Bogi

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Z okazji dnia stout'u pozwalam sobie na przybliżenie najważniejszych dat i faktów.
 
1726-szwajcarski podróżnik relacjonuje, że klasa robotnicza w Londynie pija porter
 
1736-pojawiają się pierwsze wielkie beczki w Londynie
 
1737-W "London and Country Brewer" pojawia się przepis na Stout butt beer (29 blg)
 
1740-Truman oferuje Pale Stout i Brown Stout (czyli jasne mocne i ciemne mocne)
 
1742-tamże przepis na porter (19,3 blg)
 
1750-oficjalny przepis w książce Ellis'a
 
1758-pierwszy porter uwarzony poza Londynem, w Sheffield, warzy Thomas Rawson
 
1759-Guinness zaczyna warzyć ale (o porterze jeszcze mowy nie ma)
 
1760-pierwszy porter w Szkocji, Glasgow
 
1765-Malone i Andrews-pierwsi Irlandczycy, którzy warzą porter. James Baverstock eksperymentuje z pierwszym cukromierzem
 
1770-wyżej wymieniony stara się przekonać browary, że to mądre urządzenie
 
1776-pierwszy porter uwarzony w USA, warzy Robert Hare w Filadelfii
 
1784-London Porter ma 17,3 blg (końcowe 4,6)
 
1790-płonie browar Hare'a w Filadelfii. Morris zaczyna warzyć porter, co ciekawe też w Filadelfii, nie żebym coś sugerował... Amerykańskie portery są warzone z użyciem melasy i syropu klonowego
 
1792-Beamish, w Cork warzy porter, wyprzedzając Guinness'a
 
1796, Albany, Nowy Jork, kolejny browar warzy porter
 
1797- Joseph Bramah wymyśla maszynę do mieszania młodego i starego porteru. W tym samym roku porter pojawia się w Rosji
 
1799-1801-Guinness tworzy recepturę pra-Foreign Extra Stout'u o nazwie West India Porter. Warzy też Town Porter, Country Porter i Superior Porter (Extra Stout Porter później)
 
1802-Matthew Wood opatentowuje ekstrakt słodowy służący do barwienia i aromatyzowania piwa na porter i samego porteru
 
1805-powstaje browar w Newark, New Jersey, który 35 lat później trafi w ręce Petera Ballantine'a, gdzie porter będzie warzony nieprzerwanie do roku 1939
 
1812-powstaje Poughkeepsie Porter w Nowym Jorku
 
1817-Daniel Wheeler opatentowuje czarny słód
 
1822-porter warzy się już w Petersburgu
 
1826-jak wyżej, tylko Szwecja
 
w tym czasie Guinness warzy dwa portery: Town Porter (Single Stout Porter) 15,7 blg i Extra Superior (Double Stout Porter, który później stanie się Extra Stout'em) 19,8 blg
 
1849-Guinness warzy Triple Stout (późniejsza nazwa Foreign Extra Double Stout)
 
1864-Whitbread ustala swoje portfolio:
Porter 13,1 blg
Contract Porter 14,7 blg
Keeping Porter 14,3 blg
Single Stout Porter 20,4 blg
Keeping Single Stout Porter 19,6 blg
Export Stout Porter 17,3 blg
 
1869-Stout Porter warzony przez Barclay'a otrzymuje gwarancję carską (de facto można by nazwać go wówczas pierwszym Imperial Russian Stout Porterem)
 
1895-Maclay warzy pierwszy Oatmeal Stout
 
1905- Privatbrauerei Höpfner, Karlsruhe warzy Deutsch Porter, pojawia się też porter kanadyjski 14,3
 
1907-Mackeson warzy pierwszy Milk Stout
 
1914-1918-dramatyczny spadek ekstraktów, Whitbread z 12,9-9 blg, Guinness 14,3-9 blg
 
Świadomie pominąłem warzenie porteru w Polsce, bo to osobny rozdział, niemniej jednak, porter był sprzedawany i we Lwowie i w Krakowie i w Warszawie, i w tych miejscach i nie tylko warzony.

Białystok jest w USA? Bo z tego co wiem, to nie jest.
A jak nie jest, to kopa w d.... i do domu!
Do mnie rok temu weszli na podwórko i jestem pewien, że zapamiętają to do końca życia.

Najprościej - Belgian Speciality Ale i po kłopocie.

W ilości 5g nie zaszkodzi, dobrze się łączy z alkoholem, więc do piwa powinien pasować. Ważne jest pochodzenie i przez to cena, ja mam jeszcze oryginalny z Syrii, to do tej pory nie zwietrzał (a datę ważności ma 2007) i pachnie tak samo ładnie, ostro i korzennie, można zastąpić imbir, kolendrę, w średniowieczu dodawano go do piwa razem z anyżem i z imbirem. Odnośnie kminku, dodaje się go do Wirtemberg Ale, razem z kolendrą.

