msto

14C. Scottish Export Overall Impression: A malt-focused, generally caramelly beer with perhaps a few esters and occasionally a butterscotch aftertaste. Hops only to balance and support the malt. The malt character can range from dry and grainy to rich, toasty, and caramelly, but is never roasty and especially never has a peat smoke character. Aroma: Low to medium maltiness, often with flavors of toasted breadcrumbs, lady fingers, and English biscuits. Low to medium caramel and low butterscotch is allowable. Light pome fruitiness in best examples. May have low traditional English hop aroma (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Peat smoke is inappropriate. Appearance: Pale copper to very dark brown. Clear. Low to moderate, creamy off-white. Flavor: Entirely malt-focused, with flavors ranging from pale, bready malt with caramel overtones to rich-toasty malt with roasted accents (but never roasty) or a combination thereof. Fruity esters are not required but add depth yet are never high. Hop bitterness to balance the malt. No to low hop flavor is also allowed and should of traditional English character (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Finish ranges from rich and malty to dry and grainy. A subtle butterscotch character is acceptable; however, burnt sugars are not. The malt-hop balance tilts toward malt. Peat smoke is inappropriate. Mouthfeel: Medium-low to medium body. Low to moderate carbonation. Can be relatively rich and creamy to dry and grainy. Comments: Malt-focused ales that gain the vast majority of their character from specialty malts, never the process. Burning malt or wort sugars via ‘kettle caramelization’ is not traditional nor is any blatantly ‘butterscotch’ character. Most frequently a draught product. Smoke character is inappropriate as any found traditionally would have come from the peat in the source water. Scottish ales with smoke character should be entered as a Classic Style Smoked Beer. Characteristic Ingredients: Originally used Scottish pale malt, grits or flaked maize, and brewers caramel for color. Later adapted to use additional ingredients, such as amber and brown malts, crystal and wheat malts, and roasted grains or dark sugars for color but not for the ‘roasty’ flavor. Sugar adjuncts are traditional. Clean or slightly fruity yeast. Peat-smoked malt is inauthentic and inappropriate. Style Comparison: Similar character to a Wee Heavy, but much smaller. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.060 IBUs: 15 – 30 FG: 1.010 – 1.016 SRM: 13 – 22 ABV: 3.9 – 6.0% Commercial Examples: Belhaven Scottish Ale, Broughton Exciseman’s Ale, Orkney Dark Island, Pelican MacPelican’s Scottish Style Ale, Weasel Boy Plaid Ferret Scottish Ale ------------------------------------------------------------------ Ogólne wrażenia: Słodowe, na ogół karmelowe piwo z możliwymi estrami i sporadycznymi posmakami toffi. Chmiel używany tylko do zbalansowania słodu. Słodowy charakter może się wahać od wytrawnego i ziarnistego do bogatego, pełnego, tostowego i karmelowego, ale nigdy palonego a w szczególności nigdy nie ma charakteru torfowego Aromat: Słodowy niski do średniego, często z nutami zapiekanej bułki tartej, biszkoptów i angielskich herbatników. Karmel niski do średniego, dopuszczalny niski poziom toffi. Delikatne nuty owoców ziarnkowych (jabłkowatych) występują w najlepszych przykładach tego stylu. Może mieć niski aromat angielskiego chmielu (ziemisty, kwiatowy, pomarańczowo-cytrusowy, przyprawowy). Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Wygląd: Kolor jasno miedziany do ciemnego brązu. Klarowne. Piana niska do umiarkowanej, kremowa. Smak: Całkowicie skoncentrowane na słód, ze smakami od jasnego, chlebowego słodu z karmelowymi posmakami do bogatych, tostowych słodów z pieczonymi akcentami (ale nigdy palonymi) lub ich kombinacja. Estry owocowe nie są wymagane ale dodają głębi i nigdy nie są intensywne. Goryczka chmielowa do zbalansowania słodu. Smaki chmielowe od żadnych do niskich są dopuszczalne i powinny mieć charakter tradycyjnych angielskich odmian (ziemiste, kwiatowe, pomarańczowo-cytrusowe, przyprawowe, itd.) Finisz w zakresie od bogatego słodowego do wytrawnego i ziarnistego. Subtelny charakter toffi jest akceptowalny, jednak palony cukier (karmel) już nie. Słodowo chmielowy balans przechyla się w stronę słodu. Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Tekstura: Ciało średnie do niskiego. Wysycenie niskie do umiarkowanego. Może być stosunkowo bogate i kremowe do wytrawnego i ziarnistego. Komentarz: Słodowe ale, które zyskuje zdecydowaną większość swojego charakteru dzięki słodom specjalnym i nigdy z procesu warzenia. Słody palone lub cukry dodawane do gotowania w celu karmelizacji brzeczki nie są tradycyjnym ani również ewidentnym charakterm toffi (‘butterscotch’). Najczęściej jest to produkt beczkowy. Wędzony charakter jest niewłaściwy, jednak jeśli jakikolwiek jest wyczuwalny, to tradycyjnie może pochodzić od torfu znajdującego się w wodzie użytej do warzenia. Szkockie ale z wędzonych charakterem powinny być sklasyfikowane jako Classic Style Smoked Beer. Surowce: Pierwotnie stosowany był szkocki słód pale, grys lub płatki kukurydziane i karmel browarniczy do nadania koloru. Później dołączono dodatkowe składniki jak słody amber i brown, crystal i pszeniczne oraz słody palone lub cukier karmelizowany do nadania koloru ale nie do wniesienia palonych nut. Dodatek cukru jest tradycyjny. Drożdże o czystym lub delikatnie owocowym profilu. Torfowa wędzonośc jest nieautentyczna i niewłaściwa. Podsumowanie: Charakter podobny do Wee Heavy ale znacznie ‘cieńsze”. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 14,75 Plato (1.040 – 1.060 SG) Goryczka: 15 – 30 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG) Barwa: 13 – 22 SRM (26 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,9 – 6,0% Komercyjne przykłady: Belhaven Scottish Ale, Broughton Exciseman’s Ale, Orkney Dark Island, Pelican MacPelican’s Scottish Style Ale, Weasel Boy Plaid Ferret Scottish Ale

14B. Scottish Heavy Overall Impression: A malt-focused, generally caramelly beer with perhaps a few esters and occasionally a butterscotch aftertaste. Hops only to balance and support the malt. The malt character can range from dry and grainy to rich, toasty, and caramelly, but is never roasty and especially never has a peat smoke character. Aroma: Low to medium maltiness, often with flavors of toasted breadcrumbs, lady fingers, and English biscuits. Low to medium caramel and low butterscotch is allowable. Light pome fruitiness in best examples. May have low traditional English hop aroma (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Peat smoke is inappropriate. Appearance: Pale copper to very dark brown. Clear. Low to moderate, creamy off-white. Flavor: Entirely malt-focused, with flavors ranging from pale, bready malt with caramel overtones to rich-toasty malt with roasted accents (but never roasty) or a combination thereof. Fruity esters are not required but add depth yet are never high. Hop bitterness to balance the malt. No to low hop flavor is also allowed and should of traditional English character (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Finish ranges from rich and malty to dry and grainy. A subtle butterscotch character is acceptable; however, burnt sugars are not. The malt-hop balance tilts toward malt. Peat smoke is inappropriate. Mouthfeel: Medium-low to medium body. Low to moderate carbonation. Can be relatively rich and creamy to dry and grainy. Comments: Malt-focused ales that gain the vast majority of their character from specialty malts, never the process. Burning malt or wort sugars via ‘kettle caramelization’ is not traditional nor is any blatantly ‘butterscotch’ character. Most frequently a draught product. Smoke character is inappropriate as any found traditionally would have come from the peat in the source water. Scottish ales with smoke character should be entered as a Classic Style Smoked Beer. Characteristic Ingredients: Originally used Scottish pale malt, grits or flaked maize, and brewers caramel for color. Later adapted to use additional ingredients, such as amber and brown malts, crystal and wheat malts, and roasted grains or dark sugars for color but not for the ‘roasty’ flavor. Sugar adjuncts are traditional. Clean or slightly fruity yeast. Peat-smoked malt is inauthentic and inappropriate. Style Comparison: Similar character to a Wee Heavy, but much smaller. Vital Statistics: OG: 1.035 – 1.040 IBUs: 10 – 20 FG: 1.010 – 1.015 SRM: 13 – 22 ABV: 3.2 – 3.9% Commercial Examples: Broughton Greenmantle Ale, Caledonia Smooth, McEwan's 70, Orkney Raven Ale, Tennent’s Special Ale --------------------------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Słodowe, na ogół karmelowe piwo z możliwymi estrami i sporadycznymi posmakami toffi. Chmiel używany tylko do zbalansowania słodu. Słodowy charakter może się wahać od wytrawnego i ziarnistego do bogatego, pełnego, tostowego i karmelowego, ale nigdy palonego a w szczególności nigdy nie ma charakteru torfowego Aromat: Słodowy niski do średniego, często z nutami zapiekanej bułki tartej, biszkoptów i angielskich herbatników. Karmel niski do średniego, dopuszczalny niski poziom toffi. Delikatne nuty owoców ziarnkowych (jabłkowatych) występują w najlepszych przykładach tego stylu. Może mieć niski aromat angielskiego chmielu (ziemisty, kwiatowy, pomarańczowo-cytrusowy, przyprawowy). Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Wygląd: Kolor jasno miedziany do ciemnego brązu. Klarowne. Piana niska do umiarkowanej, kremowa. Smak: Całkowicie skoncentrowane na słód, ze smakami od jasnego, chlebowego słodu z karmelowymi posmakami do bogatych, tostowych słodów z pieczonymi akcentami (ale nigdy palonymi) lub ich kombinacja. Estry owocowe nie są wymagane ale dodają głębi i nigdy nie są intensywne. Goryczka chmielowa do zbalansowania słodu. Smaki chmielowe od żadnych do niskich są dopuszczalne i powinny mieć charakter tradycyjnych angielskich odmian (ziemiste, kwiatowe, pomarańczowo-cytrusowe, przyprawowe, itd.) Finisz w zakresie od bogatego słodowego do wytrawnego i ziarnistego. Subtelny charakter toffi jest akceptowalny, jednak palony cukier (karmel) już nie. Słodowo chmielowy balans przechyla się w stronę słodu. Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Tekstura: Ciało średnie do niskiego. Wysycenie niskie do umiarkowanego. Może być stosunkowo bogate i kremowe do wytrawnego i ziarnistego. Komentarz: Słodowe ale, które zyskuje zdecydowaną większość swojego charakteru dzięki słodom specjalnym i nigdy z procesu warzenia. Słody palone lub cukry dodawane do gotowania w celu karmelizacji brzeczki nie są tradycyjnym ani również ewidentnym charakterm toffi (‘butterscotch’). Najczęściej jest to produkt beczkowy. Wędzony charakter jest niewłaściwy, jednak jeśli jakikolwiek jest wyczuwalny, to tradycyjnie może pochodzić od torfu znajdującego się w wodzie użytej do warzenia. Szkockie ale z wędzonych charakterem powinny być sklasyfikowane jako Classic Style Smoked Beer. Surowce: Pierwotnie stosowany był szkocki słód pale, grys lub płatki kukurydziane i karmel browarniczy do nadania koloru. Później dołączono dodatkowe składniki jak słody amber i brown, crystal i pszeniczne oraz słody palone lub cukier karmelizowany do nadania koloru ale nie do wniesienia palonych nut. Dodatek cukru jest tradycyjny. Drożdże o czystym lub delikatnie owocowym profilu. Torfowa wędzonośc jest nieautentyczna i niewłaściwa. Podsumowanie: Charakter podobny do Wee Heavy ale znacznie ‘cieńsze”. Parametry: Ekstrakt początkowy: 8,75 - 10 Plato (1.035 – 1.040 SG) Goryczka: 10 – 20 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,75 Plato (1.010 – 1.015 SG) Barwa: 13 – 22 SRM (26 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3,2 – 3,9% Komercyjne przykłady: Broughton Greenmantle Ale, Caledonia Smooth, McEwan's 70, Orkney Raven Ale, Tennent’s Special Ale

