Znajdź zawartość

Ogólne wrażenie: Chmielowe, umiarkowanie mocne, solidnie odfermentowane brytyjskie pale ale z wytrawnym finiszem i wyczuwalnym chmielowym aromatem oraz smakiem. Klasyczne brytyjskie składniki dadzą najwłaściwszy profil smakowy. Aromat: Aromat chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego, typowo kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy lub cytrusowo-pomarańczowy. Lekka trawowość, łodygowość pochodząca z chmielenia na zimno jest dopuszczalna, ale nie wymagana. Opcjonalna jest umiarkowanie niska obecność aromatów słodowych - karmelowych lub tostowych. Akceptowalna jest estrowa owocowość od niskiej do umiarkowanej. Niektóre wersje mogą mieć nuty siarkowe, jednak ta cecha nie jest obligatoryjna. Wygląd: Zakres barwy od złotej do głęboko bursztynowej, jednak przeważnie są to piwa dosyć jasne. Powinno być klarowne, jednak niefiltrowane wersje chmielone na zimno mogą być nieco zamglone. Umiarkowanych rozmiarów trwała piana o barwie złamanej bieli. Smak: Smak chmielowy od średniego do wysokiego z umiarkowaną do zdecydowanej chmielową goryczką. Smak chmielowy powinien być zbliżony w charakterze do aromatu (kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy, cytrusowo-pomarańczowy lub/oraz lekko trawiasty). Smak słodowy powinien być średnio-niski do średniego i mieć nieco charakteru chlebowego, opcjonalnie z lekkimi do średnio-lekkich akcentami biszkoptowymi, tostowymi, toffi lub karmelowymi. Estrowa owocowość średnio-niska do średniej. Finisz średnio-wytrawny do bardzo wytrawnego, a goryczka może pozostawać w posmaku, ale nie powinna być ściągająca, ostra. Balans skierowany jest w stronę chmieli, ale słodowość powinna być ciągle wyczuwalna w tle. Jeśli używana jest woda mocno siarkowa, wyraźnie mineralna, zazwyczaj obecne są smaki siarkowe, wytrawny finisz i zalegająca goryczka. W mocniejszych wersjach możliwy jest czysty posmak alkoholowy. „Dębowość” nie jest pożądana w tym stylu. Odczucie w ustach: Gładkie, średnio-lekkie do średnio-treściwego, bez pochodzącego z chmielu uczucia ściągania, chociaż umiarkowane do średnio-wysokiego nasycenie może w połączeniu tworzyć ogólne wytrawne odczucie mimo obecnej w tle słodowości. Lekkie, gładkie alkoholowe „ciepełko” może i powinno być wyczuwalne w mocniejszych wersjach, jednak nie we wszystkich. Komentarze: Cechy IPA, które były ważne dla dotransportowania piwa w dobrym stanie do Indii to bardzo wysokie odfermentowanie oraz mocne chmielenie. Nie oznacza to, że do Indii nie były transportowane takie gatunki jak Porter, jednak IPA zostało specjalnie stworzone do tego celu, dlatego było mocniej chmielone niż pozostałe transportowane do Indii style piwne i jego moc była na tamte czasy dość niezwykła. Wiele współczesnych przykładów piwa nazywanego IPA ma zdecydowanie niższą moc. Według CAMRA (Campaign of Real Ale), „tak zwane IPA o mocy ok. 3,5% obj. nie są zgodne ze stylem”. Angielski historyk piwa, Martyn Cornell, jest zdania, że takie piwa „niespecjalnie odróżniają się od ordinary bitters”. W tym zestawieniu zgadzamy się z tymi opiniami, bardziej niż z tym, co współczesne brytyjskie browary nazywają IPA. Należy jednak wiedzieć, że w brytyjskich sklepach można się obecnie zetknąć z tymi dwoma głównymi typami IPA. Historia: Opisy pochodzenia tego stylu są różne, jednak większość jest zgodna w tym, że to, co potem stało się znane jako IPA było piwem pale ale przygotowanym do przewozu do Indii w końcu wieku XVIII i w początkach wieku XIX. George Hodgson z Bow Brewery był dobrze znany jako eksporter IPA w początkach XIX w. i jego imię jest często łączone z popularyzacją stylu. Jak wszystkich angielskich piw z długą historią, popularność i formuła IPA zmieniały się na przestrzeni czasu. Browary z Burton-upon-Trent wraz ze swoją siarkową wodą z powodzeniem warzyły IPA i zaczęły dominować na rynku w latach 30. XIX w. Wtedy też po raz pierwszy zaczęto nazywać to piwo India Pale Ale. Rynkowa pozycja i popularność stylu wraz z biegiem czasu malały i styl praktycznie zniknął w drugiej połowie XX