Wszedłszy w posiadanie dwóch ciekawych książek pozwolę sobie wyciągnąć parę wniosków odnośnie piwowarstwa brytyjskiego. Pierwsza książka, "Practical Treatise on Brewing, Distilling and Rectification" została napisana przez R. Shannon'a w 1805 i co się rzadko w takich książkach zdarza, autor poświęcił sporo stron smakowi różnych piw, w tym naturalnie i Burton Ale.
 
Ponieważ najważniejszy fakt dotyczył tego, że Brytyjczycy spożywali piwa mieszane, odniosę się najpierw to do tego, czyli do kwestii o mild i stale/old ale. Zasada jaka obowiązywała szynkarzy była prosta, nie mieszano słabego mild'a ze słabym old'em, najczęściej mieszano słabego old'a z mocnym mild'em, a słaby mild pojawił się li tylko wtedy, jeśli pub był znany z serwowania pełnego mocnego ale, które powstało ze zmieszania pełnego mild'a i słabego old'a. Pub taki miał na podorędziu 1/3 beczkę old'a i 2/3 mild'a czyli najczęściej przyjętą proporcją było 1:2 (identyczną zastosowałem w Zmiotkach). Aczkolwiek jeżeli piwo było już bardzo wiekowe, dopuszczano zmieszanie go z 4 albo 5cioma częściami mild'a. W każdym razie, klient-nasz pan.
 
W odniesieniu do Burton Ale (zwane też wówczas dodatkowo Dorchester beer, choć istniało Dorchester ale, które de facto było jednym z pierwszych porterów) na ówczesny czas jest to piwo pijane najczęściej w Londynie, i niejako jest traktowane jako angielski odpowiednik niemieckiego Mumme, które było sprowadzane w XVI-tym wieku i spożywane głównie do śniadań, jako pożywne i mocne. Jako że klienci żądali takich piw, Shannon wyciąga wniosek, że spowodowało to wzrost zapotrzebowania na właśnie Burton Ale, Dorchester Ale, Entire Butt Porter (Brown Stout). O samym Burton'ie Shannon pisze, że jest to piwo bogate, długo pozostaje smak na języku przez co nie pija się go dużo, bo wręcz oblepia usta i choć nie czuć w nim mocy, pije się tak gładko, że łatwo do stanu nieużywalności społecznej może doprowadzić, a przez to nie wykorzystuje się jego leczniczych właściwości, stąd częste określenie "salubrious" czyli zdrowotne.
 
Dorchester Ale jest zaś bardziej kwaskowate od Burton'a, upija również silnie i bardzo zyskuje na butelkowaniu, oraz kac jest mniejszy niż po innym ale. Jeśli warzy się je przy ciepłej pogodzie, należy pamiętać, aby zacząć przed świtem o najzimniejszej godzinie dnia (4:20), wówczas piwo nie będzie mocno kwaskowate ani z wiekiem nie straci smaku, czyli wtedy kiedy będzie old albo stale.
 
Windsor Ale, zdaniem Shannon'a nie potrzebuje żadnych rekomendacji i jest najlepszym piwem londyńskim. Ja sam się dowiedziałem, że to jest piwo jasne (jak je warzyłem pierwszy raz zrobiłem ciemne i tak mi wynikało z przepisów), alkoholowe, przyjemne i aksamitne jak wino. A z 1836 pochodzi przepis (bardzo dokładny) pani Marii Holland, dyplomowanej kucharki zresztą, poza normalnym zestawem, wchodzi w jego w skład miód, cukier, lukrecja, rajskie ziarna, cynamon, skórka pomarańczy, kolendra i korzeń dzięgla (niektórych składników inne książki nie raczyły podać, nawet Sroczyński).
 
Dużą estymą cieszy się również Welch Ale (ale tylko to importowane z Walii do Irlandii), które jest tak dobre jak Windsor (zwane też Queen's Ale). Podobnie lubiane jest Scotch Ale, które zanim zostaje dopuszczone do sprzedaży, leżakuje od 18 miesięcy do 2 lat. A mocą i gęstością zbliża się do Burton'a i Mumme.
 
Z Irlandii zaś pochodzi Wicklow Ale, które jest barwy bardzo jasnej, jest musujące, alkoholowe, a przy tym bardzo orzeźwiające, więc szybko upaja, choć początkowo nie czuje się tego.
 
Szperając dalej, doszedłem do książki "The Vintner's, Brewer's, Spirits Merchant's, and Licensed Victualler's Guide" napisanej w 1826 roku, gdzie znalazło się więcej informacji (głównie dzięki udziałowi profesora Brande, który pomierzył wszelkie możliwe ówczesne trunki, a mając do dyspozycji cukromierz (było to w 1784 dzięki John'owi Richardson'owi) ustalono również ich gęstość początkową i poniżej prezentuję oszacowaną gęstość (w blg) trunków tutaj omawianych.
 