14A. Scottish Light Overall Impression: A malt-focused, generally caramelly beer with perhaps a few esters and occasionally a butterscotch aftertaste. Hops only to balance and support the malt. The malt character can range from dry and grainy to rich, toasty, and caramelly, but is never roasty and especially never has a peat smoke character. Traditionally the darkest of the Scottish ales, sometimes nearly black but lacking any burnt, overtly roasted character. Aroma: Low to medium maltiness, often with flavors of toasted breadcrumbs, lady fingers, and English biscuits. Low to medium caramel and low butterscotch is allowable. Light pome fruitiness in best examples. May have low traditional English hop aroma (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Peat smoke is inappropriate. Appearance: Pale copper to very dark brown. Clear. Low to moderate, creamy off-white. Flavor: Entirely malt-focused, with flavors ranging from pale, bready malt with caramel overtones to rich-toasty malt with roasted accents (but never roasty) or a combination thereof. Fruity esters are not required but add depth yet are never high. Hop bitterness to balance the malt. No to low hop flavor is also allowed and should of traditional English character (earthy, floral, orange-citrus, spicy, etc.). Finish ranges from rich and malty to dry and grainy. A subtle butterscotch character is acceptable; however, burnt sugars are not. The malt-hop balance tilts toward malt. Peat smoke is inappropriate. Mouthfeel: Medium-low to medium body. Low to moderate carbonation. Can be relatively rich and creamy to dry and grainy. Comments: Malt-focused ales that gain the vast majority of their character from specialty malts, never the process. Burning malt or wort sugars via ‘kettle caramelization’ is not traditional nor is any blatantly ‘butterscotch’ character. Most frequently a draught product. Smoke character is inappropriate as any found traditionally would have come from the peat in the source water. Scottish ales with smoke character should be entered as a Classic Style Smoked Beer. Characteristic Ingredients: Originally used Scottish pale malt, grits or flaked maize, and brewers caramel for color. Later adapted to use additional ingredients, such as amber and brown malts, crystal and wheat malts, and roasted grains or dark sugars for color but not for the ‘roasty’ flavor. Sugar adjuncts are traditional. Clean or slightly fruity yeast. Peat-smoked malt is inauthentic and inappropriate. Style Comparison: Similar character to a Wee Heavy, but much smaller. Similar in color to a Dark Mild, but a little weaker in strength. Vital Statistics: OG: 1.030 – 1.035 FG: 1.010 – 1.013 IBUs: 10 – 20 SRM: 17 – 22 ABV: 2.5 – 3.2% Commercial Examples: McEwan's 60 -------------------------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Słodowe, na ogół karmelowe piwo z możliwymi estrami i sporadycznymi posmakami toffi. Chmiel używany tylko do zbalansowania słodu. Słodowy charakter może się wahać od wytrawnego i ziarnistego do bogatego, pełnego, tostowego i karmelowego, ale nigdy palonego a w szczególności nigdy nie ma charakteru torfowego. Tradycyjnie najciemniejsze szkockie ale, czasami bliskie czarnego ale pozbawione typowego palonego charakteru. Aromat: Słodowy niski do średniego, często z nutami zapiekanej bułki tartej, biszkoptów i angielskich herbatników. Karmel niski do średniego, dopuszczalny niski poziom toffi. Delikatne nuty owoców ziarnkowych (jabłkowatych) występują w najlepszych przykładach tego stylu. Może mieć niski aromat angielskiego chmielu (ziemisty, kwiatowy, pomarańczowo-cytrusowy, przyprawowy). Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Wygląd: Kolor jasno miedziany do ciemnego brązu. Klarowne. Piana niska do umiarkowanej, kremowa. Smak: Całkowicie skoncentrowane na słód, ze smakami od jasnego, chlebowego słodu z karmelowymi posmakami do bogatych, tostowych słodów z pieczonymi akcentami (ale nigdy palonymi) lub ich kombinacja. Estry owocowe nie są wymagane ale dodają głębi i nigdy nie są intensywne. Goryczka chmielowa do zbalansowania słodu. Smaki chmielowe od żadnych do niskich są dopuszczalne i powinny mieć charakter tradycyjnych angielskich odmian (ziemiste, kwiatowe, pomarańczowo-cytrusowe, przyprawowe, itd.) Finisz w zakresie od bogatego słodowego do wytrawnego i ziarnistego. Subtelny charakter toffi jest akceptowalny, jednak palony cukier (karmel) już nie. Słodowo chmielowy balans przechyla się w stronę słodu. Torfowa wędzoność jest niewłaściwa. Tekstura: Ciało średnie do niskiego. Wysycenie niskie do umiarkowanego. Może być stosunkowo bogate i kremowe do wytrawnego i ziarnistego. Komentarz: Słodowe ale, które zyskuje zdecydowaną większość swojego charakteru dzięki słodom specjalnym i nigdy z procesu warzenia. Słody palone lub cukry dodawane do gotowania w celu karmelizacji brzeczki nie są tradycyjnym ani również ewidentnym charakterm toffi (‘butterscotch’). Najczęściej jest to produkt beczkowy. Wędzony charakter jest niewłaściwy, jednak jeśli jakikolwiek jest wyczuwalny, to tradycyjnie może pochodzić od torfu znajdującego się w wodzie użytej do warzenia. Szkockie ale z wędzonych charakterem powinny być sklasyfikowane jako Classic Style Smoked Beer. Surowce: Pierwotnie stosowany był szkocki słód pale, grys lub płatki kukurydziane i karmel browarniczy do nadania koloru. Później dołączono dodatkowe składniki jak słody amber i brown, crystal i pszeniczne oraz słody palone lub cukier karmelizowany do nadania koloru ale nie do wniesienia palonych nut. Dodatek cukru jest tradycyjny. Drożdże o czystym lub delikatnie owocowym profilu. Torfowa wędzonośc jest nieautentyczna i niewłaściwa. Podsumowanie: Charakter podobny do Wee Heavy ale znacznie ‘cieńsze”. Kolor podobny do Dark Mild ale nieco słabsze w intensywności. Parametry: Ekstrakt początkowy: 7,5 - 8,75 Plato (1.030 – 1.035 SG) Goryczka: 10 – 20 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,25 Plato (1.010 – 1.013 SG) Barwa: 17 – 22 SRM (34 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 2,5 – 3,2% Komercyjne przykłady: McEwan's 60

Tak. Pewności nie mam ale kilka razy o tym słyszałem i tak podaje też wiki.

Ja do grodzisza używam drożdży Fermentis S-33 i jestem z nich zadowolony, chmiel oryginalnie stosowany - Lomik. Jeśli chcesz tylko zaznaczyć wędzoność to nie dawaj 100% wędzonego. Dobrze sprawdzi się (na 20l) np 1,5 kg wędzonego pale ale i 1kg zwykłego pszenicznego.

