Hoperator

Dokończę dział 26 i mogę jak coś ogarnąć dział 23

Ogólne wrażenie: Jasne, goryczkowe, mocno odfermentowane i wysoko nasycone Trappist Ale, ukazujące owocowo-przyprawowy charakter drożdży „trapistów”, przyprawowo-kwiatowy profil chmielowy i łagodny, dodatkowy zbożowy-słodki smak słodowy. Aromat: Średnio-niskie do średnio-wysokich cechy drożdży „trapistów”, eksponujący owocowo-przyprawowy charakter wraz z średnio-niskim do średniego przyprawowy lub kwiatowy aromat chmielowy, okazjonalnie wzbogacany przez lekko ziołowe/cytrusowe dodatki przyprawowe. Niskie do średnio-niskiego zbożowo-słodkie słodowe tło, które może mieć lekko miodowe lub cukrowe cechy. Przejawy owocowości mogą być bardzo różnorodne (cytrusy, owoce jabłkowate, owoce pestkowe). Lekko przyprawowe, pochodzące z drożdże fenole wyczuwalne w najlepszych przykładach stylu. Aromat gumy balonowej jest nieodpowiedni. Wygląd: Barwa jasnożółta do średnio złotej. Ogólnie dobra klarowność; umiarkowanych rozmiarów, trwała, kłębiasta biała piana z charakterystycznym lacingiem. Smak: Owocowy, chmielowy, goryczkowy i wytrawny. Początkowe słodowo-słodkie wrażenie, ze zbożowo-słodkim łagodnym słodowym smakiem i wytrawnym, chmielowym finiszem. Słód może dawać lekkie wrażenie miodowego biszkopta lub krakersa. Umiarkowanie przyprawowy lub kwiatowy smak chmielowy. Estry mogą być cytrusowe (pomarańczowe, cytrynowe, grejpfrutowe), o cechach owoców jabłkowatych (jabłek, gruszek) lub pestkowych (brzoskwini, moreli). Lekkie do umiarkowanych przyprawowe, pieprzowe lub goździkowe fenole. Zwiększenie goryczki nadaje rześki, wytrawny finisz, z posmakiem lekko słodowym oraz umiarkowanie chmielowym i drożdżowym charakterem. Odczucie w ustach: Średnio lekkie do średnio treściwego. Gładkie. Średnio wysokie do wysokiego nasycenie, może być nieco szczypiące. Nie powinno być wyczuwalne alkoholowe rozgrzewanie. Komentarze: Często nieoznaczone (jako Trappist Single), dostępne poza klasztorem lub nieczęsto warzone. Może być nazywane „piwem mniszym” (monk's beer) lub „piwem braciszka” (Brother's beer). Wysokie odfermentowanie, zazwyczaj 85% lub więcej. Historia: Choć w browarach trapistów były tradycje warzenia niezbyt mocnego piwa jako dziennej racji dla mnichów, to gorzkie, jasne piwo w takim stylu opisywano jako względnie współczesny pomysł odzwierciedlający współczesne upodobania. Westvleteren po raz pierwszy uwarzył je w 1999 [Westvleteren Blonde], ale zastąpił dawniejsze nisko ekstratowe produkty. Charakterystyczne składniki: Słód pilzneński, belgijskie drożdże klasztorne, chmiel w typie Saaz. Porównanie stylu: Jest jak górnofermentacyjna belgijska/trapistowska interpretacja niemieckiego pilsa – jasna, chmielowa i dobrze odfermentowana, jednak ukazująca typowy charakter belgijskich drożdży. Jest mniej słodkie, mocniej odfermentowane, mniej słodowe i bardziej skupione na chmielu niż Belgian Pale Ale. Jest bardziej jak lżejszy, mocniej chmielony tripel niż lżejszy Belgian Blond Ale. Parametry: Gęstość początkowa: 10,9 - 13,3 Blg Gęstość końcowa: 1 - 2,6 Blg Zawartość alkoholu: 4,8 - 6,0% obj. Goryczka: 25 - 45 IBUs Barwa: 6 - 10 EBC Komercyjne przykłady: Achel 5 Blond, Westvleteren Blond, Westmalle Extra, St. Bernardus Extra 4 Overall Impression: A pale, bitter, highly attenuated and well carbonated Trappist ale, showing a fruity-spicy Trappist yeast character, a spicy-floral hop profile, and a soft, supportive grainy-sweet malt palate. Aroma: Medium-low to medium-high Trappist yeast character, showing a fruity-spicy character along with mediumlow to medium spicy or floral hops, occasionally enhanced by light herbal/citrusy spice additions. Low to medium-low grainy-sweet malt backdrop, which may have a light honey or sugar quality. Fruit expression can vary widely (citrus, pome fruit, stone fruit). Light spicy, yeast-driven phenolics found in the best examples. Bubblegum inappropriate. Appearance: Pale yellow to medium gold color. Generally good clarity, with a moderate-sized, persistent, billowy white head with characteristic lacing. Flavor: Fruity, hoppy, bitter, and dry. Initial malty-sweet impression, with a grainy-sweet soft malt palate, and a dry, hoppy finish. The malt may have a light honeyed biscuit or cracker impression. Moderate spicy or floral hop flavor. Esters can be citrus (orange, lemon, grapefruit), pome fruit (apple, pear), or stone fruit (apricot, peach). Light to moderate spicy, peppery, or clove phenolics. Bitterness rises towards the crisp, dry finish, with an aftertaste of light malt, moderate hops and yeast character. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Smooth. Medium-high to high carbonation, can be somewhat prickly. Should not have noticeable alcohol warmth. Comments: Often not labeled or available outside the monastery, or infrequently brewed. Might also be called monk’s beer or Brother’s beer. Highly attenuated, generally 85% or higher. History: While Trappist breweries have a tradition of brewing a lower-strength beer as a monk’s daily ration, the bitter, pale beer this style describes is a relatively modern invention reflecting current tastes. Westvleteren first brewed theirs in 1999, but replaced older lower-gravity products. Characteristic Ingredients: Pilsner malt, Belgian Trappist yeast, Saazer-type hops. Style Comparison: Like a top-fermented Belgian/Trappist interpretation of a German Pils – pale, hoppy, and wellattenuated, but showing prototypical Belgian yeast character. Has less sweetness, higher attenuation, less character malt, and is more hop-centered than a Belgian Pale Ale. More like a much smaller, more highly hopped tripel than a smaller Belgian Blond Ale.

Ogólne wrażenie: Czysty, orzeźwiający, goryczkowy jasny lager, często ukazujący zbożowo-słodki smak kukurydzy. Wszystkie czysto słodowe lub bazujące na ryżu wersje mają rześki, bardziej neutralny charakter. Wyższy poziom goryczki jest największym wyróżnikiem tego stylu wśród wielu współczesnych masowo produkowanych jasnych lagerów, ale wyróżnia go także bardziej odważny, wyrazisty profil smakowy Aromat Niski do średniego zbożowy, kukurydziana lub słodka słodowość może być wyraźna (chociaż wersje bazujące na ryżu są bardziej neutralne). Średni do umiarkowanie wysokiego aromat chmielowy, od prostego, łodygowego, przez kwiatowy do ziołowego/przyprawowego. Owocowy lub cytrusowy charakter nowych odmian chmielu jest niestosowny. Czysty lagerowy charakter. Niski poziom DMS jest akceptowalny. Może ukazywać w pewnym stopniu cechy użytych drożdży, tak jak współczesne amerykańskie lagery; dopuszczalny szeroki wachlarz subtelnych, dodatkowych nut pochodzących z drożdży. Wygląd: Barwa żółta do głęboko złotej. Treściwa, długo pozostająca biała piana. Świetliście klarowne. Smak: Średnia do średnio-wysokiej słodowość ze zbożowym smakiem oraz opcjonalnie kukurydzianą pełnością i odczuciem słodyczy. Solidna chmielowa goryczka przeciwstawiająca się słodowości i pozostająca w wytrawnym finiszu. Wszystkie czysto słodowe lub bazujące na słodzi lub ryżu wersje są często bardziej rześkie, wytrawne i ogółem pozbawione kukurydzianych smaków. Średni do wysokiego smak chmielowy, o charakterze łodygowym, kwiatowym lub ziołowym/przyprawowym. Średnia do wysokiej goryczka chmielowa, która nie powinna być ani nadmierne szorstka, ani nie pozostawiać ostrego, gryzącego posmaku. Dopuszczalny szeroki wachlarz cech pochodzących z drożdży lagerowych, podobnie jak we współczesnych amerykańskich lagerach, ale na ogół jest zupełnie neutralne. Odczucie w ustach: Średnio treściwe z umiarkowanie bogatym, kremowym odczuciem w ustach. Gładkie i dobrze wylagerowane. Średnie do wysokiego wysycenie. Komentarze: Klasyczny amerykański pilzner przed prohibicją (przed 1919 r.) i po prohibicji (po 1933 r.) nieco się różnił. Ekstrakt na poziomie 12,4 – 14,7 Blg będzie bardziej właściwy dla piw sprzed prohibicji, zaś gęstość na poziomie 11-12 Blg - dla piw po prohibicji. Podobnie goryczka – dla piw sprzed prohibicji będzie na poziomie 30-40 IBUs, a dla piw po prohibicji – 25-30 IBUs. Historia: Wersja pilznera warzona w USA przez imigrantów-piwowarów z Niemiec, którzy przywieźli recepturę oraz drożdże, ale musieli zaadaptować przepis do lokalnych chmieli i słodu. Ten styl zamarł po okresie prohibicji, ale został wskrzeszony przez piwowarów domowych w latach 90. Produkowanych jest kilka komercyjnych wersji, ale styl wciąż pozostaje głównie ewenementem obecnym w kręgu piwowarstwa domowego. Charakterystyczne składniki: Sześciorzędowy jęczmień z udziałem 20 do 30 proc. płatków kukurydzy lub ryżu dla rozcieńczenia nadmiernego poziomu protein. Współczesne wersje mogą być wytwarzane całkowicie z jęczmienia. Rdzenne chmiele amerykańskie, takie jak Clusters, tradycyjne chmiele europejskie lub współczesne szlachetne krzyżówki są tak samo odpowiednie. Woda wysokozmineralizowana może powodować nieprzyjemną szorstkość w