W niektórych przypadkach, co wynika z literatury tematu, mamy do czynienia albo z widełkami, albo z przeciętną wartością (czyli można dopuszczać pewne odchylenia). Z mocą było różnie, ale można przyjąć, że table beer dochodziło do 3%, Pale Ale miało 4-6%, Mild 6-7%, Strong Ale zaczynały się od 7%, a wszystkie mocne i gęste piwa (Burton'y, Dorchester'y Wicklow'y) zaczynały od 8%. Przeciętny ówczesny London Porter miał 4% (choć inne źródła podają, że przeciętnie pow. 5%), pow 6% szedł porter dubeltowy (Brown Stout), a same stout'y były jednakowoż mocniejsze od porterów, choć się przeplatały.
 
O Hock'u czyli białym/jasnym porterze wiemy bardzo mało, na pewno było słabsze od normalnego porteru i od dubeltowego porteru (poprzez dodanie essentia bina czyli syropu z cukru ciemnego dark muscovado można było otrzymać całkiem udany Brown Stout, choć była to droga na skróty). 11 blg przyjąłem na podstawie tego, co mi wskazał cukromierz po uwarzeniu tegoż wg przepisu z 1805 roku, reszta to tylko gdybanie w stosunku do faktów przemawiających, że Old Hock był słabszy, ale zwiększał stopień nietrzeźwości ze względu na składniki, przez co niektórzy mogli traktować to piwo jako mocniejsze niż było w rzeczywistości.
 
Table Beer 6-11
Pale Ale 15
Mild Ale 15-16
Strong Ale 16-20
Stock* Ale 16-24
India Pale Ale 15-17
Wicklow Ale 29
Burton Ale 17,5-34
Dorchester Ale 24
Anniversary Ale 31
White Porter/Old Hock 11-14
Single Stout 14-17
Double Stout 18-20,5
Triple Stout 22-23
London Porter 15-21
Double Porter (Brown Stout) 19-24
Imperial Porter/Stout 24-
 
*stock oznacza praktycznie to samo co stale, albo old
 
Podział na piwa pojedyncze, podwójne (zwane u nas czestokroć dubeltowymi) itd miał związek z nazewnictwem ówczesnych alkoholi w Europie, gdzie wódka pojedyncza była i słabsza i zawierała mniej cukru, wódka dubeltowa mocniejsza, a trzecia kategoria czyli likiery, kremy (zwane czasem śmietanami) odnosiły się do trunku, który miał i najwięcej procent i najwięcej cukru. Było to też piwo najdroższe.
 
Biorąc pod uwagę te gęstości należy przychylić się do stwierdzenia, że piwa brytyjskiego imperium nie należały raczej do piw słabych.

Kategorie konkursowe:
 
1) Burton Ale, burtońskie, protoplasta mocnych piw górnej fermentacji
 
Aromat: Potężny, bardzo intensywny i bogaty. Nuty win tokajskich, starego porto, wiśni, bakalii, suszonych śliwek. Aksamitny, alkohol wyczuwalny, ale nie w stopniu przeszkadzającym. Nuty słodowe orzechowo-karmelowe, w starszych wersjach czekoladowe, odcienie lekko rumowe od cukrów. Estry pożądane-czerwone owoce, dojrzałe jabłka, maliny, rabarbar, estry niepożądane-cytrusowe, ostre. Chmiel niekoniecznie musi być wyczuwalny w aromacie, nie powinien dominować, ale równoważyć słodycz. Słodowość średnio-wysoka do bardzo intensywnej, estrowość średnio-niska do średnio-wysokiej.
 
Wygląd: gęste, w zależności od okresu od bursztynowego do odcieni bardzo ciemnego, prawie czarnego brązu. Praktycznie przypomina syrop, względnie ciężkie wino sherry o ciemno-orzechowej szacie. Długie łzy, klejące, od przejrzystego do mętnego. Solidna struktura. Piana lekka, albo minimalna, brak piany nie dyskwalifikuje piwa.
 
Smak:
Wielowymiarowy, głęboki, niesamowicie złożony. Nawet młode piwo ma już ogromny potencjał i feerię aromatów. Słodki, solidnie słodowy, mocno estrowy-orzechy laskowe, czekolada, goryczka chmielowa wyczuwalna najpóźniej i nie zaburzająca odbioru słodyczy, trawiasto-korzenna, kwiatowo-ziemista, średnio-niska do średnio-wysokiej; balans zawsze przesunięty w stronę słodowości. Wszelkie nuty ciemnych owoców jak najbardziej pożądane, kierunek starych, mocnych win południowych, ze szczególnym naciskiem na wiekowe porto. Dopuszczalny lekki octan etylu. Piwo gładkie, niesamowicie ciężkie, do dłuższej degustacji. Alkohol wyczuwalny na poziomie jednocyfrowym przez to wydawać się może, że piwo nie ma aż takiej mocy, ale nie powinien być gryzący lub dominujący. Odmiany beczkowe pozbawione nut alkoholowych, za to bardziej syropowate. Niedopuszczalna zbytnia alkoholowość, wodnistość, dominanta goryczki nad słodowością, nuty cytrusowe, orzeźwiające (stąd nacisk na użycie chmieli europejskich).
 
