Znajdź zawartość

Jako że jest to mój pierwszy post to... Witam wszystkich amatorów złotego trunku. Choć piwo nie mi obce to jednak i lubię wypić jedno piwo kraftowe niż trzy koncerniaki, do sedna. Od miesiąca czytam i przeglądam forum oraz strony, na "pierwszy raz" padło na piwo z brewkitu a konkretnie na dwa rodzaje. Wiem że dodanie cukru czy glukozy mija się z celem i chcę dodać ekstrakt słodowy Bruntal jasny. Co do samego sprzętu do dostałem dwa naczynia do fermentowania z kranikiem w którym było kilka lat temu ważone piwo. Jako że boje się infekcji bo sam sprzęt nie był długo używany to wszystko umyłem Oxi, rozmontowałem kranik i przemyłem, no i wpadłem na genialny pomysł by to przemyć jeszcze NaOH, dobrze przemyć, potraktować kwaskiem cytrynowym i na koniec Starsan HB Trochę to przemyślałem i 33 zł to nie majątek wiec kupuję nowe wiadro bez kranu do fermentacji, oba fermentory i tak będą czekać na rozlew już czyste i przygotowane w razie czego. Mam też areometr, rurkę do ściągania, dwa termometry zwykłe, środek Oxi, 40 butelek, kapslownice i kapsle, NaOH oraz Desam Planuje dokupić prócz w/w fermentora bez kranika, US-5, siatka/skarpeta do chmielenia, lygę do mieszania, szczotkę do mycie butelek, Starsan, chmiele East Kent Goldings, Marynka, Citra. Plan co do Bitter-a Brewkit + słód do chmielić East Kent Goldings około 20-30 gr na w czasie gotowania ( około 20-30 minut), całość ostudzić do około 22-23C (woda zdrojowa na balkonie 5-6C) dodać rozwodnione droższe US-5 (temperatura 22-23C) Całość zanieść do piwnicy gdzie mam aktualnie około 18-19C, ale bez problemu mogę obniżyć do 15-16C i tak planuję by wnosząc brzeczkę było około 19C, otworzyć okno by temperatura spadła do około 16C, zostawić brzeczkę na 3-4 dni, zamknąć okno podnieść temperaturę do 18C i tak trzymać około 5-6 dni, przenieść do drugiej piwnicy gdzie mam około 22-23C na 2 - 3 dni by drożdże dojadły resztę cukrów. Po tym czasie do chmielić na aromat Marynką około 30-40 gram w woreczku dociążonym kamykami szklanymi, zanieść fermentor do pierwszej piwnicy w której planuje mieć około 18C mam i otwierając okno obniżyć temperaturę do 16C by się piwo wyklarowało zostawić na około 3-4 dni (w sumie będę chciał by piwo przeszło fermentację burzliwą 5-7 dni, chichą bez przelewania około 7-10 dni i jak BLG około 2 -2,5 to rozlewać) Gazowanie to około 115gr cukru na jakieś 22L (oczywiście jak będzie w okolicy 2 BLG) Wszystkie butelki będą dwa dni wcześniej wyparzone i przemyte, przed rozlewem potraktuję roztworem Starsan, kapsle wyparzone. Druga warka to ALE w podobnie robione, ale do chmielone na gorąco będzie Marynką około 20-30 gr i na aromat Citra i nie wiem czy nie dodać skórek z pomarańczy. Boje się dorwać jakiegoś syfa za pierwszym razem i mam już maseczki, rękawiczki, a że dbam o czystość to liczę że nie zaliczę "wpadki" przy zakończeniu bycia prawiczkiem Jak mój plan maj jakieś dziury to napiszcie, a że nie znam się za wiele na warzeniu piwa to sugerowałem się wiedzą jaką zdobyłem czytając.

Postawiłem English Bitter z brewkitu, początkowe BLG ok 12, po 11 dniach dalej jest 5 BLG (bez zmian od 4 dni). Czekać jeszcze aż spadnie do 2BLG czy rozlewać już do butelek?