smaku i ostry, gryzący posmak. Dopuszczalny szeroki wachlarz cech pochodzących z drożdży lagerowych, chociaż współczesne wersje zmierzają do czystego smaku. Porównanie stylu: Podobny balans i goryczka jak współczesne czeskie jasne lagery premium, ale ukazuje rdzennie amerykańskie ziarna i chmiele z okresu sprzed prohibicji. Bardziej wyrazisty, goryczkowy i pełniejszy w smaku niż współczesne jasne amerykańskie lagery i często o wyższej zawartości alkoholu. Parametry: Gęstość początkowa: 11 - 14,7 Blg Gęstość końcowa: 2,6 - 3,8 Blg Zawartość alkoholu: 4,5 - 6% obj. Barwa: 6 - 12 EBC Goryczka: 25 - 40 IBUs Komercyjne przykłady: Anchor California Lager, Coors Batch 19, Little Harpeth Chicken Scratch Overall Impression: A clean, refreshing, but bitter pale lager, often showcasing a grainy-sweet corn flavor. All malt or rice-based versions have a crisper, more neutral character. The higher bitterness level is the largest differentiator between this style and most modern mass-market pale lagers, but the more robust flavor profile also sets it apart. Aroma: Low to medium grainy, corn-like or sweet maltiness may be evident (although rice-based beers are more neutral). Medium to moderately high hop aroma, with a range of character from rustic to floral to herbal/spicy; a fruity or citrusy modern hop character is inappropriate. Clean lager character. Low DMS is acceptable. May show some yeast character, as with modern American lagers; allow for a range of subtle supporting yeast notes. Appearance: Yellow to deep gold color. Substantial, long lasting white head. Bright clarity. Flavor: Medium to medium-high maltiness with a grainy flavor, and optionally a corn-like roundness and impression of sweetness. Substantial hop bitterness stands up to the malt and lingers through the dry finish. All malt and rice-based versions are often crisper, drier, and generally lack corn-like flavors. Medium to high hop flavor, with a rustic, floral, or herbal/spicy character. Medium to high hop bitterness, which should neither be overly coarse nor have a harsh aftertaste. Allow for a range of lager yeast character, as with modern American lagers, but generally fairly neutral. Mouthfeel: Medium body with a moderately rich, creamy mouthfeel. Smooth and well-lagered. Medium to high carbonation levels. Comments: The classic American Pilsner was brewed both pre-Prohibition and post-Prohibition with some differences. OGs of 1.050–1.060 would have been appropriate for preProhibition beers while gravities dropped to 1.044–1.048 after Prohibition. Corresponding IBUs dropped from a preProhibition level of 30–40 to 25–30 after Prohibition. History: A version of Pilsner brewed in the USA by immigrant German brewers who brought the process and yeast with them, but who had to adapt their recipes to work with native hops and malt. This style died out after Prohibition but was resurrected by homebrewers in the 1990s. Few commercial versions are made, so the style still remains mostly a homebrew phenomenon. Characteristic Ingredients: Six-row barley with 20% to 30% flaked maize (corn) or rice to dilute the excessive protein levels; modern versions may be all malt. Native American hops such as Clusters, traditional continental hops, or modern noble-type crosses are also appropriate. Modern American hops such as Cascade are inappropriate. Water with a high mineral content can lead to an unpleasant coarseness in flavor and harshness in aftertaste. A wide range of lager yeast character can be exhibited, although modern versions tend to be fairly clean. Style Comparison: Similar balance and bitterness as modern Czech Premium Pale Lagers, but exhibiting native American grains and hops from the era before US Prohibition. More robust, bitter, and flavorful than modern American pale lagers, and often with higher alcohol.

Ogólne wrażenie: Amerykańska adaptacja English Portera z wykorzystaniem amerykańskich składników oraz dodatków. Aromat: Zbożowy aromat słodu bazowego z lekko wyczuwalnymi ciemnymi słodami (nieznaczne nuty palone lub czekoladowe). Niski aromat chmielowy. Akceptowalny jest niski do umiarkowane niskiego poziom DMS. Mogą być wyczuwalne nieznaczne aromaty karmelowe lub biszkoptowe. Estry od braku do bardzo niskich. Lekki aromat dodatków (lukrecja, melasa) jest akceptowalny. Diacetyl niski do braku. Akceptowalny czysty profil lagerowy. Wygląd: Barwa średnio do ciemnej brązowa, choć niektóre przykłady może być niemal czarne z rubinowymi lub mahoniowymi refleksami. Względnie klarowne. Piana jasno do średnio beżowej, która będzie utrzymywać się na szkle. Smak: Zbożowy smak słodu bazowego z nieznacznymi nutami czekolady lub palonymi pochodzącymi z ciemnych słodów oraz nutami karmelu, biszkopta, lukrecji lub prażonymi. Smak kukurydzy/DMS akceptowalny na poziomie od niskiego do średniego. Pochodząca z amerykańskich chmieli goryczka niska do umiarkowanej, a smak amerykańskich chmieli - od niskiego do braku. Generalnie równomierny balans między słodem i chmielami, z umiarkowanie wytrawnym finiszem. Odczucie w ustach: Średnio lekkie do średnio treściwego, umiarkowane nasycenie, niska do umiarkowanej kremowość. Może dawać uczucie lekkie ściągania pochodzące z użytych ciemnych słodów. Komentarze: Czasem znany jako Pennsylvania Porter lub East Coast Porter. Historia: Komercyjnie warzone w Filadelfii podczas okresu rewolucji (czyli wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, 1775-1783) piwo osiągnęło szerokie uznanie w nowo utworzonych Stanach Środkowoatlantyckich (New York, New Jersey, Pennsylvania, Maryland, Delaware, District of Columbia, Virginia i West Virginia) i było chwalone przez prezydenta George'a Washingtona. Charakterystyczne składniki: Dwu- i sześciorzędowy jęczmień (lub kombinacja obu) z niskim udziałem w zasypie ciemnych słodów, takich jak black, słód czekoladowy i brown (prażony jęczmień nie jest zazwyczaj używany). Akceptowalne są dodatki, takie jak kukurydza, lukrecja, melasa i porterine*. Bardziej historyczne wersje mogą posiadać dodatki w udziale do 20% zasypu. Drożdże górno- lub dolnofermentacyjne. Nacisk na historyczne lub tradycyjne amerykańskie chmiele goryczkowe (Cluster, Willamette, Cascade), choć chmiele użyte na smak i aromat mogą się różnić. Porównanie stylu: Gładszy i mniej chmielowo goryczkowy niż współczesny American Porter, mniej karmelowy niż English Porter, z bardziej lagerowym lub pochodzącym z użytych dodatków charakterem. Parametry: Gęstość początkowa: 11,4 – 14,7 Blg Gęstość końcowa: 2,6 – 4,1 Blg Zawartość alkoholu: 4,5 – 6% obj. Barwa: 35,5 – 59 EBC Goryczka: 20 – 30 IBUs Komercyjne przykłady: Stegmaier Porter, Yuengling Porter *) Porterine to rodzaj "ekstraktu porterowego", barwiącego, ciemnobrązowego ekstraktu uzyskiwanego z syropu kukurydzianego. Overall Impression: An American adaptation of English Porter using American ingredients, including adjuncts. Aroma: Base grainy malt aroma with low levels of dark malt (slight burnt or chocolate notes). Low hop aroma. Low to moderate low levels of DMS acceptable. May show low levels of caramel and biscuit aroma. No to very low esters. Light adjunct (licorice, molasses) aroma acceptable. Diacetyl low to none. Clean lager profile acceptable. Appearance: Medium to dark brown, though some examples can be nearly black in color, with ruby or mahogany highlights. Relatively clear. Light to medium tan head which will persist in the glass. Flavor: Grainy base malt flavor, with low levels of chocolate or burnt black malt notes, along with low levels of caramel, biscuit, licorice, and toast notes. Corn/DMS flavor acceptable at low to moderate levels. American hop bitterness low to moderate and American hop flavor low to none. Balance is typically even between malt and hops, with a moderate dry finish. Mouthfeel: Medium light to medium body, moderate carbonation, low to moderate creaminess. May have a slight astringency from the dark malts. Comments: Also sometimes known as Pennsylvania Porter or East Coast Porter. History: Commercially brewed in Philadelphia during the revolutionary period, the beer gained wide acceptance in the newly formed mid-Atlantic states, and was endorsed by President George Washington. Characteristic Ingredients: Two and six row malt (or a combination of both) are used, along with low percentages of dark malts including black, chocolate, and brown malt (roasted barley is not typically used). Adjuncts are acceptable, including corn, brewers licorice, molasses, and porterine. More historical versions will have up to twenty percent adjuncts. Lager or ale yeast. Emphasis on historical or traditional American bittering hops (Cluster, Willamette, Cascade), though finishing and flavor hops may vary. Style Comparison: Smoother and less hoppy-bitter than a (modern) American Porter, less caramelly than an English Porter with more of an adjunct/lager character.

