22C. American Barleywine

[Hoperator]

22C. American Barleywine

Overall Impression:

A well-hopped American interpretation of the richest and strongest of the English ales. The hop character should be evident throughout, but does not have to be unbalanced. The alcohol strength and hop bitterness often combine to leave a very long finish.

Aroma:

Hop character moderate to assertive and often showcases citrusy, fruity, or resiny New World varieties (although other varieties, such as floral, earthy or spicy English varieties or a blend of varieties, may be used). Rich maltiness, with a character that may be sweet, caramelly, bready, or fairly neutral. Low to moderately-strong fruity esters and alcohol aromatics. However, the intensity of aromatics often subsides with age. Hops tend to be nearly equal to malt in the aroma, with alcohol and esters far behind.
Appearance:

Color may range from light amber to medium copper; may rarely be as dark as light brown. Often has ruby highlights. Moderately-low to large off-white to light tan head; may have low head retention. May be cloudy with chill haze at cooler temperatures, but generally clears to good to brilliant clarity as it warms. The color may appear to have great depth, as if viewed through a thick glass lens. High alcohol and viscosity may be visible in “legs” when beer is swirled in a glass.

Flavor:

Strong, rich malt flavor with a noticeable hop flavor and bitterness in the balance. Moderately-low to moderately high malty sweetness on the palate, although the finish may be somewhat sweet to quite dry (depending on aging). Hop bitterness may range from moderately strong to aggressive. While strongly malty, the balance should always seem bitter. Moderate to high hop flavor (any variety, but often showing a range of New World hop characteristics). Low to moderate fruity esters. Noticeable alcohol presence, but well-integrated. Flavors will smooth out and decline over time, but any oxidized character should be muted (and generally be masked by the hop character). May have some bready or caramelly malt flavors, but these should not be high; roasted or burnt malt flavors are inappropriate.

Mouthfeel:

Full-bodied and chewy, with a velvety, luscious texture (although the body may decline with long conditioning). Alcohol warmth should be noticeable but smooth. Should not be syrupy and under-attenuated. Carbonation may be low to moderate, depending on age and conditioning.

Comments:

Sometimes known as “Barley Wine” or “Barleywine style ale” (the latter due to legal requirements, not brewery preference).

History:

Usually the strongest ale offered by a brewery, often associated with the winter or holiday season and vintage-dated. As with many American craft beer styles, derived from English examples but using American ingredients and featuring a much more forward hop profile. One of the first American craft beer versions was Anchor Old Foghorn, first brewed in 1975. Sierra Nevada Bigfoot, first brewed in 1983, set the standard for the hop-forward style of today. The story goes that when Sierra Nevada first sent Bigfoot out for lab analysis, the lab called and said, “your barleywine is too bitter” – to which Sierra Nevada replied, “thank you.”

Characteristic Ingredients:

Well-modified pale maltshould form the backbone of the grist.  Some specialty orcharacter malts may be used. Dark malts should be used with great restraint, if at all, as most of the color arises from a lengthy boil. New World hops are common, although any varieties can be used in quantity. Generally uses an attenuative American ale yeast.

Style Comparison:

The American version of the Barleywine tends to have a greater emphasis on hop bitterness, flavor and aroma than the English Barleywine, and often features American hop varieties. Typically paler than the darker English Barleywines (and lacking in the deeper malt flavors) but darker than the golden English Barleywines. Differs from a Double IPA in that the hops are not extreme, the malt is more forward, and the body is fuller and often richer. An American Barleywine typically has more residual sweetness than a Double IPA, which affects the overall drinkability (sipping vs.drinking).

Vital Statistics:

OG: 1.080 – 1.120
IBUs: 50 – 100 FG: 1.016 – 1.030
SRM: 10 – 19 ABV: 8.0 – 12.0%

Commercial Examples:

Avery Hog Heaven Barleywine, Anchor Old Foghorn, Great Divide Old Ruffian, Rogue Old Crustacean, Sierra Nevada Bigfoot, Victory Old Horizontal

 

 

 

22C. American Barleywine

 

Ogólne wrażenie:

Dobrze nachmielona amerykańska interpretacja najbogatszego i najmocniejszego angielskiego ale. Charakter chmielowy powinien być ewidentny, ale nie może być niezbalansowany. Moc alkoholu i chmielowa goryczka często łączą się i pozostają w bardzo długim posmaku.

 

Aromat:

Charakter chmielowy umiarkowany do wyrazistego, często cytrusowy, owocowy i żywiczny, pochodzący z odmian nowofalowych (mogą być użyte także inne odmiany, dające aromaty kwiatowe, ziemiste czy korzenne odmiany angielskie lub mieszanka odmian). Bogata słodowość, o charakterze słodkim, karmelowym, chlebowym lub czysto neutralnym. Niskie do umiarkowanie mocnych estry owocowe i aromaty alkoholowe. Intensywność aromatyczna często obniża się wraz z wiekiem piwa. Chmiele powinny równoważyć słodowość w aromacie, a daleko w tle wyczuwalne powinny być estry i alkohol

 

Wygląd:

Kolor od jasno bursztynowego do średnio miedzianego, rzadko może być nawet jasno brązowy. Często posiada bursztynowe refleksy. Umiarkowanie niska do wysokiej piana barwy od złamanej bieli do jasno brązowej. Piana może wolno opadać. Może być nieco zmętnione i zamglone w niskich temperaturach, jednak po ogrzaniu klarowność powinna być od dobrej do doskonałej. Kolor piwa może zdawać się bardzo głęboki gdy patrzymy przez grube szkło. Po zakręceniu szkłem, wysoka zawartość alkoholu i lepkość widoczna jest w postaci charakterystycznych "nóg" ("legs") na ściankach naczynia.

