 Blg
Zawartość alkoholu: 7 - 11% obj.
Barwa: 8 - 43 EBC
Goryczka: 7 - 15 IBUs
 
Komercyjne przykłady:
Browar Pinta Koniec Świata (Happy End), Browar Pinta&Pracownia Piwa Happy Crack, Browar Bazyliszek Jelonki.
 
 
 
 
Overall Impression:
A sweet, heavy, strong traditional Finnish beer with a rye, juniper, and juniper berry flavor and a strong banana-clove yeast character.
 
Aroma:
High banana esters with moderate to moderatelyhigh clove-like phenolics. Not sour. May have a low to moderate juniper character. Grainy malt, caramel, and rye in background. Light alcohol aroma. Sweet malt impression.
 
Appearance:
Pale yellow to dark brown color; most are medium to dark amber. Generally quite cloudy (unfiltered). Little head, due to low carbonation.
 
Flavor:
Strong banana and moderate to moderately-high clove yeast character. Moderate grainy rye flavor. Low bitterness. Fairly sweet finish. Juniper can add a pine-like flavor; juniper berries can add a gin-like flavor; both should be complementary, not dominant. No noticeable hop flavor. Moderate caramel flavor but no roast. Multi-layered and complex, with kind of a wortiness that is unusual in other beer styles. Not sour.
 
Mouthfeel:
Thick, viscous, and heavy with protein (no boil means no hot break). Nearly still to medium-low carbonation. Strongly warming from the alcohol level and young age, but often masked by sweetness.
 
Comments:
The use of rye doesn’t mean that it should taste like caraway (a dominant flavor in rye bread). The use of juniper berries will give a flavor like gin (similarly flavored with juniper berries). The juniper acts a bit like hops in the balance and flavor, providing some counterpoint to the sweet malt.
 
History:
An indigenous traditional style from Finland; a farmhouse tradition for at least 500 years, often brewed for festive occasions like summer weddings, and consumed within a week or two of brewing. A similar tradition exists in Estonia, where the beer is known as koduolu.
 
Characteristic Ingredients:
Malted barley along with malted and unmalted grains, often rye. Low hops. Juniper boughs used for lautering (traditionally in a hollowed-out log), but often producing a juniper/berry character. Often uses topfermenting baker’s yeast in a fast, warm fermentation (German Weizen yeast is a good substitute). Not boiled; a long mash steep is used, with a separately added hop tea.
 
Style Comparison:
Strong resemblance to Weizenbocks, but sweet and thick with a rye and juniper character.
 
 

Ogólne wrażenie:
Dunkelweizen z większym udziałem żyta niż pszenicy, z większą treściwością i lekkim chmieleniem na aromat.
 
Aromat:
Lekki do umiarkowanego przyprawowy żytni aromat przemieszany z lekkimi do umiarkowanych aromatami drożdży „weizenowych” (przyprawowy goździk i owocowe estry, szczególnie bananowe lub cytrusowe). Lekko przyprawowe, kwiatowe lub ziołowe chmiele są akceptowalne.
 
Wygląd:
Barwa lekko miedziano-pomarańczowa do bardzo ciemno-czerwonej lub miedziano-brązowej. Pokaźna kremowa piana o barwie od złamanej bieli do beżu, względnie gęsta i trwała (często gruba i zbita). Wygląd mętny, mglisty.
 
Smak:
Zbożowy, umiarkowanie niski do umiarkowanie mocnego przyprawowy żytni smak, często posiadający apetyczny smak przypominający żytni chleb lub pumpernikiel. Średnia do średnio-niskiej goryczka pozwalająca wyczuć początkową słodową słodkość (czasem z nutą karmelu) zanim zostanie zdominowana przez cechy typowe dla drożdży i żyta. Niski do umiarkowanego charakter drożdży „weizenowych” (banany, goździki), chociaż balans może być różny. Średnio wytrawny, zbożowy finisz z lekko goryczkowym (pochodzącym z żyta) posmakiem. Lekko do umiarkowanie przyprawowy, ziołowy lub kwiatowy smak chmielowy jest akceptowalny i może utrzymywać się w posmaku.
 
Odczucie w ustach:
Treściwość średnia do średnio-pełnej. Wysokie nasycenie. Umiarkowanie kremowe.
 
Komentarze:
Żyto jest pozbawionym łuski zbożem i jest trudne w zacieraniu, często dającym gumowatą teksturę zacieru skłonną do zlepiania się. Żyto charakteryzuje się najbardziej zdecydowanym smakiem ze wszystkich zbóż. Jest niewłaściwe dodawanie kminku do roggenbiera (jak robią to niektórzy amerykańscy browarnicy); żytni charakter tradycyjnie pochodzi tylko ze słodu żytniego.
 