Ogólne wrażenie: Dunkelweizen z większym udziałem żyta niż pszenicy, z większą treściwością i lekkim chmieleniem na aromat. Aromat: Lekki do umiarkowanego przyprawowy żytni aromat przemieszany z lekkimi do umiarkowanych aromatami drożdży „weizenowych” (przyprawowy goździk i owocowe estry, szczególnie bananowe lub cytrusowe). Lekko przyprawowe, kwiatowe lub ziołowe chmiele są akceptowalne. Wygląd: Barwa lekko miedziano-pomarańczowa do bardzo ciemno-czerwonej lub miedziano-brązowej. Pokaźna kremowa piana o barwie od złamanej bieli do beżu, względnie gęsta i trwała (często gruba i zbita). Wygląd mętny, mglisty. Smak: Zbożowy, umiarkowanie niski do umiarkowanie mocnego przyprawowy żytni smak, często posiadający apetyczny smak przypominający żytni chleb lub pumpernikiel. Średnia do średnio-niskiej goryczka pozwalająca wyczuć początkową słodową słodkość (czasem z nutą karmelu) zanim zostanie zdominowana przez cechy typowe dla drożdży i żyta. Niski do umiarkowanego charakter drożdży „weizenowych” (banany, goździki), chociaż balans może być różny. Średnio wytrawny, zbożowy finisz z lekko goryczkowym (pochodzącym z żyta) posmakiem. Lekko do umiarkowanie przyprawowy, ziołowy lub kwiatowy smak chmielowy jest akceptowalny i może utrzymywać się w posmaku. Odczucie w ustach: Treściwość średnia do średnio-pełnej. Wysokie nasycenie. Umiarkowanie kremowe. Komentarze: Żyto jest pozbawionym łuski zbożem i jest trudne w zacieraniu, często dającym gumowatą teksturę zacieru skłonną do zlepiania się. Żyto charakteryzuje się najbardziej zdecydowanym smakiem ze wszystkich zbóż. Jest niewłaściwe dodawanie kminku do roggenbiera (jak robią to niektórzy amerykańscy browarnicy); żytni charakter tradycyjnie pochodzi tylko ze słodu żytniego. Historia: Niemieckie piwo żytnie oryginalnie warzone jest w Regensburg w Bawarii. Nigdy nie było szczególnie popularnym stylem, ale obecnie całkiem zanika. Charakterystyczne składniki: Słodowane żyto typowo stanowi w zasypie 50% lub więcej (niektóre wersje mają w zasypie 60-65% żyta). Pozostałą część zasypu może stanowić słód jasny, monachijski, pszeniczny, crystal i/lub pozbawione łuski słody ciemne dla dodania koloru. Drożdże „weizenowe” wprowadzają charakterystyczne estry bananowe oraz goździkowe fenole. Użyte w niewielkiej ilości chmiele typu Saaz wyczuwalne w goryczce, smaku i aromacie. Niższe temperatury fermentacji zaakcentują goździkowy charakter przez stłumienie wytwarzania estrów. Tradycyjnie stosowane zacieranie dekokcyjne (tak jak w weissbierze). Porównanie stylu: Bardziej wyrazisty wariant dunkelweizena warzony z wykorzystaniem słodowanego żyta zamiast słodowanej pszenicy. Amerykańskie piwa żytnie nie mają charakteru pochodzącego z „weizenowych” drożdży i są mocniej chmielone. Parametry: Gęstość początkowa: 11,4 - 13,8 Blg Gęstość końcowa: 2,6 - 3,6 Blg Zawartość alkoholu: 4,5 - 6% obj. Barwa: 27,5 - 37,5 EBC Goryczka: 10 - 20 IBUs Komercyjne przykłady: Thurn Und Taxis Roggen, Browar Pinta Apetyt na Życie, Jan Olbracht Piotrek z Bagien Roggenbier, Browar Stu Mostów WRCLW Roggenbier, Browar Gościszewo Sołtys, PiwoWarownia Rogi Boruty. Overall Impression: A dunkelweizen made with rye rather than wheat, but with a greater body and light finishing hops. Aroma: Light to moderate spicy rye aroma intermingled with light to moderate weizen yeast aromatics (spicy clove and fruity esters, either banana or citrus). Light spicy, floral, or herbal hops are acceptable. Appearance: Light coppery-orange to very dark reddish or coppery-brown color. Large creamy off-white to tan head, quite dense and persistent (often thick and rocky). Cloudy, hazy appearance. Flavor: Grainy, moderately-low to moderately-strong spicy rye flavor, often having a hearty flavor reminiscent of rye or pumpernickel bread. Medium to medium-low bitterness allows an initial malt sweetness (sometimes with a bit of caramel) to be tasted before yeast and rye character takes over. Low to moderate weizen yeast character (banana, clove), although the balance can vary. Medium-dry, grainy finish with a lightly bitter (from rye) aftertaste. Low to moderate spicy, herbal, or floral hop flavor acceptable, and can persist into aftertaste. Mouthfeel: Medium to medium-full body. High carbonation. Moderately creamy. Comments: Rye is a huskless grain and is difficult to mash, often resulting in a gummy mash texture that is prone to sticking. Rye has been characterized as having the most assertive flavor of all cereal grains. It is inappropriate to add caraway seeds to a roggenbier (as some American brewers do); the rye character is traditionally from the rye grain only. History: A specialty German rye beer originally brewed in Regensburg, Bavaria. Never a widely popular style, it has all but disappeared in modern times. Characteristic Ingredients: Malted rye typically constitutes 50% or greater of the grist (some versions have 60-65% rye). Remainder of grist can include pale malt, Munich malt, wheat malt, crystal malt and/or small amounts of debittered dark malts for color adjustment. Weizen yeast provides distinctive banana esters and clove phenols. Light usage of Saazer-type hops in bitterness, flavor and aroma. Lower fermentation temperatures accentuate the clove character by suppressing ester formation. Decoction mash traditionally used (as with weissbiers). Style Comparison: A more distinctive variant of a dunkelweizen using malted rye instead of malted wheat. American Rye Beers will not have the weizen yeast character, and likely more hops.

Ogólne wrażenie: Słodkie, ciężkie, mocne tradycyjne fińskie piwo o smaku żyta, jałowca i jego jagód oraz mocnym bananowo-goździkowym charakterem drożdży. Aromat: Estry „bananowe” wysokie z umiarkowanymi do umiarkowanie wysokich fenolami „goździkowymi”. Niekwaśne. Może mieć niski do umiarkowanego charakter jałowcowy. Słodowa zbożowość, karmel i żyto w tle. Lekki aromat alkoholowy. Wrażenie słodowej słodyczy. Wygląd: Barwa jasnożółta do ciemnobrązowej, najczęściej od średnio do ciemnobursztynowej. Generalnie całkiem mętne (niefiltrowane). Niewielka piana, wynikająca z niskiego nasycenia. Smak: Mocno bananowy i umiarkowany do umiarkowanie wysokiego goździkowy charakter drożdży. Umiarkowany ziarnisty smak żyta. Niska goryczka. Dość słodki finisz. Jałowiec (gałęzie) może wnosić smak sosnowy, leśny. Jagody jałowca mogą dawać smak podobny do ginu. Oba smaki (pochodzące z gałęzi i jagód jałowca) powinny był uzupełnieniem, nie dominować. Niewyczuwalny smak chmielowy. Smak umiarkowanie karmelowy, ale nie prażony. Wielowarstwowe i złożone, ze swoistym smakiem brzeczki niespotykanym w innych piwnych stylach. Niekwaśne. Odczucie w ustach: Gęste, lepkie i ciężkie, z zawartością białek (brak warzenia oznacza brak przełomu, tzn. wytrącenia się tzw. osadu gorącego). Niemal niegazowane do średnio niskiego nasycenia. Mocno rozgrzewające wynikające z poziomu alkoholu i młodego wieku, a często maskowane słodkością. Komentarze: Użycie żyta nie znaczy, że piwo powinno smakować kminkiem (dominujący smak w żytnim chlebie). Użycie jagód jałowca da smak podobny do ginu (podobnie aromatyzowanego jagodami jałowca). Jałowiec w balansie i smaku będzie jak chmiel, stanowiący kontrę dla słodkiej słodowości. Historia: Lokalny, tradycyjny styl z Finlandii. Stanowi gospodarską tradycję od co najmniej 500 lat, często warzone okazjonalnie np. na letnie, plenerowe wesela i pite tydzień lub dwa od warzenia. Podobna tradycja istnieje w Estonii, gdzie piwo jest znane jako koduolu. Charakterystyczne składniki: Słodowany jęczmień z innymi słodowanymi lub niesłodowanymi zbożami, często żytem. Niewielka ilość chmielu. Gałęzie jałowca używane do filtracji (tradycyjnie przeprowadzanej w wydrążonej kłodzie), ale często wnoszą do piwa jałowcowy charakter. Często używane górnofermentacyjne drożdże piekarskie w szybkiej, ciepłej fermentacji (niemieckie drożdże „weizenowe” są dobrym substytutem). Niegotowane. Zacierane z długimi przerwami, z oddzielnie dodawaną herbatką chmielową. Porównanie stylu: Mocno kojarzy się z weizenbockiem, ale słodsze i gęstsze, z żytnim i jałowcowym charakterem. Parametry: Gęstość początkowa: 18,4 - 28 Blg Gęstość końcowa: 4,1 - 5,1 Blg Zawartość alkoholu: 7 - 11% obj. Barwa: 8 - 43 EBC Goryczka: 7 - 15 IBUs Komercyjne przykłady: Browar Pinta Koniec Świata (Happy End), Browar Pinta&Pracownia Piwa Happy Crack, Browar Bazyliszek Jelonki. Overall Impression: A sweet, heavy, strong traditional Finnish beer with a rye, juniper, and juniper berry flavor and a strong banana-clove yeast character. Aroma: High banana esters with moderate to moderatelyhigh clove-like phenolics. Not sour. May have a low to moderate juniper character. Grainy malt, caramel, and rye in background. Light alcohol aroma. Sweet malt impression. Appearance: Pale yellow to dark brown color; most are medium to dark amber. Generally quite cloudy (unfiltered). Little head, due to low carbonation. Flavor: Strong banana and moderate to moderately-high clove yeast character. Moderate grainy rye flavor. Low bitterness. Fairly sweet finish. Juniper can add a pine-like flavor; juniper berries can add a gin-like flavor; both should be complementary, not dominant. No noticeable hop flavor. Moderate caramel flavor but no roast. Multi-layered and complex, with kind of a wortiness that is unusual in other beer styles. Not sour. Mouthfeel: Thick, viscous, and heavy with protein (no boil means no hot break). Nearly still to medium-low carbonation. Strongly warming from the alcohol level and young age, but often masked by sweetness. Comments: The use of rye doesn’t mean that it should taste like caraway (a dominant flavor in rye bread). The use of juniper berries will give a flavor like gin (similarly flavored with juniper berries). The juniper acts a bit like hops in the balance and flavor, providing some counterpoint to the sweet malt. History: An indigenous traditional style from Finland; a farmhouse tradition for at least 500 years, often brewed for festive occasions like summer weddings, and consumed within a week or two of brewing. A similar tradition exists in Estonia, where the beer is known as koduolu. Characteristic Ingredients: Malted barley along with malted and unmalted grains, often rye. Low hops. Juniper boughs used for lautering (traditionally in a hollowed-out log), but often producing a juniper/berry character. Often uses topfermenting baker’s yeast in a fast, warm fermentation (German Weizen yeast is a good substitute). Not boiled; a long mash steep is used, with a separately added hop tea. Style Comparison: Strong resemblance to Weizenbocks, but sweet and thick with a rye and juniper character.

