Maris Otter

[zasada]

Wątek w związku z dwoma postami (1, 2) i tym, że akurat Kegator opublikował bardzo fajny tekst o MO. Tłumaczenie maszynowe, z lekkimi ręcznymi poprawkami. Część deskryptorów widziałem po raz pierwszy na oczy. Pominąłem część o obliczaniu siły diastycznej zasypu i przykłady piw

 

Cytat

 

Maris Otter: Legendarny słód brytyjski

MO jest jedną z najbardziej znanych odmian jęczmienia na świecie. Jest to tradycyjny dwurzędowy, niskobiałkowy, jęczmień ozimy i dziś jest uważany za odmianę rodową. Jest chwalony przez piwowarów za jego smak, niską zawartość azotu i łatwość pracy, ale nie jest lubiany przez wielu rolników ze względu na niższą, w porównaniu z nowoczesnymi odmianami, wydajnością . MO swoje początki miał w 1965 r. W British Plant Breeding Institute (BPI), który w tym czasie znajdował się na Maris Lane w Trumpington w Anglii. Tutaj dyrektor, dr G. Bell i zespół naukowców próbowali krzyżować odmianę jęczmienia jarego z odmianą zimową. Pomysł polegał na stworzeniu odmiany jęczmienia, która byłaby jednocześnie odporna i dawała wyższe plony, podobne do odmian zimowych, ale posiadała również niektóre cenione cechy piwowarskie występujące w odmianach wiosennych. Przełom nastąpił, gdy Proctor i Pioneer, dwie starsze odmiany z BPI zostały pomyślnie skrzyżowane. Proctor, odmiana wiosenna, to krzyżówka duńskiej odmiany Kenia z tradycyjną angielską odmianą o nazwie Plumage Archer. Pioneer pochodzi z 1943 roku i wyróżnia się tym, że jest pierwszą brytyjską odmianą zimową odnoszącą sukcesy komercyjne. Nowa odmiana została nazwana Maris Otter. Nazwa jest hołdem dla lokalizacji BPI. Chociaż, są o wiele mniej znane, istnieją także inne odmiany tam wyhodowane:  Maris Mink, Maris Puma, Maris Dingo itp .MO zdominowała brytyjską scenę piwowarską aż do lat 80. XX wieku, kiedy to powoli zaczęto ją zastępować nowymi odmianami o wyższej wydajności i lepszej odporności na choroby. Jednocześnie dodatkowy koszt MO (o 20 do 25% wyższy) spowodował, że niedawno skonsolidowane większe browary nie chciały z niego korzystać. Kolejny cios nastąpił w 1990 r., kiedy wygasły zabezpieczenia prawne, które uczyniły MO odmianą zastrzeżoną, dając firmom nasiennym mniej powodów do jej utrzymywania. Wyglądało na to, że MO całkowicie zniknie. Ale pozostało kilku wytrwałych rolników i piwowarów, zdeterminowanych, aby kontynuować produkcję i używanie tej odmiany. W 1992 r. Firmy handlu zbożem, H Banham Ltd i Robin Appel Ltd, nabyły prawa do marki MO. Zainteresowanie firm powróciło, pobrały ponownie materiał siewny i przez następne 27 lat udało się ożywić pozycję MO, czyniąc ją jednym z najbardziej znanych słodów na świecie. MO jest nadal uprawiany w tym samym miejscu, w którym był 50 lat temu. Bardzo dobrze radzi sobie w morskim klimacie hrabstwa Norfolk we wschodniej Anglii, a odmiana stała się prawie tak dobrze znana i kochana w Ameryce, jak w kraju pochodzenia, a prawie jedna czwarta rocznej podaży słodu trafia na rynki amerykańskie. MO obchodziła swoją 50. rocznicę w 2015 roku uroczystością, która obejmowała konkurs 50 piw warzonych z jego wykorzystaniem. Dwie firmy, które pomogły utrzymać odmianę przy życiu, otrzymały także nagrodę za całokształt twórczości od Partyjnej Parlamentarnej Grupy Piwa.

 

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Rodzaj słodu: podstawowy
Udział procentowy: do 100% zasypu
Siła diastyczna: waha się od 40 do 60*L (Lintner) w zależności od producenta^, ma zatem powyżej zalecanego minimum 35*L, co umożliwić samodzielną konwersję.
^ Należy pamiętać, że w przypadku Maris Otter niektórzy sprzedawcy podają moc diastatyczną od 120oL do 160oL, co jest niepoprawne i jest w rzeczywistości europejskim pomiarem Windischa-Kolbacha (*WK). Można konwertować stopnie Lintnera na Kolbacha: *L = (*WK + 16) / 3.5. Zatem jeśli masz 160*WK, Lintner = (160 +16) / 3,5 co daje ok. 50*L.
Lovibond: Może wynosić od 2,5*L do 7*L (Lovibond) w zależności od partii i słodowni
Kolor gotowego piwa: jasnopomarańczowy / bursztynowy
Smak: silnie słodowy; pełny i gładki; bogaty chlebowy z lekkim przyprażeniem, orzechowością; z lekką ziemistością. Słodowany klepiskowo MO jest uważany za bogatszy, prażony i o głębszym smaku w porównaniu do standardowego słodowania MO, które jest opisywane jako słodsze, podobne do toffi i bogatsze.
 
Dostępność słodów:
Crisp (klepiskowy i standardowy),
Fawcett and Son Malting (klepiskowy),
Warminster (klepiskowy),
Mutons (standardowy),
Simpsons (standardowy).
 
Dostępność ekstraktów:
Mutony (jasny płynny)
Maillard Malts (płynny)

 

Możliwe zastępniki dla MO:

Golden Promise Simpsons,
Gambrinus ESB

 

Warzenie z MO:

MO może być stosowana w większości piw górnej fermentacji, ale najczęściej kojarzy się ze stylami angielskimi, takimi jak te wymienione poniżej.

Jest to dobrze zmodyfikowany słód i łatwo konwertuje skrobie podczas jedno-temperaturowego zacierania infuzyjnego.

Może stanowić 100% zasypu lub, w ilości od 20 do 30%, w prawie każdym przepisie, w którym chcesz trochę bardziej słodowego charakteru z ograniczoną zmianą koloru.

 

Źródło: https://learn.kegerator.com/maris-otter-the-legendary-british-malt/

 

Edytowane 13 Lipca 2020 przez zasada

[zasada]

Osobiście nie widziałem w PL słodu z Warminster, nie spotkałem się także z określeniem "klepiskowy" w związku z MO, a widziałem MO light czy jakoś inaczej nazwane jaśniejsze. Korzystałem z Fawcetta, Simpsonów i Crispa. Lubię i staram się wybierać ale nie jestem w stanie wskazać na różnice pomiędzy MO a Halcyonem czy innym pale ale (czy to Weyerman, czy to Optima, czy to Viking).