17D. English Barleywine Overall Impression: A showcase of malty richness and complex, intense flavors. Chewy and rich in body, with warming alcohol and a pleasant fruity or hoppy interest. When aged, it can take on port-like flavors. A wintertime sipper. Aroma: Very rich and strongly malty, often with a caramel-like aroma in darker versions or a light toffee character in paler versions. May have moderate to strong fruitiness, often with a dark- or dried-fruit character, particularly in dark versions. The hop aroma may range from mild to assertive, and is typically floral, earthy, or marmalade-like. Alcohol aromatics may be low to moderate, but are soft and rounded. The intensity of these aromatics often subsides with age. The aroma may have a rich character including bready, toasty, toffee, and/or molasses notes. Aged versions may have a sherry-like quality, possibly vinous or port-like aromatics, and generally more muted malt aromas. Appearance: Color may range from rich gold to very dark amber or even dark brown (often has ruby highlights, but should not be opaque). Low to moderate off-white head; may have low head retention. May be cloudy with chill haze at cooler temperatures, but generally clears to good to brilliant clarity as it warms. The color may appear to have great depth, as if viewed through a thick glass lens. High alcohol and viscosity may be visible in “legs” when beer is swirled in a glass. Flavor: Strong, intense, complex, multi-layered malt flavors ranging from bready, toffee, and biscuity in paler versions through nutty, deep toast, dark caramel, and/or molasses in darker versions. Moderate to high malty sweetness on the palate, although the finish may be moderately sweet to moderately dry (depending on aging). Some oxidative or vinous flavors may be present, and often complex alcohol flavors should be evident. Moderate to fairly high fruitiness, often with a dark- or dried-fruit character. Hop bitterness may range from just enough for balance to a firm presence; balance therefore ranges from malty to somewhat bitter. Pale versions are often more bitter, better attenuated, and might show more hop character than darker versions; however, all versions are malty in the balance. Low to moderately high hop flavor, often floral, earthy, or marmalade-like English varieties. Mouthfeel: Full-bodied and chewy, with a velvety, luscious texture (although the body may decline with long conditioning). A smooth warmth from aged alcohol should be present. Carbonation may be low to moderate, depending on age and conditioning. Comments: The richest and strongest of modern English Ales. The character of these ales can change significantly over time; both young and old versions should be appreciated for what they are. The malt profile can vary widely; not all examples will have all possible flavors or aromas. Paler varieties won’t have the caramel and richer malt flavors, nor will they typically have the darker dried fruits – don’t expect flavors and aromatics that are impossible from a beer of that color. Typically written as “Barley Wine” in the UK, and “Barleywine” in the US. History: Strong ales of various formulations have long been brewed in England, and were known by several names. The modern barleywine traces back to Bass No. 1, which was first called a barleywine in 1872. Barleywines were darker beers until Tennant (now Whitbread) first produced Gold Label, a gold-colored barleywine in 1951. Usually the strongest ale offered by a brewery, and in recent years many commercial examples are now vintage-dated and offered as a limited-release winter seasonal specialty. The original barleywine style that inspired derivative variations in Belgium, the United States, and elsewhere in the world. Characteristic Ingredients: High-quality, well-modified pale malt should form the backbone of the grist, with judicious amounts of caramel malts. Dark malts should be used with great restraint, if at all, as most of the color arises from a lengthy boil. English hops such as Northdown, Target, East Kent Goldings and Fuggles are typical. Characterful British yeast. Style Comparison: Although often a hoppy beer, the English Barleywine places less emphasis on hop character than the American Barleywine and features English hops. English versions can be darker, maltier, fruitier, and feature richer specialty malt flavors than American Barleywines. Has some overlap British Old Ale on the lower end, but generally does not have the vinous qualities of age; rather, it tends to display the mature, elegant signs of age. Vital Statistics: OG: 1.080 – 1.120 IBUs: 35 – 70 FG: 1.018 – 1.030 SRM: 8 – 22 ABV: 8.0 – 12.0% Commercial Examples: Adnams Tally-Ho, Burton Bridge Thomas Sykes Old Ale, Coniston No. 9 Barley Wine, Fuller’s Golden Pride, J.W. Lee’s Vintage Harvest Ale, Robinson’s Old Tom ------------------------------------------------------------------------------ Ogólne wrażenia: Wizytówka słodowego bogactwa i złożonych, intensywnych smaków. Gęste i bogate ciało z rozgrzewającym alkoholem i przyjemnym owocowym lub chmielowym dodatkiem. W starszych wersjach mogą pojawiać się nuty podobne do tych w porto. Aromat: Bardzo bogaty i mocno słodowy, często z karmelowymi aromatami w ciemnych wersjach i delikatnym charakterem toffi w jasnych. Owocowość może występować od umiarkowanej do mocnej, często w postaci ciemnych, lub suszonych owoców, szczególnie w ciemnych wersjach tego stylu. Aromat chmielowy może się wahać od asertywnego do agresywnego i jest typowo kwiatowy, ziemisty lub marmoladowy. Aromaty alkoholowe od niskich do umiarkowanych ale delikatne i gładkie. Intensywność tych aromatów często ustępuje z wiekiem. Aromat może również zawierać bogaty charakter chlebowy, tostowy, toffi i melasy. W dojrzałych wersjach mogą występować nuty sherry, winne, porto i ogólnie bardziej stonowane aromaty słodowe. Wygląd: Kolor może być w zakresie od intensywnego złota do bardzo ciemnego bursztynu lub nawet ciemnego brązu (często z rubinowymi refleksami, ale nie powinno być opalizujące). Piana biaława, niska do umiarkowanej, może mieć niską trwałość. Może być mgliste w niższych temperaturach od zmętnienia na zimno, ale generalnie powinno się idealnie sklarować podczas ogrzewania. Kolor może się wydawać jakby miał dużą głębie, jakby oglądany przez grube szkło powiększające. Wysoka zawartość alkoholu i lepkość może być widoczna na ściankach, gdy zawirujemy piwem w szkle. Smak: Mocny, intensywny, złożony i wielowarstwowy słodowy smak, od nut chlebowych, toffi i biszkoptowych w jasnych wersjach, do orzechowych, tostowych, ciemnego karmelu i melasy w wersjach ciemniejszych. Słodkie posmaki słodowe od umiarkowanych do średnich, ale finisz może być od pół słodkiego do pół wytrawnego (zależy od dojrzałości). Mogą występować nuty utlenienia lub winne oraz powinny być również wyczuwalne złożone alkohole. Owocowość umiarkowana do dość wysokiej, często o charakterze ciemnych lub suszonych owoców. Goryczka chmielowa może być od jedynie wystarczającej do balansu do mocno wyczuwalnej. Balans może się więc wahać od słodowego do nieco gorzkiego. Jasne wersje się często bardziej goryczkowe, bardziej odfermentowane i mogą okazywać więcej charakteru chmielowego niż wersje ciemniejsze, jednak wszystkie mają słodowość w balansie. Nuty chmielowe niskie do umiarkowanych, najczęściej kwiatowe, ziemiste lub marmoladowe odmiany angielskie. Tekstura: Ciało pełne i gumowate, z aksamitną i przyjemną, słodkawą teksturą (chociaż to może się redukować podczas dojrzewania). Powinien być obecny rozgrzewający alkohol. Wysycenie niskie do umiarkowanego, zależne od wieku i dojrzewania. Komentarz: Najbogatsze i najmocniejsze ze współczesnych English Ales. Charakter tego piwa może się znacznie zmieniać z czasem. Zarówno młode jak i starsze wersje powinny być docenione za to jakie są. Profil słodowy może być bardzo zróżnicowany, nie wszystkie przykłady będą miały wszystkie możliwe smaki i aromaty. Jaśniejsze wersje nie będą miały karmelu i bogatszego słodowego smaku, ani typowych dla ciemnych wersji suszonych owoców - nie oczekuj smaków i aromatów, które są niemożliwe w piwie o takim kolorze. Zazwyczaj zapisywane jako “Barley Wine” w UK i “Barleywine” w US. Historia: Mocne Ales na różnych recepturach były od dawna warzone w Anglii i były znane pod różnymi nazwami. Współczesne barleywine wywodzi się od Bass No. 1, które pierwszy raz zostało nazwane barleywine w 1872 roku. Barleywine były ciemnymi piwami do momentu, kiedy w 1951 roku Tennant (obecnie Whitbread) wyprodukował Gald Label, pierwsze barleywine o złocistym kolorze. Zazwyczaj jest to najmocniejsze piwo w ofertach browarów, a w ostatnich latach dostępne są też wersje rocznikowe (długo leżakowane) oferowane jako limitowane specjalności w sezonie zimowym. Oryginalny styl barleywine był inspiracją do pochodnych odmian powstałych w Belgii, Stanach Zjednoczonych i innych miejscach na świecie. Surowce: Wysokiej jakości, dobrze zmodyfikowany słód pale powinien stanowić podstawę zasypu, z rozsądną ilością słodów karmelowych. Ciemne słody powinny być używane z umiarem, o ile są w ogóle stosowane, ponieważ większość ciemnego koloru powstaje podczas długiego warzenia (karmelizacja). Typowymi chmielami są angielskie odmiany Northdown, Target, East Kent Goldings oraz Fuggles. Drożdże o brytyjskim charakterze. Podsumowanie: Chociaż często jest to piwo chmielowe, angielskie wersje barleywine kładą mniejszy nacisk na chmielowy charakter niż wersje amerykańskie i zawierają głownie chmiel angielski. English barleywine może być ciemniejsze, bardziej słodowe, bardziej owocowe i oferować bogatszy charakter słodów specjalnych niż American barleywine. W dolnej granicy stylu nakłada się trochę z British Old Ale, ale ogólnie nie posiada winnych cech wieku, wręcz przeciwnie, ma tendencję do pokazywania dojrzałych, wykwintnych oznak wieku. Parametry: Ekstrakt początkowy: 19,25 - 28 Plato (1.080 – 1.120 SG) Goryczka: 35 – 70 IBU Ekstrakt końcowy: 4,5 - 7,5 Plato (1.018 – 1.030 SG) Barwa: 8 – 22 SRM (16 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 8.0 – 12.0% Komercyjne przykłady: Adnams Tally-Ho, Burton Bridge Thomas Sykes Old Ale, Coniston No. 9 Barley Wine, Fuller’s Golden Pride, J.W. Lee’s Vintage Harvest Ale, Robinson’s Old Tom

17C. Wee Heavy Overall Impression: Rich, malty, dextrinous, and usually caramel-sweet, these beers can give an impression that is suggestive of a dessert. Complex secondary malt and alcohol flavors prevent a one-dimensional quality. Strength and maltiness can vary, but should not be cloying or syrupy. Aroma: Deeply malty, with a strong caramel component. Lightly smoky secondary aromas may also be present, adding complexity; peat smoke is inappropriate. Diacetyl should be low to none. Low to moderate esters and alcohol are often present in stronger versions. Hops are very low to none, and can be slightly earthy or floral. Appearance: Light copper to dark brown color, often with deep ruby highlights. Clear. Usually has a large tan head, which may not persist. Legs may be evident in stronger versions. Flavor: Richly malty with significant caramel (particularly in stronger versions). Hints of roasted malt may be present (sometimes perceived as a faint smoke character), as may some nutty character, all of which may last into the finish. Peat smoke is inappropriate. Hop flavors and bitterness are low to medium-low, so the malt presence should dominate the balance. Diacetyl should be low to none. Low to moderate esters and alcohol are usually present. Esters may suggest plums, raisins or dried fruit. The palate is usually full and sweet, but the finish may be sweet to medium-dry, sometimes with a light roasty-grainy note. Mouthfeel: Medium-full to full-bodied, with some versions (but not all) having a thick, chewy viscosity. A smooth, alcoholic warmth is usually present and is quite welcome since it balances the malty sweetness. Moderate carbonation. Comments: Also known as “strong Scotch ale.” The term “wee heavy” means “small strong” and traces to the beer that made the term famous, Fowler’s Wee Heavy, a 12 Guinea Ale. Historically, the strongest beer from a Scottish ale parti-gyle. History: More related to historical brews than modern lower-strength Scottish ales, these beers have their roots in the strong ales of the 1700s and 1800s, although formulations and methods have changed. A premium product, often produced for export. Modern versions have lower starting and finishing gravities than their historical ancestors. Characteristic Ingredients: Well-modified pale malt, with roasted barley for color. May use some crystal malt for color adjustment. Slight smoke character may be present in some versions, but derives from roasted grains or from the boil. Peated malt is absolutely not traditional. Style Comparison: Somewhat similar to an English Barleywine. Vital Statistics: OG: 1.070 – 1.130 IBUs: 17 – 35 FG: 1.018 – 1.040 SRM: 14 – 25 ABV: 6.5 – 10.0% Commercial Examples: Belhaven Wee Heavy, Gordon Highland Scotch Ale, Inveralmond Blackfriar, McEwan's Scotch Ale, Orkney Skull Splitter, Traquair House Ale ---------------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Bogate, słodowe, dekstrynowe i zazwyczaj karmelowo-słodkie, sprawia wrażenie jakby było rodzajem deseru. Złożona, drugoplanowa słodowość i nuty alkoholowe zapobiegają wrażeniu jednowymiarowości. Moc alkoholowa oraz słodowość mogą być zróżnicowane, ale nie powinno być mdłe. Aromat: Głęboko słodowe z silnym elementem karmelowym. Delikatnie wędzone aromaty mogą również występować na drugim planie, nadając złożoności. Wędzoność torfowa jest niewłaściwa. Dwuacetyl powinien być niski do żadnego. Estry niskie do umiarkowanych, alkohol często wyczuwalny w mocniejszych wersjach. Aromaty chmielowe niskie do żadnych, mogą być ziemiste lub kwiatowe. Wygląd: Kolor jasno miedziany do ciemno brązowego, często z wyraźnymi rubinowymi refleksami. Klarowne. Zazwyczaj z obfitą, zółtawą pianą, która nie musi być zbyt trwała. Koronkowanie może być widoczne w mocniejszych wersjach. Smak: Bogato słodowe ze znaczną karmelowością (szczególnie w mocniejszych wersjach). Obecne mogą być nuty słodu palonego (czasami postrzegane jako delikatny, dymiony charakter), mogą być również nuty orzechowe, wszystkie z nich mogą utrzymywać się aż do końca. Nuty torfowego dymu są niewłaściwe. Nuty chmielowe i goryczka są niskie do średnio-niskie więc słodowość powinna dominować w balansie. Dwuacetyl od niski do żadnego. Estry niskie do umiarkowanych, alkohol zazwyczaj obecny. Estry mogą być śliwkowe, rodzynkowe lub suszonych owoców. Posmaki są zazwyczaj pełne i słodkie, ale finisz może być od słodkiego do pół wytrawnego, czasami z lekką nutą palonego słodu. Tekstura: Ciało średnio pełne do pełnego, z gęstą gumową lepkością w niektórych wersjach. Gładkie, rozgrzewający alkohol jest zazwyczaj obecny i jest mile widzany ponieważ balansuje się ze słodową słodyczą. Umiarkowane wysycenie. Komentarz: Znane również jako “Strong Scotch Ale”. Określenie “Wee Heavy” oznacza “small strong” i nawiązuje do piwa, które uczyniło to określenie sławnym, Fowler’s Wee Heavy, a 12 Guinea Ale. Historycznie, najmocniejsze szkockie piwo warzone metodą parti-gyle. Historia: Bardziej zawiązuje do historycznych browarów niż do współczesnych, słabszych Scottish Ale. Te piwa mają korzenie w Strong Ales z 17 i 18 stulecia, chociaż receptury i metody się zmieniły. Są to produkty premium, często produkowane na eksport. Współczesne wersje mają mniejszy ekstrakt początkowy i końcowy niż nich historyczne odpowiedniki. Surowce: Dobrze zmodyfikowany słód pale ale, z palonym jęczmieniem dla nadania koloru. Może być użyty jakiś słód crystal dla poprawienia koloru. Łagodny dymiony charakter może być obecny w niektórych wersjach i pochodzi od palonego ziarna lub gotowania. Torfowe słody są absolutnie nietradycyjne. Podsumowanie: Nieco podobne do English Baleywine. Parametry: Ekstrakt początkowy: 17 - 30 Plato (1.070 – 1.130 SG) Goryczka: 17 – 35 IBU Ekstrakt końcowy: 4,5 - 10 Plato (1.018 – 1.040 SG) Barwa: 14 – 25 SRM (28 - 50 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 6,5 – 10,0% Komercyjne przykłady: Belhaven Wee Heavy, Gordon Highland Scotch Ale, Inveralmond Blackfriar, McEwan's Scotch Ale, Orkney Skull Splitter, Traquair House Ale

