11C. Strong Bitter

[msto]

11C. Strong Bitter

 

Overall Impression: An average-strength to moderately-strong British bitter ale. The balance may be fairly even between malt and hops to somewhat bitter. Drinkability is a critical component of the style. A rather broad style that allows for considerable interpretation by the brewer.

 

Aroma: Hop aroma moderately-high to moderately-low, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Medium to medium-high malt aroma, optionally with a low to moderate caramel component. Medium-low to medium-high fruity esters. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed.

 

Appearance: Light amber to deep copper color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white to off-white head. A low head is acceptable when carbonation is also low.

 

Flavor: Medium to medium-high bitterness with supporting malt flavors evident. The malt profile is typically bready, biscuity, nutty, or lightly toasty, and optionally has a moderately low to moderate caramel or toffee flavor. Hop flavor moderate to moderately high, typically with a floral, earthy, resiny, and/or fruity character. Hop bitterness and flavor should be noticeable, but should not totally dominate malt flavors. Moderately-low to high fruity esters. Optionally may have low amounts of alcohol. Medium-dry to dry finish. Generally no diacetyl, although very low levels are allowed.

 

Mouthfeel: Medium-light to medium-full body. Low to moderate carbonation, although bottled versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth but this character should not be too high.

 

Comments: In England today, “ESB” is a Fullers trademark, and no one thinks of it as a generic class of beer. It is a unique (but very well-known) beer that has a very strong, complex malt profile not found in other examples, often leading judges to overly penalize traditional English strong bitters. In America, ESB has been co-opted to describe a malty, bitter, reddish, standard-strength (for the US) British-type ale, and is a popular craft beer style. This may cause some judges to think of US brewpub ESBs as representative of this style.

 

History: See comments in category introduction. Strong bitters can be seen as a higher-gravity version of best bitters (although not necessarily “more premium” since best bitters are traditionally the brewer’s finest product). British pale ales are generally considered a premium, export-strength pale, bitter beer that roughly approximates a strong bitter, although reformulated for bottling (including increasing carbonation levels). While modern British pale ale is considered a bottled bitter, historically the styles were different.

 

Category introduction:

The family of British bitters grew out of English pale ales as a draught product in the late 1800s. The use of crystal malts in bitters became more widespread after WWI. Traditionally served very fresh under no pressure (gravity or hand pump only) at cellar temperatures (i.e., “real ale”). Most bottled or kegged versions of UK-produced bitters are often higher-alcohol and more highly carbonated versions of cask products produced for export, and have a different character and balance than their draught counterparts in Britain (often being sweeter and less hoppy than the cask versions). These guidelines reflect the “real ale” version of the style, not the export formulations of commercial products.

Several regional variations of bitter exist, ranging from darker, sweeter versions served with nearly no head to brighter, hoppier, paler versions with large foam stands, and everything in between.

Judges should not over-emphasize the caramel component of these styles. Exported bitters can be oxidized, which increases caramel-like flavors (as well as more negative flavors). Do not assume that oxidation-derived flavors are traditional or required for the style.

 

Characteristic Ingredients: Pale ale, amber, and/or crystal malts, may use a touch of black malt for color adjustment. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English finishing hops are most traditional, but any hops are fair game; if American hops are used, a light touch is required. Characterful British yeast. Burton versions use medium to high sulfate water, which can increase the perception of dryness and add a minerally or sulfury aroma and flavor.

 

Style Comparison: More evident malt and hop flavors than in a special or best bitter, as well as more alcohol. Stronger versions may overlap somewhat with British strong ales, although strong bitters will tend to be paler and more bitter. More malt flavor (particularly caramel) and esters than an American Pale Ale, with different finishing hop character.

 

Vital Statistics:                     

OG:  1.048 – 1.060

FG:  1.010 – 1.016

IBUs:  30 – 50                                    

SRM:  8 – 18                          

ABV:  4.6 – 6.2%

 

Commercial Examples: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod

 

---------------------

 

Ogólne wrażenia: Umiarkowanie mocny brytyjski bitter. Balans może być od zrównoważonego pomiędzy słodem i chmielem do nieco bardziej goryczkowego.

Pijalność jest krytycznym elementem tego stylu. Dość rozległy styl, który pozwala piwowarowi na szeroką interpretację.

 

Aromat: Aromat chmielowy od średnio wysokiego do średnio niskiego, zazwyczaj o kwiatowym, ziemistym, żywicznym i / lub owocowym charakterze. Aromat słodowy średni do średnio-wysokiego, opcjonalnie z niskimi do umiarkowanych karmelowymi nutami. Estry owocowe od średnio-niskich do średnio-wysokich. Zwykle bez diacetylu, chociaż bardzo niskie poziomy są dozwolone.

 

Wygląd: Kolor od jasno bursztynowego do głębokiej miedzi. Klarowności od dobrej do krystalicznej. Piana od niskiej do umiarkowanej w kolorze od białego do złamanej bieli. Mała piana jest akceptowalna przy niewielkim wysyceniu.