Aloha ! Zaopatrzyłem się w zestaw z twójbrowar.pl z surowcami na American Bitter 12BLG 20L. Poniżej receptura: Pale Ale 3,8kg Crystal 200 0,2kg 12L do zacierania, 68C przez 70 minut, 78C na 10 minut Wysładzanie 15L 80C Apollo 15g (60minut) Cascade 20 (10minut) Citra 20g (5minut) Summit 25g (3minuty) Drożdże Mauribrew Draught 6g glukozy na 1L Zacierałem w 66C, potem wygrzałem do 76C i od razu filtracja, brzeczka przednia 18 BLG. Niestety, z powodu braku regulacji na wężu filtracja poszła za szybko. Kranik niestety ma dwie opcje - nic nie leci, albo szatan. Filtracja utknęła, ale stwierdziłem, że trudno. Więc wyszło 14,5 litra 15BLG. Nie rozcieńczałem już. Chmieliłem jak w przepisie. Chłodziłem w wannie z zimną wodą. Drożdzaki wlane, ale fermentacja nie wyglądała na burzliwą, mało piany, delikatnie sobie leciało (może dlatego, że fermentor w piwnicy ok 18C). Po tygodniu BLG zeszło do 6-7, a po 11 dniach do 5. Więc postanowiłem zlać na cichą. Człowiek na pierwszej warce dużo się uczy. Na bieżąco szukam co może być powodem niskiego zejścia BLG, ale różne opinie krążą, jedni piszą, ze powinno zejść do 2 inni, że do 6 może też. Wszystko zależy od stylu, drożdży itd itp. Stąd założyłem wątek i z chęcią usłyszę opinie Piwko sobie grzecznie stoi w piwnicy:

11C. Strong Bitter Overall Impression: An average-strength to moderately-strong British bitter ale. The balance may be fairly even between malt and hops to somewhat bitter. Drinkability is a critical component of the style. A rather broad style that allows for considerable interpretation by the brewer. Aroma: Hop aroma moderately-high to moderately-low, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Medium to medium-high malt aroma, optionally with a low to moderate caramel component. Medium-low to medium-high fruity esters. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Light amber to deep copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. A low head is acceptable when carbonation is also low. Flavor: Medium to medium-high bitterness with supporting malt flavors evident. The malt profile is typically bready, biscuity, nutty, or lightly toasty, and optionally has a moderately low to moderate caramel or toffee flavor. Hop flavor moderate to moderately high, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Hop bitterness and flavor should be noticeable, but should not totally dominate malt flavors. Moderately-low to high fruity esters. Optionally may have low amounts of alcohol. Medium-dry to dry finish. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Medium-light to medium-full body. Low to moderate carbonation, although bottled versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth but this character should not be too high. Comments: In England today, “ESB” is a Fullers trademark, and no one thinks of it as a generic class of beer. It is a unique (but very well-known) beer that has a very strong, complex malt profile not found in other examples, often leading judges to overly penalize traditional English strong bitters. In America, ESB has been co-opted to describe a malty, bitter, reddish, standard-strength (for the US) British-type ale, and is a popular craft beer style. This may cause some judges to think of US brewpub ESBs as representative of this style. History: See comments in category introduction. Strong bitters can be seen as a higher-gravity version of best bitters (although not necessarily “more premium” since best bitters are traditionally the brewer’s finest product). British pale ales are generally considered a premium, export-strength pale, bitter beer that roughly approximates a strong bitter, although reformulated for bottling (including increasing carbonation levels). While modern British pale ale is considered a bottled bitter, historically the styles were different. Category introduction: The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts, may use a touch of black malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Burton versions use medium to high sulfate water, which can increase the perception of dryness and add a minerally or sulfury aroma and flavor. Style Comparison: More evident malt and hop flavors than in a special or best bitter, as well as more alcohol. Stronger versions may overlap somewhat with British strong ales, although strong bitters will tend to be paler and more bitter. More malt flavor (particularly caramel) and esters than an American Pale Ale, with different finishing hop character. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.060 FG: 1.010 – 1.016 IBUs: 30 – 50 SRM: 8 – 18 ABV: 4.6 – 6.2% Commercial Examples: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod --------------------- Ogólne wrażenia: Umiarkowanie mocny brytyjski bitter. Balans może być od zrównoważonego pomiędzy słodem i chmielem do nieco bardziej goryczkowego. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Dość rozległy styl, który pozwala piwowarowi na szeroką interpretację. Aromat: Aromat chmielowy od średnio wysokiego do średnio niskiego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Aromat słodowy średni do średnio-wysokiego, opcjonalnie z niskimi do umiarkowanych karmelowymi nutami. Estry owocowe od średnio-niskich do średnio-wysokich. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do głębokiej miedzi. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Mała piana jest akceptowalna przy niewielkim wysyceniu. Smak: Goryczka od umiarkowanej do średnio wysokiej wraz z wyraźną słodową podbudową. Profil słodowy jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy, orzechowy lub lekko opiekany i ewentualnie posiada średnie do średnio niskich nuty karmelowe lub toffi. Smak chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Chmielowa goryczka i smak powinny być zauważalne ale nie mogą całkowicie zdominować nut słodowych. Estry owocowe do umiarkowanie niskich do wysokich. Opcjonalnie może mieć niski poziom nut alkoholowych. Finisz od średnio wytrawnego do wytrawnego. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało średnio lekkie do umiarkowanie pełnego. Nasycanie dwutlenkiem węgla od niskiego do średniego, chociaż wersje butelkowe mogą mieć wyższe. Mocniejsze wersje mogą mieć lekkie alkoholowe rozgrzewanie, ale nie powinno to być zbyt intensywne. Komentarz: W dzisiejszej Anglii termin “ESB” jest zastrzeżonym znakiem towarowym browaru Fullers i nikt nie myśli o tym jako o klasie piwa. Jest to wyjątkowe (i bardzo znane) piwo o bardzo mocnym, złożonym profilu słodowym niespotykanym w innych przykładach i prowadzi to często do niesłusznego karania (odejmowania punktów lub wytykania wad) w tradycyjnych ESB przez sędziów. W Ameryce ESB zostało opisane jako słodowe, gorzkie, czerwonawe, o standardowej mocy (jak na USA) brytyjskie piwo górnej fermentacji i jest popularnym rzemieślniczym stylem piwa. Może to powodować, że niektórzy sędziowie będą uważać amerykańskie wersje ESB za wyznacznik stylu. Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii (poniżej). Mocne bittery mogą być postrzegane jako bardziej ekstraktywne wersje Best Bitter (chociaż niekoniecznie bardziej “premium”, ponieważ Best Bitter tradycyjnie traktowane są jako najlepszy produkt browaru). Brytyjskie piwa typu pale ale są z reguły traktowane jako jasne, mocne i goryczkowe piwa premium, które z grubsza zbliżone są do Strong Bitter, ale przeformułowane pod butelkowanie (włączając zwiększone nagazowanie). Podczas gdy nowoczesne brytyjskie jasne piwo uważane jest za butelkowane, historycznie style były inne. Wprowadzenie do kategorii: Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. W wersjach Burton stosuje się wodę o średniej i wysokiej zawartości siarczanu, która może zwiększyć odczucie wytrawności i dodać aromaty lub smaki o charakterze mineralnym lub siarkowym. Porównanie stylów: Bardziej słodowe i chmielowe niż Special i Best Bitter oraz bardziej alkoholowe. Mocniejsze wersje mogą pokrywać się z brytyjskim Strong Ale, chociaż Strong Bitter będzie jaśniejsze i bardziej goryczkowe. Bardziej słodowe (szczególnie karmel) i estrowe niż American Pale Ale, z innym aromatem chmielowym. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 14,75 Plato (1.048 – 1.060 SG) Goryczka: 30 – 50 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG) Barwa: 8 – 18 SRM (16 - 36 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,6 – 6,2% Komercyjne przykłady: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod

11B. Best Bitter Overall Impression: A flavorful, yet refreshing, session beer. Some examples can be more malt balanced, but this should not override the overall bitter impression. Drinkability is a critical component of the style. Aroma: Low to moderate malt aroma, often (but not always) with a low to medium-low caramel quality. Bready, biscuit, or lightly toasty malt complexity is common. Mild to moderate fruitiness. Hop aroma can range from moderate to none, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Pale amber to medium copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. May have very little head due to low carbonation. Flavor: Medium to moderately high bitterness. Moderately low to moderately high fruity esters. Moderate to low hop flavor, typically with an earthy, resiny, fruity, and/or floral character. Low to medium maltiness with a dry finish. The malt profile is typically bready, biscuity, or lightly toasty. Low to moderate caramel or toffee flavors are optional. Balance is often decidedly bitter, although the bitterness should not completely overpower the malt flavor, esters and hop flavor. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Low carbonation, although bottled examples can have moderate carbonation. Comments: More evident malt flavor than in an ordinary bitter, this is a stronger, session-strength ale. History: See comments in category introduction. The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts. May use a touch of dark malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Style Comparison: More alcohol than an ordinary bitter, and often using higher-quality ingredients. Less alcohol than a strong bitter. More caramel or base malt character and color than a British Golden Ale. Emphasis is on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.048 FG: 1.008 – 1.012 IBUs: 25 – 40 SRM: 8 – 16 ABV: 3.8 – 4.6% Commercial Examples: Adnams SSB, Coniston Bluebird Bitter, Fuller's London Pride, Harvey’s Sussex Best Bitter, Shepherd Neame Master Brew Kentish Ale, Timothy Taylor Landlord, Young’s Special ---------------------- Ogólne wrażenia: Bogate w smaku, orzeźwiające, sesyjne piwo. Niektóre przykłady mogą mieć balans bardziej słodowy, ale nie powinien on przysłaniać ogólnego goryczkowego wrażenia. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Aromat: niski do umiarkowanego aromat słodowy, często (ale nie zawsze) z niskimi do umiarkowanie niskimi karmelowymi właściwościami. Chlebowa, ciasteczkowa lub lekko tostowa złożoność słodowa jest powszechna. Owocowość od łagodnej do umiarkowanej. Aromat chmielowy może być w zakresie od umiarkowanego do żadnego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do umiarkowanie miedzianego. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Może mieć bardzo niską czapę piany ze względu na niskie wysycenie. Smak: Goryczka od średniej do umiarkowanie wysokiej. Estry owocowe od umiarkowanie niskich do umiarkowanie wysokich. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Słodowości niska do średniej o wytrawnym finiszu. Profil słodu jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy lub lekko opiekany. Niskie do umiarkowanych nuty karmelu lub toffi są opcjonalne. Balans jest najczęściej zdecydowanie gorzki, ale goryczka nie powinna całkowicie przykryć słodowości, estrów i nut chmielowych. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało średnio lekkie do umiarkowanego. Niskie nasycanie dwutlenkiem węgla, chociaż przykłady butelkowane mogą mieć umiarkowane wysycenie. Komentarz: Bardziej wyraźny smak słodowy niż w Ordinary Bitter, jest to mocniejsze, bardzo sesyjne piwo górnej fermentacji. Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii. (poniżej) Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. Porównanie stylów: Więcej alkoholu niż w Ordinary Bitter i często z użyciem surowców wyższej jakości. Mniej alkoholu niż w Strong Bitter. Więcej karmelu lub charakteru i koloru słodu bazowego niż British Golden Ale. Największy nacisk kładziony jest na chmielenie na goryczkę, w przeciwieństwie do solidnego chmielenia na smak i aromat w amerykańskich ales. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 12 Plato (1.040 – 1.048 SG) Goryczka: 25 – 40 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3 Plato (1.008 – 1.012 SG) Barwa: 8 – 16 SRM (16 - 32 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,8 – 4,6% Komercyjne przykłady: Adnams SSB, Coniston Bluebird Bitter, Fuller's London Pride, Harvey’s Sussex Best Bitter, Shepherd Neame Master Brew Kentish Ale, Timothy Taylor Landlord, Young’s Special