Tekstura: Aksamitna, gęsta, mająca cechy bardzo słodkiego i ciemnego sherry albo rocznikowego porto. Nagazowanie może być w zależności od wieku nikłe lub średnie.
 
Ogólne wrażenia: Protoplasta prawdziwych mocnych piw. Bez burtońskiego nie byłoby większości z nich. Bezpośredni przodek barley wine, tam też należy doszukiwać się podobieństw.
 
Komentarz: Jako styl przestał istnieć. Namiastki, typu Winter warmer czy jednocyfrowe strong Ale nie oddają w pełni czym było burtońskie. Niektóre współczesne barley wines można wyprowadzić od Burton Ale.
 
Historia: Piwo sięga czasów XIII-ego wieku, kiedy było piwem konwentowym. W historii można wyodrębnić trzy okresy. Burton jasno orzechowy słodki, niesamowicie mocny, popularny na dworze carskim (długo przed porterem) Burton ciemniejszy i bardziej chmielony (słodszy od bittera, mniej chmielony niż IPA), namiastki powojenne czyli de facto zwykłe Strong Ales.
 
Surowce: Bazą jest zawsze słód jasny, do tego różnorodne cukry trzcinowe i miód, dopuszczalne karmelizowanie słodu, korekta barwy słodami karmelowymi, brown, amber i czekoladowym, a zwłaszcza cukrami trzcinowymi i miodem. Tradycyjne odmiany chmielu europejskiego, potrójnie chmielenie (w tym na zimno). Woda twarda, najlepiej siarczanowa z Burton-upon-Trent. Drożdże górnej fermentacji posiadające dużą tolerancję na alkohol.
 
Podstawowe informacje:
20 blg-34 (wyższe dopuszczalne) ,5-11 blg
IBUs: 30-60
ABV: 9-13%
 
Przykłady komercyjne: brak, z piw, które były kiedyś Burton Ale można wymienić Marston's Owd Rodger, Theakston's Old Peculier, Taylor's Ram Tam, Young's Winter Warmer, Smile's Heritage czy Fuller's 1845, warto zaznaczyć, że wszystkie z nich są raczej słabe, a podobieństwa kończą się na barwie i w pewnym stopniu na aromacie.
 
2) Small Beer, małe piwko, piwo stołowe, cienkusz
 
Aromat: wyraźnie chmielowy, dopuszczalne i zalecane chmiele cytrusowe-współcześnie, wówczas raczej kwiatowo-korzenne chmiele angielskie lekko słodowy. Mniej estrowy niż ale, nuty owocowe dopuszczalne w stopniu umiarkowanym. Jeśli piwo jest warzone z porterów, etc nuty właściwe porterom dopuszczalne, ale piwo nie jest porterem, więc nie musi posiadać wszystkich cech danego stylu, jeśli piwo jest warzone jako entire small powinno zachować słodowy profil, ale nie tak wyrazisty jak w ale, nuty lekko karmelowe dopuszczalne, mające na cele podkreślenie słodowego charakteru piwa
 
Wygląd: jasne jak jaśniejsze odmiany sherry, albo bardzo jasne, klarowne i połyskujące, obfita piana w przypadku entire small, w przypadku piw warzonych z innych styli, powinno zachować barwę stylu.
 
Smak: przyjemny, orzeźwiający, wyraźnie goryczkowe, ale mniej pełne słodowe niż bitter, choć nie do końca wodniste. Nuty słodkie mogą pochodzić od użycia lukrecji, ale nie powinny być zbyt wyeksponowane, piwo raczej wytrawne, w kierunku mocno wytrawnego.
 
Tekstura: lekka, ale piwo może być mocno nagazowane.
 
Ogólne wrażenia: jeszcze nie piwo, ale już nie woda, zwane niekiedy „Re-boiled water” .
 
Komentarz: Warzone w czasach, kiedy nic nie miało się zmarnować w browarze, również głównie w domach na własne potrzeby. Przestało istnieć końcem XIX wieku.
 
Historia: typ piwa (beer) jaśniejszego od ale i mocniej chmielonego, a początkowo w przeciwieństwie do ale, chmielonego w ogóle, ale bardzo słabego. Ekwiwalent wody, również dla kobiet, dzieci i młodzieży, piwo stołowe do lekkich posiłków, nieposilne, za to orzeźwiające. Warzone najczęściej w lecie, mające krótki termin spożycia, nie przeznaczone do dłuższego przechowywania, czasem butelkowane. Pogardliwie zwane "bomb-clink".
 
Surowce: Powstaje jako 3-4 piwo z danego stylu (1-sza ekstrakcja daje piwo właściwe, druga piwo średniej jakości a późniejsze small beer), ewentualnie jako efekt fermentacji małej ilości słodu jasnego lub mieszanki słodów jasnych i bursztynowych, wówczas zwane Entire Small-piwo takie jest mocniejsze i lepszej jakości. Obficie chmielone, aby spełniało swoją rolę orzeźwiającą. Niski ekstrakt początkowy ma dawać piwo mające przeciętnie 1-3% (w porywach do 4%). Przykład: Pierwsza ekstrakcja słodów na porter daje 23,5 blg i jest to Triple Stout porter, druga 16 i jest London porter, trzecie 10 i jest to Keeping Porter, a od każdego kolejnego można liczyć już table beer, które już nie jest porterem, stąd wniosek, że small beer możemy uwarzyć z każdego piwa. Dodatek lukrecji wskazany, dodatek cukru jest opcjonalny.
 
