08C. Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale)

[Makaron]

8C. Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale)

 

Aroma: Hop aroma moderately-high to moderately-low, and can use any variety of hops although UK hops are most traditional. Medium to medium-high malt aroma, often with a low to moderately strong caramel component (although this character will be more subtle in paler versions). Medium-low to medium-high fruity esters. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed. May have light, secondary notes of sulfur and/or alcohol in some examples (optional).

Appearance: Golden to deep copper. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. A low head is acceptable when carbonation is also low

 

Flavor: Medium-high to medium bitterness with supporting malt flavors evident. Normally has a moderately low to somewhat strong caramelly malt sweetness. Hop flavor moderate to moderately high (any variety, although earthy, resiny, and/or floral UK hops are most traditional). Hop bitterness and flavor should be noticeable, but should not totally dominate malt flavors. May have low levels of secondary malt flavors (e.g., nutty, biscuity) adding complexity. Moderately-low to high fruity esters. Optionally may have low amounts of alcohol, and up to a moderate minerally/sulfury flavor. Medium-dry to dry finish (particularly if sulfate water is used). Generally no diacetyl, although very low levels are allowed.

Mouthfeel: Medium-light to medium-full body. Low to moderate carbonation, although bottled commercial versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth but this character should not be too high.

Overall Impression: An average-strength to moderately-strong English ale. The balance may be fairly even between malt and hops to somewhat bitter. Drinkability is a critical component of the style; emphasis is still on the bittering hop addition as opposed to the aggressive middle and late hopping seen in American ales. A rather broad style that allows for considerable interpretation by the brewer.

Comments: More evident malt and hop flavors than in a special or best bitter. Stronger versions may overlap somewhat with old ales, although strong bitters will tend to be paler and more bitter. Fuller?s ESB is a unique beer with a very large, complex malt profile not found in other examples; most strong bitters are fruitier and hoppier. Judges should not judge all beers in this style as if they were Fuller?s ESB clones. Some modern English variants are brewed exclusively with pale malt and are known as golden or summer bitters. Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are higher-alcohol versions of their cask (draught) products produced specifically for export. The IBU levels are often not adjusted, so the versions available in the US often do not directly correspond to their style subcategories in Britain. English pale ales are generally considered a premium, export-strength pale, bitter beer that roughly approximates a strong bitter, although reformulated for bottling (including containing higher carbonation).

History: Strong bitters can be seen as a higher-gravity version of best bitters (although not necessarily ?more premium? since best bitters are traditionally the brewer?s finest product). Since beer is sold by strength in the UK, these beers often have some alcohol flavor (perhaps to let the consumer know they are getting their due). In England today, ?ESB? is a brand unique to Fullers; in America, the name has been co-opted to describe a malty, bitter, reddish, standard-strength (for the US) English-type ale. Hopping can be English or a combination of English and American.

 

Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts, may use a touch of black malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English hops most typical, although American and European varieties are becoming more common (particularly in the paler examples). Characterful English yeast. ?Burton? versions use medium to high sulfate water.

 

Vital Statistics:

OG: 1.048 ? 1.060

IBUs: 30 ? 50

FG: 1.010 ? 1.016

SRM: 6 ? 18

ABV: 4.6 ? 6.2%

 

Commercial Examples: Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young?s Ram Rod, Samuel Smith?s Old Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston?s Pedigree, Black Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale, Bateman's XXXB, Gale?s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary?s Pale Ale, Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14?er ESB, Redhook ESB

 

 

8C. Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale)

 

Aromat: Aromat chmielowy od umiarkowanie mocnego do umiarkowanie niskiego, mogą być użyte wszystkie odmiany chmieli, ale chmiele angielskie są najbardziej tradycyjne. Od średni do średnio mocny aromat słodowy, często z od lekkiego do umiarkowanie mocnego elementu karmelowego. (chociaż ten charakter karmelowy jest bardziej odpowiednia dla wersji jaśniejszych). Od średnio niskich do średnio wysokich estrów owocowych. Generalnie brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Może występować w tle zapachy siarkowe i/albo alkoholowe (opcjonalnie).

Wygląd: Kolor złoty do głęboko miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana, biała do złamanie biała piana. Krótko utrzymująca się piana jest akceptowalna, jeśli nagazowanie jest również niskie.