11A. Ordinary Bitter Overall Impression: Low gravity, low alcohol levels, and low carbonation make this an easy-drinking session beer. The malt profile can vary in flavor and intensity, but should never override the overall bitter impression. Drinkability is a critical component of the style Aroma: Low to moderate malt aroma, often (but not always) with a light caramel quality. Bready, biscuity, or lightly toasty malt complexity is common. Mild to moderate fruitiness. Hop aroma can range from moderate to none, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Appearance: Pale amber to light copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. May have very little head due to low carbonation. Flavor: Medium to moderately high bitterness. Moderately low to moderately high fruity esters. Moderate to low hop flavor, typically with an earthy, resiny, fruity, and/or floral character. Low to medium maltiness with a dry finish. The malt profile is typically bready, biscuity, or lightly toasty. Low to moderate caramel or toffee flavors are optional. Balance is often decidedly bitter, although the bitterness should not completely overpower the malt flavor, esters and hop flavor. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. Mouthfeel: Light to medium-light body. Low carbonation, although bottled examples can have moderate carbonation. Comments: The lowest gravity member of the British Bitter family, typically known to consumers simply as “bitter” (although brewers tend to refer to it as Ordinary Bitter to distinguish it from other members of the family). History: See comments in category introduction. The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products. Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between. Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style. Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts. May use a touch of dark malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn, or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Style Comparison: Some modern variants are brewed exclusively with pale malt and are known as golden ales, summer ales, or golden bitters. Emphasis is on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales. Vital Statistics: OG: 1.030 – 1.039 FG: 1.007 – 1.011 IBUs: 25 – 35 SRM: 8 – 14 ABV: 3.2 – 3.8% Commercial Examples: Adnams Southwold Bitter, Brains Bitter, Fuller's Chiswick Bitter, Greene King IPA, Tetley’s Original Bitter, Young's Bitter ------------------------------------------------------ Ogólne wrażenia: Niski ekstrakt, niski poziom alkoholu oraz niskie wysycenie sprawiają, że jest to łatwe do picia, sesyjne piwo. Profil słodowy może mieć różny smak i intensywność ale nigdy nie powinien przysłaniać ogólnego goryczkowego wrażenia. Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Aromat: niski do umiarkowanego aromat słodowy z często (ale nie zawsze) karmelowymi właściwościami. Chlebowa, ciasteczkowa lub lekko tostowa złożoność słodowa jest powszechna. Owocowość od łagodnej do umiarkowanej. Aromat chmielowy może być w zakresie od umiarkowanego do żadnego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone. Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do jasno miedzianego. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Może mieć bardzo niską czapę piany ze względu na niskie wysycenie. Smak: Goryczka od średniej do umiarkowanie wysokiej. Estry owocowe do umiarkowanie niskich do umiarkowanie wysokich. Nuty chmielowe od niskich do umiarkowanych zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Słodowości niska do średniej o wytrawnym finiszu. Profil słodu jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy lub lekko opiekany. Niskie do umiarkowanych nuty karmelu lub toffi są opcjonalne. Balans jest najczęściej zdecydowanie gorzki, ale goryczka nie powinna całkowicie przykryć słodowości, estrów i nut chmielowych. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne. Tekstura: Ciało lekkie do średnio lekkiego. Niskie nasycanie dwutlenkiem węgla, chociaż przykłady butelkowane mogą mieć wysycenie na poziomie umiarkowanym. Komentarz: Najmniej ekstraktywny członek rodziny brytyjskich bitterów, zwykle znany konsumentom po prostu jako ‘bitter’ (chociaż piwowarzy określają go jako Ordinary Bitter, żeby odróżnić go od innych członków rodziny). Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii. (poniżej) Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport. Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą. Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu. Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. Porównanie stylów: Niektóre nowoczesne warianty są warzone wyłącznie z jasnego słodu i znane są jako Golden Ale, Summer Ale lub Golden bitter. Największy nacisk kładziony jest na chmielenie na goryczkę, w przeciwieństwie do solidnego chmielenia na smak i aromat w amerykańskich ales. Parametry: Ekstrakt początkowy: 7,5 - 9,75 Plato (1.030 – 1.039 SG) Goryczka: 25 – 35 IBU Ekstrakt końcowy: 1,75 - 2,75 Plato (1.007 – 1.011 SG) Barwa: 8 – 14 SRM (16 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,2 – 3,8% Komercyjne przykłady: Adnams Southwold Bitter, Brains Bitter, Fuller's Chiswick Bitter, Greene King IPA, Tetley’s Original Bitter, Young's Bitter