17B. Old AleOverall Impression: An ale of moderate to fairly significant alcoholic strength, bigger than standard beers, though usually not as strong or rich as barleywine. Often tilted towards a maltier balance. “It should be a warming beer of the type that is best drunk in half pints by a warm fire on a cold winter’s night” – Michael Jackson. Aroma: Malty-sweet with fruity esters, often with a complex blend of dried-fruit, vinous, caramelly, molasses, nutty, toffee, light treacle, and/or other specialty malt aromas. Some alcohol and oxidative notes are acceptable, akin to those found in Sherry or Port. Hop aromas not usually present due to extended aging. Appearance: Light amber to very dark reddish-brown color (most are fairly dark). Age and oxidation may darken the beer further. May be almost opaque (if not, should be clear). Moderate to low cream- to light tan-colored head; may be adversely affected by alcohol and age. Flavor: Medium to high malt character with a luscious malt complexity, often with nutty, caramelly and/or molasses-like flavors. Light chocolate or roasted malt flavors are optional, but should never be prominent. Balance is often malty-sweet, but may be well hopped (the impression of bitterness often depends on amount of aging). Moderate to high fruity esters are common, and may take on a dried-fruit or vinous character. The finish may vary from dry to somewhat sweet. Extended aging may contribute oxidative flavors similar to a fine old Sherry, Port or Madeira. Alcoholic strength should be evident, though not overwhelming. Diacetyl low to none. Some wood-aged or blended versions may have a lactic or Brettanomyces character; but this is optional and should not be too strong. Any acidity or tannin from age should be well-integrated and contribute to complexity in the flavor profile, not be a dominant experience. Mouthfeel: Medium to full, chewy body, although older examples may be lower in body due to continued attenuation during conditioning. Alcohol warmth is often evident and always welcome. Low to moderate carbonation, depending on age and conditioning. Light acidity may be present, as well as some tannin if wood-aged; both are optional. Comments: Strength and character varies widely. The predominant defining quality for this style is the impression of age, which can manifest itself in different ways (complexity, lactic, Brett, oxidation, leather, vinous qualities, etc.). Even if these qualities are otherwise faults, if the resulting character of the beer is still pleasantly drinkable and complex, then those characteristics are acceptable. In no way should those allowable characteristics be interpreted as making an undrinkably off beer as somehow in style. Old Peculier is a fairly unique type of beer that is quite different than other Old Ales. History: Historically, an aged ale used as stock ales for blending or enjoyed at full strength (stale or stock refers to beers that were aged or stored for a significant period of time). There are at least two definite types in Britain today, weaker draught ones that are similar aged milds of around 4.5%, and stronger ones that are often 6-8% or more. Characteristic Ingredients: Composition varies, although generally similar to British Strong Ales. The age character is the biggest driver of the final style profile, which is more handling than brewing. May be aged in wood, but should not have a strong wood character. Style Comparison: Roughly overlapping the British Strong Ale and the lower end of the English Barleywine styles, but always having an aged quality. The distinction between an Old Ale and a Barleywine is somewhat arbitrary above 7% ABV, and generally means having a more significant aged quality (particularly from wood). Barleywines tend to develop more of a ‘mature’ quality, while Old Ales can show more of the barrel qualities (lactic, Brett, vinous, etc.). Vital Statistics: OG: 1.055 – 1.088 IBUs: 30 – 60 FG: 1.015 – 1.022 SRM: 10 – 22 ABV: 5.5 – 9.0% Commercial Examples: Burton Bridge Olde Expensive, Gale’s Prize Old Ale, Greene King Strong Suffolk Ale, Marston Owd Roger, Theakston Old Peculier Tags: high-strength, amber-color, top-fermented, british-isles, traditional-style, strong-ale-family, malty, aged ----------------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Ale o umiarkowanej do całkiem sporej mocy alkoholowej, większej niż w standardowych piwach, choć zwykle nie tak mocne i bogate jak barleywine. Balans najczęściej przechylony w stronę słodowości. “To powinno być piwo rozgrzewające, pite w niewielkiej ilości przy kominku w zimowe wieczory“ - Michael Jackson. Aromat: Słodowa słodkość z owocowymi estrami, często ze złożoną mieszanką suszonych owoców, wina, karmelu, melasy, orzechów, toffi, syropu lub innych odsłodowych aromatów. Nuty alkoholowe i oksydacyjne (utlenienie) są akceptowalne, podoobne do tych, które można znaleźć w Sherry czy Porto. Nuty chmielowe zazwyczaj nieobecne z powodu długiego dojrzewania (starzenia) piwa. Wygląd: Jasno bursztynowe do bardzo ciemno-czerwono-brązowego (większość jest dość ciemnych). Wiek i ultenienie może z czasem przyciemniać piwo. Może być opalizujące (jeśli nie, to powinno być klarowne). Piana umiarkowana do małej, kremowa do złamanej bieli, na którą wiek i alkohol może mieć negatywny wpływ. Smak: Charakter słodowy średni do wysokiego ze słodką, słodową złożonością, często ze smakami orzecha, karmelu lub melasy. Delikatne nuty czekoladowe lub palone są opcjonalne, ale nie powinny być zbyt mocne. Balans zazwyczaj słodko słodowy, ale może być również chmielowy (wrażeodczucie goryczki często zależy od długości starzenia piwa). Powszechne są estry owocowe od umiarkowanych do wysokich i mogą mieć charakter winny lub suszonych owoców. Finisz może być zróżnicowany, od wytrawnego do słodkiego. Wydłużone dojrzewanie/starzenie może uwydatnić smaki oksydacyjne (utlenienie) podobne do tych w starej Sherry, Porto lub Madery. Zawartość alkoholu powinna być zauważalna, ale nie przytłaczająca. Dwuacetyl niski do żadnego. Niektóre wersje dojrzewające z drewnem lub mieszane mogą zawierać nuty kwasu mlekowego lub bakterii Brettanomyces, ale to jest opcjonalne i nie powinno być zbyt intensywne. Wszelka kwaśność i taniny wynikające ze starzenia piwa powinny być dobrze wkomponowane i przyczyniać się do wzbogacenia złożoności profilu smakowego piwa, ale nie powinny dominować. Tekstura: Ciało średnie do pełnego, gumowate, chociaż starsze wersje mogą mieć mniej ciała z powodu postępującego odfermentowania podczas dojrzewania. Alkoholowe ciepło jest często wyczuwalne i zawsze mile widziane. Wysycenie niskie do średniego, zależne od wieku i dojrzewania. Delikatna kwaśność oraz taniny, jeśli piwo dojrzewało z drewnem, mogą być obecne, ale są opcjonalne. Komentarz: Moc oraz charakter może być bardzo różny. Głównym wyznacznikiem tego stylu jest efekt starzenia, który może objawiać się na różne sposoby (złożoność, kwaśność (kwas mlekowy), Bretty, utlenienie, nuty skórzane, winne, itd). Nawet jeśli te cechy są wadami, ale uzyskany charakter piwa jest złożony i powoduje przyjemne odczucia podczas picia, to są one akceptowalne. W żadnym wypadku nie należy tych dopuszczalnych cech traktować jako powodujące niepijalność piwa, ale że są w jakiś sposób w stylu. Old Peculier jest dość unikalnym typem piwa, który różni się od innych Old Ale. Historia: Z historycznego punku widzenia, Aged Ale używane było jako Stock Ale do domieszek lub pite w całej swojej okazałości (nazwa Stock, lub inaczej Stale, odnosi się do piw dojrzewających przez długi czas). Dzisiaj w Brytanii istnieją co najmniej dwa sprecyzowane typy, słabsze wersje podobne do aged mild o około 4,5% alkoholu oraz mocniejsze często 6-8% i więcej. Surowce: Skład może być zróżnicowany, chociaż ogólnie podobny do British Strong Ale. “Stary” charakter jest najważniejszym elementem ostatecznego profilu piwa, który jest bardziej wynikiem leżakowania niż warzenia. Może dojrzewać w drewnie, ale nie powinno mieć mocnego drewnianego charakteru. Podsumowanie: Mniej więcej nakłada się z British Stron Ale i dolną granicą stylu English Barleywine, ale zawsze ma cechy “starzenia”. Różnica pomiędzy Old Ale i Barleywine jest nieco umowne ponad 7% alkoholu i ogólnie oznacza, że ma bardziej znaczące cechy “postarzania” (szczególnie od drewna). W Barleywine bardziej rozwijają się cechy dojrzewania, kiedy Old Ale pokazują bardziej walory beczkowe (kwas mlekowy, Bretty, winne, itd.). Parametry: Ekstrakt początkowy: 13,5 - 21,25 Plato (1.055 – 1.088 SG) Goryczka: 30 – 60 IBU Ekstrakt końcowy: 3 - 5,5 Plato (1.015 – 1.022 SG) Barwa: 10 – 22 SRM (20 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 5.5 – 9% Komercyjne przykłady: Burton Bridge Olde Expensive, Gale’s Prize Old Ale, Greene King Strong Suffolk Ale, Marston Owd Roger, Theakston Old Peculier

Racja, zmieniłem. Dzięki.

