msto

Czekać. Jak masz możliwość to za dwa tygodnie podnieś temp do 15C na 2-3 dni, potem zdekantuj do innego fermentora i lageruj w jak najniższej temp (najlepiej ok 4C) przez 2, 3 tygodnie.

Zgadzam się z @zasada, jeśli to ma być a'la marcowe to zasyp powienien być jak do marcowego a nie pale ale. Zastanów się dobrze co chcesz osiągnąć, może to kwestia nazewnictwa a z marcowym to tylko kolor ma być wspólny?

Może nie do końca odpowiem na zadane pytanie, ale polecam zapoznać się z poniższym artykułem, mi bardzo pomógł przy tworzeniu receptury Flandersa, jest też trochę o kostkach. http://sourbeerblog.com/designing-and-brewing-a-flanders-red-ale/

Cierpliwości, powinny ruszyć. Daj im co najmniej 2 tygodnie, zwłaszcza przy takim mocnym piwie.

Overall Impression: A complex, fruity, pleasantly sour, wild wheat ale fermented by a variety of Belgian microbiota, and showcasing the fruit contributions blended with the wild character. The type of fruit can sometimes be hard to identify as fermented and aged fruit characteristics can seem different from the more recognizable fresh fruit aromas and flavors. Aroma: The specified fruit should be the dominant aroma. A low to moderately sour character blends with aromas described as barnyard, earthy, goaty, hay, horsey, and horse blanket (and thus should be recognizable as a lambic). The fruit aroma commonly blends well with the other aromas. An enteric, smoky, cigar-like, or cheesy aroma is unfavorable. No hop aroma. Appearance: The variety of fruit generally determines the color, although lighter-colored fruit may have little effect on the color. The color intensity may fade with age. Clarity is often good, although some fruit will not drop bright. A thick rocky, mousse-like head, sometimes a shade of fruit, is generally long-lasting (carbonation-dependent). Carbonation is typically high, but must be specified. Flavor: The specified fruit should be evident. Low to moderately sour flavor, often with an acidic bite in the finish. The classic barnyard characteristics may be low to high. When young, the beer will present its full fruity taste. As it ages, the lambic taste will become dominant at the expense of the fruit character—thus fruit lambics are not intended for long aging. The finish is commonly dry and tart, but a low, complementary sweetness may be present; higher sweetness levels are not traditional but can be included for personal preference (sweetness level must be specified). A mild vanilla and/or oak flavor is occasionally noticeable. An enteric, smoky or cigar-like character is undesirable. Hop bitterness is generally absent; acidity provides the balance. No hop flavor. Mouthfeel: Light to medium-light body. In spite of the low finishing gravity, the many mouth-filling flavors prevent the beer from tasting like water. Has a low to high tart, puckering quality without being sharply astringent. Some versions have a light warming character. Carbonation can vary from sparkling to nearly still (must be specified). Comments: Fruit-based lambics are often produced like gueuze by mixing one, two, and three-year old lambic. “Young” lambic contains fermentable sugars while old lambic has the characteristic “wild” taste of the Senne River valley. Fruit is commonly added halfway through aging and the yeast and bacteria will ferment all sugars from the fruit. Fruit may also be added to unblended lambic. The most traditional styles of fruit lambics include kriek (cherries), framboise (raspberries) and druivenlambik (muscat grapes). IBUs are approximate since aged hops are used; Belgians use hops for anti-bacterial properties more than bittering in lambics. History: Spontaneously fermented wild ales from the area in and around Brussels (the Senne Valley) stem from a farmhouse brewing and blending tradition several centuries old. The number of producers is constantly dwindling and some are untraditionally sweetening their products (post-fermentation) with sugar or sweet fruit to make them more palatable to a wider audience. Fruit was traditionally added to lambic or gueuze, either by the blender or publican, to increase the variety of beers available in local cafes. Characteristic Ingredients: Unmalted wheat (30-40%), Pilsner malt and aged hops (3 years) are used. The aged hops are used more for preservative effects than bitterness, and makes actual bitterness levels difficult to estimate. Traditional products use 10-30% fruit (25%, if cherry). Fruits traditionally used include tart cherries (with pits), raspberries or Muscat grapes. More recent examples include peaches, apricots or merlot grapes. Tart or acidic fruit is traditionally used as its purpose is not to sweeten the beer but to add a new dimension. Traditionally these beers are spontaneously fermented with naturally occurring yeast and bacteria in predominately oaken barrels. The barrels used are old and have little oak character, so don’t expect a fresh or forward oak character – more neutral is typical. Home-brewed and craft-brewed versions are more typically made with pure cultures of yeast commonly including Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus and Lactobacillus in an attempt to recreate the effects of the dominant microbiota of Brussels and the surrounding countryside of the Senne River valley. Cultures taken from bottles are sometimes used but there is no simple way of knowing what organisms are still viable. Style Comparison: A lambic with fruit, not just a fruit beer; the wild lambic character must be evident. Entry Instructions: The type of fruit used must be specified. The brewer must declare a carbonation level (low, medium, high) and a sweetness level (low/none, medium, high). Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.060 FG: 1.000 – 1.010 IBUs: 0 – 10 SRM: 3 – 7 (varies w/ fruit) ABV: 5.0 – 7.0% Commercial Examples: Boon Framboise Marriage Parfait, Boon Kriek Mariage Parfait, Boon Oude Kriek, Cantillon Fou’ Foune, Cantillon Kriek, Cantillon Lou Pepe Kriek, Cantillon Lou Pepe Framboise, Cantillon Rose de Gambrinus, Cantillon St. Lamvinus, Cantillon Vigneronne, De Cam Oude Kriek, Drie Fonteinen Kriek, Girardin Kriek, Hanssens Oude Kriek, Oud Beersel Kriek, Mort Subite Kriek ------------------------------- Ogólne wrażenia: Złożone, owocowe, przyjemnie kwaśne, dzikie piwo pszeniczne górnej fermentacji fermentowane przez różnorodne belgijskie mikroorganizmy i wykazujące owocowy wkład połączony z dzikim charakterem. Rodzaj owoców może być czasami trudny do rozpoznania gdy są przefermentowane i cechy owoców w dojrzałym piwie mogą się znacznie różnić od bardziej rozpoznawalnych aromatów i smaków świeżych owoców. Aromat: Zadeklarowany owoc powinien być dominującym aromatem. Niski do umiarkowanego kwaśny charakter łączy się z aromatami określanymi jako stajenny, ziemisty, kozi, siana, koński i końskiej derki (i dlatego powinien być rozpoznawalny jako lambik). Aromat owocowy zwykle miesza się z innymi aromatami. Nuty jelitowe, dymne, cygara albo sera są uznawane za niekorzystne. Brak aromatu chmielowego. Wygląd: Na ogół barwę determinuje odmiana owoców, chociaż jaśniejsze owoce mogą mieć mniejszy wpływ na kolor. Intensywność koloru może blaknąć z wiekiem. Klarowność jest zazwyczaj dobra, ale niektóre owoce mogą ją pogarszać. Gęsta, górzysta piana o konsystencji musu, czasami o odcieniu owocu, zazwyczaj jest bardzo trwała (zależne od wysycenia). Wysycenie zwykle jest wysokie, ale musi być określone. Smak: Zadeklarowany owoc powinien być ewidentnie wyczuwalny. Kwaśność od niskiej do umiarkowanej, często z kwaśnym szczypaniem finiszem. Klasyczna stajenna charakterystyka może być od niskiej do wysokiej. Młode piwo prezentuje swój pełny owocowy charakter. W wyniku starzenia lambikowy smak zaczyna dominować kosztem charakteru owocowego, tak więc owocowe lambiki nie są przeznaczone do długiego leżakowania. Finisz jest zwykle wytrawny i cierpki, ale może występować niska, uzupełniająca słodkość; wysoka słodkość nie jest tradycyjna, ale może być dodana jako osobista preferencja (poziom słodyczy musi być zadeklarowany). Łagodny aromat wanilii lub dębu jest czasami wyczuwalny. Nuty jelitowe, dymne lub cygara są niepożądane. Chmielowa goryczka jest na ogół nie wykrywalna; kwaśność wprowadza balans. Brak smaku chmielowego. Tekstura: Treściwość od niskiej do średnio-niskiej. Pomimo niskiego ekstraktu końcowego, wiele smaków wypełniających usta zapobiega odczuciu tego piwa jako wody. Cierpkość jest od niskiej do wysokiej, z odczuciem szorstkości bez ostrego ścigania. Niektóre wersje mają lekko rozgrzewający charakter. Wysycenie może być różne, od mocnego musującego do prawie żadnego (musi być określone). Komentarz: Owocowe lambiki są często produkowane jako gueuze, poprzez zmieszanie jedno, dwu lub trzyletniego lambika. Młode lambiki zawierają cukry fermentujące, podczas gdy dojrzałe lambiki mają dziki charakter z doliny rzeki Zenny. Owoce zwykle dodawane są w połowie fermentacji, a drożdże oraz bakterie przefermentują cukry z owoców. Owoce można również dodawać do nieblendowanych lambików. Do najbardziej tradycyjnych przedstawicieli tego stylu należą kriek (wiśnie), framboise (maliny) oraz druivenlambik (winogrona Muscat). Poziom IBU jest orientacyjny, ponieważ używany jest start chmiel. Belgowie używają w lambikach chmielu bardziej w celach anty-bakteryjnych niż goryczkowych. Historia: Spontanicznie fermentowane dzikie piwa z Brukseli i jej okolic (dolina rzeki Zenny) wywodzą się z kilkusetletniej tradycji warzenia i blendowania piwa. Liczba producentów stale maleje a niektórzy producenci w nietradycyjny sposób dosładzają swoje produkty (post-fermentacja) aby zrobić je bardziej smacznymi dla większej ilości ludzi. Owoce były tradycyjnie dodawanie do lambików lub gueuze przez blendera (osobę odpowiedzialną za blendowanie piw) lub właściciela pubu, w celu zwiększenia różnorodności piw dostępnych w lokalnych barach. Surowce: Stosuje się niesłodowaną pszenicę (30-40%), słód pilzneński i stary chmiel (3 letni). Użycie starego chmielu jest bardziej w celach konserwujących niż dla goryczy i powoduje, że rzeczywisty poziom goryczy jest trudny do oszacowania. Tradycyjne produkty używają 10-30% owoców (25% w przypadku wiśni). Owoce tradycyjnie używane to kwaśne wiśne (z pestkami), maliny lub winogrona Muscat. Nowsze przykłady zawierają brzoskwinie, morele lub winogrona Merlot. Kwaśne owoce są tradycyjnie stosowane i nie służą do osłodzenia piwa, ale dodają nowego wymiaru. Tradycyjnie piwa te są fermentowane spotanicznie przez drożdze i bakterie naturalnie występujące w dębowych beczkach. Stosowane beczki są neutralne o niewielkim charakterze dębowym, nie należy się więc spodziewać nut dębowych, typowy jest bardziej naturalny charakter. Wersje warzone w domach i browarach rzemieślniczych zwykle są wytwarzane z czystych kultur drożdży, w tym Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus i Lactobacillus, tak aby odtworzyć efekty dominującej mikroflory Brukseli i okolic doliny rzeki Zenny. Kultury pozyskane z butelek są czasem używane, ale nie ma prostego sposobu na poznanie, które organizmy są tam wciąż żywe. Porównanie stylów: Lambik z owocami to nie tylko piwo owocowe, dziki charakter lambika musi być ewidentnie wyczuwalny. Instrukcja wprowadzająca: Rodzaj owocu musi być określony. Piwowar musi zadeklarować poziom wysycenia (niskie, średnie, wysokie) oraz poziom słodkości (niska/brak, średnia, wysoka). Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 14,75 Plato (1.040 – 1.060 SG) Ekstrakt końcowy: 0 - 2,5 Plato (1.000 – 1.010 SG) Goryczka: 0 – 10 IBU Barwa: 3 – 7 SRM (6 - 14 EBC) (zależy od owocu) Zawartość alkoholu (vol.): 5.0 – 7.0% Komercyjne przykłady: Boon Framboise Marriage Parfait, Boon Kriek Mariage Parfait, Boon Oude Kriek, Cantillon Fou’ Foune, Cantillon Kriek, Cantillon Lou Pepe Kriek, Cantillon Lou Pepe Framboise, Cantillon Rose de Gambrinus, Cantillon St. Lamvinus, Cantillon Vigneronne, De Cam Oude Kriek, Drie Fonteinen Kriek, Girardin Kriek, Hanssens Oude Kriek, Oud Beersel Kriek, Mort Subite Kriek