Plus Trappist Single 26A.

Dokończę rozdział 27. - zostały tam cztery style

Ogólne wrażenie: Gładkie i zbalansowane piwo, ze zrównoważoną intensywnością wszystkich cech pochodzących ze składników. Umiarkowane smaki prezentują cechy specyficzne dla australijskich składników. Smak wielowymiarowy. Bardzo pijalne, przystosowane do gorącego klimatu. Wiele zależy od charakteru drożdży Aromat: Łagodny, czysty aromat ze zbalansowanym miksem estrów, chmieli, słodu oraz drożdży – intensywność wszystkich aromatów od umiarkowanej do niskiej. Estry przeważnie o aromacie gruszek i jabłek, z możliwą lekką nutą banana. Chmiele o cechach ziemistych, zielnych lub mogących prezentować charakterystyczny żelazisty zapach chmielu Pride of Ringwood. Słodowość od neutralnej ziarnistej do umiarkowanie słodkiej, a nawet lekko chlebowej. Karmele nie powinny być wyraziste. Bardzo świeże przykłady mogą mieć lekko drożdżowy, siarkowy zapach. Wygląd: Barwa głęboko żółta do lekko bursztynowej, często średnio złota. Wysoka, obfita, trwała piana z drobnymi pęcherzykami. Wyczuwalne musowanie zależne od wysokiego nasycenia. Klarowność kryształowa, jeśli piwo jest zdekantowane, ale typowo nalewane z drożdżami dla uzyskania mętnego wyglądu. Nie jest mętne, jeśli drożdże nie zostaną wzburzone przy nalewaniu. Smak: Średnio do niskiego pełny, ziarnisty do chlebowego smak słodowy, początkowo łagodny do słodowo-słodkiego, jednak średnia do średnio-wysokiej goryczka zaczyna pojawiać się w śródsmaku, balansując słodowość. Smaki karmelowe typowo dla stylu nieobecne. Wysoko odfermentowane, daje wytrawny finisz z pozostającą goryczką, chociaż treściwość (body) sprawia wrażenie, że piwo jest pełniejsze. Średni do średnio-wysokiego smak chmielowy, ziemisty albo możliwie ziołowy, rodzynkowy, pieprzowy lub żelazisty, ale nie kwiatowy; pozostający w posmaku. Średnio-wysokie do średnio-niskich estry owocowe, często o charakterze gruszkowym lub jabłkowym. „Banany” są opcjonalne, ale nigdy nie powinny dominować. Może być lekko mineralne lub siarkowe, szczególnie jeśli w gotowym piwie obecne są drożdże. Smak nie powinien być mdły, nijaki. Odczucie w ustach: Wysokie do bardzo wysokiego nasycenie, dające uczucie rześkości, musowania i wypełniania ust przez bąbelki. Średnia do średnio-pełnej treściwość, wzrastająca przy nalaniu piwa z drożdżami. Gładkie, ale wyraźnie gazowane. Mocniejsze wersje mogą dawać odczucie lekkiego alkoholowego „ciepełka”, jednak lżejsze - nie powinny. Bardzo wysoko odfermentowane, nie powinno mieć jakichkolwiek cukrów resztkowych. Komentarze: Coopers produkuje swój produkt flagowy Sparkling Ale od 1862 r., chociaż jego formuła zmieniała się przez lata. Obecnie piwo będzie miało znakomitą klarowność, jeśli będzie zdekantowane, ale barmani często leją piwo do szkła, zakręcając butelką i zlewając całość drożdży. W niektórych barach, butelki są turlane przez cały bar. Kiedy serwowane jest z beczki, browary instruują barmanów, jak należy zawrócić keg, aby poruszyć osad drożdżowy. Mętny wygląd stylu może wynikać z preferencji współczesnych konsumentów. Zawsze naturalnie nagazowywane, nawet w kegu. Najlepiej smakuje świeże. Historia: Spisy browarów pokazują, że większość australijskich piw warzonych w XIX. wieku to beczkowe mildy lub portery. Ale w butelce było pierwotnie stworzone, by rywalizować na rynku z importowanymi, butelkowanymi pale ales z brytyjskich browarów, takich jak Bass and Wm Younger' Monk. We wczesnym wieku XX., butelkowane pale ale wyszło z mody, a modne stały się „lżejsze” lagery. Wiele australijskich Sparkling lub Pale Ales było określanych jako ales, ale były rzeczywiście dolnofermentacyjnymi lagerami z bardzo podobnym zasypem do ales, które zastępowały. Cooper z Adelaidy jest jedynym browarem, którego produkcja sparkling ales przetrwała. Charakterystyczne składniki: Lekko wysuszony australijski jasny słód dwurzędowy, mogą być użyte słody „lagerowe”. Niewielka ilość słodu crystal tylko dla uzyskania odpowiedniej barwy. Współczesne przykłady nie zawierają dodatków, do nagazowania używa się jedynie cukru trzcinowego. Historyczne przykłady zawierały w zasypie ok. 45% słodu dwurzędowego, 30% słodu z większą ilością białek (sześciorzędowego) i możliwie ok. 25% cukru, aby „rozcieńczyć” zawartość azotu. Tradycyjnie używane australijskie odmiany chmielu Cluster lub Goldings, dopóki nie zostały zastąpione w połowie lat 60. XX w. przez Pride of Ringwood. Wysoko odfermentowujące drożdże w typie Burton (typowo - australijskie szczepy drożdży). Zróżnicowany profil wody, zazwyczaj nisko węglanowy i o umiarkowanej zawartości związków siarki. Porównanie stylu: Względnie podobny to angielskich pale ales, chociaż znacznie mocniej nasycony, z mniejszą ilość karmelowości, mniejszym chmieleniem na aromat i ukazujący zastosowany szczep drożdży i odmiany chmielu. Bardziej gorzki niż może to wskazywać wartość IBUs z uwagi na wysokie odfermentowanie, niską gęstość końcową i nieco toporne, przaśne chmiele. Parametry: Gęstość początkowa: 9,5 - 12,4 Blg Gęstość końcowa: 1 - 1,5 Blg Zawartość alkoholu: 4,5 - 6,0% obj. Barwa: 8 - 14 EBC Goryczka: 20 - 35 IBUs Komercyjne przykłady: Coopers Originals Pale Ale, Coopers Sparkling Ale Overall Impression: Smooth and balanced, all components merge together with similar intensities. Moderate flavors showcasing Australian ingredients. Large flavor dimension. Very drinkable, suited to a hot climate. Relies on yeast character. Aroma: Fairly soft, clean aroma with a balanced mix of esters, hops, malt, and yeast – all moderate to low in intensity. The esters are frequently pears and apples, possibly with a very light touch of banana (optional). The hops are earthy, herbaceous, or might show the characteristic iron-like Pride of Ringwood nose. The malt can range from neutral grainy to moderately sweet to lightly bready; no caramel should be evident. Very fresh examples can have a lightly yeasty, sulfury nose. Appearance: Deep yellow to light amber in color, often medium gold. Tall, frothy, persistent white head with tiny bubbles. Noticeable effervescence due to high carbonation. Brilliant clarity if decanted, but typically poured with yeast to have a cloudy appearance. Not typically cloudy unless yeast roused during the pour. Flavor: Medium to low rounded, grainy to bready malt flavor, initially mild to malty-sweet but a medium to medium-high bitterness rises mid-palate to balance the malt. Caramel flavors typically absent. Highly attenuated, giving a dry finish with lingering bitterness, although the body gives an impression of fullness. Medium to medium-high hop flavor, somewhat earthy and possibly herbal, resinous, peppery, or iron-like but not floral, lasting into aftertaste. Medium-high to medium-low esters, often pears and apples. Banana is optional, but should never dominate. May be lightly minerally or sulfury, especially if yeast is present. Should not be bland. Mouthfeel: High to very high carbonation, giving mouthfilling bubbles and a crisp, spritzy carbonic bite. Medium to medium-full body, tending to the higher side if poured with yeast. Smooth but gassy. Stronger versions may have a light alcohol warmth, but lower alcohol versions will not. Very wellattenuated; should not have any residual sweetness. Comments: Coopers has been making their flagship Sparkling Ale since 1862, although the formulation has changed over the years. Presently the beer will have brilliant clarity if decanted, but publicans often pour most of the beer into a glass then swirl the bottle and dump in all the yeast. In some bars, the bottle is rolled along the bar! When served on draught, the brewery instructs publicans to invert the keg to rouse the yeast. A cloudy appearance for the style seems to be a modern consumer preference. Always naturally carbonated, even in the keg. A present-use ale, best enjoyed fresh. History: Brewing records show that the majority of Australian beer brewed in the 19th century was draught XXX (Mild) and porter. Ale in bottle was originally developed to compete with imported bottled pale ales from British breweries, such as Bass and Wm Younger’ Monk. By the early 20th century, bottled pale ale went out of fashion and “lighter” lager beers were in vogue. Many Australian Sparkling and Pale Ales were labeled as ales, but were actually bottom-fermented lagers with very similar grists to the ales that they replaced. Coopers of Adelaide, South Australia is the only surviving brewer producing the Sparkling Ale style. Characteristic Ingredients: Lightly kilned Australian 2-row pale malt, lager varieties may be used. Small amounts of crystal malt for color adjustment only. Modern examples use no adjuncts, cane sugar for priming only. Historical examples using 45% 2 row, 30% higher protein malt (6 row) would use around 25% sugar to dilute the nitrogen content. Traditionally used Australian hops, Cluster, and Goldings until replaced from mid-1960s by Pride of Ringwood. Highly attenuative Burton-type yeast (Australian-type strain typical). Variable water profile, typically with low carbonate and moderate sulfate. Style Comparison: Superficially similar to English Pale Ales, although much more highly carbonated, with less caramel, less late hops, and showcasing the signature yeast strain and hop variety. More bitter than IBUs might suggest due to high attenuation, low final gravity, and somewhat coarse hops.