Idziemy z duchem czasu @@elroy, proszę o zmianę w tytule na 2015. Jeśli to ma być opublikowane przez BJCP to racja, powinny to być bezpośrednie tłumaczenia. Wprowadzę korektę na liście.

17A. British Strong Ale Overall Impression: An ale of respectable alcoholic strength, traditionally bottled-conditioned and cellared. Can have a wide range of interpretations, but most will have varying degrees of malty richness, late hops and bitterness, fruity esters, and alcohol warmth. Judges should allow for a significant range in character, as long as the beer is within the alcohol strength range and has an interesting ‘British’ character, it likely fits the style. The malt and adjunct flavors and intensity can vary widely, but any combination should result in an agreeable palate experience. Aroma: Malty-sweet with fruity esters, often with a complex blend of dried-fruit, caramel, nuts, toffee, and/or other specialty malt aromas. Some alcohol notes are acceptable, but shouldn’t be hot or solventy. Hop aromas can vary widely, but typically have earthy, resiny, fruity, and/or floral notes. The balance can vary widely, but most examples will have a blend of malt, fruit, hops, and alcohol in varying intensities. Appearance: Deep gold to dark reddish-brown color (many are fairly dark). Generally clear, although darker versions may be almost opaque. Moderate to low cream- to light tan-colored head; average retention. Flavor: Medium to high malt character often rich with nutty, toffee, or caramel flavors. Light chocolate notes are sometimes found in darker beers. May have interesting flavor complexity from brewing sugars. Balance is often malty, but may be well hopped, which affects the impression of maltiness. Moderate fruity esters are common, often with a dark fruit or dried fruit character. The finish may vary from medium dry to somewhat sweet. Alcoholic strength should be evident, though not overwhelming. Diacetyl low to none, and is generally not desirable. Mouthfeel: Medium to full, chewy body. Alcohol warmth is often evident and always welcome. Low to moderate carbonation. Smooth texture. Comments: As an entry category more than a style, the strength and character of examples can vary widely. Fits in the style space between normal gravity beers (strong bitters, brown ales, English porters) and barleywines. Can include pale malty-hoppy beers, English winter warmers, strong dark milds, smaller Burton ales, and other unique beers in the general gravity range that don’t fit other categories. Traditionally a bottle-conditioned product suitable for cellaring. History: The heritage varies since this category generally reflects a grouping of unrelated minor styles with limited production. Some are historical recreations while others are modern. Some directly descend from older styles such as Burton ales, while others maintain a historical connection with older beers. As a grouping, the notion is relatively modern since beers of this strength category would not have been abnormal in past centuries. Do not use this category grouping to infer historical relationships between examples; this is almost a modern British specialty category where the ‘special’ attribute is alcohol level. Characteristic Ingredients: Grists vary, often based on pale malt with caramel and specialty malts. Some darker examples suggest that dark malts (e.g., chocolate, black malt) may be appropriate, though sparingly so as to avoid an overly roasted character. Sugary adjuncts are common, as are starchy adjuncts (maize, flaked barley, wheat). Finishing hops are traditionally English. Style Comparison: Significant overlap in gravity with old ales, but not having a stale or aged character. A wide range of interpretations is possible. Should not be as rich or strong as an English Barleywine. Stronger than the stronger everyday beers (strong bitters, brown ales, porters). More specialty malt and/or sugar character than American Strong Ales. Vital Statistics: OG: 1.055 – 1.080 IBUs: 30 – 60 FG: 1.015 – 1.022 SRM: 8 – 22 ABV: 5.5 – 8.0% Commercial Examples: Fuller’s 1845, Harvey’s Elizabethan Ale, J.W. Lees Manchester Star, Samuel Smith’s Winter Welcome, Young's Winter Warmer Tags: high-strength, amber-color, top-fermented, british-isles, traditional-style, strong-ale-family, malty ---------------------------------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Ale o sporej mocy alkoholowej, tradycyjnie refermentowane w butelkach i długo leżakowane (przechowywane w piwniczce). Zakres interpretacji tego piwa jest bardzo szeroki, ale większość charakteryzuje się różnorodnym stopniem bogactwa słodowego, chmielowością i goryczką, estrami owocowymi oraz rozgrzewającym alkoholem. Sędziowie powinni prać pod uwagę szeroką interpretację tego stylu, jeśli tylko poziom alkoholu mieści się w widełkach i ma odpowiedni brytyjski charakter, to prawdopodobnie piwo jest w stylu. Intensywność smaków słodowych jak i uzupełniających może być bardzo różna, ale każda ich kombinacja powinna powodować przyjemne odczucia na podniebieniu. Aromat: Słodowa słodkość z owocowymi estrami, często ze złożoną mieszanką suszonych owoców, karmelu, orzechów, toffi lub innych odsłodowych aromatów. Nuty alkoholowe są akceptowalne, ale nie powinny być palące lub rozpuszczalnikowe. Aromaty chmielowe mogą być bardzo różne, ale zazwyczaj są ziemiste, żywiczne, owocowe i/lub karmelowe. Balans może być bardzo różny, ale większośc przykładów ma mieszankę słodu, owoców, chmielu i alkoholu o różnorodnych intensywnościach. Wygląd: Głębokie złoto do ciemno-czerwono-brązowego (wiele jest dość ciemnych). Ogólnie klarowne, chociaż ciemniejsze wersje mogą być również opalizujące. Piana umiarkowana do małej, kremowa do złamanej bieli o średniej trwałości. Smak: Charakter słodowy średni do wysokiego, często bogaty w smaki orzechowe, toffi lub karmelowe. Delikatne nuty czekoladowe są czasem spotykane w ciemniejszych odmianach. Może mieć ciekawe, złożone smaki pochodzące od użytych cukrów piwowarskich. Balans jest najczęściej słodowy, ale może być również chmielowy co wpływa na odczucie słodowości. Umiarkowane estry owocowe są powszechnie, często o charakterze ciemnych lub suszonych owoców. Finisz może być od wytrawnego do słodkiego. Duża zawartość alkoholu powinna być zauważalna, ale nie przytłaczająca. Dwuacetyl niski do żadnego, ogólnie nie jest pożądany. Tekstura: Ciało średnie do pełnego, gumowate. Alkoholowe ciepło jest często wyczuwalne i zawsze mile widziane. Wysycenie niskie do średniego. Gładka tekstura. Komentarz: Jest to bardziej opis kategorii niż stylu, ma wiele przykładów, które znacznie różnią się mocą i charakterem. Mieści się gdzieś pomiędzy piwami o normalnej gęstości (Strong bitter, Brown ale, English porter) a barleywine. Może zawierać piwa słodowo-chmielowe, English winter warmer, strong dark mild, smaller burton ale i inne unikalne piwa w normalnym zakresie gęstości, które nie pasują do innych kategorii. Tradycyjnie refermentowane w butelkach i nadające się do przechowywania. Historia: Dziedzictwo jest tu trudne do określenia, ponieważ ta kategoria w zasadzie skupia w sobie piwa nieprzywiązane do innych kategorii o ograniczonej produkcji. Niektóre są historycznymi rekonstrukcjami, a inne to piwa nowoczesne. Niektóre wywodzą się bezpośrednio ze starych stylów, jak Burton Ale, podczas gdy inne zachowują historyczne połączenie z nimi. Jako grupowanie, to pojęcie jest stosunkowo świeże, ponieważ piwa w tej mocnej (w sensie alkoholu) kategorii nie byłyby traktowane jako “inne” w poprzednich stuleciach. Nie używaj tej kategorii do szukania historycznych związków pomiędzy różnymi przykładami, jest to stosunkowo nowa, brytyjska kategoria specjalna, w której tym specjalnym atrybutem jest poziom alkoholu. Surowce: Zasyp zróżnicowany, często na bazie słodu Pale ze słodami karmelowymi i specjalnymi. Niektóre ciemniejsze przykłady wskazują, że słody ciemne (np. czekoladowe, czarne) mogą być zastosowane, ale skromnie aby uniknąć palonego charakteru. Dodatek cukrów jest powszechny, podobnie jak dodatki bogate w skrobie (kukurydza, płatki pszenne lub jęczmienne). Tradycyjnie używany angielski chmiel. Podsumowanie: Gęstość wyraźnie pokrywa się z Old Ale, ale nie ma tutaj tego charakteru “zestarzenia”. Możliwy jest szeroki wachlarz interpretacji. Nie powinno być tak bogate i mocne jak English barleywine. Mocniejsze niż mocne piwa codzienne (jak strong bitter, brown ale, porter). Więcej charakteru od słodów specjalnych i cukrów niż w American Strong Ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 13,5 - 19,25 Plato (1.055 – 1.080 SG) Goryczka: 30 – 60 IBU Ekstrakt końcowy: 3 - 5,5 Plato (1.015 – 1.022 SG) Barwa: 8 – 22 SRM (16 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 5.5 – 8.0% Komercyjne przykłady: Fuller’s 1845, Harvey’s Elizabethan Ale, J.W. Lees Manchester Star, Samuel Smith’s Winter Welcome, Young's Winter Warmer

Przekonałeś mnie, biję się w pierś. Problemem jest własnie to, że jest to zbyt powszechne. Samo pytanie ile dni burzliwej, ile cichej nakierowuje na ten tok myślenia.

Czy Wam nie wstyd szerzyć takie herezje? Po raz któryś tam przypominam, że fermentacja burzliwa to etap fermentacji, w którym drożdże pracują intensywnie, a fermentacja cicha to etap fermentacji, w którym drożdże również pracują (blg spada), ale już nie tak intensywnie. Ponadto fermentacja cicha występuje niezależnie czy piwo na nią przelejemy czy też nie. Ludzie róbcie co chcecie, ale nie piszcie takich rzeczy bo inni to czytają i przyjmują za dobrą monetę Racja, ale wydaje mi się, że na nasze potrzeby przyjmuje się, że burzliwa służy do przefermentowania a cicha osobno do klarowania i chmielenia na zimno (a co ma dofermentować to dofermentuje). To jest kwestia nazewnictwa. Takie trochę uproszczenie ale wszyscy wiedzą o co chodzi i łatwiej jest to załapać początkującym. Czyż nie?