Overall Impression: A complex, pleasantly sour but balanced wild Belgian wheat beer that is highly carbonated and very refreshing. The spontaneous fermentation character can provide a very interesting complexity, with a wide range of wild barnyard, horse blanket, or leather characteristics intermingling with citrusy-fruity flavors and acidity. Aroma: A moderately sour aroma blends with aromas described as barnyard, leather, earthy, goaty, hay, horsey, and horse blanket. While some may be more dominantly sour, balance is the key and denotes a better gueuze. Commonly fruity with aromas of citrus fruits (often grapefruit), apples or other light fruits, rhubarb, or honey. A very mild oak aroma is considered favorable. An enteric, smoky, cigar-like, or cheesy aroma is unfavorable. No hop aroma. Appearance: Golden color, with excellent clarity and a thick, rocky, mousse-like, white head that seems to last forever. Always effervescent. Flavor: A moderately sour character is classically in balance with the malt, wheat and barnyard characteristics. A low, complementary sweetness may be present but higher levels are not traditional. While some may be more dominantly sour, balance is the key and denotes a better gueuze. A varied fruit flavor is common, and can have a honey-like character. A mild vanilla and/or oak flavor is occasionally noticeable. The malt is generally low and bready-grainy. An enteric, smoky or cigar-like character is undesirable. Hop bitterness is generally absent but a very low hop bitterness may occasionally be perceived; sourness provides most of the balance. Crisp, dry, and tart finish. No hop flavor. Mouthfeel: Light to medium-light body. In spite of the low finishing gravity, the many mouth-filling flavors prevent the beer from feeling like water. Has a low to high tart, puckering quality without being sharply astringent. Some versions have a light warming character. Highly carbonated. Comments: Gueuze is traditionally produced by mixing one, two, and three-year old lambic. “Young” lambic contains fermentable sugars while old lambic has the characteristic “wild” taste of the Senne River valley. A noticeable vinegary or cidery character is considered a fault by Belgian brewers. A good gueuze is not the most pungent, but possesses a full and tantalizing bouquet, a sharp aroma, and a soft, velvety flavor. Lambic is served uncarbonated, while gueuze is served effervescent. Products marked oude or ville are considered most traditional. History: Spontaneously fermented wild ales from the area in and around Brussels (the Senne Valley) stem from a farmhouse brewing and blending tradition several centuries old. The number of producers is constantly dwindling and some producers are untraditionally sweetening their products (post-fermentation) to make them more palatable to a wider audience. These guidelines describe the traditional dry product. Characteristic Ingredients: Unmalted wheat (30-40%), Pilsner malt and aged hops (3 years) are used. The aged hops are used more for preservative effects than bitterness, and makes actual bitterness levels difficult to estimate. Traditionally these beers are spontaneously fermented with naturally occurring yeast and bacteria in predominately oaken barrels. The barrels used are old and have little oak character, so don’t expect a fresh or forward oak character – more neutral is typical. Home-brewed and craft-brewed versions are more typically made with pure cultures of yeast commonly including Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus and Lactobacillus in an attempt to recreate the effects of the dominant microbiota of Brussels and the surrounding countryside of the Senne River valley. Cultures taken from bottles are sometimes used but there is no simple way of knowing what organisms are still viable. Style Comparison: More complex and carbonated than a lambic. The sourness isn’t necessarily higher, but it tends to have more of a well-developed wild character. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.060 FG: 1.000 – 1.006 IBUs: 0 – 10 SRM: 3 – 7 ABV: 5.0 – 8.0% Commercial Examples: Boon Oude Gueuze, Boon Oude Gueuze Mariage Parfait, Cantillon Gueuze, De Cam Gueuze, De Cam/Drei Fonteinen Millennium Gueuze, Drie Fonteinen Oud Gueuze, Girardin Gueuze (Black Label), Hanssens Oude Gueuze, Lindemans Gueuze Cuvée René, Mort Subite (Unfiltered) Gueuze, Oud Beersel Oude Gueuze --------------------------------- Ogólne wrażenia: Złożone, przyjemnie kwaśne ale zbalansowane belgijskie piwo pszeniczne, które jest mocno gazowane i bardzo orzeźwiające. Charakter spontanicznej fermentacji może zapewniać bardzo interesującą złożoność z szeroką gamą dzikich nut stajennych, końskiej derki lub skórzanych połączonych z cytrusowymi nutami i kwaśnością. Aromat: Lekko kwaśny aromat łączy się z aromatami określanymi jako stajenne, skórzane, ziemiste, kozie, siana, końskie lub końskiej derki. Podczas gdy w niektórych wersjach bardziej dominuje kwaśność, to jednak balans jest kluczowy i cechuje dobre gueuze. Powszechnie owocowe z aromatami cytrusowymi (często grejfrutowymi), jabłkowymi lub innych lekkich owoców, rabarbaru lub miodu. Bardzo łagodny aromat dębu jest korzystny. Nuty jelitowe, dymne, cygara albo sera są uznawane za niekorzystne. Brak aromatu chmielowego. Wygląd: Barwa złota, z doskonałą klarowność, z gęstą, kamienną białą pianą, która wydaje się trwać wiecznie. Zawsze musujące. Smak: Umiarkowanie kwaśny charakter jest klasycznie zbalansowany nutami słodowymi, pszenicznymi i stajennymi. Niska, uzupełniająca słodkość może być obecna ale wyższe poziomy nie się tradycyjne. Podczas gdy w niektórych wersjach bardziej dominuje kwaśność, to jednak balans jest kluczowy i cechuje dobre gueuze. Zróżnicowany smak owocowy jest powszechny i może mieć charakter miodowy. Łagodny aromat waniliowy i / lub dębowy jest czasami wyczuwalny. Słodowość jest zazwyczaj niska i chlebowo-zbożowa. Nuty jelitowe, dymne lub cygara są niepożądane. Chmielowa goryczka jest na ogół nieobecna ale czasami może być obecna niewielka jej ilość; głównie kwaśność zapewnia balans. Szorstki, wytrawny i cierpki finisz. Bez smaku chmielowego. Tekstura: Treściwość od niskiej do średnio-niskiej. Pomimo niskiego ekstraktu końcowego, wiele smaków wypełniających usta zapobiega odczuciu tego piwa jako wody. Cierpkość jest od niskiej do wysokiej, z odczuciem szorstkości bez ostrego ścigania. Niektóre wersje mają lekko ogrzewający charakter. Mocno gazowane. Komentarz: Gueuze tradycyjnie jest wytwarzane przez mieszanie jedno, dwu i trzyletniego lambika. Młode lambiki zawierają cukry fermentujące, podczas gdy dojrzałe lambiki mają dziki charakter z doliny rzeki Zenny. Zauważalny winny lub cydrowny charakter jest przez belgijskich piwowarów uważany za wadę. Dobre gueuze nie jest najbardziej cierpkim piwem, ale zawiera pełny i wciągający bukiet, ostry aromat i delikatny, aksamitny smak. Lambik serwawany jest bez gazu, natomiast gueuze jest musujące. Produkty oznaczone oude lub ville są uważane za najbardziej tradycyjne. Historia: Spontanicznie fermentowane dzikie piwa z Brukseli i jej okolic (dolina rzeki Zenny) wywodzą się z kilkusetletniej tradycji warzenia i blendowania piwa. Liczba producentów stale maleje a niektórzy producenci w nietradycyjny sposób dosładzają swoje produkty (post-fermentacja) aby zrobić je bardziej smacznymi dla większej ilości ludzi. W niniejszych wytycznych opisano tradycyjny wytrawny produkt. Surowce: Stosuje się niesłodowaną pszenicę (30-40%), słód pilzneński i stary chmiel (3 letni). Użycie starego chmielu jest bardziej w celach konserwujących niż dla goryczy i powoduje, że rzeczywisty poziom goryczy jest trudny do oszacowania. Tradycyjnie piwa te są fermentowane spotanicznie przez drożdze i bakterie naturalnie występujące w dębowych beczkach. Stosowane beczki są stare i mają niewiele charakteru dębowego, nie należy się więc spodziewać nut dębowych, typowy jest bardziej naturalny charakter. Wersje warzone w domach i browarach rzemieślniczych zwykle są wytwarzane z czystych kultur drożdży, w tym Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus i Lactobacillus, tak aby odtworzyć efekty dominującej mikroflory Brukseli i okolic doliny rzeki Zenny. Kultury pozyskane z butelek są czasem używane, ale nie ma prostego sposobu na poznanie, które organizmy są tam wciąż żywe. Porównanie stylów: Bardziej złożony i mocniej wysycony niż lambik. Kwaśność niekoniecznie jest wyższa, ale ma bardziej rozwinięty dziki charakter. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 14,75 Plato (1.040 – 1.060 SG) Ekstrakt końcowy: 0 - 2 Plato (1.000 – 1.006 SG) Goryczka: 0 – 10 IBU Barwa: 3 – 7 SRM (6 - 14 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 5.0 – 8.0% Komercyjne przykłady: Boon Oude Gueuze, Boon Oude Gueuze Mariage Parfait, Cantillon Gueuze, De Cam Gueuze, De Cam/Drei Fonteinen Millennium Gueuze, Drie Fonteinen Oud Gueuze, Girardin Gueuze (Black Label), Hanssens Oude Gueuze, Lindemans Gueuze Cuvée René, Mort Subite (Unfiltered) Gueuze, Oud Beersel Oude Gueuze

