[No to po...piwku] Beer & Food Festiwal 2016

[Pierre Celis]

W miniony weekend w stolicy Wielkopolski miała miejsce druga edycja imprezy „Beer & Food Festiwal”. W zeszłym roku nie udało mi się na nią dotrzeć, jednak na tegorocznej edycji chciałem się pojawić zachęcony wieloma pozytywnymi opiniami na temat BFF 2015. Relacje z piwnych imprez nie goszczą na mym blogu często, bowiem ze względów zdrowotnych nie mam w sobie wielkiego ducha obieżyświata. Niemniej, jeśli już się gdzieś wybieram, to lubię podzielić się z Wami moimi wrażeniami.

Lokalizacja

Wydarzenie miało miejsce w Starej Rzeźni przy ulicy Garbary. W roku 1900., kiedy obiekt ten oddano do użytku były to opłotki grodu nad Wartą, a dziś jest to praktycznie ścisłe centrum miasta. Miejsce to jest dobrze skomunikowane z wieloma częściami Poznania, a i dla przyjezdnych korzystających z usług PKP, czy innych przewoźników, łatwo było dostać się do Rzeźni bezpośrednimi połączeniami autobusowymi i tramwajowymi jadącymi spod dworca. Nigdy wcześniej nie byłem w Starej Rzeźni, ale przyznam, że miejsce to zrobiło na mnie dobre wrażenie. Lubię takie klimaty surowych i opuszczonych budynków, gdzie pełno jest rozmaitych zakamarków. Dzień był bardzo ciepły, a we wnętrzach budynków panował przyjemny chłód. Organizatorzy zadbali o to, aby ubarwić i udekorować miejsce tegorocznego BFF.

Ludzie

Frekwencja dopisała. Zapewne złożyły się na to następujące czynniki: pozytywny odbiór zeszłorocznej edycji, zainteresowanie konsumentów tego rodzaju imprezami, dobra promocja, a także łaskawa aura. Na miejscu byliśmy od około południa do 18:30 i wyraźnie było widać jak uczestników przybywa. Gdy opuszczaliśmy Starą Rzeźnię, przed wejściem stała długa kolejka po bilety wstępu na BFF. Podobało mi się to, że poza piwnymi maniakami było tam sporo ludzi, którzy nie byli pasjonatami piwa. Przychodziły całe rodziny, by spędzić tam weekend. To bardzo dobre, bo sukces piwnej rewolucji leży w docieraniu do coraz to szerszego grona odbiorców. Gdy opuszczaliśmy festiwal było już tam dla mnie trochę za tłoczno i zbyt gwarno…

Jedzenie

Organizatorzy zadbali o to, aby odwiedzający BFF nie wyszli z niego głodni. Oferta gastronomiczna była bardzo szeroka. Obok hamburgerów i frytek można było skosztować pity, pizzę, hot-dogi, kuchnię meksykańską, dania z Bliskiego i Dalekiego Wschodu i inne. Do nabycia była także kawa, lemoniady, lody i gofry. Nie mam dużego rozeznania jeśli chodzi o „żarcie na kółkach”, ale wyraźnie było widać, że wszystkie cieszyły się podobnym zainteresowaniem. Z rzeczy, których próbowałem, najbardziej smakował mi hamburger „Special” z Burgs Chef, który przygotował specjalną wersję kanapki na BFF. Oprócz standardowych składników, zawierał on także nachos oraz gorący sos serowy na bazie „piwa IPA” (zapomniałem zapytać po jakiego przedstawiciela stylu sięgnięto). Zapach jedzenia ze stoisk był wszechobecny i nad wyraz kuszący.

Strefa Chill-Out przed zapełnieniem się.

Piwo

Najważniejszą rzecz zostawiłem na sam koniec. Oferta piw była szeroka. Wystawiało się kilkanaście browarów. Oczywistą rzeczą było, że na pewno nie zabraknie podczas BFF browarów z Wielkopolski. Obecne były: Browar Setka, Browar Golem, Browar Szałpiw, Browar Chmielarium, Browar Kingpin, czy Browar Fortuna. Przyjechało także kilka browarów, które miały bliżej lub dalej do Poznania. Zjawiły się także: Browar Nepomucen, Browar Profesja, Doctor Brew, Browar Jan Olbracht, PiwoWarownia. Browar PINTA, Browar Maryensztadt (a oni mieli daleko) i inni. Takie stawiennictwo świadczy tylko o tym, że branża dostrzega potencjał tego przedsięwzięcia. Tradycyjnie dobrą robotę zrobiły puby i sklepy specjalistyczne, które wystawiały się na festiwalu, bowiem dzięki nim oferta piw była jeszcze bogatsza np.: Fermentownia sprzedawała trunki Pracowni Piwa i wybrane piwa Browaru Artezan. Proponowany konsumentom wachlarz piw był zdominowany przez rodzime wypusty, choć można też było bez problemu nabyć importy np.: belgijską klasykę, piwa z Czech, Niemiec, etc. Przeważały piwa lekkie, adekwatne do aktualnych okoliczności przyrody. W trakcie imprezy skotłowałem trochę piw i muszę, ku mojej uciesze, przyznać, że trzymały one poziom. Nie natknąłem się na żaden wypust, który byłby ewidentną skuchą, choć uważam się za osobnika bardzo liberalnie oceniającego pite przeze mnie piwa – uważam, że szukanie wad na siłę psuje całą przyjemność degustacji.