Podstawowe informacje:
3-7blg, 1-3blg
IBUs: -30
ABV: 1-4%
 
Przykłady komercyjne: od biedy St. Edmund’s Golden Beer, ewentualnie prędzej Anchor Small beer
 
3) London Porter
 
Aromat: głęboki, wielowymiarowy. Prym wiedzie czekolada, kakao, wiśnie, bakalie, nie brak też nut kwaśnych. Chmiel niewyczuwalny. Nuty przyprawowe-wanilia, cynamon wskazane, ale niekonieczne, estrowość usytuowana między winną owocowością, a oznakami zaoctowania. Alkohol niewyczuwalny. Alkoholowość i zbytnia chmielowość niepożądane.
 
Wygląd:. Nieprzejrzysty, ciemnobrązowy, ale nie czarny, leciutka piana, brak piany nie jest wadą
 
Smak: gęste, kwaskowate, słodowość typu czekoladowego, paloność, wytrawne i posilne. Lekka goryczka na finiszu.
 
Tekstura: aksamitna, nagazowanie w zależności od pierwotnego nagazowania. Przy butelkowaniu zaleca się dawać mniej cukru do refermentacji
 
Ogólne wrażenia: piwo degustacyjne, złożone, wytrawne, a smaczne.
 
Komentarz: sukces warzenia polega głównie na odpowiedniej proporcji w zmieszaniu.
 
Historia: Najsłynniejszy i najpopularniejszy przykład porteru, warzonego głównie w Londynie. Londyńskie portery charakteryzowały się dodatkiem całej masy przypraw, w tym szkodliwych, co w zupełności można zastąpić po prostu przez leżakowanie w beczce dębowej
 
Surowce: Mieszanka trzech słodów jak na zwykły porter angielski. 1 część piwa leżakowana w beczce aż do osiągnięcia nut kwaśnych i jak najniższego odfermentowania (min. pół roku), po zlaniu z beczki zmieszana z 2 częściami piwa młodego i zabutelkowana jako całość. Zarówno część beczkowa jak i część młoda same w sobie mają być niesmaczne, wręcz niepijane. Dodatki w postaci cukrów trzcinowych (w różnej formie), przyprawy typu lukrecja, imbir, cynamon mogą być użyte jako zgodne z wykładnią historyczną. Chmiel jest dodatkiem trzeciorzędnym, w procesie leżakowania w dębinie redukuje się w dużym stopniu, sugerowane odmiany europejskie kwiatowo-korzenno-ziemiste.
 
Podstawowe informacje:
16blg, 5blg
IBUs: ?
ABV: -6.2% (dopuszczalne wyższe)
 
Przykłady komercyjne: na pewno nie London Porter Fullers'a, ponieważ jest to wersja niebeczkowa i zwykła, nazwana nieadekwatnie do zawartości.
 
Zapraszamy serdecznie do udziału!
 
Wszelkie kwestie techniczne, pytania, etc, proszę kierować tutaj
form_zglosz_I_KPH.pdf
regulamin_I_KPH.pdf

Konkursy to ściema.
 
Wysyłałem jak byłem mały. Myślałem, że może kiedyś coś jeszcze wyślę jak będę absolutnie pewny pudła. Dochodzą do mnie jednak słuchy typu: wystartowałem genialnym piwem, nie weszło do finału nawet, a ten przegazowany koźlak zajął 4 miejsce itp. itd. Mamy świetny przykład z wrześniowych konkursów jaki to wszystko poziom oferuje. Dry Stout wygrywa w Poznaniu, a w Warszawie nawet nie przechodzi eliminacji określany jako słabo pijalny i przechmielony i jeszcze coś tam. Supcio co?
 
PS: Ja wiem, że po pięciu próbkach człowiek zaczyna sie już męczyć oceniając piwa, a co dopiero po kilkunastu. Wypada chyba zmienić system.

Mam żal że odpuściłem trochę forum ale I'm back .
Ekipa już nie ta sama widze choć wiele znajomych nicków ciągle widzę.
Witam po długiej przerwie , mam nadzieję że czas pozwoli itg.
 
Co z tym zamykaniem wątków?
Jake dalej próbuje nawracać niewiernych?

Czytając amerykańskie książki i fora widać, że oni jakoś nie wstydzą się używania ekstraktów. Często wręcz receptury są pisane jako extract/partial brewing, a all-grain jako opcja. Problemem nie są puszki, czy ekstrakt tylko fakt, że używane są przez początkujących piwowarów, którzy nie są w stanie zapanować nad fermentacją. Używając kiepskich, źle przechowywanych drożdży, fermentując w zbyt wysokiej temperaturze, w dodatku zbyt krótko, piwo nie ma szans wyjść dobre, nawet zacierane.
Piłem piwa robione z ekstraktów i naprawdę niczym nie ustępowały piwom zacieranym.