Overall Impression: A fairly sour, often moderately funky wild Belgian wheat beer with sourness taking the place of hop bitterness in the balance. Traditionally spontaneously fermented in the Brussels area and served uncarbonated, the refreshing acidity makes for a very pleasant café drink. Aroma: A decidedly sour aroma is often dominant in young examples, but may become more subdued with age as it blends with aromas described as barnyard, earthy, goaty, hay, horsey, and horse blanket. A mild citrus-fruity aroma is considered favorable. An enteric, smoky, cigar-like, or cheesy aroma is unfavorable. Older versions are commonly fruity with aromas of apples or even honey. No hop aroma. Appearance: Pale yellow to deep golden in color; age tends to darken the beer. Clarity is hazy to good. Younger versions are often cloudy, while older ones are generally clear. White colored head generally has poor retention. Flavor: Young examples are often noticeably lactic-sour, but aging can bring this character more in balance with the malt, wheat and barnyard characteristics. Fruity flavors are simpler in young lambics and more complex in the older examples, where they are reminiscent of apples or other light fruits, rhubarb, or honey. Some citrus flavor (often grapefruit) is occasionally noticeable, and is desirable. The malt and wheat character are typically low with some bready-grainy notes. An enteric, smoky or cigar-like character is undesirable. Hop bitterness is low to none, and generally undetectable; sourness provides the balance. Typically has a dry finish. No hop flavor. Mouthfeel: Light to medium-light body. In spite of the low finishing gravity, the many mouth-filling flavors prevent the beer from feeling like water. As a rule of thumb, lambic dries with age, which makes dryness a reasonable indicator of age. Has a medium to high tart, puckering quality without being sharply astringent. Traditional versions are virtually to completely uncarbonated, but bottled examples can pick up moderate carbonation with age. Comments: Straight lambics are single-batch, unblended beers. Since they are unblended, the straight lambic is often a true product of the “house character” of a brewery and will be more variable than a gueuze. They are generally served young (6 months) and on tap as cheap, easy-drinking beers without any filling carbonation. Younger versions tend to be one-dimensionally sour since a complex Brett character often takes upwards of a year to develop. An enteric character is often indicative of a lambic that is too young. A noticeable vinegary or cidery character is considered a fault by Belgian brewers. Since the wild yeast and bacteria will ferment ALL sugars, they are typically bottled only when they have completely fermented. History: Spontaneously fermented wild ales from the area in and around Brussels (the Senne Valley) stem from a farmhouse brewing tradition several centuries old. The number of producers is constantly dwindling. Characteristic Ingredients: Unmalted wheat (30-40%), Pilsner malt and aged hops (3 years) are used. The aged hops are used more for preservative effects than bitterness, and makes actual bitterness levels difficult to estimate. Traditionally these beers are spontaneously fermented with naturally occurring yeast and bacteria in predominately oaken barrels. The barrels used are neutral with little oak character, so don’t expect a fresh or forward oak character – more neutral is typical. Home-brewed and craft-brewed versions are more typically made with pure cultures of yeast commonly including Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus and Lactobacillus in an attempt to recreate the effects of the dominant microbiota of Brussels and the surrounding countryside of the Senne River valley. Cultures taken from bottles are sometimes used but there is no simple way of knowing what organisms are still viable. Style Comparison: Generally has a more simple sourness and complexity than a gueuze. Traditionally served uncarbonated from pitchers, while gueuze is bottled and very highly carbonated. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.054 FG: 1.001 – 1.010 IBUs: 0 – 10 SRM: 3 – 7 ABV: 5.0 – 6.5% Commercial Examples: The only bottled version readily available is Cantillon Grand Cru Bruocsella of whatever single batch vintage the brewer deems worthy to bottle. De Cam sometimes bottles their very old (5 years) lambic. In and around Brussels there are specialty cafes that often have draught lambics from traditional brewers or blenders such as Boon, De Cam, Cantillon, Drie Fonteinen, Lindemans, Timmermans and Girardin. ----------------------------- Ogólne wrażenia: Dosyć kwaśne, często z dzikimi nutami, pszeniczne piwo belgijskie, w którym kwaśność zajmuje miejsce goryczki w balansie. Tradycyjnie fermentowane spontanicznie w rejonie Brukseli i serwowane nienagazowane, odświeżająca kwaśność sprawia, że piwo jest bardzo przyjemne. Aromat: Zdecydowanie kwaśny aromat jest często dominujący w młodych przykładach, ale może stać się bardziej stonowany wraz z wiekiem, kiedy łączy się z aromatami określanymi jako aromaty stodoły, ziemiste, kozie, siana, końskie i końskiej derki. Łagodny cytrusowy aromat jest uwarzany z korzystny. Nuty jelitowe, dymne, cygara albo sera są uznawane za niekorzystne. Dojrzałe wersje są często owocowe wraz z aromatem jabłek albo nawet miodu. Brak aromatu chmielowego. Wygląd: Barwa jasnożółta do ciemno złotej. Piwo ma tendencję do ciemnienia z wiekiem. Klarowność od mglistej do dobrej. Młodsze wersje są przeważnie mgliste, natomiast starsze zazwyczaj klarowne. Biała, słabo utrzymująca się piana.  Smak: Młode przykłady mają przeważnie wyczuwalną kwaśność (od kwasu mlekowego), ale dojrzewanie może sprawić, że ten charakter będzie bardziej zbalansowany z nutami słodowymi, pszenicznymi i stajnianymi. Smaki owocowe są skromniejsze w młodych lambikach niż w starszych przykładach, w których przypominają jabłka lub inne lekkie owoce, rabarbar lub miód. Trochę cytrusowych nut może być obecnych (najczęściej grejpfrut) i są one pożądane. Charakter słodowy i pszeniczny jest zazwyczaj na niskim poziomie z chlebowo-zbożowymi nutami. Nuty jelitowe, dymne lub cygara są niepożądane. Chmielowa goryczka jest od żadnej do niskiej, na ogół nie wykrywalna; kwaśność wprowadza balans. Zazwyczaj wytrawny finisz. Brak smaku chmielowego. Tekstura: Treściwość od niskiej do średnio-niskiej. Pomimo niskiego ekstraktu końcowego, wiele smaków wypełniających usta zapobiega odczuciu tego piwa jako wody. Zgodnie z regułą, lambik z wiekiem staje się bardziej wytrawny, co sprawia, że wytrawność jest dobrym wskaźnikiem wieku. Cierpkość jest od średniej do wysokiej, z odczuciem szorstkości bez ostrego ścigania. Tradycyjne wersje są całkowicie, lub prawie całkowicie nienasycone, ale wersje w butelkach mogą mieć z wiekiem coraz więcej gazu. Komentarz: Uczciwe lambiki są z jednej warki i nie są blendowane. Ponieważ nie są blendowane, uczciwe lambiki są często prawdziwymi produktami o “domowych charakterze” danego browaru i są bardziej zmienne niż Gueuze. Zwykle podawane są jako młode (6 miesięcy) i nalewane jako tanie, przyjemne piwa bez dwutlenku węgla. Młode wersje często wydają się jednowymiarowe, ponieważ złożony charakter Brettów często rozwija się dopiero po roku czasu. Jelitowy charakter często wskazuje na zbyt młody wiek lambika. Zauważalny winny lub cydrowny charakter jest przez belgijskich piwowarów uważany za wadę. Ponieważ dzikie drożdże oraz bakterie potrafią przefermentować wszystkie cukry, lambiki są butelkowane dopiero po całkowitym zakończeniu fermentacji. Historia: Spontanicznie fermentowane dzikie piwa z Brukseli i jej okolic (dolina rzeki Zenny) wywodzą się z kilkusetletniej tradycji warzenia piwa. Liczba producentów stale maleje. Surowce: Stosuje się niesłodowaną pszenicę (30-40%), słód pilzneński i stary chmiel (3 letni). Użycie starego chmielu jest bardziej w celach konserwujących niż dla goryczy i powoduje, że rzeczywisty poziom goryczy jest trudny do oszacowania. Tradycyjnie piwa te są fermentowane spotanicznie przez drożdze i bakterie naturalnie występujące w dębowych beczkach. Stosowane beczki są neutralne o niewielkim charakterze dębowym, nie należy się więc spodziewać nut dębowych, typowy jest bardziej naturalny charakter. Wersje warzone w domach i browarach rzemieślniczych zwykle są wytwarzane z czystych kultur drożdży, w tym Saccharomyces, Brettanomyces, Pediococcus i Lactobacillus, tak aby odtworzyć efekty dominującej mikroflory Brukseli i okolic doliny rzeki Zenny. Kultury pozyskane z butelek są czasem używane, ale nie ma prostego sposobu na poznanie, które organizmy są tam wciąż żywe. Porównanie stylów: Zasadniczo ma bardziej prostą kwaśność i mniej złożoności niż gueuze. Tradycyjnie podawane bez gazu w dzbankach, natomiast gueuze jest butelkowane i bardzo wysoko nasycone. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 13,25 Plato (1.040 – 1.054 SG) Ekstrakt końcowy: 0,25 - 2,5 Plato (1.001 – 1.010 SG) Goryczka: 0 – 10 IBU Barwa: 3 – 7 SRM (6 - 14 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 5.0 – 6.5% Komercyjne przykłady: Jedyną dostępną wersją butelkową jest Cantillon Grand Cru Bruocsella z którejś starej warki, którą browar zdecyduje się zabutelkować. De Cam czasami butelkuje swoje bardzo stare (5 lat) lambiki. W Brukseli i okolicach są specjalistyczne kawiarnie, które często mają beczkowe lambiki z tradycyjnych browarów lub blendy takie jak Boon, De Cam, Cantillon, Drie Fonteinen, Lindemans, Timmermans and Girardin.

Zgodnie ze sztuką to powinno się zakończyć zacieranie jak cała skrobia zostanie przerobiona, a nie na czuja. Co to znaczy odpowiednio długo, godzina, dwie, trzy? I to nie prawda, że zawsze się zatrze. Częstą praktyką jest zacieranie przez godzinę i najczęściej to wystarczy ale zdarzaja sie wyjątki i poświęcenie kilku sekund pozwala to wyłapać. Ja wolę miec zawsze pewność, że wszystko jest ok.

Jodyna fajnie obrazuje, że zacieranie do czegoś służy. Moim zdaniem jest to istotny element, który pomaga poznać i zrozumieć cały proces i zobaczyć że rzeczywiście zachodzą tu jakieś zmiany. Zwłaszcza na początku przygody z piwowarstwem. Poza tym wprosty sposób pokazuje czy cała skrobia zostałą scukrzona. Tania i przydatna rzecz, nie wiem dlaczego tak dużo osób tego nie lubi, tym bardziej, że zakropienie próbki to kilka sekund roboty.

Nie patrz na rurkę bo to nie jest żaden wyznacznik pracy drożdży. Zostaw to wiadro w spokoju na conajmniej dwa dni i po tym czasie sprawdź czy pojawiła się piana na powierzchni.

Polecam waszej uwadze konkurs organizowany w Londynie przez London Amateur Brewers oraz browar Pillars, w którym jedyną kategorią jest szeroko pojęty Lager. Zgłoszenia przyjmowane są do 23.02.2019 Koszt £6.50 (około 32 zł) Więcej informacji na stronie konkursu: https://competitions.londonamateurbrewers.co.uk/lagerthanlife/ W razie pytań proszę pisać w komentarzu, wiadomości prywatnej do mnie, lub bezpośrednio do organizatora Lucas Stolarczyk beerheadman@gmail.com (można w języku polskim).

IBU się oblicza, np w tym arkuszu:

Overall Impression: A malty, fruity, aged, somewhat sour Belgian-style brown ale. Aroma: Complex combination of fruity esters and rich malt character. Medium to medium-high esters commonly reminiscent of raisins, plums, figs, dates, black cherries or prunes. Medium low to medium high malt character of caramel, toffee, orange, treacle or chocolate. Spicy phenols can be present in low amounts for complexity. A sherry-like character may be present and generally denotes an aged example. A low sour aroma may be present, and can modestly increase with age but should not grow to a noticeable acetic/vinegary character. Hop aroma absent. Diacetyl is perceived only in very minor quantities, if at all, as a complementary aroma. Appearance: Dark reddish-brown to brown in color. Good clarity. Average to good head retention. Ivory to light tan head color. Flavor: Malty with fruity complexity and typically some caramel character. Medium to medium-high fruitiness commonly includes dark or dried fruit such as raisins, plums, figs, dates, black cherries or prunes. Medium low to medium high malt character of caramel, toffee, orange, treacle or chocolate. Spicy phenols can be present in low amounts for complexity. A slight sourness often becomes more pronounced in well-aged examples, along with some sherry-like character, producing a “sweet-and-sour” profile. The sourness should not grow to a notable acetic/vinegary character. Hop flavor absent. Restrained hop bitterness. Low oxidation is appropriate as a point of complexity. Diacetyl is perceived only in very minor quantities, if at all, as a complementary flavor. Balance is malty, but with fruitiness and sourness present. Sweet and tart finish Mouthfeel: Medium to medium-full body. Low to moderate carbonation. No astringency. Comments: Long aging and blending of young and aged beer may occur, adding smoothness and complexity and balancing any harsh, sour character. This style was designed to lay down so examples with a moderate aged character are considered superior to younger examples. As in fruit lambics, Oud Bruin can be used as a base for fruit-flavored beers such as kriek (cherries) or frambozen (raspberries), though these should be entered in the Classic-Style Fruit Beer category. History: An “old ale” tradition, indigenous to East Flanders, typified by the products of the Liefman brewery (now owned by Riva), which has roots back to the 1600s. Historically brewed as a “provision beer” that would develop some sourness as it aged. These beers were typically more sour than current commercial examples. While Flanders red beers are aged in oak, the brown beers are warm aged in stainless steel. Characteristic Ingredients: A base of Pils malt with judicious amounts of dark cara malts and a tiny bit of black or roast malt. Often includes maize. Low alpha acid continental hops are typical (avoid high alpha or distinctive American hops). Saccharomyces and Lactobacillus (and acetobacter) contribute to the fermentation and eventual flavor. Lactobacillus reacts poorly to elevated levels of alcohol. Water high in carbonates is typical of its home region and will buffer the acidity of darker malts and the lactic sourness. Magnesium in the water accentuates the sourness. Style Comparison: A deeper malt character distinguishes these beers from Flanders red ales. The Oud Bruin is less acetic and maltier than a Flanders Red, and the fruity flavors are more malt-oriented. Vital Statistics: OG: 1.040 – 1.074 FG: 1.008 – 1.012 IBUs: 20 – 25 SRM: 15 – 22 ABV: 4.0 – 8.0% Commercial Examples: Ichtegem Oud Bruin, Liefmans Goudenband, Liefmans Liefmans Oud Bruin, Petrus Oud Bruin, Riva Vondel, Vanderghinste Bellegems Bruin ------------------------------ Ogólne wrażenia: Słodkie, owocowe, dojrzałe, nieco kwaśne brązowe piwo w belgijskim stylu. Aromat: Złożona kombinacja owocowych estrów i bogatego słodowego charakteru. Estry średnie do średnio-wysokich zazwyczaj przypominają rodzynki, śliwki, figi, daktyle, czarne czereśnie lub suszone śliwki. Od średnio-niskiego do średnio-wysokiego słodowy charakter karmelu, toffi, pomarańczy, melasy lub czekolady. Dla nadania złożoności mogą w małej ilości występować przyprawowe fenole. Charakter sherry może występować i na ogół oznacza stare/dojrzałe piwo. Niski aromat kwaśny może być obecny i może nieznacznie wzrastać z wiekiem, ale nie powinien osiągnąć wyczuwalnego charakteru octowego. Brak aromatu chmielowego. Diacetyl jest wyczuwalny tylko w bardzo niewielkich ilościach, jeśli w ogóle, jako aromat uzupełniający. Wygląd: Barwa ciemno-czerwono-brązowa do brązowej. Dobra klarowność. Piana w kolorze kości słoniowej do jasnobrązowej o średniej do dobrej trwałości. Smak: Słodowy z owocową złożonością i zazwyczaj z karmelowym charakterem. Owocowość średnia do średnio-wysokiej zazwyczaj w postaci ciemnych lub suszonych owoców takich jak rodzynki, śliwki, figi, daktyle, czarne czereśnie lub suszone śliwki. Od średnio-niskiego do średnio-wysokiego słodowy charakter karmelu, toffi, pomarańczy, melasy lub czekolady. Dla nadania złożoności mogą w małej ilości występować przyprawowe fenole. Lekka kwaśność często staje się bardziej wyczuwalna w dojrzałych piwach i wraz z niewielkim charakterem sherry, tworzy profil "słodko-kwaśny". Kwaśność nie powinna osiągnąć wyczuwalnego charakteru octowego. Brak smaku chmielowego. Ograniczona goryczka chmielowa. Lekkie utlenienie jest właściwe jako dodatek do złożoności. Diacetyl jest wyczuwalny tylko w bardzo niewielkich ilościach, jeśli w ogóle, jako nuta uzupełniająca. Balans jest słodowy, ale z obecną owocowością i kwaśnością. Słodki i cierpki finisz. Tekstura: Treściwość od średniej do średnio-pełnej. Wysycenie od niskiego do średniego. Brak ściągania. Komentarz: Często stosuje się długie dojrzewanie oraz mieszanie młodych i starych wersji, co zwiększa gładkość i złożoność oraz równoważy szorstki i kwaśny charakter. Ten styl został zaprojektowany do długiego leżakowania, więc piwa z umiarkowanie dojrzałym charakterem są uważane za lepsze od piw młodych. Podobnie jak owocowy lambik, Oud Bruin może być stosowany jako baza do piw takich jak kriek (wiśniowe) oraz frambozen (malinowe), aczkolwiek takie piwa powinny być w kategorii Classic-Style Fruit Beer (piwa owocowe klasycznych stylów). Historia: Tradycyjne “old ale” pochodzące z Flandrii Wschodniej, styl wyznaczony przez browar Liefman (obecnie należącego do Riva), którego korzenie sięgają XVII wieku. Historycznie warzone jako "piwo żywnościowe", które w miarę starzenia się rozwijało nieco kwaśności. Piwa te były zwykle bardziej kwaśne niż obecne komercyjne przykłady. Podczas gdy Flanders Red Ale dojrzewającą w dębie, Oud Bruin dojrzewają w stali nierdzewnej w wyższych temperaturach. Surowce: Słód pilzneński jako bazowy z rozsądnym dodatkiem ciemnych słodów karmelowych (cara) i odrobiną słodu czarnego albo palonego. Często zawiera płatki kukurydziane. Powszechnie stosowane są chmiele kontynentalne o niskiej zawartości alfa-kwasów (unikaj wysokiej zawartości alfa kwasów lub typowo amerykańskich chmieli). Saccharomyces, Lactobacillus (i acetobacter) pracują razem podczas fermentacji i wpływają na końcowy charakter. Lactobacillus słabo znoszą podwyższony poziom alkoholu. Woda o wysokiej zawartości węglanów jest typowa dla regionu macierzystego i buforuje kwasowość ciemnych słodów i kwasowość mleczną od Lactobacillus. Magnez w wodzie akcentuje kwaśność. Porównanie stylów: Bardziej słodowy charakter odróżnia to piwo od Flandersów. Oud Bruin jest mniej octowy i bardziej słodowy niż Flanders Red Ale i nuty owocowe są bardziej słodowe. Parametry: Ekstrakt początkowy: 10 - 18 Plato (1.040 – 1.074 SG) Ekstrakt końcowy: 2 - 3 Plato (1.008 – 1.012 SG) Goryczka: 20 – 25 IBU Barwa: 15 – 22 SRM (30 - 44 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,0 – 8,0% Komercyjne przykłady: Ichtegem Oud Bruin, Liefmans Goudenband, Liefmans Liefmans Oud Bruin, Petrus Oud Bruin, Riva Vondel, Vanderghinste Bellegems Bruin