Smak: Od średnio mocnej do średniej goryczki wraz z ewidentnymi smakami słodowymi. Normalnie posiada od umiarkowanie lekkiego do całkiem mocnej karmelowo-słodowej słodkości. Smak chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie mocnego (wszystkie odmiany, ale odmiany nadające ziemiaste, żywiczne, i/lub kwiatowe chmiele brytyjskie są najbardziej tradycyjne). Goryczka i smak chmielowy powinna być zauważalna, ale nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Może posiadać delikatne nutki drugoplanowe (na przykład orzechowe, ciasteczkowe) nadając kompleksowy smak. Umiarkowanie niskie do wysokie estry owocowe. Opcjonalnie może zawierać słabe smaki alkoholowe oraz do umiarkowane smaki mineralne/siarkowe. Średnio wytrawny do wytrawny finisz (w szczególności gdy siarczanowa woda była użyta). Generalnie brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny.

Tekstura: Średnio lekka do średnio pełna treściwość. Niskie do średnie nagazowanie aczkolwiek przemysłowe wersje butelkowe są mocniej nagazowane. Mocniejsze wersje mogą mieć alkoholowy rozgrzewający charakter, ale nie powinien on być zbyt mocny.

Ogólne wrażenia: Przeciętnie alkoholowe do umiarkowanie mocny Stron English Ale. Balans chmielowo-słodowy może być pomiędzy słodowo chmielowy do całkiem goryczkowego. Wypijalność jest krytycznym elementem tego stylu; nacisk kładziony jest na goryczkowe nachmielenie w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na smak i aromat występujący w American ale. Raczej luźny styl, który umożliwia dowolną interpretacje przez piwowara.

Komentarz: Ewidentnie mocniejsze słodowo i chmielowo niż w specjal/best bitter. Mocniejsze wersje mogą wydawać się podobne do Old ale, aczkolwiek Strong bitter powinien być bladszy i bardziej goryczkowy. Fullers ESB jest unikalnym piwem zawierającym bardzo mocny, kompleksowy profil słodowy niespotykany w innych piwach tego stylu. Większość strong bitterów jest bardziej goryczkowe i bardziej owocowe. Jurorzy nie powinni oceniać wszystkich piw w tym stylu jakby były klonami Fuller`s ESB. Niektóre nowoczesne wersje warzone są wyłącznie ze słodów pale ale , znane są jako golden albo summer bitters. Większość wersji kegowych i butelkowych produkcji brytyjskiej są mocniejszymi alkoholowo wersjami beczkowymi (cask) produkowanymi specjalnie w celach eksportowych. Poziom IBU nie jest często skoordynowany, zatem wersje w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. English Pale Ale są genberalnie uważane jako premium, albo export pale ale bitter (wersje mocniejsze alkoholowo) ze specjalnie przygotowaną recepturą do wersji butelkowej. (wraz z mocniejszym nagazowaniem).

 

Historia: Strong bitter może być uważany jako piwo o wyższej gęstości jak best bitter (aczkolwiek niekoniecznie bardziej ?premium?, gdyż best bitter jest tradycyjnie najlepszym produktem browaru). Od kiedy piwo zaczęto sprzedawać w UK w zależności od zawartości alkoholu, to piwo często posiada posmaki alkoholowe (prawdopodobnie by dać znać konsumentowi, że otrzymują to za co zapłacili). W Wielkiej Brytanii ?ESB? jest marka należącą do Fullers. W USA nazwa została podmieniona by opisać słodów, gorzkawo, czerwone, o normalnej mocy (jak na warunki USA) rodzaj English ale. Nachmielenie może być angielskie , albo połączenie angielskiego i amerykańskiego.

 

Surowce: Śłód pale ale, amber i/albo crystal może być użyty słód balck (barwiący) dla nadania koloru. Może być użyty cukier, kukurydza, albo pszenica, jako dodatki niesłodowane. Chmile angielskie są najbardziej odpowiednie, aczkolwiek amerykańskie i europejskie odmiany robią się coraz bardziej powszechne (w szczególności w jaśniejszych przykładach piw). Pełne charakteru drożdże angielskie. Do wersji ?burton? użyta jest woda od średnio do wysoko siarczanowej.

Podstawowe informacje:

OG: 1.048 ? 1.060

IBUs: 30 ? 50

FG: 1.010 ? 1.016

SRM: 6 ? 18

ABV: 4.6 ? 6.2%

 

Komercyjne przykłady: Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young?s Ram Rod, Samuel Smith?s Old Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston?s Pedigree, Black Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale, Bateman's XXXB, Gale?s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary?s Pale Ale, Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14?er ESB, Redhook ESB

[Makaron]

8C. Ekstra Specjalny/Mocny Bitter (Angielski Pale Ale)

 

Aromat: Aromat chmielowy od umiarkowanie słabego do umiarkowanie intensywnego, mogą być użyte wszystkie odmiany chmielu, ale chmiele angielskie są odmianami tradycyjnymi. Od średni do średnio mocny aromat słodowy, często występuje z od lekkiego do umiarkowanie intensywnej nuty karmelowej (nuty karmelowe są delikatniejsze w wersjach jaśniejszych).Estry owocowe są w zakresie od średnio słabych do średnio intensywnych. Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Ewentualnie w tle mogą występować zapachy siarkowe i/albo alkoholowe.