w. Jego nazwa była często używana dla opisania pale ales lub bitterów, nie wyróżniających się niczym szczególnym (ten trend kontynuuje kilka współczesnych brytyjskich piw). Styl odżył w okresie piwnej rewolucji w latach 80. XX w. Współczesne przykłady są inspirowane klasycznymi wersjami, ale nie należy zakładać, że jest to nieprzerwana kontynuacja tego samego profilu piwa. White Shield jest prawdopodobnie przykładem o najdłuższej tradycji, odwzorowującym dawne mocne Burton IPAs według receptury z 1829 r. Charakterystyczne składniki: Słód pale ale. Tradycyjne angielskie chmiele, szczególnie używane w chmieleniu na aromat. Dobrze odfermentowujące brytyjskie drożdże. W niektórych wersjach może zostać użyty cukier rafinowany. Niektóre wersje mogą prezentować siarkowy charakter typowy dla wody z Burton (o dużej twardości siarczanowo-wapniowo-magnezowej), ale nie jest to kluczowe dla stylu. Porównanie stylu: Ogólnie styl o mocniejszym chmieleniu na aromat i mniejszej estrowej owocowości i karmelowości niż inne brytyjskie pale ales lub bittery. Posiada mniejszą intensywność chmielową i bardziej wyczuwalne smaki słodowe niż typowe wersje amerykańskie. Parametry: Gęstość początkowa: 12,4 - 18,2 Blg Gęstość końcowa: 2,6 - 4,6 Blg Zawartość alkoholu: 5,0 - 7,5% obj. Barwa: 12 - 28 EBC Goryczka: 40 - 60 IBUs Komercyjne przykłady: Freeminer Trafalgar IPA, Fuller's Bengal Lancer IPA, Meantime India Pale Ale, Ridgeway IPA, Summit True Brit IPA, Thornbridge Jaipur, Worthington White Shield, Browar Jana Lupulina, Ale Browar Ortodox English IPA, Browar Roch Folblut, Browar Maryensztadt sIPAj Overall Impression: A hoppy, moderately-strong, very wellattenuated pale British ale with a dry finish and a hoppy aroma and flavor. Classic British ingredients provide the best flavor profile. Aroma: A moderate to moderately-high hop aroma of floral, spicy-peppery or citrus-orange in nature is typical. A slightly grassy dry-hop aroma is acceptable, but not required. A moderately-low caramel-like or toasty malt presence is optional. Low to moderate fruitiness is acceptable. Some versions may have a sulfury note, although this character is not mandatory. Appearance: Color ranges from golden to deep amber, but most are fairly pale. Should be clear, although unfiltered dryhopped versions may be a bit hazy. Moderate-sized, persistent head stand with off-white color. Flavor: Hop flavor is medium to high, with a moderate to assertive hop bitterness. The hop flavor should be similar to the aroma (floral, spicy-peppery, citrus-orange, and/or slightly grassy). Malt flavor should be medium-low to medium, and be somewhat bready, optionally with light to medium-light biscuit-like, toasty, toffee-like and/or caramelly aspects. Medium-low to medium fruitiness. Finish is medium-dry to very dry, and the bitterness may linger into the aftertaste but should not be harsh. The balance is toward the hops, but the malt should still be noticeable in support. If high sulfate water is used, a distinctively minerally, dry finish, some sulfur flavor, and a lingering bitterness are usually present. Some clean alcohol flavor can be noted in stronger versions. Oak is inappropriate in this style. Mouthfeel: Smooth, medium-light to medium-bodied mouthfeel without hop-derived astringency, although moderate to medium-high carbonation can combine to render an overall dry sensation despite a supportive malt presence. A low, smooth alcohol warming can and should be sensed in stronger (but not all) versions. Comments: The attributes of IPA that were important to its arrival in good condition in India were that it was very wellattenuated, and heavily hopped. Simply because this is how IPA was shipped, doesn’t mean that other beers such as Porter weren’t also sent to India, that IPA was invented to be sent to India, that IPA was more heavily hopped than other keeping beers, or that the alcohol level was unusual for the time. Many modern examples labeled IPA are quite weak in strength. According to CAMRA, “so-called IPAs with strengths of