Co do kalkulatorów to spróbuj PPPP, bardzo przydatne narzędzie. Ja korzystam na co dzień do szybkich przeliczeń, tu masz link: http://www.piwo.org/files/file/46-pppp-polskie-proste-piwne-porachunki/ Spróbuj teraz uzyć Pale Ale, kolejną APA zrób na pilzneńskim. Dodaj też np 10-20% monachijskiego. Cara gold też możesz wrzucić. Nie bój się eksperymentować! Poszukaj gotowych i sprawdzonych receptur. Jedna saszetka spokojnie wystarczy na 20-25l. Temp. dla US-05 to 18C-22C, co do uwadniania to poczytaj tutaj: http://www.wiki.piwo.org/Fermentacja_brzeczki#Dro.C5.BCd.C5.BCe_suche.2C_rehydratacja Burzliwa aż do skutku, czyli aż drożdże zjedzą co mają zjeść (inaczej mówiąc aż ekstrakt nie przestanie spadać) - zazwyczaj 7 dni w ok 20C wystarczy. Cicha też tak 7dni i będzie ok. Chmiel na zimno na ostatnie 4 dni cichej fermentacji. Ale zasada jest taka, że im dłużej tym więcej przejdzie nut trawiastych. Ilość zależy od fantazji (ja nie daje więcej niż 60g, są tacy co wrzucają 150g i więcej)

Na gorycz dałbym 40g citry na 60' gotowania (przy założeniu, ,że ma 13% a-k, a citra tyle ma, da to ok 50-60 IBU). Na koniec gotowania dałbym po 20g trzech rodzajów chmielu, czyli w sumie 60g (np citra, amarillo, cascade). Chłodzenie normalnie, jak najszybciej i bez chmielenia. Na ostatnie 4 dni cichej fermentacji kolejne 60g różnych odmian (ale raczej maks 3). Poza tym, takie zacieranie jak zaproponowałeś da piwo wytrawne. Ja przy takiej ilości chmielu zatarłbym pół na pół czyli 30' w 62C i 30' w 72C, albo w ogóle na lenia, czyli 60' w 68C.

coś tu nie gra jeśli chodzi o autora. (Link do opisu WiHuRy, a podany autor FurioSan. Dzięki, poprawione

Dzięki, podlinkowałem Belgian Tripel i Berliner Weisse

1A. American Light Lager Drobne zmiany i moim zdaniem brzmi lepiej: "Wysoko wysycony, o bardzo niskiej treściwości, praktycznie pozbawiony aromatów lager stworzony do spożywania na zimno. Mocno orzeźwiający i gaszący pragnienie." lepiej brzmi "od niskiego do żadnego" - w wielu miejscach

15A. Irish Red Ale Overall Impression: An easy-drinking pint, often with subtle flavors. Slightly malty in the balance sometimes with an initial soft toffee/caramel sweetness, a slightly grainy-biscuity palate, and a touch of roasted dryness in the finish. Some versions can emphasize the caramel and sweetness more, while others will favor the grainy palate and roasted dryness. Aroma: Low to moderate malt aroma, either neutral-grainy or with a lightly caramelly-toasty-toffee character. May have a very light buttery character (although this is not required). Hop aroma is low earthy or floral to none (usually not present). Quite clean. Appearance: Medium amber to medium reddish-copper color. Clear. Low off-white to tan colored head, average persistence. Flavor: Moderate to very little caramel malt flavor and sweetness, rarely with a light buttered toast or toffee-like quality. The palate often is fairly neutral and grainy, or can take on a lightly toasty or biscuity note as it finishes with a light taste of roasted grain, which lends a characteristic dryness to the finish. A light earthy or floral hop flavor is optional. Medium to medium-low hop bitterness. Medium-dry to dry finish. Clean and smooth. Little to no esters. The balance tends to be slightly towards the malt, although light use of roasted grains may increase the perception of bitterness slightly. Mouthfeel: Medium-light to medium body, although examples containing low levels of diacetyl may have a slightly slick mouthfeel (not required). Moderate carbonation. Smooth. Moderately attenuated. Comments: Several variations exist within the style, which causes the guidelines to be somewhat broad to accommodate them. Traditional Irish examples are relatively low in hops, are grainy with a slight roast dryness in the finish, fairly neutral in general. Modern export Irish examples are more caramelly and sweet, and might have more esters. American craft versions are often more alcoholic versions of the Irish export examples. An emerging Irish craft beer scene is exploring more bitter versions of traditional examples. Finally, there are some commercial examples that sound Irish but are essentially International Amber Lagers, with sweetish palates and little bitterness. These guidelines are written around the traditional Irish examples, with slight extensions for export Irish versions and modern craft Irish versions. History: While Ireland has a long ale brewing heritage, the modern Irish Red Ale style is essentially an adaptation or interpretation of the popular English Bitter style with less hopping and a bit of roast to add color and dryness. Rediscovered as a craft beer style in Ireland, today it is an essential part of most brewery lineups, along with a pale ale and a stout. Characteristic Ingredients: Generally has a bit of roasted barley or black malt to provide reddish color and dry roasted finish. Pale base malt. Caramel malts were historically imported and more expensive, so not all brewers would use them. Style Comparison: A less-bitter and hoppy Irish equivalent to an English Bitter, with a dryish finish due to roasted barley. More attenuated with less caramel flavor and body than equivalent-strength Scottish ales. Vital Statistics: OG: 1.036 – 1.046 FG: 1.010 – 1.014 IBUs: 18 – 28 SRM: 9 – 14 BV: 3.8 – 5.0% Commercial Examples: Caffrey’s Irish Ale, Franciscan Well Rebel Red, Kilkenny Irish Beer, O’Hara’s Irish Red Ale, Porterhouse Red Ale, Samuel Adams Irish Red, Smithwick’s Irish Ale --------------------------------- Ogólne wrażenia: Bardzo przyjemne piwo, często z ciekawymi nutami. Balans lekko w stronę słodowości, czasami z delikatnymi, słodkimi nutami toffi/karmelu, zbożowo-herbatnikowymi posmakami i odrobiną wytrawności na finiszu. Niektóre wersje bardziej akcentują karmel i słodycz, kiedy inne wyróżniają posmaki zbożowe i wytrawność. Aromat: Aromat słodowy niski do umiarkowanego, o charakterze zarówno naturalnym jak i lekko karmelowo-tostowo-toffii. Może zawierać delikatne nuty maślane (ale nie są wymagane). Aromat chmielowy o charakterze ziemistm lub kwiatowym niski do żadnego (zazwyczaj nie jest obecny). Dość czysty profil. Wygląd: Kolor średnio bursztynowy do średnio czerwono-miedzianego. Piana niska od złamanej bieli do jasno brązowej, średnio trwała. Smak: Umiarkowana do bardzo niskiej słodowa karmelowość i słodycz, rzadko z nutami maślano-tostowymi lub toffi. Posmak często jest dość neutralny i zbożowy, ale może też mieć delikatne nuty tostowe lub herbatnikowe z subtelnym finiszem palonego ziarna, który nadaje charakterystycznej wytrawności. Możliwe są delikatne, ziemiste lub kwiatowe nuty chmielowe. Chmielowa goryczka umiarkowana do średnio-niskiej. Finisz średnio-wytrawny do wytrawnego. Czysty i gładki profil. Estry niskie do żadnych. Balans zazwyczaj delikatnie w kierunku słodowości, aczkolwiek użycie niewielkiej ilości palonego ziarna może delikatnie podkreślać odczucie goryczki. Tekstura: Treściwość średnio-niska do średniej, aczkolwiek przykłady zawierające niski poziom dwacetylu mogą być delikatnie oleiste (niewymagane). Wysycenie umiarkowane. Gładkie. Umiarkowane odfermentowane. Komentarz: Istnieje wiele wariacji tego stylu, co powoduje, że ten opis byłby zbyt obszerny gdyby je tu wszystkie umieścić. Tradycyjne irlandzkie przykłady są stosunkowo mało chmielowe, bardziej słodowe i delikatnie wytrawne na finiszu, ogólnie są dość neutralne. Współczesne irlandzkie wersje eksportowe są bardziej karmelowe oraz słodkie i mogą zawierać więcej estrów. Amerykańskie wersje rzemieślnicze często są bardziej alkoholowymi odpowiednikami irlandzkich wersji eksportowych. Wschodząca scena irladzkiego piwowarstwa rzemieślniczego eksperymentuje z bardziej goryczkowymi odmianami tradycyjnych wersji. Istnieją też komercyjne przykłady, które aspirują do bycia irlandzkimi wersjami ale w zasadzie są międzynarodowymi, bursztynowymi lagerami ze słodkimi posmakami i delikatną goryczką. Niniejszy opis skupia się jedynie wokół tradycyjnych irlandzkich przykładów z małym rozszerzeniem na irlandzkie wersje eksportowe i współczesne wersje rzemieślnicze. Historia: Podczas gdy w Irlandii warzenie Ale ma długą tradycję, współczesny Irish Red Ale jest w zasadzie adaptacją lub interpretacją popularnego angielskiego bittera, ale mniej chemilowe i z odrobiną paloności dla koloru i wytrawności. Odkryte ponownie w Irlandii jako piwo rzemieślnicze jest dzisiaj, obok Pale Ale i Stoutu, jednym z najczęściej warzonych piw w większości irlandzkich browarów. Surowce: Zawiera odrobinę palonego jęczmienia lub ciemnego słodu w celu zaczerwienienia koloru i podkreślenia wytrawności. Bazą jest słód Pale. Słody karmelowe były w przeszłości importowane, ale ze względu na wysoką cenę nie wszystkie browary ich używają. Podsumowanie: Mniej goryczkowy i chmielowy irlandzki odpowiednik angielskiego bittera, z wytrawnym finiszem pochodzącym od palonego jęczmienia. Bardziej odfermentowane i z mniejszą ilością karmelu niż odpowiadające mu, mocniejsze Scottish Ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 9 - 11,5 Plato (1.036 – 1.046 SG) Goryczka: 18 – 28 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,5 Plato (1.010 – 1.014 SG) Barwa: 9 – 14 SRM (18 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3.8 – 5.0% Komercyjne przykłady: Caffrey’s Irish Ale, Franciscan Well Rebel Red, Kilkenny Irish Beer, O’Hara’s Irish Red Ale, Porterhouse Red Ale, Samuel Adams Irish Red, Smithwick’s Irish Ale

@zgoda, dzięki, brakowało mi tego słowa, poprawiłem na "wyraziste" Tak, link jest stary, @WiHuRa, możesz to poprawić?

Dzięki Pun kOmora, lista zaktualizowana. @Dr2, proszę zgłaszać uwagi rzeczowo, bez uszczypliwości. Mamy też do tego osobny wątek.

Dzięki za uwagi, poprawiłem. Zauważ, że powstał osobny wątek do zgłaszania uwag.