 

Smak:

Mocny, bogaty smak słodowy zbalansowany dostrzegalnym smakiem i goryczką chmielową. Umiarkowanie niska do umiarkowanie wysokiej słodkość pochodząca ze słodów wyczuwalna w smaku, zaś finisz może być nieco słodki do względnie wytrawnego (w zależności od wieku piwa). Goryczka chmielowa od umiarkowanie mocnej do bardzo mocnej, agresywnej. Gdy piwo jest mocno słodowe, powinno być zawsze odpowiednio zbalansowane goryczką. Smaki chmielowe od umiarkowanych do mocnych (z dowolnych odmian, ale najczęściej prezentujące cechy charakterystyczne dla chmieli nowofalowych). Niskie do umiarkowanych estry owocowe. Dostrzegalna obecność alkoholu, ale dobrze wkomponowana. Smaki mogą z czasem złagodnieć i osłabić się, jednak jakiekolwiek oznaki utlenienia powinny być stłumione (i ogólnie zamaskowane przez chmielowy charkater piwa). Może posiadać pewne chlebowe lub karmelowe posmaki słodowe, jednak nie powinny być mocne. Prażone lub palone posmaki słodowe nie są pożądane.

 

Odczucie w ustach:

Treściwe, pełne i gumowate, z jedwabistą, słodką teksturą (chociaż treściwość może obniżyć się wraz z długim kondycjonowaniem) . Powinna być dostrzegalna rozgrzewająca alkoholowość, ale o łagodnym charakterze. Nie powinno być syropowate i niewystarczająco odfermentowane. Nagazowanie od niskiego do umiarkowanego, w zależności od wieku i kondycjonowania piwa.

 

Komentarze:

Czasami znane jako „Barley Wine” lub „Barleywine style ale" (to drugie określenie wynika bardziej z wymogów prawnych niż preferencji browaru).

 

Historia:

Zazwyczaj najmocniejsze ale oferowane przez browar, często związane z sezonem zimowym, wakacyjnym i winobrania. Tak jak wiele amerykańskich stylów piw kraftowych, pochodzi od stylów angielskich, ale tworzone jest z dodatkiem amerykańskich składników i cechujące się znacznie wyraźniejszym profilem chmielowym. Jednym z pierwszych amerykańskich wersji kraftowych był Anchor Old Foghorn, po raz pierwszy uwarzony w 1975 r. Sierra Nevada Bigfoot, po raz pierwszy uwarzony w 1983 r., wyznaczył obowiązujące do dziś standardy mocnego chmielenia piw w tym stylu. Według pewnej historii, kiedy Sierra Nevada po raz pierwszy wysłała Bigfoot do analizy laboratoryjnej, laborant powiedział – „wasz barleywine jest zbyt gorzki”. Na co Sierra Nevada odpowiedziała „Dziękuję”.

 

Charakterystyczne składniki:

Dobrze zmodyfikowany słód jasny (pale malt) powinien stanowić kręgosłup zasypu. Może być użytych nieco specjalnych lub wyrazistych słodów. Ciemne słody powinny być użyte ze sporą powściągliwością, ponieważ kolor powinien pochodzić z długiego gotowania. Powszechne są chmiele nowofalowe, chociaż mogą być użyte dowolne odmiany w odpowiedniej ilości. Na ogół używane są dobrze odfermentowujące amerykańskie drożdże ale'owe.

 

Porównanie stylu:

Amerykańska wersja Barleywine ma tendencje do mocnego nacisku na chmielową goryczkę, smak i aromat w porównaniu do angielskiego Barleywine i często zawiera amerykańskie odmiany chmielu. Zazwyczaj jaśniejsze niż ciemniejsze angielskie Barleywine (oraz z mniej wyczuwalną głębią smaków słodowych), ale ciemniejsze niż złote angielskie Barleywine. American Barleywine od Double IPA różni fakt, że chmielenie nie jest ekstremalne, bardziej wyczuwalne są słody, a treściwość jest pełniejsza i bogatsza. Amerykańskie Barleywine ma bardziej zalegającą słodkość niż Double IPA, która wpływa na ogólną pijalność.

 

Parametry:

Gęstość początkowa: 19,3 - 28°Blg

Gęstość końcowa: 4,1 - 7,6°Blg

Goryczka: 50 - 100 IBUs

Barwa: 10 - 19 SRM

Zawartość alkoholu: 8.0 – 12.0% obj.

 

Przykłady komercyjne:

Avery Hog Heaven Barleywine, Anchor Old Foghorn, Great Divide Old Ruffian, Rogue Old Crustacean, Sierra Nevada Bigfoot, Victory Old Horizontal, Pinta American Barleywine Grand Prix, AleBrowar Hard Bride, Birbant ABW, Browar Raduga Big Sleep.

Edytowane 15 Lipca 2016 przez Hoperator