Zgoda

Ogólne wrażenie: Chmielowe, umiarkowanie mocne, solidnie odfermentowane brytyjskie pale ale z wytrawnym finiszem i wyczuwalnym chmielowym aromatem oraz smakiem. Klasyczne brytyjskie składniki dadzą najwłaściwszy profil smakowy. Aromat: Aromat chmielowy od umiarkowanego do umiarkowanie wysokiego, typowo kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy lub cytrusowo-pomarańczowy. Lekka trawowość, łodygowość pochodząca z chmielenia na zimno jest dopuszczalna, ale nie wymagana. Opcjonalna jest umiarkowanie niska obecność aromatów słodowych - karmelowych lub tostowych. Akceptowalna jest estrowa owocowość od niskiej do umiarkowanej. Niektóre wersje mogą mieć nuty siarkowe, jednak ta cecha nie jest obligatoryjna. Wygląd: Zakres barwy od złotej do głęboko bursztynowej, jednak przeważnie są to piwa dosyć jasne. Powinno być klarowne, jednak niefiltrowane wersje chmielone na zimno mogą być nieco zamglone. Umiarkowanych rozmiarów trwała piana o barwie złamanej bieli. Smak: Smak chmielowy od średniego do wysokiego z umiarkowaną do zdecydowanej chmielową goryczką. Smak chmielowy powinien być zbliżony w charakterze do aromatu (kwiatowy, przyprawowo-pieprzowy, cytrusowo-pomarańczowy lub/oraz lekko trawiasty). Smak słodowy powinien być średnio-niski do średniego i mieć nieco charakteru chlebowego, opcjonalnie z lekkimi do średnio-lekkich akcentami biszkoptowymi, tostowymi, toffi lub karmelowymi. Estrowa owocowość średnio-niska do średniej. Finisz średnio-wytrawny do bardzo wytrawnego, a goryczka może pozostawać w posmaku, ale nie powinna być ściągająca, ostra. Balans skierowany jest w stronę chmieli, ale słodowość powinna być ciągle wyczuwalna w tle. Jeśli używana jest woda mocno siarkowa, wyraźnie mineralna, zazwyczaj obecne są smaki siarkowe, wytrawny finisz i zalegająca goryczka. W mocniejszych wersjach możliwy jest czysty posmak alkoholowy. „Dębowość” nie jest pożądana w tym stylu. Odczucie w ustach: Gładkie, średnio-lekkie do średnio-treściwego, bez pochodzącego z chmielu uczucia ściągania, chociaż umiarkowane do średnio-wysokiego nasycenie może w połączeniu tworzyć ogólne wytrawne odczucie mimo obecnej w tle słodowości. Lekkie, gładkie alkoholowe „ciepełko” może i powinno być wyczuwalne w mocniejszych wersjach, jednak nie we wszystkich. Komentarze: Cechy IPA, które były ważne dla dotransportowania piwa w dobrym stanie do Indii to bardzo wysokie odfermentowanie oraz mocne chmielenie. Nie oznacza to, że do Indii nie były transportowane takie gatunki jak Porter, jednak IPA zostało specjalnie stworzone do tego celu, dlatego było mocniej chmielone niż pozostałe transportowane do Indii style piwne i jego moc była na tamte czasy dość niezwykła. Wiele współczesnych przykładów piwa nazywanego IPA ma zdecydowanie niższą moc. Według CAMRA (Campaign of Real Ale), „tak zwane IPA o mocy ok. 3,5% obj. nie są zgodne ze stylem”. Angielski historyk piwa, Martyn Cornell, jest zdania, że takie piwa „niespecjalnie odróżniają się od ordinary bitters”. W tym zestawieniu zgadzamy się z tymi opiniami, bardziej niż z tym, co współczesne brytyjskie browary nazywają IPA. Należy jednak wiedzieć, że w brytyjskich sklepach można się obecnie zetknąć z tymi dwoma głównymi typami IPA. Historia: Opisy pochodzenia tego stylu są różne, jednak większość jest zgodna w tym, że to, co potem stało się znane jako IPA było piwem pale ale przygotowanym do przewozu do Indii w końcu wieku XVIII i w początkach wieku XIX. George Hodgson z Bow Brewery był dobrze znany jako eksporter IPA w początkach XIX w. i jego imię jest często łączone z popularyzacją stylu. Jak wszystkich angielskich piw z długą historią, popularność i formuła IPA zmieniały się na przestrzeni czasu. Browary z Burton-upon-Trent wraz ze swoją siarkową wodą z powodzeniem warzyły IPA i zaczęły dominować na rynku w latach 30. XIX w. Wtedy też po raz pierwszy zaczęto nazywać to piwo India Pale Ale. Rynkowa pozycja i popularność stylu wraz z biegiem czasu malały i styl praktycznie zniknął w drugiej połowie XX w. Jego nazwa była często używana dla opisania pale ales lub bitterów, nie wyróżniających się niczym szczególnym (ten trend kontynuuje kilka współczesnych brytyjskich piw). Styl odżył w okresie piwnej rewolucji w latach 80. XX w. Współczesne przykłady są inspirowane klasycznymi wersjami, ale nie należy zakładać, że jest to nieprzerwana kontynuacja tego samego profilu piwa. White Shield jest prawdopodobnie przykładem o najdłuższej tradycji, odwzorowującym dawne mocne Burton IPAs według receptury z 1829 r. Charakterystyczne składniki: Słód pale ale. Tradycyjne angielskie chmiele, szczególnie używane w chmieleniu na aromat. Dobrze odfermentowujące brytyjskie drożdże. W niektórych wersjach może zostać użyty cukier rafinowany. Niektóre wersje mogą prezentować siarkowy charakter typowy dla wody z Burton (o dużej twardości siarczanowo-wapniowo-magnezowej), ale nie jest to kluczowe dla stylu. Porównanie stylu: Ogólnie styl o mocniejszym chmieleniu na aromat i mniejszej estrowej owocowości i karmelowości niż inne brytyjskie pale ales lub bittery. Posiada mniejszą intensywność chmielową i bardziej wyczuwalne smaki słodowe niż typowe wersje amerykańskie. Parametry: Gęstość początkowa: 12,4 - 18,2 Blg Gęstość końcowa: 2,6 - 4,6 Blg Zawartość alkoholu: 5,0 - 7,5% obj. Barwa: 12 - 28 EBC Goryczka: 40 - 60 IBUs Komercyjne przykłady: Freeminer Trafalgar IPA, Fuller's Bengal Lancer IPA, Meantime India Pale Ale, Ridgeway IPA, Summit True Brit IPA, Thornbridge Jaipur, Worthington White Shield, Browar Jana Lupulina, Ale Browar Ortodox English IPA, Browar Roch Folblut, Browar Maryensztadt sIPAj Overall Impression: A hoppy, moderately-strong, very wellattenuated pale British ale with a dry finish and a hoppy aroma and flavor. Classic British ingredients provide the best flavor profile. Aroma: A moderate to moderately-high hop aroma of floral, spicy-peppery or citrus-orange in nature is typical. A slightly grassy dry-hop aroma is acceptable, but not required. A moderately-low caramel-like or toasty malt presence is optional. Low to moderate fruitiness is acceptable. Some versions may have a sulfury note, although this character is not mandatory. Appearance: Color ranges from golden to deep amber, but most are fairly pale. Should be clear, although unfiltered dryhopped versions may be a bit hazy. Moderate-sized, persistent head stand with off-white color. Flavor: Hop flavor is medium to high, with a moderate to assertive hop bitterness. The hop flavor should be similar to the aroma (floral, spicy-peppery, citrus-orange, and/or slightly grassy). Malt flavor should be medium-low to medium, and be somewhat bready, optionally with light to medium-light biscuit-like, toasty, toffee-like and/or caramelly aspects. Medium-low to medium fruitiness. Finish is medium-dry to very dry, and the bitterness may linger into the aftertaste but should not be harsh. The balance is toward the hops, but the malt should still be noticeable in support. If high sulfate water is used, a distinctively minerally, dry finish, some sulfur flavor, and a lingering bitterness are usually present. Some clean alcohol flavor can be noted in stronger versions. Oak is inappropriate in this style. Mouthfeel: Smooth, medium-light to medium-bodied mouthfeel without hop-derived astringency, although moderate to medium-high carbonation can combine to render an overall dry sensation despite a supportive malt presence. A low, smooth alcohol warming can and should be sensed in stronger (but not all) versions. Comments: The attributes of IPA that were important to its arrival in good condition in India were that it was very wellattenuated, and heavily hopped. Simply because this is how IPA was shipped, doesn’t mean that other beers such as Porter weren’t also sent to India, that IPA was invented to be sent to India, that IPA was more heavily hopped than other keeping beers, or that the alcohol level was unusual for the time. Many modern examples labeled IPA are quite weak in strength. According to CAMRA, “so-called IPAs with strengths of around 3.5% are not true to style.” English beer historian Martyn Cornell has commented that beers like this are “not really distinguishable from an ordinary bitter.” So we choose to agree with these sources for our guidelines rather than what some modern British breweries are calling an IPA; just be aware of these two main types of IPAs in the British market today. History: Accounts of its origins vary, but most agree that what became later known as IPA was pale ale prepared for shipment to India in the late 1700s and early 1800s. George Hodgson of the Bow Brewery became well-known as an exporter of IPA during the early 1800s, and is the first name frequently mentioned with its popularity. As with all English beers with a long history, the popularity and formulation of the product changed over time. Burton breweries with their high-sulfate water were able to successfully brew IPA and began their domination of this market by the 1830s, around the time the name India Pale Ale was first used. Strength and popularity declined over time, and the style virtually disappeared in the second half of the 20th century. The name was often used to describe pale ales and bitters, not anything special (a trend that continues in some modern British examples). The style underwent a craft beer rediscovery in the 1980s, and is what is described in these guidelines. Modern examples are inspired by classic versions, but shouldn’t be assumed to have an unbroken lineage with the exact same profile. White Shield is probably the example with the longest lineage, tracing to the strong Burton IPAs of old and first brewed in 1829. Characteristic Ingredients: Pale ale malt. English hops are traditional, particularly as finishing hops. Attenuative British ale yeast. Refined sugar may be used in some versions. Some versions may show a sulfate character from Burton-type water, but this is not essential to the style. Style Comparison: Generally will have more finish hops and less fruitiness and/or caramel than British pale ales and bitters. Has less hop intensity and a more pronounced malt flavor than typical American versions.

