17E. Gueuze

[Makaron]

17E. Gueuze

 

Aroma: A moderately sour/acidic aroma blends with aromas described as barnyard, earthy, goaty, hay, horsey, and horse blanket. While some may be more dominantly sour/acidic, balance is the key and denotes a better gueuze. Commonly fruity with aromas of citrus fruits (often grapefruit), apples or other light fruits, rhubarb, or honey. A very mild oak aroma is considered favorable. An enteric, smoky, cigar-like, or cheesy aroma is unfavorable. No hop aroma. No diacetyl.

 

Appearance: Golden in color. Clarity is excellent (unless the bottle was shaken). A thick rocky, mousse-like, white head seems to last forever. Always effervescent.

 

Flavor: A moderately sour/acidic character is classically in balance with the malt, wheat and barnyard characteristics. A low, complementary sweetness may be present but higher levels are uncharacteristic. While some may be more dominantly sour, balance is the key and denotes a better gueuze. A varied fruit flavor is common, and can have a honey-like character. A mild vanilla and/or oak flavor is occasionally noticeable. An enteric, smoky or cigar-like character is undesirable. Hop bitterness is generally absent but a very low hop bitterness may occasionally be perceived. No hop flavor. No diacetyl.

Mouthfeel: Light to medium-light body. In spite of the low finishing gravity, the many mouth-filling flavors prevent the beer from tasting like water. Has a low to high tart, puckering quality without being sharply astringent. Some versions have a low warming character. Highly carbonated.

 

Overall Impression: Complex, pleasantly sour/acidic, balanced, pale, wheat-based ale fermented by a variety of Belgian microbiota.

 

Comments: Gueuze is traditionally produced by mixing one, two, and three-year old lambic. ?Young? lambic contains fermentable sugars while old lambic has the characteristic ?wild? taste of the Senne River valley. A good gueuze is not the most pungent, but possesses a full and tantalizing bouquet, a sharp aroma, and a soft, velvety flavor. Lambic is served uncarbonated, while gueuze is served effervescent. IBUs are approximate since aged hops are used; Belgians use hops for anti-bacterial properties more than bittering in lambics. Products marked ?oude? or ?ville? are considered most traditional.

 

History: Spontaneously fermented sour ales from the area in and around Brussels (the Senne Valley) stem from a farmhouse brewing

tradition several centuries old. Their numbers are constantly dwindling and some are untraditionally sweetening their products (post-fermentation) to make them more palatable to a wider audience.

Ingredients: Unmalted wheat (30-40%), Pilsner malt and aged (surannes) hops (3 years) are used. The aged hops are used more for preservative effects than bitterness, and makes actual bitterness levels difficult to estimate. Traditionally these beers are spontaneously fermented with naturally-occurring yeast and bacteria in predominately oaken barrels. Home-brewed and craft-brewed versions are more typically made with pure cultures of yeast commonly including Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus and Lactobacillus in an attempt to recreate the effects of the dominant microbiota of Brussels and the surrounding countryside of the Senne River valley. Cultures taken from bottles are sometimes used but there is no simple way of knowing what organisms are still viable.

 

Vital Statistics:

OG: 1.040 ? 1.060

IBUs: 0 ? 10

FG: 1.000 ? 1.006

SRM: 3 ? 7

ABV: 5 ? 8%

 

Commercial Examples: Boon Oude Gueuze, Boon Oude Gueuze Mariage Parfait, De Cam Gueuze, De Cam/Drei Fonteinen Millennium Gueuze, Drie Fonteinen Oud Gueuze, Cantillon Gueuze, Hanssens Oude Gueuze, Lindemans Gueuze Cuvée René, Girardin Gueuze (Black Label), Mort Subite (Unfiltered) Gueuze, Oud Beersel Oude Gueuze

 

 

17E. Gueuze

 

Aromat: Umiarkowanie kwaskowaty/kwaśny aromat mieszający się z aromatem określanym jako stodoły, ziemisty, kozi, słomy, konia i końskiego pledu. Gdy niektóre mogą być dominująco kwaskowate/kwaśne, balans jest kluczem i określa lepsze gueuze. Przeciętnie owocowe wraz z aromatami cytrusowymi ( często grapefruit), jabłka i inne lekkie owoce, rabarbar i miód. Bardzo lekki aromat dębu są pożądanymi smakami. Jelitowy ,dymny, cygaro i aromat sera są nieporządane. Brak aromatu chmielu. Brak diacetylu.

