08B. Special/Best/Premium Bitter

[Makaron]

8B. Special/Best/Premium Bitter

 

Aroma: The best examples have some malt aroma, often (but not always) with a caramel quality. Mild to moderate fruitiness. Hop aroma can range from moderate to none (UK varieties typically, although US varieties may be used). Generally no diacetyl, although very low levels are allowed.

 

Appearance: Medium gold to medium copper. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. May have very little head due to low carbonation.

 

Flavor: Medium to high bitterness. Most have moderately low to moderately high fruity esters. Moderate to low hop flavor (earthy, resiny, and/or floral UK varieties typically, although US varieties may be used). Low to medium maltiness with a dry finish. Caramel flavors are common but not required. Balance is often decidedly bitter, although the bitterness should not completely overpower the malt flavor, esters and hop flavor. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed.

 

Mouthfeel: Medium-light to medium body. Carbonation low, although bottled and canned commercial examples can have moderate carbonation.

 

Overall Impression: A flavorful, yet refreshing, session beer. Some examples can be more malt balanced, but this should not override the overall bitter impression. Drinkability is a critical component of the style; emphasis is still on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales.

 

Comments: More evident malt flavor than in an ordinary bitter, this is a stronger, session-strength ale. Some modern variants are brewed exclusively with pale malt and are known as golden or summer bitters. Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are higher-alcohol versions of their cask (draught) products produced specifically for export. The IBU levels are often not adjusted, so the versions available in the US often do not directly correspond to their style subcategories in Britain. This style guideline reflects the ?real ale? version of the style, not the export formulations of commercial products.

 

History: Originally a draught ale served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., ?real ale?). Bitter was created as a draught alternative (i.e., running beer) to country-brewed pale ale around the start of the 20th century and became widespread once brewers understood how to ?Burtonize? their water to successfully brew pale beers and to use crystal malts to add a fullness and roundness of palate.

 

Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts, may use a touch of black malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English hops most typical, although American and European varieties are becoming more common (particularly in the paler examples). Characterful English yeast. Often medium sulfate water is used.

 

Vital Statistics:

OG: 1.040 ? 1.048

IBUs: 25 ? 40

FG: 1.008 ? 1.012

SRM: 5 ? 16

ABV: 3.8 ? 4.6%

 

Commercial Examples: Fuller's London Pride, Coniston Bluebird Bitter, Timothy Taylor Landlord, Adnams SSB, Young?s Special, Shepherd Neame Masterbrew Bitter, Greene King Ruddles County Bitter, RCH Pitchfork Rebellious Bitter, Brains SA, Black Sheep Best Bitter, Goose Island Honkers Ale, Rogue Younger?s Special Bitter

 

 

 

8B. Special/Best/Premium Bitter

 

Aromat: Najlepsze przykłady tego piwa zawierają aromaty słodowe, przeważnie (ale nie zawsze) z nutkami karmelowymi. Łagodna do umiarkowana owocowość. Aromat chmielowy może być w przedziale od umiarkowany do niewyczuwalnego (odmiany brytyjskie są typowe dla tego dla tego stylu, ale odmiany amerykańskie też mogą być użyte).Generalnie brak diacetylu, aczkolwiek bardzo niski poziom jest dopuszczalny.

 

Wygląd: Klor śrenio złoty do średnio miedziany. Dobra do perfekcyjna klarowność. Niska do umiarkowana biała do złamanego białego koloru piana. Może posiadać krótkotrwałą piane w wyniku niskiego nagazowania.

 

Smak: Średnia do wysoka goryczka. Większość posiada umiarkowanie niskie do umiarkowanie wysokie estry owocowe. Umiarkowane do słąbe smaki chmielowe (ziemiaste, żywiczne i/albo kwiatowe smaki; przeważnie odmiany z Wielkiej Brytanii, aczkolwiek odmiany amerykańskie też mogą być użyte). Niska do średnia słodowość. Niska do średnia słodowość wraz z wytrawnym finiszem. Smaki karmelowe są powszechne, ale nie obowiązkowe. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie w przewadze goryczkowy, ale goryczka nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Generalnie brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny.

 

Tekstura: Średnio lekka do średnia treściwość. Nagazowane niskie, ale wersje butelkowe i puszkowe mogą być umiarkowanie nagazowane.

 

Ogólne wrażenia: Pełne w smaku, orzeźwiające piwo sesyjne. Niektóre przykłady tego piwa mogą zbalansowane na słodowość, ale nie powinno to przysłonić ogolnego wrażenia goryczki. Wypijalność jest krytycznym elementem tego stylu; nacisk kładziony jest na nachmielenie goryczkowe w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na skmak i aromat występujący w American Ale.

 

Komantarz: Ewidentnie bardziej słodowy w smaki i zapachu jak Ordinary Bitter, jest to mocniejsza wersja piw sesyjnych. Niektóre nowoczesne wersje są warzone wyłącznie ze słodu pale ale i znane są jako golden, albo summer bitter. Większość wersji kegowanych produkcji brytyjskiej są mocniejszymi alkoholowo wersjami beczkowanymi (cask) produkowanymi specjalnie w celach eksportowych. Poziom IBU przeważnie nie jest ustalony, dlatego wersje dostępne w USA nie są dokładnymi odpowiednikami podkategorii z Wielkiej Brytanii. Ten wyznacznik stylu ozwieciedla wersję ?real ale?, a nie wersje export browarów przemysłowych.