Co z tego jeśli taki sędzie i to z najwyższej półki nie potrafi przez 3 miesiące wysłać metryczki?
Ciekawą nagrodą była by analiza laboratoryjna zwycięskich piw

"Zwycięzca uwarzy piwo w mojej kuchni" Bogi, przemyśl to jeszcze, to byłoby wydarzenie na skale ogólnopolską a może nawet dalej

Ze względu na duże zainteresowanie i fakt, iż towar reglamentowany muszę sporządzić listę odnośnie wysyłki Burtońskiego.
 
a)
 
1. korzeń16
2. pepe11
3.vojtol
4. Serpiente
5. KosciaK
 
Edit:
 
a)1-5 osoby, które obowiązuje wysyłka.
 
b) lista rezerwowa-tylko Rzeszów, łup do podziału (bo w grę wchodzą flaszki większe) w depozycie, względnie wymiana osobista. Można deklarować kto chciałby się dzielić, wtedy 1 butelka na trzech (choc to straszny grzech )
 
1.WiHuRa
2.Floki

Jak wrzucam do BS 13,07°Blg pocz, i 4°Blg pozorne końcowe to wychodzi:
alk v/v 4,9%
alk w/w 3,9%
RE 5,64°Blg
czyli się w miarę zgadza
czyli wzór jest dobry, za metodykę badawczą nie odpowiadam, jednak co lab to lab a nie domowy pomiar
 
edit:
a drugie wychodzi mi przy 14,2°Blg pocz i 2,5°Blg pozornym końcowym
alk v/v 6,3%
alk w/w 5,0%
RE 4,62°Blg
 
czyli też ok

No ba! Wystarczy popatrzeć na ich twarze, na tę nienawiść, alkoholik przynajmniej powie (za tę złotówkę)-"niech Pana Bóg błogosławi, Panie Kierowniku", a taki abstynent nie dość że miesza w to religię, to jeszcze zapomina w co Pan Jezus zamienił wodę, mimo że towarzystwo było już pod dobrą datą.

Bo najważniejszy jest człowiek i jego talent, a nie jakimi metodami to osiągnie.

Pewnie dostanę sporo negatywnych komentarzy ale mimo sporej ilości popełnionych warek jedną z najlepszych subiektywnie była pszenica z ekstraktów WES na WB-06

I-szy Konkurs Piw Historycznych-dyskusja, uwagi, etc
 
 
Kiełkuje we mnie od dłuższego czasu, bo kategorie na konkursikach oficjalnych ograne, sędzie i żuri wątpliwe fachowo i doświadczeniowo i w ogóle warto zacząć od carte blanche.
 
Idea prosta-konkurs stricte piwowarski, poniżej kategorie, nagrody od Jury-skład ustalany będzie, może jacyś sponsorzy się też ockną. Konkurs stricte nowy, wymagający, i gwarantujemy, że nie będzie żadnym przepychanek odnośnie receptur, karencji warzenia itd, bo chodzi o prestiż i sławę, a nie kupczenie.
 
Przechodzę więc do meritum, kategorie trzy (jedna kategoria de facto open):
 
1) Burton Ale, burtońskie, protoplasta mocnych piw górnej fermentacji
 
Aromat: Potężny, bardzo intensywny i bogaty. Nuty win tokajskich, starego porto, wiśni, bakalii, suszonych śliwek. Aksamitny, alkohol wyczuwalny, ale nie w stopniu przeszkadzającym. Nuty słodowe orzechowo-karmelowe, w starszych wersjach czekoladowe, odcienie lekko rumowe od cukrów. Estry pożądane-czerwone owoce, dojrzałe jabłka, maliny, rabarbar, estry niepożądane-cytrusowe, ostre. Chmiel niekoniecznie musi być wyczuwalny w aromacie, nie powinien dominować, ale równoważyć słodycz. Słodowość średnio-wysoka do bardzo intensywnej, estrowość średnio-niska do średnio-wysokiej.
 
Wygląd: gęste, w zależności od okresu od bursztynowego do odcieni bardzo ciemnego, prawie czarnego brązu. Praktycznie przypomina syrop, względnie ciężkie wino sherry o ciemno-orzechowej szacie. Długie łzy, klejące, od przejrzystego do mętnego. Solidna struktura. Piana lekka, albo minimalna, brak piany nie dyskwalifikuje piwa.
 