 

Smak: Goryczka od umiarkowanej do średnio wysokiej wraz z wyraźną słodową podbudową. Profil słodowy jest zwykle chlebowy, ciasteczkowy, orzechowy lub lekko opiekany i ewentualnie posiada średnie do średnio niskich nuty karmelowe lub toffi. Smak chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego zazwyczaj o ziemistym, żywicznym, owocowym i / lub kwiatowym charakterze. Chmielowa goryczka i smak powinny być zauważalne ale nie mogą całkowicie zdominować nut słodowych. Estry owocowe do umiarkowanie niskich do wysokich. Opcjonalnie może mieć niski poziom nut alkoholowych. Finisz od średnio wytrawnego do wytrawnego. Zwykle bez diacetylu ale bardzo niskie stężenie jest dopuszczalne.

 

Tekstura: Ciało średnio lekkie do umiarkowanie pełnego. Nasycanie dwutlenkiem węgla od niskiego do średniego, chociaż wersje butelkowe mogą mieć wyższe. Mocniejsze wersje mogą mieć lekkie alkoholowe rozgrzewanie, ale nie powinno to być zbyt intensywne.

 

Komentarz: W dzisiejszej Anglii termin “ESB” jest zastrzeżonym znakiem towarowym browaru Fullers i nikt nie myśli o tym jako o klasie piwa. Jest to wyjątkowe (i bardzo znane) piwo o bardzo mocnym, złożonym profilu słodowym niespotykanym w innych przykładach i prowadzi to często do niesłusznego karania (odejmowania punktów lub wytykania wad) w tradycyjnych ESB przez sędziów. W Ameryce ESB zostało opisane jako słodowe, gorzkie, czerwonawe, o standardowej mocy (jak na USA) brytyjskie piwo górnej fermentacji i jest popularnym rzemieślniczym stylem piwa. Może to powodować, że niektórzy sędziowie będą uważać amerykańskie wersje ESB za wyznacznik stylu.  

 

Historia: Zobacz komentarz z wprowadzenia do kategorii (poniżej). Mocne bittery mogą być postrzegane jako bardziej ekstraktywne wersje Best Bitter (chociaż niekoniecznie bardziej “premium”, ponieważ Best Bitter tradycyjnie traktowane są jako najlepszy produkt browaru). Brytyjskie piwa typu pale ale są z reguły traktowane jako jasne, mocne i goryczkowe piwa premium, które z grubsza zbliżone są do Strong Bitter, ale przeformułowane pod butelkowanie (włączając zwiększone nagazowanie). Podczas gdy nowoczesne brytyjskie jasne piwo uważane jest za butelkowane, historycznie style były inne.

 

Wprowadzenie do kategorii:

Rodzina brytyjskich bitterów wyrosła z jasnych angielskich piw jako produkt pod koniec XIX wieku. Stosowanie słodów Crystal stało się bardziej powszechne po I Wojnie Światowej. Tradycyjnie serwowane bardzo świeże i nie pod ciśnieniem (tylko grawitacyjnie lub z pompy) w temperaturze piwnicy (t.j. ‘real ale’ czyli ‘prawdziwe ale’). Większość wersji w butelkach i kegach było produkowanych na eksport i miało więcej alkoholu, było bardziej wysycone oraz miało innych charakter i balans (często bardziej słodkie i mniej chmielowe) niż odpowiedniki na rynek brytyjski w cask’ach. Niniejsze wytyczne odnoszą się do “real ale” a nie jego odpowiednika produkowanego na eksport.

Istnieje kilka regionalnych odmian bitterów, począwszy od ciemniejszych, słodszych wersji serwowanych niemal bez piany do jaśniejszych, bardziej chmielowych z dużą, gęstą pianą.

Sędziowie nie powinni nadmiernie przeceniać karmelowych składników w tym stylu. Eksportowe bittery mogą być utlenione, co podnosi karmelowość (jak również bardziej negatywne nuty). Nie zakładaj, że aromaty pochodzące z oksydacji są tradycyjne lub wymagane w danym stylu.  

 

Surowce: Słód pale ale, amber lub crystal. Można użyć odrobinę ciemnego słodu do przyciemnienia koloru. Można użyć dodatku cukru, kukurydzy lub pszenicy. Angielskie odmiany chmielu na aromat są najbardziej tradycyjne, ale każdy chmiel będzie dobry. W przypadku amerykańskich odmian wymagana jest niewielka ilości. Charakterystyczne brytyjskie drożdże. W wersjach Burton stosuje się wodę o średniej i wysokiej zawartości siarczanu, która może zwiększyć odczucie wytrawności i dodać aromaty lub smaki o charakterze mineralnym lub siarkowym.

 

Porównanie stylów: Bardziej słodowe i chmielowe niż Special i Best Bitter oraz bardziej alkoholowe. Mocniejsze wersje mogą pokrywać się z brytyjskim Strong Ale, chociaż Strong Bitter będzie jaśniejsze i bardziej goryczkowe. Bardziej słodowe (szczególnie karmel) i estrowe niż American Pale Ale, z innym aromatem chmielowym.

 

Parametry:

Ekstrakt początkowy: 12 - 14,75 Plato (1.048 – 1.060 SG)

Goryczka: 30 – 50 IBU

Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG)

Barwa: 8 – 18 SRM (16 - 36 EBC)

Zawartość alkoholu (vol.): 4,6 – 6,2%

 

Komercyjne przykłady: Bass Ale, Highland Orkney Blast, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Shepherd Neame Bishop's Finger, Shepherd Neame Spitfire, West Berkshire Dr. Hexter’s Healer, Whitbread Pale Ale, Young’s Ram Rod