Overall Impression: A sour, fruity, red wine-like Belgian-style ale with interesting supportive malt flavors and fruit complexity. The dry finish and tannin completes the mental image of a fine red wine. Aroma: Complex fruity-sour profile with supporting malt that often gives a wine-like impression. Fruitiness is high, and reminiscent of black cherries, oranges, plums or red currants. There are often low to medium-low vanilla and/or chocolate notes. Spicy phenols can be present in low amounts for complexity. The sour aroma ranges from balanced to intense. Prominent vinegary acetic character is inappropriate. No hop aroma. Diacetyl is perceived only in very minor quantities, if at all, as a complementary aroma. Appearance: Deep red, burgundy to reddish-brown in color. Good clarity. White to very pale tan head. Average to good head retention. Flavor: Intense fruitiness commonly includes plum, orange, black cherry or red currant flavors. A mild vanilla and/or chocolate character is often present. Spicy phenols can be present in low amounts for complexity. Sour flavor ranges from complementary to intense, and can have an acidic bite. Malty flavors range from complementary to prominent, and often have a soft toasty-rich quality. Generally as the sour character increases, the malt character blends to more of a background flavor (and vice versa). No hop flavor. Restrained hop bitterness. An acidic, tannic bitterness is often present in low to moderate amounts, and adds an aged red wine-like character and finish. Prominent vinegary acetic character is inappropriate. Diacetyl is perceived only in very minor quantities, if at all, as a complementary flavor. Balanced to the malt side, but dominated by the fruity, sour, wine-like impression. Mouthfeel: Medium bodied. Low to medium carbonation. Low to medium astringency, like a well-aged red wine, often with a prickly acidity. Deceivingly light and crisp on the palate although a somewhat sweet finish is not uncommon. Comments: Long aging and blending of young and well-aged beer often occurs, adding to the smoothness and complexity, though the aged product is sometimes released as a connoisseur’s beer. Known as the Burgundy of Belgium, it is more wine-like than any other beer style. The reddish color is a product of the malt although an extended, less-than-rolling portion of the boil may help add an attractive Burgundy hue. Aging will also darken the beer. The Flanders red is more acetic (but never vinegar-like) and the fruity flavors more reminiscent of a red wine than an Oud Bruin. Can have an apparent attenuation of up to 98%. History: An indigenous beer of West Flanders, typified by the products of the Rodenbach brewery, established in 1820 in West Flanders but reflective of earlier brewing traditions. The beer is aged for up to two years, often in huge oaken barrels which contain the resident bacteria necessary to sour the beer. It was once common in Belgium and England to blend old beer with young to balance the sourness and acidity found in aged beer. While blending of batches for consistency is now common among larger breweries, this type of blending is a fading art. Characteristic Ingredients: A base of Vienna and/or Munich malts, light to medium cara-malts, and a small amount of Special B are used with up to 20% maize. Low alpha acid continental hops are commonly used (avoid high alpha or distinctive American hops). Saccharomyces, Lactobacillus and Brettanomyces (and acetobacter) contribute to the fermentation and eventual flavor. Style Comparison: Less malty-rich than an Oud Bruin, often with more of a fruity-tart profile. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.057 FG: 1.002 – 1.012 IBUs: 10 – 25 SRM: 10 – 16 ABV: 4.6 – 6.5% Commercial Examples: Cuvée des Jacobins Rouge, Duchesse de Bourgogne, Rodenbach Grand Cru, Rodenbach Klassiek, Vichtenaar Flemish Ale ------------------------------------- Ogólne wrażenia: Kwaśny, owocowy, przypominający czerwone wino, belgijski styl piwa o ciekawych nutach słodowych i owocowej złożoności. Wytrawny finisz i taniny uzupełniają wyobrażenie dobrego czerwonego wina. Aromat: Złożony profil kwaśno-owocowy wspomagany słodem, co często daje wrażenie wina. Wysoka owocowość przypomina czarne czereśnie, pomarańcze, śliwki lub czerwone porzeczki. Często występują niskie do średnio-niskich nuty waniliowe i/lub czekoladowe. Dla nadania złożoności mogą w małej ilości występować przyprawowe fenole. Aromat kwaśny jest od zbalansowanego do intensywnego. Mocno octowy charakter jest niewłaściwy. Brak aromatu chmielowego. Diacetyl jest wyczuwalny tylko w bardzo niewielkich ilościach, jeśli w ogóle, jako aromat uzupełniający. Wygląd: Barwa głębokiej czerwieni, bordowa do czerwonego-brązu. Dobra klarowność. Piana biała do bardzo jasnego beżu o średniej do dobrej trwałości. Smak: Intensywny owocowość często o charakterze śliwki, pomarańczy, czereśni lub czerwonej porzeczki. Często obecny jest łagodny charakter waniliowy i/lub czekoladowy. Dla nadania złożoności mogą w małej ilości występować przyprawowe fenole. Kwaśność może być od uzupełniającej do intensywnej i może mieć octowy charakter. Nuty słodowe są od uzupełniających do bardzo wyczuwalnych i często mają delikatną, tostową i przyjemną jakość. Ogólnie rzecz biorąc, wraz ze wzrostem kwaśności, słodowość wtapia się bardziej w tło (i na odwrót). Brak smaku chmielowego. Ograniczona goryczka chmielowa. Kwaśna, taniczna gorycz często pojawia się w ilości od niskiej do średniej i nadaje charakter oraz finisz dojrzałego, czerwonego wina. Mocno octowy charakter jest niewłaściwy. Diacetyl jest wyczuwalny tylko w bardzo niewielkich ilościach, jeśli w ogóle, jako nuta uzupełniająca. Balans bardziej słodowy, ale zdominowany przez owocowe, kwaśności i wrażenie wina. Tekstura: Średnia treściwość. Wysycenie od niskiego do średniego. Cierpkość niska do średniej, podobnie jak w dojrzałym czerwonym winie, często ze szczypiącą kwaśnością. Myląco delikatne i rześkie w posmaku, ale nieco słodki finisz nie jest niezwykły. Komentarz: Często stosuje się długie dojrzewanie oraz mieszanie młodych i starych wersji, co zwiększa gładkość i złożoność, chociaż dojrzałe wersje często wypuszczane są jako piwa dla koneserów. Znane jako burgundia Belgii, jest bardziej winne niż jakikolwiek innych styl piwa. Czerwonawy kolor jest efektem użycia słodów, chociaż przedłużone gotowanie może pomóc w nadaniu ładnej, burgundowej barwy. Starzenie również przyciemnia kolor. Czerwony flanders jest bardziej octowy (ale nigdy nie jak ocet) i owocowy smak bardziej przypomina wino niż w piwie Oud Bruin. Odfermentowanie może mieć na poziomie 98%. Historia: Lokalne piwo Flandrii Zachodniej, styl wyznaczony przez browar Rodenbach założony we Flandrii Zachodniej w 1820 roku, ale który odzwierciedlał wcześniejsze tradycje piwowarskie. Piwo dojrzewa przez okres do dwóch lat, często w wielkich dębowych beczkach, w których znajdują się bakterie potrzebne do zakwaszenia piwa. Kiedyś w Anglii i Belgii powszechne było blendowanie starego piwa z młodym w celu zrównoważenia kwaśności i octowości starego piwa. Podczas gdy w dzisiejszych czasach w dużych browarach powszechne jest mieszanie warek w celu zmiany konsystencji, ten rodzaj blendowania jest już zanikającą sztuką. Surowce: Baza ze słodów wiedeńskiego i/lub monachijskiego, jasne lub średnie słody karmelowe (cara) i mała ilość słodu Special B jest używana wraz z do 20% płatków kukurydzianych. Powszechnie stosowane są chmiele kontynentalne o niskiej zawartości alfa-kwasów (unikaj wysokiej zawartości alfa kwasów lub typowo amerykańskich chmieli). Saccharomyces, Lactobacillus i Brettanomyces (i acetobacter) pracują razem podczas fermentacji i wpływają na końcowy charakter. Porównanie stylów: Mniej bogactwa słodowego niż Oud Bruin, często o bardziej owocowo-cierpkim profilu. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 14 Plato (1.048 – 1.057 SG) Ekstrakt końcowy: 0,5 - 3 Plato (1.002 – 1.012 SG) Goryczka: 10 – 25 IBU Barwa: 10 – 16 SRM (20 - 32 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,6 – 6,5% Komercyjne przykłady: Cuvée des Jacobins Rouge, Duchesse de Bourgogne, Rodenbach Grand Cru, Rodenbach Klassiek, Vichtenaar Flemish Ale

Wszystko zależy od rozmiaru, są zaparzacze o średnicy 7,5 cm co przy nie za dużej ilości przypraw mogłoby być dobre.