Smak:
Przebogaty, głęboki, niesamowicie złożony. Nawet młode piwo ma już ogromny potencjał i feerię aromatów. Słodki, solidnie słodowy, mocno estrowy-orzechy laskowe, czekolada, goryczka chmielowa wyczuwalna najpóźniej i nie zaburzająca odbioru słodyczy, trawiasto-korzenna, kwiatowo-ziemista, średnio-niska do średnio-wysokiej; balans zawsze przesunięty w stronę słodowości. Wszelkie nuty ciemnych owoców jak najbardziej pożądane, kierunek starych, mocnych win południowych, ze szczególnym naciskiem na wiekowe porto. Dopuszczalny lekki octan etylu. Piwo gładkie, niesamowicie ciężkie, do dłuższej degustacji. Alkohol wyczuwalny na poziomie jednocyfrowym przez to wydawać się może, że piwo nie ma aż takiej mocy, ale nie powinien być gryzący lub dominujący. Odmiany beczkowe pozbawione nut alkoholowych, za to bardziej syropowate. Niedopuszczalna zbytnia alkoholowość, wodnistość, dominanta goryczki nad słodowością, nuty cytrusowe, orzeźwiające (stąd nacisk na użycie chmieli europejskich).
 
Tekstura: Aksamitna, gęsta, mająca cechy bardzo słodkiego i ciemnego sherry albo rocznikowego porto. Nagazowanie może być w zależności od wieku nikłe lub średnie.
 
Ogólne wrażenia: Protoplasta prawdziwych mocnych piw. Bez burtońskiego nie byłoby większości z nich. Bezpośredni przodek barley wine, tam też należy doszukiwać się podobieństw.
 
Komentarz: Jako styl przestał istnieć. Namiastki, typu Winter warmer czy jednocyfrowe strong Ale nie oddają w pełni czym było burtońskie. Niektóre współczesne barley wines można wyprowadzić od Burton Ale.
 
Historia: Piwo sięga czasów XIII-ego wieku, kiedy było piwem konwentowym. W historii można wyodrębnić trzy okresy. Burton jasno orzechowy słodki, niesamowicie mocny, popularny na dworze carskim (długo przed porterem) Burton ciemniejszy i bardziej chmielony (słodszy od bittera, mniej chmielony niż IPA), namiastki powojenne czyli de facto zwykłe Strong Ales.
 
Surowce: Bazą jest zawsze słód jasny, do tego różnorodne cukry trzcinowe i miód, dopuszczalne karmelizowanie słodu, korekta barwy słodami karmelowymi, brown, amber i czekoladowym, a zwłaszcza cukrami trzcinowymi i miodem. Tradycyjne odmiany chmielu europejskiego, potrójnie chmielenie (w tym na zimno). Woda twarda, najlepiej siarczanowa z Burton-upon-Trent. Drożdże górnej fermentacji posiadające dużą tolerancję na alkohol.
 
Podstawowe informacje:
20 blg-34 (wyższe dopuszczalne) ,5-11 blg
IBUs: 30-60
ABV: 9-13%
 
Przykłady komercyjne: brak, z piw, które były kiedyś Burton Ale można wymienić Marston's Owd Rodger, Theakston's Old Peculier, Taylor's Ram Tam, Young's Winter Warmer, Smile's Heritage czy Fuller's 1845, warto zaznaczyć, że wszystkie z nich są raczej słabe, a podobieństwa kończą się na barwie i w pewnym stopniu na aromacie.
 
2) Small Beer, małe piwko, piwo stołowe, cienkusz
 
Aromat: wyraźnie chmielowy, dopuszczalne i zalecane chmiele cytrusowe-współcześnie, wówczas raczej kwiatowo-korzenne chmiele angielskie lekko słodowy. Mniej estrowy niż ale, nuty owocowe dopuszczalne w stopniu umiarkowanym. Jeśli piwo jest warzone z porterów, etc nuty właściwe porterom dopuszczalne, ale piwo nie jest porterem, więc nie musi posiadać wszystkich cech danego stylu, jeśli piwo jest warzone jako entire small powinno zachować słodowy profil, ale nie tak wyrazisty jak w ale, nuty lekko karmelowe dopuszczalne, mające na cele podkreślenie słodowego charakteru piwa
 
Wygląd: jasne jak jaśniejsze odmiany sherry, albo bardzo jasne, klarowne i połyskujące, obfita piana.
 
Smak: przyjemny, orzeźwiający, wyraźnie goryczkowe, ale mniej pełne słodowe niż bitter, choć nie do końca wodniste. Nuty słodkie mogą pochodzić od użycia lukrecji, ale nie powinny być zbyt wyeksponowane, piwo raczej wytrawne, w kierunku mocno wytrawnego.
 
Tekstura: lekka, ale piwo może być mocno nagazowane.
 
Ogólne wrażenia: jeszcze nie piwo, ale już nie woda, zwane niekiedy „Re-boiled water” .
 
Komentarz: Warzone w czasach, kiedy nic nie miało się zmarnować w browarze, również głównie w domach na własne potrzeby. Przestało istnieć końcem XIX wieku.
 