 

Historia: Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony jako alternatywna wersja draught (podawana z beczki) do pale ale na początku XX wieku oraz stała się ogólnodostępna w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć jasne piwa jak również jak zaczeli używać słodu crystal by nadać pełnie smaku i krągłość na podniebieniu..

 

Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć zdziebko słodu black by zmienić kolor. Można użyć dodatków cukru, kukurydzy albo pszenicy. Najczęściej chmiele angielskie, aczkolwiek odiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej powszechne (w szczególności w jaśniejszych przypadkach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie średnio siarczanowa woda jest używana.

 

Podstawowe informacje:

OG: 1.040 ? 1.048

IBUs: 25 ? 40

FG: 1.008 ? 1.012

SRM: 5 ? 16

ABV: 3.8 ? 4.6%

 

Komercyjne przykłady: Fuller's London Pride, Coniston Bluebird Bitter, Timothy Taylor Landlord, Adnams SSB, Young?s Special, Shepherd Neame Masterbrew Bitter, Greene King Ruddles County Bitter, RCH Pitchfork Rebellious Bitter, Brains SA, Black Sheep Best Bitter, Goose Island Honkers Ale, Rogue Younger?s Special Bitter

[Makaron]

8B. Specjalny/Najlepszy/Premium Bitter

Aromat: Najlepsze piwa w tym stylu mają przeważnie lekkie aromaty słodowego (ale niekoniecznie) wraz z nutą karmelu. Często występują łagodne do umiarkowane aromaty owocowe. Zapachy chmielowe mogą być od umiarkowane do braku (pochodzące najczęściej od brytyjskich odmian, ale aromaty pochodzące od odmian amerykańskich również się zdarzają). Najczęściej brak dwuacetylu, aczkolwiek niski poziom jest akceptowany.

 

Wygląd: Kolor od złotego do miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana biała do szarobiała piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę.

 

Smak: Średnia do mocna goryczka. Większość posiada umiarkowanie słabe do umiarkowanie mocne smaki estrów owocowych. Smaki pochodzące od chmieli (ziemisty, żywiczny, albo/i kwiatowy, czyli typowo brytyjskie odmiany chmielu, ale odmiany amerykańskie mogą być też użyte) są w zakresie od umiarkowanego do słabego. Niskie do średnie smaki słodowe wraz z wytrawnym finiszem. Nuty karmelowe są powszechnie spotykane, ale nie są niezbędne. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie zdecydowanie goryczkowy, ale goryczka nie powinna w całości zdominować smaków słodowych, estrowych i chmielowych. Generalnie brak dwuacetylu, ale bardzo mały poziom jest dozwolony.

 

Tekstura: Średnio lekka do średnia treściwość. Nagazowane niskie, ale wersje butelkowe i puszkowe mogą być nagazowane umiarkowanie.

 

Ogólne wrażenia: Pełne w smaku, orzeźwiające piwo sesyjne. Niektóre przykłady tego piwa mogą być zbalansowane na smaki słodowe, ale nie powinny one przysłonić ogólnego wrażenia goryczki. Przyjemność picia tego piwa jest najważniejszym elementem tego stylu; nacisk kładziony jest na chmielenie goryczkowe w odróżnieniu od agresywnego chmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskich ale.

 

Komantarz: Wyraźnie bardziej słodowy w smaki i zapachu jak Zwyczajny Bitter. Jest to mocniejsza wersja piwa sesyjnego. Niektóre nowoczesne odmiany uwarzone wyłącznie ze słodu pale ale są znane jako "golden" (złocisty) albo "summer" (letni) bitter. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Ten wyznacznik stylu dotyczy wersji ?real ale?, a nie eksportowej wersji znanej z produktów koncernowych.

 

Historia: Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony na początku XX wieku jako beczkowa alternatywa do pale ale.Stał się ogólnodostępny w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć smaczne jasne piwa oraz jak zaczęli stosować słód crystal dla nadania krągłości i pełności smaku.

 

Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie używa się średnio siarczanową wodę.

 

Podstawowe informacje:

Gęstość początkowa: 10 - 12°Blg

Goryczka (IBU): 25 ? 40

Gęstość końcowa: 2 ? 3.1°Blg

Kolor (SRM): 5 ? 16

Alkohol objętościowo: 3.8 ? 4.6%

 

Komercyjne przykłady: [/b] Fuller's London Pride, Coniston Bluebird Bitter, Timothy Taylor Landlord, Adnams SSB, Young?s Special, Shepherd Neame Masterbrew Bitter, Greene King Ruddles County Bitter, RCH Pitchfork Rebellious Bitter, Brains SA, Black Sheep Best Bitter, Goose Island Honkers Ale, Rogue Younger?s Special Bitter