22A. Double IPA Overall Impression: An intensely hoppy, fairly strong pale ale without the big, rich, complex maltiness and residual sweetness and body of an American barleywine. Strongly hopped, but clean, dry, and lacking harshness. Drinkability is an important characteristic; this should not be a heavy, sipping beer. Aroma: A prominent to intense hop aroma that typically showcases American or New World hop characteristics (citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, melon, etc.). Most versions are dry hopped and can have an additional resinous or grassy aroma, although this is not absolutely required. Some clean malty sweetness may be found in the background. Fruitiness, either from esters or hops, may also be detected in some versions, although a neutral fermentation character is typical. Some alcohol can usually be noted, but it should not have a “hot” character. Appearance: Color ranges from golden to light orange-copper; most modern versions are fairly pale. Good clarity, although unfiltered dry-hopped versions may be a bit hazy. Moderate-sized, persistent, white to off-white head. Flavor: Hop flavor is strong and complex, and can reflect the characteristics of modern American or New World hop varieties (citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, melon, etc.). High to absurdly high hop bitterness. Low to medium malt flavor, generally clean and grainy-malty although low levels of caramel or toasty flavors are acceptable. Low to medium fruitiness is acceptable but not required. A long, lingering bitterness is usually present in the aftertaste but should not be harsh. Dry to medium-dry finish; should not finish sweet or heavy. A light, clean, smooth alcohol flavor is not a fault. Oak is inappropriate in this style. May be slightly sulfury, but most examples do not exhibit this character. Mouthfeel: Medium-light to medium body, with a smooth texture. Medium to medium-high carbonation. No harsh hop-derived astringency. Restrained, smooth alcohol warming acceptable. Comments: A showcase for hops, yet remaining quite drinkable. The adjective “double" is arbitrary and simply implies a stronger version of an IPA; “imperial,” “extra,” “extreme,” or any other variety of adjectives would be equally valid, although the modern American market seems to have now coalesced around the “double” term. History: An American craft beer innovation first developed in the mid-late 1990s reflecting the trend of American craft brewers “pushing the envelope” to satisfy the need of hop aficionados for increasingly intense products. Became more mainstream and popular throughout the 2000s, and inspired additional IPA creativity. Characteristic Ingredients: Clean 2-row malt is typical as a base grain; an excessively complex grist can be distracting. Crystal-type malts often muddy the hop flavors, and are generally considered undesirable in significant quantities. Sugar or other highly fermentable adjuncts are often used to increase attenuation, as are lower-temperature mash rests. Can use a complex variety of hops, typically American or New World, often with cutting-edge profiles providing distinctive differences. Modern hops with unusual characteristics are not out of style. American yeast that can give a clean or slightly fruity profile. Style Comparison: Bigger than either an English or American IPA in both alcohol strength and overall hop level (bittering and finish). Less malty, lower body, less rich and a greater overall hop intensity than an American Barleywine. Typically not as high in gravity/alcohol as a barleywine, since high alcohol and malt tend to limit drinkability. Vital Statistics: OG: 1.065 – 1.085 IBUs: 60 – 120 FG: 1.008 – 1.018 SRM: 6 – 14 ABV: 7.5 – 10.0% Commercial Examples: Avery Maharaja, Fat Heads Hop Juju, Firestone Walker Double Jack, Port Brewing Hop 15, Russian River Pliny the Elder, Stone Ruination IPA, Three Floyds Dreadnaught ---------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Intensywnie chmielowe, dość mocne Pale Ale bez dużej, bogatej i złożonej słodowości, słodkości i ciała amerykańskiego barleywine. Mocno chmielone, ale o czystym, wytrawnym profilu, pozbawionym szorstkości. Pijalność jest tu bardzo ważną cechą, nie powinno być to ciężkie piwo do sączenia. Aromat: Bardzo silny do intensywnego armat chmielowy, zazwyczaj o amerykańskim lub pasyficznym charakterze (cytrusowy, kwiatowy, sosnowy, żywiczny, korzenny, owoców tropikalnych, pestkowych, jagodowy lub melonowy). Większość wersji jest chmielona na zimno i może mieć dodatkowo nuty żywiczne lub trawiaste, chociaż to nie jest bezwzględnie wymagane. W tle może być wyczuwalna czysta słodowa słodycz. W niektórych wersjach może być również wyczuwalna owocowość, zarówno estrowa jak i chmielowa, jednak typowym dla tego stylu charakterem fermentacji jest neutralny. Często wyczuwalny jest alkohol, ale nie powinien mieć “gorącego” charakteru. Wygląd: Kolor od złotego do jasno miedzianego. Najnowocześniejsze wersje są dość jasne. Dobra klarowność, chociaż niefiltrowane wersje chmielone na zimno mogą być delikatnie mętne. Średniej wielkości, trwała piana w kolorze białym do złamanej bieli. Smak: Nuty chmielowe są mocne i złożone i mogą wyrażać cechy nowoczesnych amerykańskich lub pasyficznych odmian chmielu (Cytrusy, kwiatowe, sosnowe, żywiczne, korzenne, owoców tropikalnych, pestkowych, jagody, melon, itd). Wysoka do absurdalnie wysokiej chmielowa goryczka. Niska do średniej słodowość, ogólnie czysto słodowa, chociaż nuty karmelowe lub tostowe na niskim poziomie są akceptowalny. Niska do średniej owocowość jest akceptowalna lecz nie jest wymagana. W posmaku zazwyczaj długa i zalegająca goryczka, ale nie powinna być gryząca. Finisz wytrawny do średnio wytrawnego, nie powinien być słodki i ciężki. Delikatny, czysty i łagodny posmak alkoholu nie jest wadą. Nuty dębowe są niewłaściwe dla tego stylu. Może być lekko siarkowa, jednak większość przedstawicieli tego stylu nie wykazuje tej cechy. Tekstura: Ciało średnio lekkie do średniego z gładką teksturą. Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Brak ostrej, chmielowej cierpkości. Delikatne i przyjemne alkoholowe rozgrzewanie jest akceptowalne. Komentarz: Prezentacja możliwości chmielu, ale wciąż całkiem pijalne. Przymiotnik “double” jest umowny i oznacza po prostu mocniejszą wersję IPA. Imperial, Extra, Extreme lub jakiekolwiek inne określenie byłoby równie trafne, chociaż amerykański rynek wydaje się skupiać wokół określenia “double”. Historia: Amerykańskie piwo rzemieślnicze opracowane pod koniec lat 90-tych, było odpowiedzią na pojawiający się trend wśród browarów rzemieślniczych, alby zaspokoić potrzeby miłośników chmielu na bardziej intensywne porodukty. Bardziej powszechne i popularne stało się w latach 2000-nych i zainspirowało do kreatywnego rozwoju IPA. Surowce: Najczęściej podstawą jest czysty dwu-rzędowy słód. Nadmiernie złożony zasyp może być rozpraszający. Słody typu Cristal często zakrywają nuty chmielowe i w znaczących ilościach są niepożądane. Cukier oraz inne wysoko fermentujące dodatki są często stosowane do zwiększenia odfermentowania ponieważ są zacierane w niższych temperaturach. Można użyć różnych odmian chmielu, zazwyczaj amerykański lub pacyficzny, często o nowatorskim profilu zapewniającym wyraźną różnicę. Nowoczesne chmiele o niezwykłych cechach nie są obce w tym stylu. Amerykańskie drożdze, które dają czysty lub lekko owocowy profil. Podsumowanie: Mocniejsze i bardziej nachmielone (na gorycz oraz aromat) niż English lub American IPA. Mniej słodowe, mniej treściwe, mniej bogate ale bardziej chmielowe niż American Barleywine. Przeważnie nie tak ekstraktywne i alkoholowe jak barlewine, ponieważ wysoki alkohol i ekstrakt zmniejszają pijalność. Parametry: Ekstrakt początkowy: 16 - 20,5 plato Goryczka: 60 – 120 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 4,5 plato Barwa: 6 – 14 SRM (12 - 28 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 7.5 – 10.0% Komercyjne przykłady: Avery Maharaja, Fat Heads Hop Juju, Firestone Walker Double Jack, Port Brewing Hop 15, Russian River Pliny the Elder, Stone Ruination IPA, Three Floyds Dreadnaught Polskie: Artezan - Specyfik, Artezan+AleBrowar - Ale Cocones, Pracownia Piwa - 22, Pinta - Raj z rajs, Doctor Brew - Double IPA