Historia: typ piwa (beer) jaśniejszego od ale i mocniej chmielonego, a początkowo w przeciwieństwie do ale, chmielonego w ogóle, ale bardzo słabego. Ekwiwalent wody, również dla kobiet, dzieci i młodzieży, piwo stołowe do lekkich posiłków, nieposilne, za to orzeźwiające. Warzone najczęściej w lecie, mające krótki termin spożycia, nie przeznaczone do dłuższego przechowywania, czasem butelkowane. Pogardliwie zwane "bomb-clink".
 
Surowce: Powstaje jako 3-4 piwo z danego stylu (1-sza ekstrakcja daje piwo właściwe, druga piwo średniej jakości a późniejsze small beer), ewentualnie jako efekt fermentacji małej ilości słodu jasnego lub mieszanki słodów jasnych i bursztynowych, wówczas zwane Entire Small-piwo takie jest mocniejsze i lepszej jakości. Obficie chmielone, aby spełniało swoją rolę orzeźwiającą. Niski ekstrakt początkowy ma dawać piwo mające przeciętnie 1-3% (w porywach do 4%). Przykład: Pierwsza ekstrakcja słodów na porter daje 23,5 blg i jest to Triple Stout porter, druga 16 i jest London porter, trzecie 10 i jest to Keeping Porter, a od każdego kolejnego można liczyć już table beer, które już nie jest porterem, stąd wniosek, że small beer możemy uwarzyć z każdego piwa. Dodatek lukrecji wskazany, dodatek cukru jest opcjonalny.
 
Podstawowe informacje:
3-7blg, 1-3blg
IBUs: -30
ABV: 1-4%
 
Przykłady komercyjne: od biedy St. Edmund’s Golden Beer, ewentualnie prędzej Anchor Small beer
 
3) London Porter
 
Aromat: głęboki, wielowymiarowy. Prym wiedzie czekolada, kakao, wiśnie, bakalie, nie brak też nut kwaśnych. Chmiel niewyczuwalny. Nuty przyprawowe-wanilia, cynamon wskazane, ale niekonieczne, estrowość usytuowana między winną owocowością, a oznakami zaoctowania. Alkohol niewyczuwalny. Alkoholość i zbytnia chmielowość niepożądane.
 
Wygląd:. Nieprzejrzysty, ciemnobrązowy, ale nie czarny, leciutka piana, brak piany nie jest wadą
 
Smak: gęste, kwaskowate, słodowość typu czekoladowego, paloność, wytrawne i posilne. Lekka goryczka na finiszu.
 
Tekstura: aksamitna, nagazowanie w zależności od pierwotnego nagazowania. Przy butelkowaniu zaleca się dawać mniej cukru do refermentacji
 
Ogólne wrażenia: piwo degustacyjne, złożone, wytrawne, a smaczne.
 
Komentarz: sukces warzenia polega głównie na odpowiedniej proporcji w zmieszaniu.
 
Historia: Najsłynniejszy i najpopularniejszy przykład porteru, warzonego głównie w Londynie. Londyńskie portery charakteryzowały się dodatkiem całej masy przypraw, w tym szkodliwych, co w zupełności można zastąpić po prostu przez leżakowanie w beczce dębowej
 
Surowce: Mieszanka trzech słodów jak na zwykły porter angielski. 1 część piwa leżakowana w beczce aż do osiągnięcia nut kwaśnych i jak najniższego odfermentowania (min. pół roku), po zlaniu z beczki zmieszana z 2 częściami piwa młodego i zabutelkowana jako całość. Zarówno część beczkowa jak i część młoda same w sobie mają być niesmaczne, wręcz niepijane. Dodatki w postaci cukrów trzcinowych (w różnej formie), przyprawy typu lukrecja, imbir, cynamon mogą być użyte jako zgodne z wykładnią historyczną. Chmiel jest dodatkiem trzeciorzędnym, w procesie leżakowania w dębinie redukuje się w dużym stopniu, sugerowane odmiany europejskie kwiatowo-korzenno-ziemiste.
 
Podstawowe informacje:
16blg, 5blg
IBUs: ?
ABV: -6.2% (dopuszczalne wyższe)
 
Przykłady komercyjne: na pewno nie London Porter Fullers'a
 
Zasady konkursu:
 
a) jak się ustali data, to do wtedy słać, miejsce oceny Rzeszów naturalnie
 
b) 3 flaszki ( 3 x 500ml) lub 4 x 330ml, w każdym razie tak żeby było powyżej litry
 
c) żadnych eliminacji, ile przyjdzie, tyle pójdzie, szacunek przede wszystkim, nikt nie będzie pokrzywdzony, bo nie miał możliwości startować
 
d) żadnego wpisowego, kieruje nami szczerość i uczciwość i nie będziemy drzeć kasy niewiadomo za co
 
e) metryczki w czasie krótszym niż tydzień, solidna firma-solidni ludzie
 
f) w skład komisji wejdą osoby, które nie świecą blaszkami, nie kupowali sobie tytułów, ale przemawiają przez nich lata doświadczeń nie tylko w piwowarstwie, praktyki, i pokory.
 
g) i takie tam,; do ustalenia
 
Ma być hiperprofesjonalnie, ale na looz'ie.