Wczoraj prosiłem o pomoc w ułożeniu zasypu do Bittera [lub ESB]. Dziś sprawa się trochę ułatwiła, a trochę utrudniła. Zrobiłem research w moim magazynie i okazało się, że mam: 350 g karmelowego 600 ze Strzegomia 100 g Carafy II z Weyermanna 100 g karmelowego 30 ze Strzegomia Dałoby radę ułożyć zasyp do Bittera lub Best Bittera, żeby to zużyć. Nawet jeśli nie w całości, to w większości?

Czy taka receptua bittera zda egzamin? Pale Ale - 4 kg Karmelowy 150 Strzegom - 0,25 Brown - 0,30 Płatki jęczmienne - 0,5 chmiel EKG drożdże: s-04, a może któreś Danstary lepsze? zacieranie - 67 - 1h

Cześć! Będę wdzięczny za sugestię gdzie popełniłem błąd. Postanowiłem zrobić Ordinary Bittera - jest to moja trzecia warka ale pierwsza z zacieraniem. Pierwsze dwie z ekstraktów wyszły super, ale tutaj coś poszło nie tak. Dziś, po 2 tygodniach fermentacji, przelałem piwo do kega (nie robiłem cichej). Odlałem sobie szklaneczkę do degustacji i... rozczarowanie. W zapachu czuć lekko kukurydziane nuty, ale za to w smaku bardzo mocna kukurydza, jakbym się napił wody z kukurydzy konserwowej... Jak sądzę, to DMS - ale dlaczego? Wydaje mi się, że zrobiłem wszystko zgodnie z planem. Krótko o tym co zrobiłem poniżej. Prośba o wszelkie sugestie na przyszłość (bo to piwo raczej pójdzie w kanał, siedzi w kegu w lodówce, jak się schłodzi i nagazuje i dalej będzie tak jak jest teraz, to kanał - potraktuje tą warkę jako szkoleniową...). Surowce: - słód Maris Otter - 3,2kg - słód Strzegom Karmelowy 150 - 0,3kg - słód Strzegom Karmelowy Czerwony - 0,18kg - chmiel Target - 15g - chmiel Norhdown - 20g - mech irlandzki - 5g - kranówka (ph 7,1, średnio twarda) - drożdze Nottingham Danstar 1op. Zacieranie jednotemperaturowe 67C (przez 1h). Filtracja przez sracz-wężyk, poszła raczej sprawnie - woda do wysładzania 77C. Wysładzałem może trochę za długo (do 1Blg, mierzę refraktometrem). Uzyskałem brzeczkę 8,5Blg - 26l. Gotowałem przez 60 min bardzo mocno. Gar 30l stoi na dwóch palnikach na kuchni, jeden palnik to palnik-wok z podwójnym płomieniem a drugi to taki średni. Ogólnie gotowanie typu "rolling boil" cały czas. Z 26l odparowało do 22,4l (16%). Chmielenie pominę, bo raczej nie ma związku z kukurydzianym problemem. Na ostatnie 15 min dałem mech irlandzki. Chłodziłem z wykorzystaniem chłodnicy zanurzeniowej. Do 30C zjechałem w 15min. Zadałem drożdże uwodnione do brzeczki o temp 19C. Fermentacja odbywała się w pomieszczeniu o temperaturze 17C. Start bulkania po 12h. Tylko w drugiej dobie na pasku na fermentorze było 18C, tak to 17C. Niski krausen (2cm). Po 5 dniach było po sprawie - zeszło do 1,9Blg. Poczekałem aż minie 14 dni od zadania drożdży i dziś zlałem do kega. Załączam zdjęcia jak to wygląda po zlaniu piwa. Śladów infekcji nie dostrzegam (ale ja się nie znam ). Serdeczna prośba o wskazówki na przyszłość!