Overall Impression: A strong, rich, and very malty German lager that can have both pale and dark variants. The darker versions have more richly-developed, deeper malt flavors, while the paler versions have slightly more hops and dryness. Aroma: Very strong maltiness. Darker versions will have significant Maillard products and often some toasty aromas. A light caramel aroma is acceptable. Lighter versions will have a strong malt presence with some Maillard products and toasty notes. Virtually no hop aroma, although a light noble hop aroma is acceptable in pale versions. A moderately low malt-derived dark fruit character may be present (but is optional) in dark versions. A very slight chocolate-like aroma may be present in darker versions, but no roasted or burned aromatics should ever be present. Moderate alcohol aroma may be present. Appearance: Deep gold to dark brown in color. Darker versions often have ruby highlights. Lagering should provide good clarity. Large, creamy, persistent head (color varies with base style: white for pale versions, off-white for dark varieties). Stronger versions might have impaired head retention, and can display noticeable legs. Flavor: Very rich and malty. Darker versions will have significant Maillard products and often some toasty flavors. Lighter versions will have a strong malt flavor with some Maillard products and toasty notes. A very slight chocolate flavor is optional in darker versions, but should never be perceived as roasty or burnt. Clean lager character. A moderately low malt-derived dark fruit character is optional in darker versions. Invariably there will be an impression of alcoholic strength, but this should be smooth and warming rather than harsh or burning. Little to no hop flavor (more is acceptable in pale versions). Hop bitterness varies from moderate to moderately low but always allows malt to dominate the flavor. Most versions are fairly malty-sweet, but should have an impression of attenuation. The sweetness comes from low hopping, not from incomplete fermentation. Paler versions generally have a drier finish. Mouthfeel: Medium-full to full body. Moderate to moderately-low carbonation. Very smooth without harshness, astringency. A light alcohol warmth may be noted, but it should never burn. Comments: Most versions are dark colored and may display the caramelizing and Maillard products of decoction mashing, but excellent pale versions also exist. The pale versions will not have the same richness and darker malt flavors of the dark versions, and may be a bit drier, hoppier and more bitter. While most traditional examples are in the lower end of the ranges cited, the style can be considered to have no upper limit for gravity, alcohol and bitterness (thus providing a home for very strong lagers). History: A Bavarian specialty first brewed in Munich by the monks of St. Francis of Paula. Historical versions were less well-attenuated than modern interpretations, with consequently higher sweetness and lower alcohol levels (and hence was considered “liquid bread” by the monks). The term “doppel (double) bock” was coined by Munich consumers. Many commercial doppelbocks have names ending in “-ator,” either as a tribute to the prototypical Salvator or to take advantage of the beer’s popularity. Traditionally dark brown in color; paler examples are a more recent development. Characteristic Ingredients: Pils and/or Vienna malt for pale versions (with some Munich), Munich and Vienna malts for darker ones and occasionally a tiny bit of darker color malts (such as Carafa). Saazer-type hops. Clean lager yeast. Decoction mashing is traditional. Style Comparison: A stronger, richer, more full-bodied version of either a Dunkles Bock or a Helles Bock. Pale versions will show higher attenuation and less dark fruity character than the darker versions. Entry Instructions: The entrant will specify whether the entry is a pale or a dark variant. Vital Statistics: OG: 1.072 – 1.112 FG: 1.016 – 1.024 IBUs: 16 – 26 SRM: 6 – 25 ABV: 7.0 – 10.0% Commercial Examples: Dark Versions –Andechser Doppelbock Dunkel, Ayinger Celebrator, Paulaner Salvator, Spaten Optimator, Tröegs Troegenator, Weihenstephaner Korbinian,; Pale Versions – Eggenberg Urbock 23º, EKU 28, Plank Bavarian Heller Doppelbock ------------------------------------ Ogólne wrażenia: Mocny, bogaty i bardzo słodowy niemiecki lager, który może być zarówno w wersji jasnej i ciemnej. Ciemniejsze wersje mają bardziej bogaty, głębszy smak słodowy, podczas gdy jaśniejsze wersje mają nieco więcej chmielu i są bardziej wytrawne. Aromat: Bardzo mocna słodowość. Ciemne wersje zawierają wyraźne produkty Maillarda i często nuty tostowe. Dopuszczalny jest lekki aromat karmelowy. Lżejsze wersje posiadają mocny aromat słodowy z delikatnymi produktami Maillarda i nutami tostowymi. Praktycznie brak aromatu chmielowego, jednak delikatny aromat szlachetnych odmian chmielu jest akceptowalny w jasnych wersjach. Umiarkowanie niski charakter ciemnych owoców pochodzący od słodów może być obecny (ale jest opcjonalny) w ciemnych wersjach. Bardzo delikatny, czekoladowy aromat może być obecny w ciemniejszych wersjach, ale nigdy nie powinno być nut palonych lub spalonych. Umiarkowane nuty alkoholowe mogą być obecne. Wygląd: Kolor od głęboko złotego do ciemnobrązowego. Ciemniejsze wersje często mają rubinowe refleksy. Leżakowanie powinno zapewniać dobrą klarowność. Wysoka, kremowa i trwała piana (kolor od białego dla wersji jasnych do przybrudzonej bieli dla ciemnych). Trwałość piany może być słabsza w mocniejszych wersjach, mogą też pojawiać się charakterystyczne gęste zacieki na szkle. Smak: Bardzo bogaty i słodowy. Ciemniejsze wersje będa miały wyraźne produkty Maillarda i często nuty tostowe. Lżejsze wersje mają mocny smak słodowy z delikatnymi produktami Maillarda i nutami tostowymi. Bardzo delikatne, czekoladowe nuty są opcjonalne w ciemniejszych wersjach, ale nigdy nie powinny być palone lub spalone. Czysty lagerowy charakter. Umiarkowanie niski charakter ciemnych owoców pochodzący od słodów jest opcjonalny w ciemnych wersjach. Na pewno będzie obecne wrażenie mocy alkoholu, ale powinno to mieć charakter delikatny i rozgrzewający a nie ostry i palący. Bark lub delikatny smak chmielowy (więcej tego smaku jest akceptowalne w jasnych wersjach). Goryczka chmielowa waha się od umiarkowanej do umiarkowanie niskiej, ale zawsze pozwala na to, żeby to słód dominował w smaku. Większość wersji jest dość słodowo-słodka, ale powinny dawać wrażenie odfermentowania. Słodycz pochodzi od niewielkiej ilość chmielu a nie niskiego odfermentowania. Jasne wersje zazwyczaj mają bardziej wytrawny finisz. Tekstura: Ciało umiarkowanie pełne do pełnego. Wysycenie od umiarkowanego do umiarkowanie niskiego. Bardzo gładkie, bez szorstkości i cierpkości. Delikatne alkoholowe rozgrzewanie może być wyczuwalne, ale nigdy nie powinno palić. Komentarz: Większość wersji ma ciemną barwę i może okazywać produkty Maillarda i karmelizacji wynikających z zacierania dekokcyjnego, ale istnieją również bardzo jasne wersje. Jasne wersje nie będą miały tego bogactwa i nut ciemnych słodów co w ciemnych wersjach i mogą być bardziej wytrawne, chmielowe i goryczkowe. Podczas gdy większość tradycyjnych przykładów znajduje się w dolnym granicach wymienionych zakresów, można uznać, że styl nie ma górnego limitu dla ekstraktu, alkoholu i goryczy (zapewniając w ten sposób miejsce w obrębie tego stylu dla bardzo mocnych lagerów). Historia: Bawarska specjalność warzona pierwotnie w Monachium przez mnichów św. Franciszka z Paoli. Historyczne wersje były mniej odfermentowane niż współczesne interpretacje, z czego wynikała wyższa słodkość i mniejszy poziom alkoholu (i dlatego uważany był przez mnichów za chleb w płynie). Termin "doppel (double/podwójny) bock" został wymyślony przez monachijskich konsumentów. Wiele komercyjnych doppelboków ma nazwy kończące się na "-ator", albo jako hołd dla prototypowego Salvatora, albo w celu zwiększenia popularności piwa. Tradycyjnie ciemnobrązowy kolor; jaśniejsze są nowszymi wersjami. Surowce: Słód pilzneński i/lub wiedeński dla jasnych wersji (z dodatkiem monachijskiego), monachijski i wiedeński dla ciemnych, sporadycznie z niewielkim dodatkiem słodów ciemnych (jak Carafa). Chmiel typu Saaz. Drożdże o czystym profilu lagerowym. Tradycyjne jest zacieranie dekokcyjne. Porównanie stylów: Mocniejsza, bogatsza i bardziej pełna wersja Dunkel Bocka i Helles Bocka. Jasne wersje wykazują większe odfermentowanie i mniej charakteru ciemnych owoców niż wersje ciemne. Instrukcja wprowadzająca: Uczestnik musi określić czy jest to wersja jasna (pale) czy ciemna (dark). Parametry: Ekstrakt początkowy: 17,5 - 26,25 Plato (1.072 – 1.112 SG) Ekstrakt końcowy: 4 - 6 Plato (1.016 – 1.024 SG) Goryczka: 16 – 26 IBU Barwa: 6 – 25 SRM (12 - 50 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 7.0 – 10.0% Komercyjne przykłady: Ciemne wersje –Andechser Doppelbock Dunkel, Ayinger Celebrator, Paulaner Salvator, Spaten Optimator, Tröegs Troegenator, Weihenstephaner Korbinian,; Jasne wersje – Eggenberg Urbock 23º, EKU 28, Plank Bavarian Heller Doppelbock

Overall Impression: A strong, full-bodied, rich, and malty dark German lager often with a viscous quality and strong flavors. Even though flavors are concentrated, the alcohol should be smooth and warming, not burning. Aroma: Dominated by a balance of rich, intense malt and a definite alcohol presence. No hop aroma. May have significant malt-derived dark fruit esters. Alcohol aromas should not be harsh or solventy. Appearance: Deep copper to dark brown in color, often with attractive ruby highlights. Lagering should provide good clarity. Head retention may be moderate to poor. Off-white to deep ivory colored head. Pronounced legs are often evident. Flavor: Rich, sweet malt balanced by a significant alcohol presence. The malt can have Maillard products, toasty qualities, some caramel, and occasionally a slight chocolate flavor. No hop flavor. Hop bitterness just offsets the malt sweetness enough to avoid a cloying character. May have significant malt-derived dark fruit esters. The alcohol should be smooth, not harsh or hot, and should help the hop bitterness balance the strong malt presence. The finish should be of malt and alcohol, and can have a certain dryness from the alcohol. It should not by sticky, syrupy or cloyingly sweet. Clean lager character. Mouthfeel: Full to very full-bodied. Low carbonation. Significant alcohol warmth without sharp hotness. Very smooth without harsh edges from alcohol, bitterness, fusels, or other concentrated flavors. Comments: Extended lagering is often needed post-freezing to smooth the alcohol and enhance the malt and alcohol balance. Pronounced “ICE-bock.” History: A traditional Kulmbach specialty brewed by freezing a doppelbock and removing the ice to concentrate the flavor and alcohol content (as well as any defects). Characteristic Ingredients: Same as doppelbock. Commercial eisbocks are generally concentrated anywhere from 7% to 33% (by volume). Style Comparison: Eisbocks are not simply stronger doppelbocks; the name refers to the process of freezing and concentrating the beer and is not a statement on alcohol; some doppelbocks are stronger than Eisbocks. Not as thick, rich, or sweet as a Wheatwine. Vital Statistics: OG: 1.078 – 1.120 FG: 1.020 – 1.035 IBUs: 25 – 35 SRM: 18 – 30 ABV: 9.0 – 14.0% Commercial Examples: Kulmbacher Eisbock ------------------------------------ Ogólne wrażenia: Mocny, treściwy, bogaty i słodowy ciemny niemiecki lager, często lepki i z intensywnymi nutami. Nawet jeśli smaki są zagęszczone, to alkohol powinien być gładki i rozgrzewający, a nie palący. Aromat: Zdominowany przez balans bogatej, intensywnej słodowości i wyraźnej obecności alkoholu. Brak aromatu chmielowego. Może mieć znaczne estry ciemnych owoców pochodzące od słodów. Aromat alkoholu nie powinien być gryzący lub rozpuszczalnikowy. Wygląd: Barwa od ciemno-miedzianego do brązowego, często z ładnymi rubinowymi refleksami. Lagerowanie powinno zapewnić dobrą klarowność. Utrzymywanie się piany może być umiarkowane lub słabe. Barwa piany od białawej do ciemnej kości słoniowej. Często widoczne są wyraźne gęste ślady alkoholu na szkle. Smak: Bogata słoka słodowość zbalansowana znaczną ilością alkoholu. Słodowość może zawierać produkty reakcji Maillarda, nuty prażone, nuty karmelowe, a czasami delikatny smak czekolady. Brak smaku chmielowego. Goryczka chmielowa równoważy słodową słodkość na tyle, aby uniknąć mdłego charakteru. Może mieć znaczne estry ciemnych owoców pochodzące od słodów. Alkohol powinien być gładki, nie gryzący ani piekący i powinien wspomagać chmielową goryczkę w balansowaniu silnej słodowości. Finisz powinien być słodowy i alkoholowy i może być delikatnie wytrawny od alkoholu. Nie powinien być mocno oblepiający, syropowany i mdły. Czysty lagerowy charakter. Tekstura: Treściwość pełna do bardzo pełnej. Niskie nasycenie. Znaczące alkoholowe rozgrzewanie ale bez alkoholowej ostrości. Bardzo delikatne bez gryzącego alkoholu, goryczki, fuzli czy innych skondensowanych smaków. Komentarz: Po wymrażaniu często potrzebny jest wydłużony okres lagerowania aby wygładzić alkohol i poprawić słodowo alkoholowy balans. Wymowa “ICE-Bock” (ajs-bok). Historia: Tradycyjna specjalność z Kulmbach, otrzymywana z Doppelbocka przez wymrażanie i usuwanie lodu w celu skondensowania smaku i zwiększenia zawartości alkoholu (tak jak i wszelkich wad). Surowce: Takie same jak dla Doppelbocka. Komercyjne Eisbocki skoncentrowane są do 7 - 33% (objętościowo). Porównanie stylów: Eisbock to nie tylko mocniejszy Doppelbock; nazwa odnosi się do procesu wymrażania i kondensacji piwa i nie stanowi o alkoholu; niektóre Doppelbocki są mocniejsze niż Eisbocki. Nie tak gęsty, bogaty i słodki jak Wheatwine. Parametry: Ekstrakt początkowy: 19 - 28 Plato (1.078 – 1.120 SG) Ekstrakt końcowy: 5 - 8,75 Plato (1.020 – 1.035 SG) Goryczka: 25 – 35 IBU Barwa: 18 – 30 SRM 36 - 60 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 9 – 14% Komercyjne przykłady: Kulmbacher Eisbock