Historia:
Niemieckie piwo żytnie oryginalnie warzone jest w Regensburg w Bawarii. Nigdy nie było szczególnie popularnym stylem, ale obecnie całkiem zanika.
 
Charakterystyczne składniki:
Słodowane żyto typowo stanowi w zasypie 50% lub więcej (niektóre wersje mają w zasypie 60-65% żyta). Pozostałą część zasypu może stanowić słód jasny, monachijski, pszeniczny, crystal i/lub pozbawione łuski słody ciemne dla dodania koloru. Drożdże „weizenowe” wprowadzają charakterystyczne estry bananowe oraz goździkowe fenole. Użyte w niewielkiej ilości chmiele typu Saaz wyczuwalne w goryczce, smaku i aromacie. Niższe temperatury fermentacji zaakcentują goździkowy charakter przez stłumienie wytwarzania estrów. Tradycyjnie stosowane zacieranie dekokcyjne (tak jak w weissbierze).
 
Porównanie stylu:
Bardziej wyrazisty wariant dunkelweizena warzony z wykorzystaniem słodowanego żyta zamiast słodowanej pszenicy. Amerykańskie piwa żytnie nie mają charakteru pochodzącego z „weizenowych” drożdży i są mocniej chmielone.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 11,4 - 13,8 Blg
Gęstość końcowa: 2,6 - 3,6 Blg
Zawartość alkoholu: 4,5 - 6% obj.
Barwa: 27,5 - 37,5 EBC
Goryczka: 10 - 20 IBUs
 
Komercyjne przykłady:
Thurn Und Taxis Roggen, Browar Pinta Apetyt na Życie, Jan Olbracht Piotrek z Bagien Roggenbier, Browar Stu Mostów WRCLW Roggenbier, Browar Gościszewo Sołtys, PiwoWarownia Rogi Boruty.
 
 
 
 
Overall Impression:
A dunkelweizen made with rye rather than wheat, but with a greater body and light finishing hops.
 
Aroma:
Light to moderate spicy rye aroma intermingled with light to moderate weizen yeast aromatics (spicy clove and fruity esters, either banana or citrus). Light spicy, floral, or herbal hops are acceptable.
 
Appearance:
Light coppery-orange to very dark reddish or coppery-brown color. Large creamy off-white to tan head, quite dense and persistent (often thick and rocky). Cloudy, hazy appearance.
 
Flavor:
Grainy, moderately-low to moderately-strong spicy rye flavor, often having a hearty flavor reminiscent of rye or pumpernickel bread. Medium to medium-low bitterness allows an initial malt sweetness (sometimes with a bit of caramel) to be tasted before yeast and rye character takes over. Low to moderate weizen yeast character (banana, clove), although the balance can vary. Medium-dry, grainy finish with a lightly bitter (from rye) aftertaste. Low to moderate spicy, herbal, or floral hop flavor acceptable, and can persist into aftertaste.
 
Mouthfeel:
Medium to medium-full body. High carbonation. Moderately creamy.
 
Comments:
Rye is a huskless grain and is difficult to mash, often resulting in a gummy mash texture that is prone to sticking. Rye has been characterized as having the most assertive flavor of all cereal grains. It is inappropriate to add caraway seeds to a roggenbier (as some American brewers do); the rye character is traditionally from the rye grain only.
 
History:
A specialty German rye beer originally brewed in Regensburg, Bavaria. Never a widely popular style, it has all but disappeared in modern times.
 
Characteristic Ingredients:
Malted rye typically constitutes 50% or greater of the grist (some versions have 60-65% rye). Remainder of grist can include pale malt, Munich malt, wheat malt, crystal malt and/or small amounts of debittered dark malts for color adjustment. Weizen yeast provides distinctive banana esters and clove phenols. Light usage of Saazer-type hops in bitterness, flavor and aroma. Lower fermentation temperatures accentuate the clove character by suppressing ester formation. Decoction mash traditionally used (as with weissbiers).
 
Style Comparison:
A more distinctive variant of a dunkelweizen using malted rye instead of malted wheat. American Rye Beers will not have the weizen yeast character, and likely more hops.

Załóż na kamień reklamówkę np. z lidla, puść przepływ na 1 min, trochę Ci tą reklamówkę nadmucha. Zanurz ją taką nadmuchaną w wodzie, zobacz ile litrów płynu wyparła, i będziesz wiedział jaki masz przepływ przez kamień w litrach/minutę.