Witam, przymierzam się do warzenie ESB, chciałbym się dowiedzieć co myślicie o recepturze: Słód Pale Ale - 4,5 kg Słód karmelowy STRZEGOM 150 - 0,5 kg Słód barwiący STRZEGOM - 50g Drożdże US-04 Zacieranie w 20 litrach wody 69 st. C Temp. 65-66 st. C - 40 min. Temp. 72 st. C - 30 min. Słód karmelowy STRZEGOM 150 - 0,5 kg wrzucić na ostatnie 15 min. przerwy dekstrynującej, żeby oddał więcej smaku Filtracja Gotowanie Chmiel Target (30g - 60 min. gotowania) Chmiel Challenger (30g - 30 min. gotowania) Na "Cichą" wrzucić po 20g Chmiele Target i Challenger wg kalkulatora goryczka na poziomie ok 46 IBU wg Tinsheta Celuję w ok.13 BLG

Cześć, mam pytanie. Uwarzyłem ostatnio drugą w życiu warkę piwa - Extra Special Bitter 14blg ze słodów Château Pale Ale 5kg oraz Château Cara Blond 0,7kg. Po tygodniu burzliwej podczas pierwszego pomiaru było wszystko ok, a po 48h już można było wyczuć ocet. Jakoś specjalnie się tym nie przejąłem, przelałem na cichą i dodałem 30g chmielu i po 4 dniach aromat jest bardziej octowy, jabłkowy niż chmielowy z fuggles'a. Przechodząc do sedna zastanawiam się skąd ten zapach, może macie jakieś rady co do zwiększenia sterylności? Zestaw stąd: http://piwodziej.pl/pl/p/Extra-Special-Bitter-Eko-14Blg/510 Przy okazji czy ktoś ma link do działających kalkulatorów, które pomogą mi obliczyć ile g cukru do re-fermentacji?

Witam. Właśnie przymierzam się do mojej pierwszej zacieranej warki. W tym celu zakupiłem sobie zestaw z CP Pale Ale. Skład zestawu przedstawia się następująco: Słód pale ale 3,8 kg Słód karmelowy jasny 0,2 kg Chmiel Marynka, granulat, 35 g Chmiel Lubelski, granulat, 40 g W instrukcji chmielenia sklep proponuje chmielenie: 60min. Chmiel goryczkowy 10.min. Chmiel aromatyczny W innym sklepie zakupiłem również 100g chmielu East Kent Goldings z 2012r. Moja Prośba do bardziej doświadczonych kolegów o pomoc w modyfikacji schematu chmielenia na smak i aromat chmielem EKG tak aby uzyskać piwo jak najbardziej zbliżone do typowego angielskiego bittera. Chmielenie marynką na goryczkę myślałem pozostawić bez zmian. A i co myślicie o dodaniu do zasypu 200g płatków jęczmiennych?

Nadeszła wreszcie chwila, w której zdecydowałem się na pierwszą warkę z zacieraniem Wybór padł na jakiegoś bittera (nie do końca jeszcze wiem czy różnią się poniższe warianty tego stylu) i zastanawiam się czy warto kupić coś z tych zestawów: http://browar.biz/ce...m_bitter_12_blg http://twojbrowar.pl...iwo-domowe.html http://www.homebrewi...6e1f5eb6d2820fc http://piwodziej.pl/...um-14,7Blg/242# http://www.alepiwo.p...ski-bitter.html http://browamator.pl...464387(tutaj mam mieszane uczucia ze względu na długi czas realizacji ) a jeśli tak, to który będzie najrozsądniejszym wyborem? A może macie inne, sprawdzone receptury dla tego stylu (Extra Special/Strong Bitter/English Pale Ale) ? Ewentualnie coś innego, co nie przysporzy mi problemów z zacieraniem...