Ogólne wrażenie: Bardzo słodkie, wyraźnie słodowe ciemne brown ale ze złożonością wniesioną przez słody karmelowe i toffi i słodkim finiszem. Aromat: Umiarkowany słodowo-słodki aromat, często z bogatym charakterem karmelowym lub toffi. Estry owocowe od niskich do średnich, często przypominające zapachem ciemne owoce, takie jak śliwki. Aromat chmielowy od bardzo-niskiego do braku, o cechach ziemistych lub kwiatowych. Wygląd: Barwa od średnio do bardzo ciemnobrązowej, ale może też być niemal czarna. Prawie nieprzejrzyste, jeśli jednak jest przejrzyste, powinno być względnie klarowne. Piana od niskiej do umiarkowanej o barwie od złamanej bieli do beżowej. Smak: Głęboka, karmelowa lub przypominająca toffi słodowość i słodki smak pojawiający się na podniebieniu i trwający aż do finiszu. Powszechne są akcenty biszkoptów lub kawy. Mogą być obecne estry owocowe (charakterystyczne dla ciemnych owoców). Jak na angielskie ale, względnie czysty profil fermentacji. Goryczka chmielowa niska. Smaki chmielowe od niskich do nieistniejących, o możliwym charakterze ziemistym lub kwiatowym. Smak palony lub gorzki smak pochodzący z ciemnych słodów (black) od umiarkowanie niskiego do niewyczuwalnego. Umiarkowanie słodki finisz z łagodnym, słodowym posmakiem. Możliwy smak cukrowo-słodki. Odczucie w ustach: Średnio treściwe, ale cukry resztkowe mogą sprawiać wrażenie, że piwo jest cięższe. Nasycenie od średnio-niskiego do średniego. Wyraźnie kremowe i gładkie w teksturze, szczególnie przy swojej ekstraktywności. Komentarze: Coraz rzadsze. Mann's posiada ponad 90% udziałów w rynku w Wielkiej Brytanii, jednak jest to coraz mniejszy segment. Zawsze butelkowane. Przeważnie używane jako słodki dodatek do beczkowych mildów lub bitterów w pubach. Wersje komercyjne mogą być pasteryzowane i dosładzane, co daje jeszcze więcej cukrowo-słodkiego smaku. Historia: Opracowane przez Mann's jako produkt butelkowany w 1902 r. Aspirujące przez lata do bycia „najsłodszym piwem Londynu”. Przed drugą wojną światową piwa te miały ok. 5% alk. Obj., ale ten sam ogólny profil. Straciło na popularności w drugiej połowie XX w., teraz niemal zapomniane. Charakterystyczne składniki: Angielski słód pale ale jako baza z dodatkiem – w rozsądnych proporcjach – ciemniejszych słodów karmelowych i często słodów palonych (black) oraz słodów pszenicznych (To tradycyjny zasyp Mann's – pozostali mogą korzystać z ciemnych cukrów dla uzyskania odpowiedniej barwy i smaku). Umiarkowanie do wysoko węglanowa woda. Angielskie odmiany chmielu są najbardziej autentyczne, chociaż niewielki smak chmielowy i goryczka w tym stylu sprawia, że można użyć jakiejkolwiek odmiany. Po fermentacji dosładzane laktozą lub zamiennikami cukru, jeśli pasteryzowane – także sacharozą. Porównanie stylu: Może sprawiać wrażenie mniej palonej wersji sweet stouta (i mniej ekstraktywnej, zwłaszcza względem amerykańskich sweet stoutów) lub słodszej wersji dark milda. Parametry: Gęstość początkowa: 8,3 – 9,5 Blg Gęstość końcowa: 3,1 – 3,8 Blg Zawartość alkoholu: 2,8 – 3,6% obj. Barwa: 43-69 EBC Goryczka: 15-20 IBUs Komercyjne przykłady: Harveys Bloomsbury Brown Ale, Mann's Brown Ale Overall Impression: A luscious, sweet, malt-oriented dark brown ale, with caramel and toffee malt complexity and a sweet finish. Aroma: Moderate malty-sweet aroma, often with a rich, caramel or toffee-like character. Low to medium fruity esters, often dark fruit like plums. Very low to no hop aroma, earthy or floral qualities. Appearance: Medium to very dark brown color, but can be nearly black. Nearly opaque, although should be relatively clear if visible. Low to moderate off-white to tan head. Flavor: Deep, caramel or toffee-like malty and sweet flavor on the palate and lasting into the finish. Hints of biscuit and coffee are common. Some fruity esters can be present (typically dark fruit); relatively clean fermentation profile for an English ale. Low hop bitterness. Hop flavor is low to non-existent, possibly earthy or floral in character. Moderately-low to no perceivable roasty or bitter black malt flavor. Moderately sweet finish with a smooth, malty aftertaste. May have a sugary-sweet flavor. Mouthfeel: Medium body, but the residual sweetness may give a heavier impression. Medium-low to medium carbonation. Quite creamy and smooth in texture, particularly for its gravity. Comments: Increasingly rare; Mann’s has over 90% market share in Britain, but in an increasingly small segment. Always bottled. Frequently used as a sweet mixer with cask mild and bitter in pubs. Commercial versions can be pasteurized and back-sweetened, which gives more of a sugary-sweet flavor. History: Developed by Mann’s as a bottled product in 1902. Claimed at the time to be “the sweetest beer in London.” PreWWI versions were around 5% ABV, but same general balance. Declined in popularity in second half of 20th century, and now nearly extinct. Characteristic Ingredients: English pale ale malt as a base with a healthy proportion of darker caramel malts and often some roasted (black) malt and wheat malt (this is Mann’s traditional grist – others can rely on dark sugars for color and flavor). Moderate to high carbonate water. English hop varieties are most authentic, though with low flavor and bitterness almost any type could be used. Post-fermentation sweetening with lactose or artificial sweeteners, or sucrose (if pasteurized). Style Comparison: May seem somewhat like a less roasty version of a sweet stout (and lower-gravity, at least for US sweet stout examples) or a sweet version of a dark mild.