18B. American Pale Ale Overall Impression: A pale, refreshing and hoppy ale, yet with sufficient supporting malt to make the beer balanced and drinkable. The clean hop presence can reflect classic or modern American or New World hop varieties with a wide range of characteristics. An average-strength hop-forward pale American craft beer, generally balanced to be more accessible than modern American IPAs. Aroma: Moderate to strong hop aroma from American or New World hop varieties with a wide range of possible characteristics, including citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, or melon. None of these specific characteristics are required, but hops should be apparent. Low to moderate maltiness supports the hop presentation, and may optionally show small amounts of specialty malt character (bready, toasty, biscuit, caramelly). Fruity esters vary from moderate to none. Dry hopping (if used) may add grassy notes, although this character should not be excessive. Appearance: Pale golden to light amber. Moderately large white to off-white head with good retention. Generally quite clear, although dry-hopped versions may be slightly hazy. Flavor: Moderate to high hop flavor, typically showing an American or New World hop character (citrus, floral, pine, resinous, spicy, tropical fruit, stone fruit, berry, melon, etc.). Low to moderate clean grainy-malt character supports the hop presentation, and may optionally show small amounts of specialty malt character (bready, toasty, biscuity). The balance is typically towards the late hops and bitterness, but the malt presence should be supportive, not distracting. Caramel flavors are often absent or fairly restrained (but are acceptable as long as they don’t clash with the hops). Fruity yeast esters can be moderate to none, although many hop varieties are quite fruity. Moderate to high hop bitterness with a medium to dry finish. Hop flavor and bitterness often lingers into the finish, but the aftertaste should generally be clean and not harsh. Dry hopping (if used) may add grassy notes, although this character should not be excessive. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Moderate to high carbonation. Overall smooth finish without astringency and harshness. Comments: New hop varieties and usage methods continue to be developed. Judges should allow for characteristics of modern hops in this style, as well as classic varieties. Becoming more of an international craft style, with local adaptations appearing in many countries with an emerging craft beer market. Hopping styles can vary from the classic large bitterness addition, to more modern late hop-bursted examples; all variations are allowable. History: A modern American craft beer era adaptation of English pale ale, reflecting indigenous ingredients (hops, malt, yeast, and water). Prior to the explosion in popularity of IPAs, was traditionally the most well-known and popular of American craft beers. Characteristic Ingredients: Pale ale malt, typically North American two-row. American or New World hops, with a wide range of allowable characteristics. American or English ale yeast (neutral to lightly fruity). Specialty grains may add character and complexity, but generally make up a relatively small portion of the grist. Grains that add malt flavor and richness, light sweetness, and toasty or bready notes are often used (along with late hops) to differentiate brands. Style Comparison: Typically lighter in color, cleaner in fermentation by-products, and having less caramel flavors than English counterparts. There can be some overlap in color between American pale ale and American amber ale. The American pale ale will generally be cleaner, have a less caramelly malt profile, less body, and often more finishing hops. Less bitterness in the balance and alcohol strength than an American IPA. More balanced and drinkable, and less intensely hop-focused and bitter than session-strength American IPAs (aka Session IPAs). Vital Statistics: OG: 1.045 – 1.060 IBUs: 30 – 50 FG: 1.010 – 1.015 SRM: 5 – 10 ABV: 4.5 – 6.2% Commercial Examples: Ballast Point Grunion Pale Ale, Firestone Walker Pale 31, Great Lakes Burning River, Sierra Nevada Pale Ale, Stone Pale Ale, Tröegs Pale Ale -------------------------------------- Ogólne wrażenia: Jasne, orzeźwiające i chmielowe piwo górnej fermentacji, dodatkowo podkreślone odpowiednią ilością słodowości, w celu uzyskania dobrego balansu i pijalności. Wyraźna obecność chmielu może odzwierciedlać klasyczne lub nowoczesne odmiany amerykańskiego lub pacyficznego chmielu o bardzo szerokiej charakterystyce. Umiarkowanie mocne, chmielowe, jasne amerykańskie piwo rzemieślnicze, na ogół dobrze zbalansowane, aby było bardziej przystępne niż nowoczesne amerykańskie IPA. Aromat: Umiarkowany do mocnego aromat chmielowy pochodzący z odmian amerykańskich lub pacyficznych z szerokim wachlarzem możliwych cech, włączając w to cytrusowe, kwiatowe, sosnowe, żywiczne, korzenne, owoców tropikalnych, pestkowych, jagodowych lub melona. Żadna z tych cech nie jest wymagana, jednak chmiel powinien być zauważalny. Słodowość niska do umiarkowanej, podkreśla chmielowy charakter i opcjonalnie może wnosić specyficzne słodowe nuty (chlebowe, tostowe, herbatnikowe, karmelowe). Różne estry owocowe od umiarkowanych do żadnych. Chmielenie na zimno (jeśli stosowane) może wnieść nuty trawiaste, chociaż nie powinny być one nadmierne. Wygląd: Blado-złoty do lekko bursztynowego. Umiarkowana, trwała piana w kolorze białym do złamanej bieli. Na ogół klarowne, jednak wersje chmielone na zimno mogą być nieco mętne, mgliste. Smak: Umiarkowany do mocnego chmielowy charakter, o najczęściej amerykańskim lub pacyficznym charakterze (cytrusowy, kwiatowy, sosnowy, żywiczny, korzenny, owoców tropikalnych, pestkowych, jagodowych, melonowy, itd.). Niski do umiarkowanego czysty charakter słodowy podkreślający chmielowość, opcjonalnie może wnosić specyficzne słodowe nuty (chlebowe, tostowe, herbatnikowe). Balans jest zazwyczaj skierowany w stronę chmielowości i goryczki, a obecność słodu powinna to podkreślać a nie przeszkadzać. Karmel zazwyczaj nie występuje lub jest delikatny (ale jest akceptowalny o ile nie koliduje z chmielem). Estry owocowe od drożdży mogą być umiarkowane do żadnych, aczkolwiek wiele odmian chmielu jest wystarczająco owocowych. Goryczka umiarkowana do wysokiej z finiszem średnim do wytrawnego. Nuty chmielowe oraz goryczka często są zalegające, jednak posmak powinien być czysty i nie gryzący. Chmielenie na zimno (jeśli stosowane) może wnieść nuty trawiaste, chociaż nie powinny być one nadmierne. Tekstura: Ciało średnio lekkie do średniego. Wysycenie umiarkowane do wysokiego. Ogólnie gładki finisz bez ściągania i gryzienia/szorstkości. Komentarz: Nowe odmiany chmielu i sposoby jego użycia wciąż są rozwijane. Sędziowie powinni dopuszczać w tym stylu cechy nowoczesnych, jak i klasycznych odmian chmielu. Styl ten staje się czymś więcej niż międzynarodowym piwem rzemieślniczym, powstają lokalne adaptacje w wielu różnych krajach o wschodzącym rynku piw rzemieślniczych. Chmielenie może być różnorakie, od klasycznego dodawania na początku gotowania dla uzyskania dużej goryczki, do bardziej nowoczesnego, późnego chmielenia na bombę aromatyczną. Wszystkie wariacje są dopuszczalne. Historia: Nowoczesna, amerykańska wersja rzemieślnicza jest adaptacją angielskiego Pale Ale, na co wskazują rodzime składniki (słód, chmiel, drożdże i woda). Przed eksplozją popularności piw w stylu India Pale Ale, była tradycyjnie najbardziej znanym i popularnym amerykańskim piwem rzemieślniczym. Surowce: Słód pale ale, najczęściej północno amerykański dwu-rzędowy. Amerykański lub pacyficzny chmiel z szerokim zakresem dopuszczalnych cech. Amerykańskie lub angielskie drożdże górnej fermentacji (neutralne do lekko owocowych). Słody specjalne mogą wnosić dodatkowe nuty i złożoność, ale ogólnie ich udział w zasypie jest stosunkowo niewielki. Słody wnoszące słodową treściwość, delikatną słodycz oraz tostowe lub chlebowe nuty są często stosowane (wraz z późnym chmieleniem na aromat) w celu odróżnienia różnych marek od siebie. Podsumowanie: Najczęściej w jasnym kolorze, wolne od produktów ubocznych fermentacji i z mniejszą ilością nut karmelowych niż angielskie odpowiedniki. Kolor może się pokrywać z American Amber Ale. Jednak APA ogólnie ma bardziej czysty profil, mniej karmelu, mniej ciała i często więcej aromatów chmielowych. Mniej goryczki w balansie i alkoholu niż w American IPA. Bardziej zbalansowane i pijalne , jednocześnie mniej chmielowe i goryczkowe niż sesyjne, słabsze wersje Amercian IPA (Session IPA). Parametry: Ekstrakt początkowy: 11,25 – 14,75 plato Goryczka: 30 – 50 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,75 plato Barwa: 5 – 10 SRM Zawartość alkoholu (vol.): 4.5 – 6.2% Komercyjne przykłady: Ballast Point Grunion Pale Ale, Firestone Walker Pale 31, Great Lakes Burning River, Sierra Nevada Pale Ale, Stone Pale Ale, Tröegs Pale Ale Polskie: Artezan - Pacific Pale Ale, Ale Browar - King of Hop, Pinta - a ja pale ale, Szałpiw - Kociamber

18A. Blonde Ale Overall Impression: Easy-drinking, approachable, maltoriented American craft beer, often with interesting fruit, hop, or character malt notes. Well-balanced and clean, is a refreshing pint without aggressive flavors. Aroma: Light to moderate sweet malty aroma, possibly with a light bready or caramelly note. Low to moderate fruitiness is optional, but acceptable. May have a low to medium hop aroma, and can reflect almost any hop variety although citrusy, floral, fruity, and spicy notes are common. Appearance: Light yellow to deep gold in color. Clear to brilliant. Low to medium white head with fair to good retention. Flavor: Initial soft malty sweetness, but optionally some light character malt flavor (e.g., bread, toast, biscuit, wheat) can also be present. Caramel flavors typically absent; if present, they are typically low-color caramel notes. Low to medium fruity esters optional, but are welcome. Light to moderate hop flavor (any variety), but shouldn’t be overly aggressive. Medium-low to medium bitterness, but the balance is normally towards the malt or even between malt and hops. Finishes medium-dry to slightly malty-sweet; impression of sweetness is often an expression of lower bitterness than actual residual sweetness. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Medium to high carbonation. Smooth without being heavy. Comments: Brewpub alternative to standard American lagers, typically offered as an entry-level craft beer. History: An American craft beer style produced by many microbreweries and brewpubs, particularly those who cannot produce lagers. Regional variations exist (many US West Coast brewpub examples are more assertive, like pale ales) but in most areas this beer is designed as the least challenging beer in their lineup. Characteristic Ingredients: Generally all malt, but can include up to 25% wheat malt and some sugar adjuncts. Any hop variety can be used. Clean American, lightly fruity English, or Kölsch yeast. May also be made with lager yeast, or coldconditioned. Some versions may have honey, spices and/or fruit added, although if any of these ingredients are stronger than a background flavor they should be entered in those specialty categories instead. Style Comparison: Typically has more flavor than American Lagers and Cream Ales. Less bitterness than an American Pale Ale. Vital Statistics: OG: 1.038 – 1.054 IBUs: 15 – 28 FG: 1.008 – 1.013 SRM: 3 – 6 ABV: 3.8 – 5.5% Commercial Examples: Kona Big Wave Golden Ale, Pelican Kiwanda Cream Ale, Russian River Aud Blonde, Victory Summer Love, Widmer Citra Summer Blonde Brew ------------------------------------ Ogólne wrażenia: Przyjemne, przystępne, zorientowane na słodowość, amerykańskie piwo rzemieślnicze, często z interesującymi, owocowymi, chmielowymi lub słodowymi nutami. Dobrze zbalansowane, czyste i orzeźwiające piwo, bez agresywnych smaków. Aromat: Lekki do umiarkowanie słodkiego słodowy aromat, możliwe delikatne nuty chlebowe lub karmelowe. Akceptowalna jest też opcjonalna owocowość, niska do umiarkowanej. Często również występuje niski do średniego aromat chmielowy, który może być cytrusowy, kwiatowy, owocowy, korzenny lub przyprawowy. Wygląd: Jasno żółta do głębokiego złota. Klarowność czysta do kryształowej. Piana niska do średniej, dość dobrze utrzymująca się. Smak: Na początku delikatna słodowa słodkość, opcjonalnie może zawierać odrobinę nut chlebowych, tostowych, ciasteczkowych lub zbożowych. Zazwyczaj brak nut karmelowych, jeśli jednak występują to bardzo słabe. Mile widziane esty owocowe niskie do średnich. Niskie do umiarkowanych nuty chmielowe (każdego rodzaju), ale nie powinny być zbyt agresywne. Goryczka średnio-niska do średniej ale balans jest głownie w kierunku słodowości lub nawet pomiędzy słodowością a chmielowością. Finisz średnio wytrawny do nieznacznie słodkiego. Wrażenie słodyczy jest często bardziej wyrazem niskiej goryczy niż rzeczywistej, pozostałej w piwie słodkości. Tekstura: Ciało średnio-lekkie? do średniego. Wysycenie średnie do wysokiego. Gładkie, bez wyczuwalnej ciężkości. Komentarz: Alternatywa brewpubów dla standardowego Amercian Lagera, zazwyczaj polecane dla zaczynających przygodę z piwem kraftowym. Historia: Amerykański, kraftowy styl, głównie produkowany przez mikro browary i brewpuby, szczególnie te, które nie są w stanie produkować lagerów. Istnieją wariacje regionalne (wiele przykładów z brewpubów zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych jest bardziej wyraziste, jak Pale Ale), natomiast w większości browarów to piwo jest najmniej wymagającym piwem w ofercie. Surowce: Na ogół jeden rodzaj słodu, ale może zawierać do 25% pszenicznego i jakiś pomocniczy cukier. Można zastosować dowolną odmianę chmielu. Drożdże czyste amerykańskie, delikatnie owocowe angielskie lub Kölsch. Można użyć również drożdży dolnej fermentacji lub lagerować. Niektóre wersje mogą być z dodatkiem miodu, przypraw i/lub owoców, ale jeśli któryś z tym smaków zdominuje słodową podstawę, takie piwo powinno być sklasyfikowane w innym, odpowiednim stylu. Podsumowanie: Zazwyczaj jest bardziej wyraziste w smaku/zapachu niż American Lager i Cream Ale. Mniej goryczkowy niż American Pale Ale. Parametry: Ekstrakt początkowy: 9,5 - 13,25 Plato (1.038 – 1.054 SG) Goryczka: 15 – 28 IBU Ekstrakt końcowy: 2 - 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG) Barwa: 3 – 6 SRM (6 - 12 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 3.8 – 5.5% Komercyjne przykłady: Kona Big Wave Golden Ale, Pelican Kiwanda Cream Ale, Russian River Aud Blonde, Victory Summer Love, Widmer Citra Summer Blonde Brew