Wygląd: Złoty kolor. Klarowność jest wspaniała (dopuki butelka nie była wstrząśnięta). Gęsta górzysta, konsystencji musu, biała piana. Wydaje się, że utrzymuje się wiecznie. Zawsze musujące.

 

Smak: Umiarkowany kwaskowaty/kwaśny charakter jest klasycznie w balansie ze słodem, pszenicą i cechami przypominającymi stodołe. Słaba uzupełniająca słodkość może być obecna, ale wyższe poziomy są nietypowe. Gdy niektóre mogą być dominująco kwaskowate, balans jest kluczem i określa lepsze gueuze. Różne smaki owocowe są powszechne i mogą mieć miodowe cechy. Delikatna wanilia i/oraz dębowe smaki są okazjonalnie zauważalne. Jelitowe, dymowe albo cechy cygara są niepożądane. Goryczka chmielowa jest generalnie nieobecna ,albo na bardzo niskim poziomie może okazjonalnie być odczuwalna. Brak smaków chmielowych. Brak diacetylu.

 

Tekstura: Lekka do średnio lekka treściwość. W wyniku niskiej końcowej gęstości, wiele smaków wypełniających zapobiega wrażenia wodnistego smaku. Posiada lekką do mocną cierpkość oraz kłujące odczucia bez cech ostro ściągających. Niektóre wersje mają lekko rozgrzewający charakter. Mocno nagazowane.

Ogólne wrażenia: Złożone, przyjemnie kwaskowato/kwaśne, zbalansowane, blade, oparte na pszenicy ale fermentowane przy użyciu

belgijskich mikrobów.

 

Komentarz: Gueuze jest tradycyjnie produkowany za pomocą mieszania jednego, dwu i trzyletnich lambiców. Młody lambic zawiera fermentowalne cukry natomiast dojrzałe wersje posiadają charakterystyczny ?dziki? smak enne River valley. Dobry gueuze nie jest gryzący ale posiada pełny i prowokacyjny bukiet, ostry aromat, i miękki welwetowy smak. Lambic jest serwowany nienagazowany, natomiast gueuze jest serwoweany musujący. Wartości IBU są przybliżone gdyż używane są dojrzałe chmiele; Belgowie używają chmielu bardziej jako środka antybakteryjnego niż dla goryczki. Produkty oznaczone jako ?oude? albo ?ville? są uważane za najbardziej tradycyjne.

 

Historia: Fermentowane fermentacją spontaniczną kwaskowate ale z okolic Brukseli (senne valley) pochodzą od tradycji małych farmowych browarów z kilku wiekową tradycją. Ich ilość całyczas spada, a niektóre niezgodnie z tradycją dosładzają ich produkty (po fermentacji) by piwo smakowało większej ilości odbiorców.

 

Surowce: Niesłodowana pszenica (30-40%), słód pilzneński i dojrzały (suranne) chmie (3 letni) są używane. Dojrzały chmiel jest używany bardziej jako środek konserwujący niż dla nadania goryczki, co powoduje faktyczny poziom goryczki ciężki do przewidzenia. Tradycyjnie te piwa są spontanicznie fermentowane przy użyciu naturalnych drożdży i bakterii e dębowych beczkach. Piwo domowe i z małych rzemieślniczych browarów są typowo robione przy użyciu czystych kultur drożdży często zawierających Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus i Lactobacillus w celu próby skopiowania dominującego efektu mikrobów z Brukseli i okolic Senne River Valley. Kultury pobrane z butelek są czasami użyte ale nie ma jednoznacznej, prostej drogi czy te organizmy będą całyczas żywotne.

 

Podstawowe informacje:

OG: 1.040 ? 1.060

IBUs: 0 ? 10

FG: 1.000 ? 1.006

SRM: 3 ? 7

ABV: 5 ? 8%

 

Komercyjne przykłady: Boon Oude Gueuze, Boon Oude Gueuze Mariage Parfait, De Cam Gueuze, De Cam/Drei Fonteinen Millennium Gueuze, Drie Fonteinen Oud Gueuze, Cantillon Gueuze, Hanssens Oude Gueuze, Lindemans Gueuze Cuvée René, Girardin Gueuze (Black Label), Mort Subite (Unfiltered) Gueuze, Oud Beersel Oude Gueuze