Wygląd: Kolor od złotego do głęboko miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana, biała do białoszara piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę.

Smak: Od średnio mocnej do średniej goryczki wraz z ewidentnymi smakami słodowymi. Przeważnie posiada od umiarkowanie lekką do mocną karmelowo-słodową słodkość. Smaki chmielowe występują od umiarkowanego do umiarkowanie intensywnego poziomu (wszystkie odmiany, ale odmiany nadające ziemiaste, żywiczne, i/lub kwiatowe chmiele brytyjskie są odmianami tradycyjnymi). Goryczka i smak chmielowy powinna być zauważalna, ale nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Może posiadać delikatne nutki drugoplanowe (na przykład orzechowe, ciasteczkowe) nadając kompleksowość smaku. Umiarkowanie niskie do wysokie estry owocowe. Ewentualnie można wyczuć słabe smaki alkoholowe oraz umiarkowane smaki mineralne albo siarkowe. Średnio wytrawny do wytrawny finisz (w szczególności gdy użyta została siarczanowa woda). Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny.

Tekstura: Średnio lekka do średnio pełna treściwość. Niskie do średnie nagazowanie, ale przemysłowe wersje butelkowe mogą być mocniej nagazowane. Mocniejsze wersje mogą mieć alkoholowy rozgrzewający charakter, ale nie powinien on być zbyt mocny.

Ogólne wrażenia: Średnio do umiarkowanie mocne alkoholowo piwo. Balans chmielowo-słodowy może być pomiędzy słodowo chmielowy do goryczkowego. Przyjemność picia tego piwa jest krytycznym elementem tego stylu. Nacisk kładziony jest na goryczkowe nachmielenie w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskim ale. Jest to raczej luźny styl, który umożliwia szeroką interpretację.

Komentarz: Ewidentnie mocniejsze słodowo i chmielowo niż w specjalny/najlepszy bitter. Mocniejsze wersje mogą wydawać się podobne do Old ale, aczkolwiek Strong bitter powinien być bladszy i bardziej goryczkowy. Fullers ESB jest unikalnym piwem zawierającym bardzo mocny, kompleksowy profil słodowy niespotykany w innych piwach tego stylu. Większość strong bitterów jest bardziej goryczkowe i bardziej owocowe. Jurorzy nie powinni oceniać wszystkich piw w tym stylu jakby były klonami Fuller`s ESB. Niektóre nowoczesne wersje warzone są wyłącznie ze słodów pale ale , wersje te znane są jako golden albo summer bitters. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Angielski pale ale jest określany jako, mocniejszy alkoholowo (poziomu piw typu premium, export), bardzo podobny styl do mocny bitter, ale z tak zmienioną recepturą by piwo nadawało się do zabutelkowania (czyli między innymi mocniejsze nagazowanie).

 

Historia: Strong bitter może być widziany przez konsumentów jako piwo o wyższej gęstości początkowej w porównaniu do best bitter (ale niekoniecznie jako ? bardziej premium?, gdyż best bitter jest tradycyjnie najlepszym produktem browaru). Od czasu gdy piwo zaczęto sprzedawać w UK w zależności od zawartości alkoholu, to piwo zaczęło częściej posiadać posmaki alkoholowe (prawdopodobnie po to by dać konsument miał wrażenie, że otrzymał to za co zapłacili). Obecnie w Wielkiej Brytanii ?ESB? jest marka należącą do browaru Fullers. W USA nazwa została podmieniona by opisać słodowy, gorzkawy, czerwony i o normalnej mocy (jak na warunki USA) rodzaj angielskiego ale. Chmielenie może być po angielsku, albo połączenie angielskiego i amerykańskiego sposobu.

 

Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Wersje typu "burton" są warzone na średnio do wysoko siarczanowej wodzie.

Podstawowe informacje:

Gęstość początkowa: 12 - 14,7°Blg

Goryczka (IBU): 30 ? 50

Gęstość końcowa: 2,6 ? 4,1°Blg

Kolor (SRM): 6 ? 18

Alkohol objętościowo: 4,6 ? 6,2%

 

Komercyjne przykłady: Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young?s Ram Rod, Samuel Smith?s Old Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston?s Pedigree, Black Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale, Bateman's XXXB, Gale?s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary?s Pale Ale, Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14?er ESB, Redhook ESB