Overall Impression: A Baltic Porter often has the malt flavors reminiscent of an English porter and the restrained roast of a schwarzbier, but with a higher OG and alcohol content than either. Very complex, with multi-layered malt and dark fruit flavors. Aroma: Rich malty sweetness often containing caramel, toffee, nutty to deep toast, and/or licorice notes. Complex alcohol and ester profile of moderate strength, and reminiscent of plums, prunes, raisins, cherries or currants, occasionally with a vinous Port-like quality. Some darker malt character that is deep chocolate, coffee or molasses but never burnt. No hops. No sourness. Very smooth. Appearance: Dark reddish-copper to opaque dark brown (not black). Thick, persistent tan-colored head. Clear, although darker versions can be opaque. Flavor: As with aroma, has a rich malty sweetness with a complex blend of deep malt, dried fruit esters, and alcohol. Has a prominent yet smooth schwarzbier-like roasted flavor that stops short of burnt. Mouth-filling and very smooth. Clean lager character. Starts sweet but darker malt flavors quickly dominates and persists through finish. Just a touch dry with a hint of roast coffee or licorice in the finish. Malt can have a caramel, toffee, nutty, molasses and/or licorice complexity. Light hints of black currant and dark fruits. Medium-low to medium bitterness from malt and hops, just to provide balance. Hop flavor from slightly spicy hops ranges from none to medium-low. Mouthfeel: Generally quite full-bodied and smooth, with a well-aged alcohol warmth. Medium to medium-high carbonation, making it seem even more mouth-filling. Not heavy on the tongue due to carbonation level. Comments: May also be described today as an Imperial Porter, although heavily roasted or hopped versions are not appropriate for this style. Most versions are in the 7–8.5% ABV range. Danish breweries often refer to them as Stouts, which indicates their historic lineage from the days when Porter was used as a generic name for Porter and Stout. History: Traditional beer from countries bordering the Baltic Sea, developed indigenously after higher-gravity export brown or imperial stouts from England were established. Historically top-fermented, many breweries adapted the recipes for bottom-fermenting yeast along with the rest of their production. Characteristic Ingredients: Generally lager yeast (cold fermented if using ale yeast, as is required when brewed in Russia). Debittered chocolate or black malt. Munich or Vienna base malt. Continental hops (Saazer-type, typically). May contain crystal malts and/or adjuncts. Brown or amber malt common in historical recipes. Style Comparison: Much less roasted and smoother than an Imperial Stout, typically with less alcohol. Lacks the roasty qualities of stouts in general, more taking on the roasted-but-not-burnt characteristics of a schwarzbier. Quite fruity compared to other porters. Higher alcohol than other porters. Vital Statistics: OG: 1.060 – 1.090 FG: 1.016 – 1.024 IBUs: 20 – 40 SRM: 17 – 30 ABV: 6.5 – 9.5% Commercial Examples: Aldaris Porteris, Baltika #6 Porter, Devils Backbone Danzig, Okocim Porter, Sinebrychoff Porter, Zywiec Porter --------------------------------- Ogólne wrażenia: Porter bałtycki często ma nuty słodowe przypominające Porter Angielski i umiarkowanie palone ze Schwarzbiera, ale ma więcej ekstraktu i alkoholu niż oba te przykłady. Bardzo złożone, z wielowarstwową słodowością i nutami ciemnych owoców. Aromat: Bogata słodowa słodkość często zawiera nuty karmelowe, toffi, orzechowe, do mocno opiekanych i/lub lukrecjowych. Złożony profil alkoholowy i estrowy o umiarkowanej intensywności, przypominający śliwki, suszone śliwki, rodzynki, wiśnie lub porzeczki, czasami z winnym charakterem Porto. Trochę wyraźnego charakteru ciemnych słodów, jak czekolada, kawa lub melasa, ale nigdy nie paloność. Brak chmielu. Brak kwasowości. Bardzo gładkie. Wygląd: Barwa od ciemno czerwono-miedzianego do nieprzejrzyście ciemnobrązowego (nie czarny). Gęsta, trwała piana w kolorze beżowym. Klarowne, chociaż ciemniejsze wersje mogą być opalizujące. Smak: Tak jak w aromacie, bogata słodowa słodkość ze złożoną kompozycją ciemnych słodów, estrów suszonych owoców i alkoholu. Ma wyraźny, ale gładki smak palony podobny do Schwarzbiera, zbliżający się do spalonego. Wypełniające i bardzo gładkie. Czysty lagerowy charakter. Zaczyna się słodko, ale nuty ciemnych słodów szybko zaczynają dominować i zostają do finiszu. Po prostu wytrawne muśnięcie z nutą palonej kawy lub lukrecji na finiszu. Słód może mieć złożoność karmelową, toffie, orzechową, melasy i/lub lukrecji. Lekkie nuty czarnej porzeczki i ciemnych owoców. Goryczka średnio-niska do średniej ze słodów i chmielu, tylko do zapewnienia balansu. Nuty chmielowe od nieco przyprawowych odmian od zerowych do średnio-niskich. Tekstura: Zasadniczo dość pełne i gładkie, z dobrze ułożonym alkoholowych rozgrzewaniem. Wysycenie średnie do średnio-wysokiego, dzięki czemu wydaje się jeszcze bardziej wypełniać usta. Nie jest ciężkie na języku ze względu na poziom wysycenia. Komentarz: Można go dzisiaj również opisać jako Imperialny porter, chociaż wersje mocno palone lub chmielowe nie są odpowiednie dla tego stylu. Większość wersji ma alkohol na poziomie 7 - 8,5%. Duńskie browary często nazywają je Stoutami, co nawiązuje do ich historycznego rodowodu, kiedy to określenie Porter było używane jako nazwa dla Porteru i Stoutu. Historia: Tradycyjne piwo z krajów nadbałtyckich, rozwinięte lokalnie po tym, jak dostępne stały się wysoko ekstraktywne, eksportowe brązowe i imperialne stouty z Anglii. Historycznie górna fermentacja, ale wiele browarów dostosowało receptury na drożdże dolnej fermentacji zgodnie z resztą ich produkcji. Surowce: Generalnie drożdże dolnej fermentacji (niskie temperatury fermentacji w przypadku zastosowania drożdży górnej fermentacji, jak jest to wymagane gdy warzone w Rosji). Słód czekoladowy lub czarny przetworzony aby pozbyć się goryczy. Słód bazowy monachijski lub wiedeński. Kontynentalne chmiele (zazwyczaj typu Saaz). Może zawierać słody typu crystal i/lub dodatki niesłodowane. Słód brązowy lub bursztynowy jest powszechny w przepisach historycznych. Porównanie stylów: Znacznie mnie palony i gładszy niż imperialny stout, zazwyczaj z mniejszą zawartością alkoholu. Całkowity brak palonego charakteru stoutu, bardziej przybiera charakter palonego, ale nie spalonego schwarzbiera. Bardziej owocowy w porównaniu do innych porterów. Wyższy poziom alkoholu niż w innych porterach. Parametry: Ekstrakt początkowy: 14,75 - 21,5 Plato (1.060 – 1.090 SG) Ekstrakt końcowy: 4 - 6 Plato (1.016 – 1.024 SG) Goryczka: 20 - 40 IBU Barwa: 17 – 30 SRM (34 - 60 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 6.5 – 9.5% Komercyjne przykłady: Aldaris Porteris, Baltika #6 Porter, Devils Backbone Danzig, Okocim Porter, Sinebrychoff Porter, Zywiec Porter

Brewersfriend pokazuje 232,5, czyli wszystko się zgadza.

Overall Impression: A dark German lager that balances roasted yet smooth malt flavors with moderate hop bitterness. The lighter body, dryness, and lack of a harsh, burnt, or heavy aftertaste helps make this beer quite drinkable. Aroma: Low to moderate malt, with low aromatic malty sweetness and/or hints of roast malt often apparent. The malt can be clean and neutral or moderately rich and bready, and may have a hint of dark caramel. The roast character can be somewhat dark chocolate- or coffee-like but should never be burnt. A low spicy, floral, or herbal hop aroma is optional. Clean lager yeast character, although a light sulfur is possible. Appearance: Medium to very dark brown in color, often with deep ruby to garnet highlights, yet almost never truly black. Very clear. Large, persistent, tan-colored head. Flavor: Light to moderate malt flavor, which can have a clean, neutral character to a moderately rich, bread-malty quality. Light to moderate roasted malt flavors can give a bitter-chocolate palate that lasts into the finish, but which are never burnt. Medium-low to medium bitterness, which can last into the finish. Light to moderate spicy, floral, or herbal hop flavor. Clean lager character. Aftertaste tends to dry out slowly and linger, featuring hop bitterness with a complementary but subtle roastiness in the background. Some residual sweetness is acceptable but not required. Mouthfeel: Medium-light to medium body. Moderate to moderately-high carbonation. Smooth. No harshness or astringency, despite the use of dark, roasted malts. Comments: Literally means “black beer” in German. While sometimes called a “black Pils,” the beer is rarely as dark as black or as bitter as a Pils; don’t expect strongly roasted, porter-like flavors. History: A regional specialty from Thuringia, Saxony and Franconia in Germany. History is a bit sketchy, but is suspected of being originally a top-fermented beer. Popularity grew after German reunification. Served as the inspiration for black lagers brewed in Japan. Characteristic Ingredients: German Munich malt and/or Pilsner malts for the base, supplemented by a judicious use of roasted malts (such as Carafa types) for the dark color and subtle roast flavors. Huskless dark roasted malts can add roast flavors without burnt flavors. German hop varieties and clean German lager yeasts are traditional. Style Comparison: In comparison with a Munich Dunkel, usually darker in color, drier on the palate, lighter in body, and with a noticeable (but not high) roasted malt edge to balance the malt base. Should not taste like an American Porter made with lager yeast. Drier, less malty, with less hop character than a Czech Dark Lager. Vital Statistics: OG: 1.046 – 1.052 FG: 1.010 – 1.016 IBUs: 20 – 30 SRM: 17 – 30 ABV: 4.4 – 5.4% Commercial Examples: Devils Backbone Schwartz Bier, Einbecker Schwarzbier, Eisenbahn Dunkel, Köstritzer Schwarzbier, Mönchshof Schwarzbier, Nuezeller Original Badebier ------------------ Ogólne wrażenia: Ciemny, niemiecki lager, który dobrze balansuje palone, ale łagodne nuty słodowe z umiarkowana chmielową goryczką. Lekkie ciało, wytrawność i brak ostrego, przypalonego lub intensywnego posmaku sprawia, że piwo to jest bardzo pijalne. Aromat: Słodowość niska do umiarkowanej, z często obecną lekką słodową słodkością i/lub palonością. Słodowość może być czysta, neutralna lub umiarkowanie bogata i chlebowa, i mogą być ślady ciemnego karmelu. Paloność może być w postaci ciemnej czekolady lub kawy ale nigdy nie powinien być to “spalony”. Niska, przyprawowa, kwiatowa lub ziołowa chmielowość jest opcjonalna. Czysty lagerowy profil drożdżowy, chociaż lekka siarka jest dopuszczalna. Wygląd: Kolor od średnio do bardzo ciemnego brązu, często z rubinowo-granatowymi refleksami, prawie nigdy nie jest naprawdę czarne. Bardzo klarowne. Duża, trwała i beżowa piana. Smak: Słodowość od niskiej do umiarkowanej o charakterze od czystego, neutralnego do umiarkowanie bogatego, chlebowego. Niska do średniej palona słodowość może nadać posmak gorzkiej czekolady, który trwa aż do finiszu, ale nigdy nie jest to smak “spalony”. Goryczka średnio-niska do średniej i może trwać do finiszu. Niskie do średnich, przyprawowe, kwiatowe lub ziołowe nuty chmielowe. Czysty lagerowy charakter. W posmaku wytrawność pojawia się powoli, uwydatniając goryczkę z dopełniającą, ale subtelną nutą paloną w tle. Pewna ilość cukrów resztkowych jest akceptowalna, ale nie wymagana. Tekstura: Ciało średnio-lekkie do średniego. Wysycenie umiarkowane do umiarkowanie wysokiego. Gładkie. Bez ostrości i cierpkości, pomimo używania ciemnych palonych słodów. Komentarz: Po niemiecku dosłownie oznacza “czarne piwo”. Chociaż czasami nazywane jest “black pils”, piwo to rzadko jest bardzo ciemne/czarne i tak gorzkie jak pils. Nie oczekuj mocno palonych, porterowych nut. Historia: Niemiecka specjalność regionalna Turyngii, Saksonii i Frankonii. Historia jest dość ogólnikowa, ale podejrzewa się, że pierwotnie było to piwo górnej fermentacji. Popularność wzrosła po zjednoczeniu Niemiec. Służył jako inspiracja dla czarnych lagerów warzonych w Japonii. Surowce: Niemiecki słód monachijski i/lub pilzneński jako baza, uzupełniony rozsądną ilością słodów palonych (takich jak typu Carafa) w celu uzyskania ciemnego koloru i subtelnych nut palonych. Bezłuskowe słody palone mogą dodawać aromatów palonych bez nut spalenizny. Niemieckie odmiany chmielu i czyste niemieckie szczepy drożdży lagerowych są tradycyjne. Porównanie stylów: W porównaniu do Munich Dunkel, zazwyczaj ciemniejsze, bardziej wytrawne, ma trochę mniej ciała i z wyczuwalną (ale nie mocno) nutą palonych słodów do zbalansowania słodów podstawowych. Nie powinno smakować jak American Porter na drożdżach lagerowych. Bardziej wytrawne, mniej słodowe i mniej chmielowe niż Czech Dark Lager. Parametry: Ekstrakt początkowy: 11,5 - 12,75 Plato (1.046 – 1.052 SG) Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG) Goryczka: 20 – 30 IBU Barwa: 17 – 30 SRM (34 - 60 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.4 – 5.4% Komercyjne przykłady: Devils Backbone Schwartz Bier, Einbecker Schwarzbier, Eisenbahn Dunkel, Köstritzer Schwarzbier, Mönchshof Schwarzbier, Nuezeller Original Badebier