Ogólne wrażenie: Odważnie chmielony, przeciętnie mocny do względnie mocnego jasny bitter. Pijalność i świeżość są najważniejszymi cechami tego stylu Aromat: Aromat chmielowy jest umiarkowanie niski do umiarkowanie wysokiego i pochodzić może z różnych odmian chmielu – najczęściej używane są kwiatowe, ziołowe lub ziemiste chmiele angielskie lub cytrusowe chmiele amerykańskie. Często przy zastosowaniu jednej konkretnej odmiany chmielu (single hop), jej cechy będą wyraźnie wyczuwalne. Aromat słodowy niewielki do braku, brak karmelowości. Średnio-niski do niskiego owocowy aromat, bardziej chmielowy niż estrowy. Diacetyl niski do braku Wygląd: Barwa od słomkowego do złotego. Klarowność dobra do kryształowej. Niska do umiarkowanej biała piana. Niska piana jest akceptowalna, jeśli niskie jest też nasycenie. Smak: Goryczka średnia do średnio-wysokiej. Smaki chmielowe umiarkowane do umiarkowanie wysokich i pochodzą z różnych odmian chmielu, przeważnie coraz popularniejsze są smaku cytrusowe. Średnio-niski do niskiego charakter słodowy, głównie chlebowy z możliwym lekkim smakiem biszkoptowym. Smaki karmelowe są nieobecne. Diacetyl niski do braku. Chmielowa goryczka i smak powinny być wyraźne. Estry umiarkowanie niskie do niskich. Średnio-wytrawny do wytrawnego finisz. Goryczka wzrasta wraz z poziomem alkoholu, ale jest zawsze zbalansowana. Odczucie w ustach: Treściwość lekka do średniej. Nasycenie niskie do umiarkowanego na kranie, chociaż butelkowane wersje komercyjne mogą być mocniej nasycone. Mocniejsze wersje mogą posiadać względne alkoholowe ciepełko, ale nie powinno być zbyt wysokie. Komentarze: Dobrze nachmielone, orzeźwiajace piwo eksponujące cechy użytych chmieli. Serwowany w niższej temperaturze niż tradycyjne bittery, styl był oryginalnie przygotowywany jako odświeżające, letnie piwo, jednak obecnie jest warzony przez cały rok. Chociaż wcześniej piwa te były warzone z angielskim chmielem, teraz coraz częściej używane są cytrusowe chmiele amerykańskie. Golden ales nazywane są też Golden Bitters, Summer Ales lub British Blonde Ales. Można znaleźć jest w caskach, kegach i butelkach. Historia: Współczesne golden ales powstały w Anglii, aby rywalizować z mocnymi na rynku lagerami. Choć trudne jest wskazanie pierwszego golden ale, to wielu za początek stylu uznaje Hop Back's Summer Lightning , który uwarzony został po raz pierwszy w 1986 r. Charakterystyczne składniki: Nisko barwiący słód pale ale lub „lagerowy” stanowiący niejako „czyste płótno” dla uwydatnienia cech zastosowanego chmielenia. Możliwe jest użycie dodatków cukrowych, kukurydzy lub pszenicy. Przeważnie używane są chmiele angielskie, jednak coraz powszechniejsze staje się używanie cytrusowych odmian amerykańskich. Brytyjskie drożdże o czystym profilu. Porównanie stylu: Bardziej zbliżony do American Pale Ale niż jakikolwiek inny styl, chociaż jest często lżejszy i zazwyczaj posiada angielskie składniki. W porównaniu do brytyjskich bitterów i pale ales nie ma karmelowości i jest mniej estrowy. Wytrawny jak bittery, ale z mniej wyczuwalnym charakterem słodowym balansującym chmielenie. Często używane i wyczuwalne amerykańskie chmiele, bardziej niż w innych nowoczesnych brytyjskich stylach. Parametry: Gęstość początkowa: 9,5 – 13,1 Blg Gęstość końcowa: 1,5 – 3,1 Blg Zawartość alkoholu: 3,8 – 5,0% obj. Goryczka: 20-45 IBUs Barwa: 2-6 SRM Komercyjne przykłady: Crouch Vale Brewers Gold, Fuller's Discovery, Golden Hill Exmoor Gold, Hop Back Summer Lightning, Kelham Island Pale Rider, Morland Old Golden Hen, Oakham JHB Overall Impression: A hop-forward, average-strength to moderately-strong pale bitter. Drinkability and a refreshing quality are critical components of the style. Aroma: Hop aroma is moderately low to moderately high, and can use any variety of hops – floral, herbal, or earthy English hops and citrusy American hops are most common. Frequently a single hop varietal will be showcased. Little to no malt aroma; no caramel. Medium-low to low fruity aroma from the hops rather than esters. Little to no diacetyl. Appearance: Straw to golden in color. Good to brilliant clarity. Low to moderate white head. A low head is acceptable when carbonation is also low. Flavor: Medium to medium-high bitterness. Hop flavor is moderate to moderately high of any hop variety, although citrus flavors are increasingly common. Medium-low to low malt character, generally bready with perhaps a little biscuity flavor. Caramel flavors are typically absent. Little to no diacetyl. Hop bitterness and flavor should be pronounced. Moderately-low to low esters. Medium-dry to dry finish. Bitterness increases with alcohol level, but is always balanced. Mouthfeel: Light to medium body. Low to moderate carbonation on draught, although bottled commercial versions will be higher. Stronger versions may have a slight alcohol warmth, but this character should not be too high. Comments: Well-hopped, quenching beer with an emphasis on showcasing hops. Served colder than traditional bitters, this style was originally positioned as a refreshing summer beer, but is now often brewed year-round. Although early on the beers were brewed with English hops, increasingly American citrus-flavored hops are used. Golden Ales are also called Golden Bitters, Summer Ales, or British Blonde Ales. Can be found in cask, keg, and bottle. History: Modern golden ales were developed in England to take on strongly-marketed lagers. While it is difficult to identify the first, Hop Back's Summer Lightning, first brewed in 1986, is thought by many to have got the style off the ground. Characteristic Ingredients: Low-color pale or lager malt acting as a blank canvas for the hop character. May use sugar adjuncts, corn or wheat. English hops frequently used, although citrusy American varietals are becoming more common. Somewhat clean-fermenting British yeast. Style Comparison: More similar to an American Pale Ale than anything else, although it is often lower in alcohol and usually features British ingredients. Has no caramel and fewer esters compared to British bitters and pale ales. Dry as bitters but with less malt character to support the hops, giving a different balance. Often uses (and features) American hops, more so than most other modern British styles.

Ogólne wrażenie: Najbardziej powszechne, jasne, orzeźwiające, wysoko odfermentowane, umiarkowanie goryczkowe, umiarkowanie mocne belgijskie ale z bardzo wytrawnym finiszem. Zazwyczaj mocno nasycone, przygotowywane z użyciem innych niż jęczmień zbóż i opcjonalnie przypraw dla uzyskania złożoności, a uzupełnia to wyrazisty charakter drożdży, który jest owocowy, przyprawowy i nieprzesadnie fenolowy. Mniej popularne interpretacje zawierają bądź mniej, bądź więcej alkoholu, podobnie jak zdarzają się ciemniejsze wersje z dodatkowym słodowym charakterem. Aromat: Dość aromatyczne, z ewidentną owocową, przyprawową i chmielową charakterystyką. Estry mogą być całkiem intensywne (od umiarkowanych do intensywnych) i często przypominają aromat owoców cytrusowych, takich jak pomarańcze czy cytryny. Aromaty chmielowe od niskich do umiarkowanych i są często przyprawowe, kwiatowe, ziemiste lub owocowe. Mocniejsze wersje mogą posiadać łagodne, przyprawowe nuty alkoholowe (o niskiej intensywności). Nuty przyprawowe są zazwyczaj bardziej pieprzowe niż goździkowe i nie powinny być mocniejsze niż umiarkowanie mocne (zazwyczaj pochodzą z drożdży). Subtelne, uzupełniające ziołowe lub przyprawowe dodatki są dozwolone, ale nie powinny być dominujące. Charakter słodowy jest zazwyczaj nieco zbożowy i o niskiej intensywności. Ciemniejsze i mocniejsze wersje będą miały bardziej wyczuwalną słodowość, w ciemniejszych wersjach pojawią się nuty typowe dla ciemnych słodów – tostowe, biszkoptowe, karmelowe, czekoladowe. W wersjach, gdzie zamiast goryczki obecna jest kwaśność, może być wyczuwalny typowy kwaśny charakter – od niskiego do umiarkowanego. Wygląd: Jasne wersje są często wyraźnie jasnopomarańczowe, ale mogą być też jasnozłote do bursztynowych (złote do bursztynowo-złotych są najbardziej powszechne). Ciemniejsze wersje mogą być miedziane do ciemnobrązowych. Długo utrzymująca się, gęsta, zwarta biała do jasnobeżowej piana pozostawiająca przy opadaniu charakterystyczną koronkę belgijską (brabancką). Klarowność od słabej do dobrej, chociaż mglistość nie jest niepożądana w tym stylu niefiltrowanego piwa. Musujące. Smak: Średnio niskie do średnio wysokich owocowe i przyprawowe smaki, wspierane przez łagodny – od niskiego do średniego – charakter słodowy, często z pewnymi smakami zbożowymi. Goryczka jest zazwyczaj umiarkowana do wysokiej, chociaż kwaśność może występować w miejsce goryczki (obie nie powinny być równie intensywne jednocześnie). Odfermentowanie jest skrajnie wysokie, co daje charakterystyczny wytrawny finisz będący esencją tego stylu. Saison nigdy nie powinien mieć słodkiego finiszu. Owocowy charakter jest przeważnie cytrusowy (pomarańczowy lub cytrynowy), a przyprawowość zazwyczaj pieprzowa. Zakres równowagi w charakterystyce owocowo-przyprawowej jest często zdeterminowany wyborem drożdży. Smak chmielowy jest od niskiego do umiarkowanego, ale przeważnie przyprawowy lub ziemisty w charakterze. Balans ma byś skierowany w stronę owocowości, przyprawowości i chmielowego charakteru – ani goryczka ani kwaśność nie może nadmiernie dominować. Ciemniejsze wersje będą miały bardziej słodowy charakter, z zakresem smaków pochodzących z ciemniejszych słodów – tostów, chleba, biszkoptów, czekolady itp. - które wspierają owocowo-przyprawowy charakter piwa (palone smaki nie są typowe). Mocniejsze wersje będą miały ogólnie bardziej słodowy smak, tak jak lekko wyczuwalny alkohol. Zioła i przyprawy są całkowicie opcjonalne, ale jeśli są obecne, powinny być użyte z umiarem i nie odwracać uwagi od charakteru drożdży. Finisz jest bardzo wytrawny i posmak jest zazwyczaj gorzki lub przyprawowy. Goryczka chmielowa może być nieduża, chociaż może wydawać się uwydatniona przez wysokie odfermentowanie. Odczucie w ustach Lekka do średniej treściwość. Odczucie alkoholu zmienia się wraz z mocą piwa – od braku wyczuwalności w wersji stołowej (table), przez lekki w standardowych wersjach do umiarkowanego w wersjach mocniejszych. Jednak jakikolwiek rozgrzewający charakter alkoholu, alkoholowe „ciepełko” powinno być zdecydowanie na niskim poziomie. Bardzo wysokie nasycenie, wręcz musujące – jest wystarczająco szczypiący na języku, by