Hej. To mój pierwszy post na forum, takze chciałbym wszystkic przywitać Dopiero zaczynam przygodę z warzeniem dlatego postanowiłem skorzystać z gotowych zestawców surowców np. z browamatora. Jednak lubię sporą goryczkę oraz aromaty amerykańskich chmieli dlatego chciałbym zmodyfikować zestawy IPA http://www.browamato...3249&sortuj=kod oraz stout http://www.browamato...3&grupa_p=6[6]=%2F163929%2F164395%2F183249&sortuj=kod poprzez dodanie amerykańskiego chmielu. Chciałbym uzyskać bardziej aromaty cytrusowe, owocowe niż żywiczne, myślałem nad Amarillo, ale jest otwarty na porady. No i tutaj pojawia się pytanie: jak chmielić Czy dodawać Amarillo i na goryczkę i na aromat i na dry hopping czy szkoda go na goryczkę i na nią dać chmiele z zestawu. Nie chciałbym też zakryć wszystkich aromatów tych angielskich chmieli. No i jeszcze takie pytanie czy poprawnie zrobione piwo z takich zestawów jest porównywalne np. z Pintą czy AleBrowarem.

To moje pierwsze podejście do tworzenia własnych receptur, więc proszę o wyrozumiałość. Dotychczas bazowałem na gotowych zestawach surowców wprowadzając co najwyżej drobne modyfikacje. Chcę uwarzyć dobre IIPA. W tym celu jak rozumiem lepiej nie używać drożdży prosto z saszetki, tylko podhodować gęstwę na 2 lżejszych piwach. Stąd plan: Na pierwszy ogień Bitter, Blg 11 Zasyp: pale ale (Strzegom) 4kg Chmiel: single hop Mosaic Drożdże: Safale US-05 Potem IPA, Blg 15 Zasyp: pale ale Halcyon (Fawcett Malsters) 5kg + pszeniczy jasny 1kg Chmiel: Pacific Gem, Mouteka, Sticklebract Drożdże z gęstwy po tym co wyżej Na końcu IIPA, Blg 20 Zasyp: pale ale Strzegom 1kg + pilzneński 5kg + monachijski 1kg + pszeniczny jasny 1kg + melanoidynowy 0,5kg Chmiel: Chinook, Simcoe, Southern Cross + jeszcze jeden chmiel który dopiero wybiorę Drożdże z gęstwy po tym co wyżej To jest bardzo wstępny plan, to i owo może się jeszcze zmienić przez następne 10 dni. To co mnie nurtuje to różnice w zasypie bazującym na pilzneńskim vs bazujące na pale ale. Na pewno chcę jedno z tych piw zrobić na Pale Ale ze Strzegomia, jedno na droższym Pale Ale i jedno na pilzneńskim. Czy IIPA lepiej robić na pilnzneńskim, pale ale czy w zasadzie bez większej różnicy?

Witam kolegów piwowarów, Jestem właśnie na etapie fermentacji mojej pierwszej warki - Bittera z zestawu surowców z BA. Zacieranie i chmielenie przebiegło pomyślnie (taką mam nadzieję). Zadałem drożdże (Safale S-04) w niedzielę wieczorem w temp. ok 23'C, bez rehydracji. Fermentator stoi u mnie w mieszkaniu, w bloku. Tutaj właśnie jest problem: Spodziewałem się, że jak zakręcę kaloryfer w tym pokoju i będę często wietrzył pokój to temperatura będzie niższa - ok 19-20'C. Niestety okazuje się, że mimo tych starań nie jestem w stanie zejść tak nisko (ściany nagrzane, jakieś rury ciepłe, nie wiem). W pokoju jest minimum 22'C. Termometr naklejony na fermentator pokazuje ciągle 24'C. Wiem, że to za dużo. Na Wiki przeczytałem, że "w 24-25* dadzą sporo fenoli, gumy balonowej, palącego alkoholu". Czy zatem jestem skazany na taki smak moich piw? Chciałbym robić następne warki (pszenica, Wit), ale w takiej sytuacji zaczynam się zastanawiać Czy w takim razie wszystkie moje piwa będą miały palący alkohol i fenole? PS. Dodam, że piwniczkę mam, ale tam z kolei jest za zimno. PS2. Witam na forum!