8A. Munich Dunkel Overall Impression: Characterized by depth, richness and complexity typical of darker Munich malts with the accompanying Maillard products. Deeply bready-toasty, often with chocolate-like flavors in the freshest examples, but never harsh, roasty, or astringent; a decidedly malt-balanced beer, yet still easily drinkable. Aroma: Rich, elegant, deep malt sweetness, typically like bread crusts (often toasted bread crusts). Hints of chocolate, nuts, caramel, and/or toffee are also acceptable, with fresh traditional versions often showing higher levels of chocolate. Clean fermentation profile. A slight spicy, floral, or herbal hop aroma is acceptable. Appearance: Deep copper to dark brown, often with a red or garnet tint. Creamy, light to medium tan head. Usually clear, although murky unfiltered versions exist. Flavor: Dominated by the soft, rich, and complex flavor of darker Munich malts, usually with overtones reminiscent of toasted bread crusts, but without a burnt-harsh-grainy toastiness. The palate can be moderately malty, although it should not be overwhelming or cloyingly sweet. Mild caramel, toast or nuttiness may be present. Very fresh examples often have a pleasant malty-chocolate character that isn’t roasty or sweet. Burnt or bitter flavors from roasted malts are inappropriate, as are pronounced caramel flavors from crystal malt. Hop bitterness is moderately low but perceptible, with the balance tipped firmly towards maltiness. Hop flavor is low to none; if noted, should reflect floral, spicy, or herbal German-type varieties. Aftertaste remains malty, although the hop bitterness may become more apparent in the medium-dry finish. Clean fermentation profile and lager character. Mouthfeel: Medium to medium-full body, providing a soft and dextrinous mouthfeel without being heavy or cloying. Moderate carbonation. The use of continental Munich-type malts should provide a richness, not a harsh or biting astringency. Comments: Unfiltered versions from Germany can taste like liquid bread, with a yeasty, earthy richness not found in exported filtered examples. History: The classic brown lager style of Munich which developed as a darker, more malt-accented beer than other regional lagers. While originating in Munich, the style became popular throughout Bavaria (especially Franconia). Franconian versions are often darker and more bitter. Characteristic Ingredients: Grist is traditionally made up of German Munich malt (up to 100% in some cases) with the remainder German Pilsner malt. Small amounts of crystal malt can add dextrins and color but should not introduce excessive residual sweetness. Slight additions of roasted malts (such as Carafa or chocolate) may be used to improve color but should not add strong flavors. Traditional German hop varieties and German lager yeast strains should be used. Often decoction mashed (up to a triple decoction) to enhance the malt flavors and create the depth of color. Style Comparison: Not as intense in maltiness as a bock (and thus more drinkable in quantity). Lacking the more roasted flavors (and often hop bitterness) of a schwarzbier. Richer, more malt-centric, and less hoppy than a Czech Dark Lager. Vital Statistics: OG: 1.048 – 1.056 FG: 1.010 – 1.016 IBUs: 18 – 28 SRM: 14 – 28 ABV: 4.5 – 5.6% Commercial Examples: Ayinger Altbairisch Dunkel, Chuckanut Dunkel Lager, Ettaler Kloster Dunkel, Hacker-Pschorr Alt Munich Dark, Weltenburger Kloster Barock-Dunkel ------------------- Ogólne wrażenia: Charakteryzuje się głębią, bogactwem i złożonością typową dla ciemnych słodów monachijskich z towarzyszącymi produktami Maillarda. Głęboko chlebowy-tostowy, często z czekoladowymi nutami w najświeższych przykładach, ale nigdy gryzący, palony lub cierpki. Zdecydowanie słodowe piwo, ale wciąż pijalne. Aromat: Głęboka, wykwintna, bogata słodowa słodkość, zazwyczaj jak skórka chleba (często opiekana skórka chleba). Dopuszczalne są również delikatne nuty czekoladowe, orzechowe, karmelowe i/lub toffi, a świeże tradycyjne wersje często zawierają wyższy poziom czekolady. Czysty profil fermentacyjny. Dopuszczalny jest lekko przyprawowy, kwiatowy lub ziołowy chmielowy aromat. Wygląd: Barwa od głęboko miedzianego do ciemno brązowego często z czerwonymi lub granatowymi refleksami. Piana kremowa, od białawej do brązowawej. Zazwyczaj klarowne, choć istnieją mętne, niefiltrowane wersje. Smak: Zdominowany przez przyjemny, bogaty i złożony smak ciemniejszych słodów monachijskich, zwykle z nutami przypominającymi opiekane skórki chleba, ale bez przypalonej, gryzącej i zbożowej opiekalności. Posmak może być umiarkowanie słodowy, ale nie powinien być przytłaczająco słodki lub mdły. Mogą występować łagodne nuty karmelowe, tostowe lub orzechowe. Bardzo świeże przykłady często mają przyjemny słodowo-czekoladowy charakter, który nie jest palony ani słodki. Przypalone lub gorzkie smaki od palonych słodów są niedopuszczalne, podobnie jak wyraźne nuty karmelowe od słodów typu crystal. Goryczka chmielowa jest umiarkowanie niska, ale odczuwalna z balansem mocno przesuniętym w stronę słodową. Niski lub brak smaku chmielowego, jeśli jest wyczuwalny to powinien mieć kwiatowy, przyprawowy lub ziołowy charakter niemieckich odmian. Posmak w przełyku pozostaje słodowy, chociaż goryczka chmielowa może być bardziej wyczuwalna przy średnio-wytrawnym finiszu. Czysty profil fermentacyjny i lagerowy charakter. Tekstura: Ciało średnie do średnio-pełnego, powodujące miękkie i dekstrynowe odczucie, które nie jest ciężkie ani mdlące. Umiarkowane wysycenie. Używanie kontynentalnego słodu monachijskiego powinno zapewniać bogatą treściwość, a nie gryzącą lub ostrą cierpkość. Komentarz: Niefiltrowane wersje z Niemiec mogą smakować jak chleb w płynie z drożdżowym i ziemistym bogactwem, którego nie ma w eksportowych, filtrowanych wersjach. Historia: Klasyczny brązowy lager w stylu monachijskim, który rozwinął się jako ciemniejsze, bardziej słodowe piwo niż inne regionalne lagery. Ten pochodzący z Monachium styl stał się popularny w całej Bawarii (zwłaszcza Frankonii). Wersje Franconian są często ciemniejsze i bardziej gorzkie. Surowce: Zasyp tradycyjnie składa się z niemieckiego słodu monachijskiego (do 100% w niektórych przypadkach) uzupełniony niemieckim słodem pilzneńskim. Małe ilości słodu typu crystal mogą dodać dekstryn i wpływać na barwę, ale nie powinny wprowadzać nadmiernej słodyczy resztkowej. Niewielki dodatek słodów palonych (jak Carafa lub czekoladowe) mogą być użyte do poprawy koloru ale nie powinny mocno wpływać na smak i aromat. Należy stosować tradycyjne niemieckie odmiany chmielu i niemieckie szczepy drożdży lagerowych. Często zacierane dekokcyjnie (do trzywarowego) w celu wzmocnienia nut słodowych i stworzeni głębokiego koloru. Porównanie stylów: Nie tak intensywnie słodowy jak koźlak (a więc bardziej pijalne jeśli chodzi o ilość). Mniej palonych nut (i często chmielowej goryczki) od schwarzbiera. Bogatszy, bardziej słodowy i mniej chmielowy niż czeski Dark Lager. Parametry: Ekstrakt początkowy: 12 - 13,75 Plato (1.048 – 1.056 SG) Ekstrakt końcowy: 2,5 - 4 Plato (1.010 – 1.016 SG) Goryczka: 18 – 28 IBU Barwa: 14 – 28 SRM (28 - 56 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4,5 – 5,6% Komercyjne przykłady: Ayinger Altbairisch Dunkel, Chuckanut Dunkel Lager, Ettaler Kloster Dunkel, Hacker-Pschorr Alt Munich Dark, Weltenburger Kloster Barock-Dunkel

W tym dziale znajdują się jedynie tłumaczenia opisów stylów BJCP 2015. Zajrzyj do wiki: https://www.wiki.piwo.org/Kategoria:Receptury_ze_słodów

10C. Weizenbock Overall Impression: A strong, malty, fruity, wheat-based ale combining the best malt and yeast flavors of a weissbier (pale or dark) with the malty-rich flavor, strength, and body of a Dunkles Bock or Doppelbock. Aroma: Medium-high to high malty-rich character with a significant bready-grainy wheat component. Paler versions will have a bready-toasty malty richness, while darker versions will have a deeper, richer malt presence with significant Maillard products. The malt component is similar to a helles bock for pale versions (grainy-sweet-rich, lightly toasted) or a dunkles bock for dark versions (bready-malty-rich, highly toasted, optional caramel). The yeast contributes a typical weizen character of banana and spice (clove, vanilla), which can be medium-low to medium-high. Darker versions can have some dark fruit aroma (plums, prunes, grapes, raisins), particularly as they age. A low to moderate alcohol aroma is acceptable, but shouldn’t be hot or solventy. No hop aroma. The malt, yeast, and alcohol intertwine to produce a complex, inviting, prominent bouquet. Appearance: Pale and dark versions exist, with pale versions being light gold to light amber, and dark versions being dark amber to dark ruby-brown in color. A very thick, moussy, long-lasting white to off-white (pale versions) or light tan (dark versions) head is characteristic. The high protein content of wheat impairs clarity in this traditionally unfiltered style, although the level of haze is somewhat variable. Suspended yeast sediment can contribute to the cloudiness. Flavor: Similar to the aroma, a medium-high to high malty-rich flavor together with a significant bready-grainy wheat flavor. Paler versions will have a bready, toasty, grainy-sweet malt richness, while darker versions will have deeper, bready-rich or toasted malt flavors with significant Maillard products, optional caramel. Low to moderate banana and spice (clove, vanilla) yeast character. Darker versions can have some dark fruit flavor (plums, prunes, grapes, raisins), particularly as they age. A light chocolate character (but not roast) is optional in darker versions. No hop flavor. A low hop bitterness can give a slightly sweet palate impression, but the beer typically finishes dry (sometimes enhanced by a light alcohol character). The interplay between the malt, yeast, and alcohol adds complexity and interest, which is often enhanced with age. Mouthfeel: Medium-full to full body. A fluffy or creamy texture is typical, as is the mild warming sensation of substantial alcohol content. Moderate to high carbonation. Comments: A Weissbier brewed to bock or doppelbock strength. Schneider also produces an Eisbock version. Pale and dark versions exist, although dark are more common. Pale versions have less rich malt complexity and often more hops, as with doppelbocks. Lightly oxidized Maillard products can produce some rich, intense flavors and aromas that are often seen in aged imported commercial products; fresher versions will not have this character. Well-aged examples might also take on a slight sherry-like complexity. History: Aventinus, the world’s oldest top-fermented wheat doppelbock, was created in 1907 at the Schneider Weisse Brauhaus in Munich. Characteristic Ingredients: A high percentage of malted wheat is used (by German brewing tradition must be at least 50%, although it may contain up to 70%), with the remainder being Munich- and/or Vienna-type barley malts in darker versions, and more Pils malt in paler versions. Some color malts may be used sparingly. A traditional decoction mash can give the appropriate body without cloying sweetness. Weizen ale yeasts produce the typical spicy and fruity character. Too warm or too cold fermentation will cause the phenols and esters to be out of balance and may create off-flavors. Hop choice is essentially irrelevant, but German varieties are most traditional. Style Comparison: Stronger and richer than a Weissbier or Dunkles Weissbier, but with similar yeast character. More directly comparable to the Doppelbock style, with the pale and dark variations. Can vary widely in strength, but most are in the bock to doppelbock range. Entry Instructions: The entrant will specify whether the entry is a pale or a dark version. Vital Statistics: OG: 1.064 – 1.090 FG: 1.015 – 1.022 IBUs: 15 – 30 SRM: 6 – 25 ABV: 6.5 – 9.0% Commercial Examples: Dark –Eisenbahn Weizenbock, Plank Bavarian Dunkler Weizenbock, Penn Weizenbock, Schneider Unser Aventinus; Pale –Plank Bavarian Heller Weizenbock, Weihenstephaner Vitus --------------------------------- Ogólne wrażenia: Mocne, słodowe, owocowe, pszeniczne piwo górnej fermentacji łączące w sobie najlepsze nuty słodowe i drożdżowe z Weissbiera (ciemnego lub jasnego) z bogatymi słodowymi nutami, mocą oraz ciałem Dunkles Bocka lub Doppelbocka. Aromat: Średnio-wysoki do wysokiego bogaty charakter słodowy z wyraźną, pszeniczną nutą chlebowo-zbożową. Jaśniejsze wersje będą bogate w chlebowo-tostowe nuty, podczas gdy w ciemne wersje będą miały głębiej i bardziej bogato wyczuwalną obecność słodów z wyraźnymi produktami reakcji Maillarda. Słodowość zbliżona jest do tej w helles bock w przypadku wersji jasnych (wyraźnie ziarnisto-słodko, lekko przypiekany) lub dunkles bock dla wersji ciemnych (wyraźnie chlebowo-słodowy, mocno przypiekany i opcjonalnie karmelowy). Drożdże wnoszą typowe dla Weizena nuty bananów oraz przypraw (goździk, wanilia), która mogą być od średnio-niskich do średnio-wysokich. Ciemniejsze wersje mogą mieć nieco aromatu ciemnych owoców (śliwki, suszone śliwki, winogrona, rodzynki), szczególnie w miarę starzenia. Niski do umiarkowanego aromat alkoholu jest akceptowalny, ale nie powinien być gorący lub rozpuszczalnikowy. Brak aromatu chmielowego. Słód, drożdże i alkohol przeplatają się, tworząc złożony, przyciągający, wyraźny bukiet. Wygląd: Istnieją wersje jasne i ciemne. Jasne o kolorze od jasno-złotego do jasno-bursztynowego a ciemne od ciemno-bursztynowego do ciemno-rubinowego. Bardzo charakterystyczna jest bardzo gęsta, długotrwała piana o białawej (wersje jasne) lub brązowatej (wersje ciemne) barwie. Wysoka zawartość białka z pszenicy pogarsza klarowność tego tradycyjnie niefiltrowanego stylu, ale poziom zmętnienia jest zmienny. Zawieszony osad drożdżowy może przyczyniać się do zmętnienia. Smak: Podobny do aromatu, średnio-wysoka do wysokiej słodowość z wyraźnymi pszenicznymi nutami chlebowo-zbożowymi. Jaśniejsze wersje będa miały bogatą, chlebową, tostową, zbożowo-słodką słodowość, podczas gdy ciemne będą miały głębsze bogactwo chlebowych lub tostowych nut z wyraźnymi produktami reakcji Maillarda i opcjonalnie karmelem. Niski do umiarkowanego bananowy i przyprawowy (goździk, wanilia) charakter drożdżowy. Ciemne wersje mogą mieć nuty ciemnych owoców (śliwki, suszone śliwki, winogrona, rodzynki), szczególnie w miarę starzenia. Lekki charakter czekoladowy (ale nie palony) jest dopuszczalny w ciemniejszych wersjach. Brak nut chmielowych. Niska chmielowa goryczka może dawać wrażenie słodyczy w posmaku ale piwo na ogół ma wytrawny finisz (czasami wzmocniony lekkim alkoholowym charakterem). Wzajemne oddziaływanie między słodem, drożdżami i alkoholem zwiększa złożoność, co często wzmacnia się wraz z wiekiem. Tekstura: Ciało średnio-pełne do pełnego. Typowa jest puszysta lub kremowa tekstura, podobnie jak umiarkowane odczucie rozgrzewania wynikające z wysokiej zawartości alkoholu. Wysycenie umiarkowane do wysokiego. Komentarz: Weissbier o mocy bocka lub doppelbocka. Schneider produkuje także wersję Eisbock (koźlak lodowy, wymrażany). Istnieją wersje jasne i ciemne ale ciemne są bardziej powszechne. Jasne wersje mają mniej bogatą złożoność słodową i często więcej chmielu niż w doppelbocku. Lekko utlenione produkty Maillarda mogą wnosić bogate, intensywne smaki i aromaty, które są często zauważalne w starszych importowanych produktach komercyjnych; świeższe wersje nie będą miały tego charakteru. Dobrze starzejące się przykłady mogą również wnosić delikatne nuty sherry. Historia: Aventinus, najstarszy na świecie pszeniczny doppelbock górnej fermentacji, powstał w 1907 roku w Schneider Weisse Brauhaus w Monachium. Surowce: Stosuje się duży udział słodu pszenicznego (według niemieckiej tradycji warzenia piwa musi wynosić co najmniej 50%, chociaż może zawierać do 70%), pozostała część to słód jęczmienny typu monachijskiego i / lub wiedeńskiego w ciemniejszych wersjach, a reszta to jasny słód pilzneński. Słody kolorowe mogą być dodane w bardzo małych ilościach. Tradycyjne zacieranie dekokcyjne może zapewnić odpowiednią pełnie bez nadmiernej słodyczy. Weizenowe drożdże dają typowy przyprawowy i owocowy charakter. Zbyt ciepła lub zbyt zimna fermentacja spowoduje, że fenole i estry nie będą zbalansowane i mogą wnosić nieprzyjemne nuty. Wybór chmielu jest w zasadzie nieistotny, ale odmiany niemieckie są najbardziej tradycyjne.. Porównanie stylów: Mocniejszy i bogatszy niż Weissbier lub Dunkles Weissbier, ale o podobnym charakterze drożdżowym. Bardziej porównywalny jest do stylu Doppelbock, z jasnymi i ciemnymi wariacjami. Moc może być różna, ale zazwyczaj jest z zakresu Bocka i Doppelbocka. Instrukcja wprowadzająca: Uczestnik musi określić czy jest to wersja jasna (pale) czy ciemna (dark). Parametry: Ekstrakt początkowy: 15,75 - 21,5 Plato (1.064 – 1.090 SG) Goryczka: 15 – 30 IBU Ekstrakt końcowy: 3,75 - 5,5 Plato (1.015 – 1.022 SG) Barwa: 6 – 25 SRM (12 - 50 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 6.5 – 9.0% Komercyjne przykłady: Eisenbahn Weizenbock, Plank Bavarian Dunkler Weizenbock, Penn Weizenbock, Schneider Unser Aventinus; Jasne–Plank Bavarian Heller Weizenbock, Weihenstephaner Vitus