zbalansować bardzo wytrawny finisz. W wersjach z kwaśnością, niski do umiarkowanego cierpki charakter może dodać nieco orzeźwienia, ale nie powinien być ściągający. Komentarze: Wariacje istnieją w mocy i kolorze, ale wszystkie posiadają zbliżoną charakterystykę i balans, w szczególności orzeźwiający charakter, wysokie odfermentowanie, wytrawny charakter z wysokim nasyceniem. Nie ma związku między mocą a kolorem. Zbalansowanie może zmienić się nieco wraz z mocą i kolorem, ale podobieństwo do oryginalnych, rzemieślniczych ales powinno być ewidentne. Jasne wersje są zazwyczaj bardziej gorzkie i mają więcej charakteru chmielowego podczas gdy ciemniejsze wersje mają tendencje do posiadania bardziej słodowego charakteru i słodkości, dając bardziej zbalansowane interpretacje. Mocniejsze wersje często mogą być bardziej słodowe w smaku, bogatsze i treściwsze w prostej zależności od wyższego ekstraktu. Chociaż mogą być bardzo głęboko odfermentowane, mogą nie być odbierane jako tak wytrawne jak standardowo-mocne wersje ze względu na swoją krzepiącą moc. Charakter pochodzący z drożdży jest dla saisona konieczny, chociaż bardziej słodowe i bogatsze wersje mogą bardziej maskować ten charakter. Często nazywane Farmhouse ales w USA, ale to określenie nie jest powszechne w Europie, gdzie są one częścią większej grupy rzemieślniczych ales. Historia Przystosowane do leżakowania ale oryginalnie warzone w Walonii, francuskojęzycznym regionie Belgii, do konsumpcji podczas aktywnego sezonu farmerskiego. Pierwotnie produkt niskoalkoholowy, taki, aby nie osłabiał robotników pracujących w polu, jednak istniał także mocniejszy produkt do sprzedaży w tawernach. Mocniejsze i zróżnicowane kolorystycznie wersje pojawiły się po drugiej wojnie światowej. Najbardziej znany współczesny saison, Saison Dupont, był po raz pierwszy wyprodukowany w latach 20. Pierwotnie wiejskie, rzemieślnicze ale zrobione z lokalnych, pochodzących z pola składników, teraz warzone głównie w dużych browarach, jednak wciąż zachowujące charakter swojego skromnego pochodzenia. Charakterystyczne składniki: Zazwyczaj nieprzyprawiany, z nadającymi charakter drożdżami, chmielami i ziarnami, jednak przyprawy są dozwolone, o ile dopełniają ten charakter. Typowe są kontynentalne słody bazowe, ale zasyp przeważnie zawierał też inne zboża, takie jak pszenica, owies, żyto lub orkisz. Dodatki takie jak cukier i miód mogą być też użyte dla dodania złożoności i redukcji wytrawności. Ciemniejsze wersje będą zazwyczaj wykorzystywały bogatsze, ciemniejsze słody, ale nie typowo palone. Powszechnie używane są chmiele w typie Saaza, Styrian lub East Kent Golding. Szeroki zakres ziół i przypraw może dodać złożoności i wyjątkowości, ale powinny zawsze dobrze łączyć się z drożdżowym i chmielowym charakterem. Brettanomyces nie są typowe dla tego stylu. Saisony z Brettami powinny być rejestrowane w kategorii American Wild Ale Porównanie stylu: Standardowa moc i jasna barwa (najpopularniejsza wersja) jak bardziej odfermentowany, chmielowy i gorzki belgian blond ale z mocniejszym charakterem pochodzącym z drożdży. W wersji imperialnej moc i jasna barwa – podobne do Tripla, ale częściej z cechą większej zbożowości, przaśności i czasem z ostrzejszym charakterem drożdży. Parametry: Zgłaszający musi określić moc (stołowe, standardowe czy super) i kolor (jasne, ciemne) Gęstość początkowa: 11,9 – 15,9°Blg (standardowa) Gęstość końcowa: 0,5 – 2°Blg (standardowa) Goryczka: 20 - 35 IBUs Barwa: 5 - 14 SRM (jasna), 15-22 (ciemna) Zawartość alkoholu: 3,5 – 5,0% (stołowa), 5,0 – 7,0% (standardowa), 7,0 – 9,5% (super). Komercyjne przykłady: Ellzelloise Saison, Fantome Saison, Lafebvre Saison 1900, Saison Dupont Vieille Provision, Saison de Pipaix, Saison Regal, Saison Voisin, Boulevard Tank 7 Farmhouse Ale, Szałpiw Petronelka, Trzech Kumpli Szczyt Sezonu, Piwoteka Niezłe Ziółko, Browar Gzub Piknik z Dzikiem, Browar Zakładowy Kombinator Overall Impression: Most commonly, a pale, refreshing, highly-attenuated, moderately-bitter, moderate-strength Belgian ale with a very dry finish. Typically highly carbonated, and using non-barley cereal grains and optional spices for complexity, as complements the expressive yeast character that is fruity, spicy, and not overly phenolic. Less common variations include both lower-alcohol and higher-alcohol products, as well as darker versions with additional malt character. Aroma: Quite aromatic, with fruity, spicy, and hoppy characteristics evident. The esters can be fairly high (moderate to high), and are often reminiscent of citrus fruits such as oranges or lemons. The hops are low to moderate and are often spicy, floral, earthy, or fruity. Stronger versions can have a soft, spicy alcohol note (low intensity). Spicy notes are typically peppery rather than clove-like, and can be up to moderatelystrong (typically yeast-derived). Subtle, complementary herb or spice additions are allowable, but should not dominate. The malt character is typically slightly grainy in character and low in intensity. Darker and stronger versions will have more noticeable malt, with darker versions taking characteristics associated with grains of that color (toasty, biscuity, caramelly, chocolate, etc.). In versions where sourness is present instead of bitterness, some of the sour character can be detected (low to moderate). Appearance: Pale versions are often a distinctive pale orange but may be pale golden to amber in color (gold to amber-gold is most common). Darker versions may run from copper to dark brown. Long-lasting, dense, rocky white to ivory head resulting in characteristic Belgian lace on the glass as it fades. Clarity is poor to good, though haze is not unexpected in this type of unfiltered beer. Effervescent. Flavor: Medium-low to medium-high fruity and spicy flavors, supported by a low to medium soft malt character, often with some grainy flavors. Bitterness is typically moderate to high, although sourness can be present in place of bitterness (both should not be strong flavors at the same time). Attenuation is extremely high, which gives a characteristic dry finish essential to the style; a Saison should never finish sweet. The fruity character is frequently citrusy (orange or lemon), and the spices are typically peppery. Allow for a range of balance in the fruity-spicy characteristics; this is often driven by the yeast selection. Hop flavor is low to moderate, and generally spicy or earthy in character. The balance is towards the fruity, spicy, hoppy character, with any bitterness or sourness not overwhelming these flavors. Darker versions will have more malt character, with a range of flavors derived from darker malts (toasty, bready, biscuity, chocolate, etc.) that support the fruity-spicy character of the beer (roasted flavors are not typical). Stronger versions will have more malt flavor in general, as well as a light alcohol impression. Herbs and spices are completely optional, but if present should be used in moderation and not detract from the yeast character. The finish is very dry and the aftertaste is typically bitter and spicy. The hop bitterness can be restrained, although it can seem accentuated due to the high attenuation levels. Mouthfeel: Light to medium body. Alcohol sensation varies with strength, from none in table version to light in standard versions, to moderate in super versions. However, any warming character should be fairly low. Very high carbonation with an effervescent quality. There is enough prickly acidity on the tongue to balance the very dry finish. In versions with sourness, a low to moderate tart character can add a refreshing bite, but not be puckering (optional). Comments: Variations exist in strength and color, but they all have similar characteristics and balance, in particularly the refreshing, highly-attenuated, dry character with high carbonation. There is no correlation between strength and color. The balance can change somewhat with strength and color variations, but the family resemblance to the original artisanal ale should be evident. Pale versions are likely to be more bitter and have more hop character, while darker versions tend to have more malt character and sweetness, yielding a more balanced presentations. Stronger versions often will have more malt flavor, richness, and body simply due to their higher gravity. Although they tend to be very wellattenuated, they may not be perceived to be as dry as standardstrength saisons due to their strength. The Saison yeast character is a must, although maltier and richer versions will tend to mask this character more. Often called Farmhouse ales in the US, but this term is not common in Europe where they are simply part of a larger grouping of artisanal ales. History: A provision ale originally brewed in Wallonia, the French-speaking part of Belgium, for consumption during the active farming season. Originally a lower-alcohol product so as to not debilitate field workers, but tavern-strength products also existed. Higher-strength and different-colored products appeared after WWII. The best known modern saison, Saison Dupont, was first produced in the 1920s. Originally a rustic, artisanal ale made with local farm-produced ingredients, it is now brewed mostly in larger breweries yet retains the image of its humble origins. Characteristic Ingredients: Not typically spiced, with the yeast, hops and grain providing the character; but spices are allowed if they provide a complementary character. Continental base malts are typical, but the grist frequently contains other grains such as wheat, oats, rye, or spelt. Adjuncts such as sugar and honey can also serve to add complexity and dry out the beer. Darker versions will typically use richer, darker malts, but not typically roasted types. Saazer-type, Styrian or East Kent Golding hops are commonly used. A wide range of herbs or spices can add complexity and uniqueness, but should always meld well with the yeast and hop character. Brettanomyces is not typical for this style; Saisons with Brett should be entered in the American Wild Ale category. Style Comparison: At standard strengths and pale color (the most common variety), like a more highly-attenuated, hoppy, and bitter Belgian blond ale with a stronger yeast character. At super strength and pale color, similar to a Belgian tripel, but often with more of a grainy, rustic quality and sometimes with a spicier yeast character.