[Docent]8 Warszawski Festiwal Piwa. Czy nastał czas przesilenia?

Pierre Celis · 29 Maja 2018

Po ostatniej edycji WFP pisałem: Podejście gwarantujące satysfakcję? Bez spinki. Bez konieczności spróbowania wszystkich nowości, nawet bez listy „must try”. Na festiwalu piwo jest ważne, ale nie najważniejsze. To spotkania i rozmowy z ludźmi są esencją festiwalowej rzeczywistości.

To stwierdzenie aktualne jest nadal i sądzę, że stanowi świetne remedium na emocje zarówno narzekaczy jak i hurraoptymistów. Czas festiwalowego entuzjazmu skończył się już jakiś czas temu. Jest stabilnie, jest normalnie. Czy nudno? Jeśli nudzą Was rozmowy z innymi, to faktycznie można odnieść takie wrażenie. Ja spędziłem na WFP dobry czas. Jak zwykle zresztą.

Co najbardziej rzuciło się w oczy na ósmej edycji? Wielu zwraca uwagę na mniejszą frekwencję niż poprzedniej wiosny. Dla wystawców źle, dla odwiedzających dobrze. Nie było ścisku, nie było kolejek (poza momentami podłączeń rzadkich specjałów). Widać tendencję – WFP odwiedza coraz mniej ludzi. Może nie znajdują tu wartości dodanej, usprawiedliwiającej wydatek na wejściówkę, a rozmowy z piwowarami nie są im do szczęścia konieczne? Tym bardziej, że miejsc z dobrym piwem w mieście nie brakuje, a cena w nich taka sama. Czy jednak nie popełniamy błędu myślowego sądząc, że przychodzi coraz mniej ludzi nowych, a na sali są wciąż te same twarze? Patrząc po znajomych z pracy, wcale tak nie jest. Kilka koleżanek pojawiło się na WFP po raz pierwszy, a inne nie odpuściły żadnego dnia (brawo Zuza!). Może przestali przychodzić ci, którzy już mają przesyt piwnych klimatów? Dla których piwne rzemiosło nie jest niczym nadzwyczajnym? Sądzę jednak, że dla nowych to wciąż jednak ciekawy, odmienny świat.

Mówi się też o wypaleniu formuły i że tylko metoda „płacisz raz – degustujesz do oporu” ma przed sobą przyszłość. Pierwszego dnia odbyłem ciekawą i pouczającą (jak zwykle) rozmowę z Grześkiem Zwierzyną. W jego opinii w tę stronę powinny zmierzać festiwale, aby nabrać nowego oddechu. Przy czym oferta wystawców deklarujących się na udział w takiej imprezie wcale nie musi obejmować tych nieszczęsnych „sztosów”, a ma dać przekrój ich codziennej oferty. Co zresztą szkodzi by zrobić kilka pakietów? Z takim dla normalsów w przystępnej cenie, obejmującym przede wszystkim flagowe produkty browarów?

Nie wiem czy to droga, która pomoże zwiększać dopływ świeżej krwi. Uświadomieni w crafcie tego właśnie oczekują, ale czy nowi także? Wszak to właśnie o nich rzemieślnicy walczą i których chcą do siebie przekonać na dłużej. Pod tym względem widzimy atrakcyjność WFDP, gdzie wstęp jest za free, a który już zdążył zawrócić z ludycznej ścieżki. Teraz mam wrażenie, że warszawski festiwal trochę próbuje wejść w te festynowe buty. Wątpliwa droga, tym bardziej że atrakcje w postaci roznegliżowanych tancerek samby, bębniarzy i strażackiej orkiestry z Mszczonowa z różnych powodów nie były wcześniej specjalnie nagłaśnianie i raczej nie mogły przyciągnąć wątpiących.

Pomysł na dalszą formę WFP należy do organizatorów, ja natomiast życzliwie podpowiadam to, co dla mnie było na festiwalu najatrakcyjniejsze – Strefa Nowych Browarów. Piwa obecnych tu rzemieślników dość rzadko lub wcale nie są dostępne w tak szerokim asortymencie w stolicy. To tu ciągle czuć tę ekscytację i niepewność, której próżno szukać na drugim czy trzecim piętrze. Oni ciągle walczą o uwagę, o swoją przyszłość i swój sukces. Mam nadzieję, że kolejna edycja znów zbierze fajną ekipę festiwalowych debiutantów, a prowadzone przeze mnie spotkanie z nimi, uda się włożyć w bardziej atrakcyjny slot czasowy.

A może po prostu czas na kolejną, odmienną imprezę piwną w Warszawie? Czego Wy oczekujecie po dobrym piwnym festiwalu?