Dobrze, że nie Balast Dzięki, poprawiłem.

10B. Dunkles Weissbier Overall Impression: A moderately dark German wheat beer with a distinctive banana-and-clove yeast character, supported by a toasted bread or caramel malt flavor. Highly carbonated and refreshing, with a creamy, fluffy texture and light finish that encourages drinking. Aroma: Moderate phenols (usually clove) and fruity esters (usually banana). The balance and intensity of the phenol and ester components can vary but the best examples are reasonably balanced. Optionally, a low to moderate vanilla character and/or faint bubblegum notes may be present, but should not dominate. Hop aroma ranges from low to none, and may be lightly floral, spicy, or herbal. A light to moderate wheat aroma (which might be perceived as bready, doughy or grainy) may be present and is often accompanied by a caramel, bread crust, or richer malt aroma. The malt aroma may moderate the phenols and esters somewhat. Appearance: Light copper to mahogany brown in color. A very thick, moussy, long-lasting off-white head is characteristic. The high protein content of wheat impairs clarity in this traditionally unfiltered style, although the level of haze is somewhat variable. Suspended yeast sediment can contribute to cloudiness. Flavor: Low to moderately strong banana and clove flavor. The balance and intensity of the phenol and ester components can vary but the best examples are reasonably balanced and fairly prominent. Optionally, a very light to moderate vanilla character and/or faint bubblegum notes can accentuate the banana flavor, sweetness and roundness; neither should be dominant if present. The soft, somewhat bready, doughy, or grainy flavor of wheat is complementary, as is a richer caramel, toast, or bread crust flavor. The malty richness can be low to medium-high, and supports the yeast character. A roasted malt character is inappropriate. A spicy, herbal, or floral hop flavor is very low to none, and hop bitterness is very low to low. Well-rounded, flavorful, often somewhat malty palate with a relatively dry finish. Mouthfeel: Medium-light to medium-full body. The texture of wheat as well as yeast in suspension imparts the sensation of a fluffy, creamy fullness that may progress to a lighter finish, aided by moderate to high carbonation. Effervescent. Comments: The presence of Munich and/or Vienna-type barley malts gives this style a deep, rich barley malt character not found in a weissbier. Often known as dunkelweizen, particularly in the United States. History: Bavaria has a wheat beer brewing traditional hundreds of years old, but the brewing right was reserved for Bavarian royalty until the late 1700s. Old-fashioned Bavarian wheat beer was often dark, as were most beer of the day. Pale weissbier started to become popular in the 1960s, but traditional dark wheat beer remained somewhat of an old person’s drink. Characteristic Ingredients: By German brewing tradition, at least 50% of the grist must be malted wheat, although some versions use up to 70%; the remainder is usually Munich, Vienna, or dark or caramel wheat malts, or Pilsner malt with color malt. A decoction mash is traditional, but infrequently used today. Weizen ale yeasts produce the typical spicy and fruity character, although extreme fermentation temperatures can affect the balance and produce off-flavors. Style Comparison: Reflecting the best yeast and wheat character of a weissbier blended with the malty richness of a Munich dunkel. The banana and clove character is often less apparent than in a weissbier due to the increased maltiness. Vital Statistics: OG: 1.044 – 1.056 FG: 1.010 – 1.014 IBUs: 10 – 18 SRM: 14 – 23 ABV: 4.3 – 5.6% Commercial Examples: Ayinger Ur-Weisse, Ettaler Weissbier Dunkel, Franziskaner Hefe-Weisse Dunkel, Hacker-Pschorr Weisse Dark, Tucher Dunkles Hefe Weizen, Weihenstephaner Hefeweissbier Dunkel ------------------------------------------------------- Ogólne wrażenia: Średnio ciemne niemieckie piwo pszeniczne z charakterystycznym goździkowo-bananowym drożdżowym charakterem, dopełnionym tostową lub waniliową nutą słodową. Mocno wysycone i orzeźwiające o kremowej, puszystej konsystencji i delikatnym finiszu, który zwiększa pijalność. Aromat: Średnie poziom fenoli (zwykle goździk) i estrów (zazwyczaj banan). Balans i intensywność fenoli i estrów może być różny ale w najlepszych przykładach są odpowiednio zbalansowane. Opcjonalnie mogą występować niskie do umiarkowanych nuty waniliowe i/lub słabe nuty gumy balonowej, ale nie powinny dominować. Aromaty chmielowe od niskich do żadnych i mogą być delikatnie kwiatowe, przyprawowe lub ziołowe. Niski do średniego aromat pszenicy (który może być postrzegany jako chlebowy lub zbożowy) może być obecny i często towarzyszy mu karmel, skórka chleba lub bogatszy aromat słodowy. Aromat słodowy może nieco łagodzić fenole i estry. Wygląd: Kolor jasno miedziany do mahoniowego brązu. Charakterystyczna jest bardzo gęsta, długotrwała biała piana. Wysoka zawartość białka w pszenicy pogarsza klarowność tego tradycyjnie niefiltrowanego piwa, ale poziom zmętnienia może być różny. Zawiesina osadu drożdżowego również przyczynia się do zmętnienia. Smak: Nuty bananowe i goździkowe od niskich do średnio wysokich. Balans i intensywność estrów i fenoli może być różny ale w najlepszych przykładach są odpowiednio zbalansowane i wyraźnie wyczuwalne. Opcjonalnie bardzo niski do średniego charakter waniliowy i/lub nuty gumy balonowej mogą zaakcentować smak, słodycz i pełnię banana ale żaden nie powinien dominować jeżeli występuje. Łagodne, nieco chlebowe, ciastowe lub zbożowe nuty pszenicy są dopełnieniem, podobnie jak bogatsze smaki karmelowe, tostowe lub skórki chlebowej. Bogatość słodowa może być od niskiej do średniej i dopełnia drożdżowy charakter. Nuty palonego słodu są nieodpowiednie. Przyprawowy, ziołowy lub kwiatowy aromat chmielowy od bardzo niskiego do żadnego a chmielowa goryczka od bardzo niskiej do niskiej. Bardzo pełne, bogate, często nieco słodowe posmaki o stosunkowo wytrawnym finiszu. Tekstura: Ciało średnio lekkie do średniego. Tekstura pszenicy oraz zawiesiny drożdżowej nadaje odczucie puszystej, kremowej pełni, która może przechodzić w łagodniejszy finisz wspomagany przez średnie do wysokiego wysycenie. Musujące. Komentarz: Obecność słodów jęczmiennych typu monachijskiego i/lub wiedeńskiego nadaje temu stylowi głęboki, bogaty charakter słodu jęczmiennego, który nie występuje w Weissbier. Często znane jako dunkelweizen, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Historia: Bawaria ma kilkusetletnie tradycje warzenia piwa pszenicznego, ale do końca XVIII wieku prawo warzenia było zarezerwowane jedynie dla bawarskiej rodziny królewskiej. Stare piwa pszeniczne były z reguły ciemne, tak jak większość codziennych piw. Jasny weissbier stał się popularny w latach 60-tych XX wieku, a tradycyjne ciemne piwo pszeniczne stało się niejako napojem osób starszych. Surowce: Zgodnie z niemiecką tradycją warzenia piwa, co najmniej 50% zasypu musi stanowić słód pszeniczny, a niektóre wersje zawierają jej nawet do 70%; pozostały cześć zasypu to zazwyczaj słód monachijski, wiedeński lub czekoladowy lub karmelowy, lub pilzneński z dodatkiem jakiegoś słodu kolorowego. Tradycyjne jest zacieranie dekokcyjne, ale dzisiaj nie jest zbyt często stosowane. Weizenowe drożdże górnej fermentacji produkują typowy przyprawowo-owocowy charakter, chociaż bardzo wysoka temperatura fermentacji może wpłynąć na balans i wprowadzić niepożądane nuty. Porównanie stylów: Odzwierciedlający najlepszy drożdżowo-pszeniczny charakter weissbier zmieszany z słodowym bogactwem Munich Dunkel. Nuty banana i goździka są często mniej widoczna niż w weissbier ze względu na zwiększoną słodowość. Parametry: Ekstrakt początkowy: 11 - 13,75 Plato (1.044 – 1.056 SG) Goryczka: 10 – 18 IBU Ekstrakt końcowy: 2,5 - 3,5 Plato (1.010 – 1.014 SG) Barwa: 14 – 23 SRM (28 - 46 EBC) Zawartość alkoholu (vol.): 4.3 – 5.6% Komercyjne przykłady: Ayinger Ur-Weisse, Ettaler Weissbier Dunkel, Franziskaner Hefe-Weisse Dunkel, Hacker-Pschorr Weisse Dark, Tucher Dunkles Hefe Weizen, Weihenstephaner Hefeweissbier Dunkel