around 3.5% are not true to style.” English beer historian Martyn Cornell has commented that beers like this are “not really distinguishable from an ordinary bitter.” So we choose to agree with these sources for our guidelines rather than what some modern British breweries are calling an IPA; just be aware of these two main types of IPAs in the British market today. History: Accounts of its origins vary, but most agree that what became later known as IPA was pale ale prepared for shipment to India in the late 1700s and early 1800s. George Hodgson of the Bow Brewery became well-known as an exporter of IPA during the early 1800s, and is the first name frequently mentioned with its popularity. As with all English beers with a long history, the popularity and formulation of the product changed over time. Burton breweries with their high-sulfate water were able to successfully brew IPA and began their domination of this market by the 1830s, around the time the name India Pale Ale was first used. Strength and popularity declined over time, and the style virtually disappeared in the second half of the 20th century. The name was often used to describe pale ales and bitters, not anything special (a trend that continues in some modern British examples). The style underwent a craft beer rediscovery in the 1980s, and is what is described in these guidelines. Modern examples are inspired by classic versions, but shouldn’t be assumed to have an unbroken lineage with the exact same profile. White Shield is probably the example with the longest lineage, tracing to the strong Burton IPAs of old and first brewed in 1829. Characteristic Ingredients: Pale ale malt. English hops are traditional, particularly as finishing hops. Attenuative British ale yeast. Refined sugar may be used in some versions. Some versions may show a sulfate character from Burton-type water, but this is not essential to the style. Style Comparison: Generally will have more finish hops and less fruitiness and/or caramel than British pale ales and bitters. Has less hop intensity and a more pronounced malt flavor than typical American versions.

Cześć! Jutro będę warzył swoje drugie piwo. Mam zestaw z browamatora na angielskie IPA (na 20l 14 blg), chciałbym zrobić z tego AIPA. Do dyspozycji mam: - 85 g Mosaic - 85 g Citra - 75 g English Golding - 30g Lubelski - 30 g Equinox - 100 g Challenger - 30 g Fuggles Czyli generalnie amerykańsko - angielska IPA (chyba, że amerykńskich wystarczy na całość). Chciałbym, żeby goryczka była średnia, ok. 60 IBU (chyba, że uważacie, że lepiej wyższą uzyskać) i jak najbogatszy aromat (w miarę możliwości moich zasobów ). Proszę też o poradę jak zacierać słód, żeby piwo było dość wytrawne (w przepisie stoi 60 minut w 66-67 stopni celsjusza). Z góry dziękuję i pozdrawiam!

Słody: pale ale Weyermann - 5,0 kg wiedeński Weyermann - 0,5 kg pszeniczny jasny Weyermann - 0,5 kg Caraaroma Weyermann - 0,3 kg Carahell - 0,3 kg CHMIELE: EKG (granulat 6%) - 50 g Styrian Golding (granulat 4,8%) - 50g magnum (granulat 13%) - 30g Drożdże US-05 (niestety na sucharkach. Planuję dać 2 paczki) Dodatki mech irlandzki 4g ZACIERANIE: Woda do zasypu 21l 52°C 15 min 68°C 60 min 76°C 10 min wysładzanie wodą ok. 76°C 5 + 5 + 5 = 15l GOTOWANIE: 70 minut Chmielenie 30g magnum - 60min 20g EKG - 25 min 20g Styrian - 25 min 15g EKG - 5 min 15g Styrian - 5 min 15g EKG - podczas chłodzenia (ok 80°C ) 15g Styrian - podczas chłodzenia (ok 80°C ) z kalkulatora wyszło ok 50 IBU celuję w ok. 16 - 17 blg Fermentacja 16°C

Przymierzam się właśnie do uwarzenia klasycznego wyspiarskiego IPA. Oto co wymyśilłem (na ok. 20l): słody: pale ale 6 kg karmelowy jasny 0,5 kg carared 0,25 kg Mam zamiar wychmielić na goryczkę na średnim poziomie, przyjemną, nie zalegającą. Również aromat ma być klasyczny i elegancki, nie nazbyt natarczywy. Czyli angielskie maniery. Przewiduję chmielenie na zimno. Jakie ciekawe brytyjskie chmiele proponujecie, nadające się do chmielenia na zimno? Drożdże zamierzam użyć suchelce, brytyjskie. Które się sprawdzą?