Zakochana para popija browara

Moimi faworytami okazały się następujące piwa – (kolejność przypadkowa):

„Oatmeal Stout” (Browar Nepomucen) – lekki w odbiorze, ale bardzo pełny i okrągły dzięki dodatkowi płatków owsianych i płytkiemu odfermentowaniu. Wyraźne nuty kawy, czekolady, przyjemna goryczka pochodząca od palonego jęczmienia, która skutecznie kamufluje obecność cukrów rezydualnych, przez co piwo jest bardzo pełne. Jest ono ciemne jak listopadowa noc z bujną i zwartą pianą. Świetna robota.

„Bamber” (z wiśniami) z Browaru Szałpiw –wersja uwarzona specjalnie na BFF. Sam „Bamber” bardzo mi swego czasu smakował, a ciekaw byłem jak będzie smakować w połączeniu z wiśniami. Okazało się, że może wyjść z tego smaczne piwo. W smaku i aromacie wyczuwalne były wiśnie, które przybrały słodką, kompotową postać, bardzo dobrze współgrającą z typowymi dla bawarskich piw pszenicznych nut goździków i bananów. Trunek bardzo owocowy i pijalny.

„Szemesz” (Browar  Golem) – sesyjne IPA o ekstrakcie początkowym wynoszącym 10 st. Blg i zawartości alkoholu poniżej 4% obj. Jest to SMASH, czyli trunek przy którego produkcji użyto tylko jednego rodzaju słodu i wyłącznie jednej odmiany chmielu. W tym przypadku sięgnięto po słód wiedeński i chmiel Chinook. Piwo jak na swój ekstrakt okazało się nad wyraz pełne, a wiedeński wniósł do niego nuty ciastek i skórki chleba, spychając chmielowość nieco na dalszy plan. Zatem, cytując klasyka „goryczka mogłaby być nieco wyższa”, jednak i tak uzyskano bardzo fajny efekt i ciekawą propozycję na cieplejszą część roku.

„Cudowne rozmnożenie” (Pracownia Piwa) – interpretacja piwa grodziskiego, którą wypuszczono w wersji 7,7 st. Plato, a nachmielono po amerykańsku. Jako wielki miłośnik Grodzisza nie mogłem sobie odmówić skosztowania tego piwa. Uważam je za udane, a przynajmniej za zgodnie z moim wyobrażeniem. Wędzoność grała w nim pierwsze skrzypce, a gdzieś w tle pałętała się cytrusowość. Sytuacja taka miała miejsce i w smaku oraz w aromacie. Nie było tak, że chmielu sypnięto bez opamiętania i z trudem wyczuwało się wędzoność. Piwo bardzo pijalne, a także zawierające wyraźniejszą wędzonkę niż „Piwo z Grodziska”.

Godnymi uwagi były też piwa z Browaru Setka, a przede wszystkim konkretnie nachmielony pilzner o nazwie „Redneck”. Życzyłbym sobie, aby niejedno polskie piwo z IPA w nazwie posiadało taki poziom goryczki. Wytrawne, lekkie, z wyczuwalnymi nutami cytrusów i żywicy. Tak trzymać.

Ale żeby nie było tak słodko, to dodam do tej beczki miodu łyżkę dziegciu. Spróbowałem „Yellow Sub” z Doctor Brew i stwierdzam, że o ile samo piwo nie było złe, o tyle ta mieszanka niemieckich chmieli z butów nie wysadza i promowanie jej jako substytutu dla Amarillo to, moim zdaniem, robienie piwowarów w trąbę. Ani nie było tam smaczków typowych dla odmiany Amarillo, a sama goryczka była ciężka, nieco zalegająca i łodygowa. Patrzyłem na piwo pod kątem użytego blendu i według mnie Yellow Sub to bardziej marketingowy bełkot niż rzeczywisty potencjał.

Tak było po 18-ej.

Cieszę się, że w tym roku nic nie stanęło mi na przeszkodzie i miałem szansę spędzić  z ekipą kilka godzin na Beer & Food Festiwal. Imprezie, która z pewnością na stałe wpisze się do kalendarza piwnych wydarzeń w Wielkopolsce. Było dużo dobrego i smacznego piwa, mnóstwo szamy i sporo pogodnych oraz roześmianych ludzi. Do zobaczenia za rok!

Wbrew logice i trendom, piję sobie z plastiku...

Wyświetl pełny artykuł