Makaron

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

No właśnie zauważyłem że wszystkie osoby, które się wkręciły w temat i utrzymały zainteresowanie do dzisiaj, to albo mocno się angażują, albo budują własne browary rzemieślnicze.

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

Dziesiec lat temu warzylem moje pierwsze piwo.
Bylo srednio paskudnym lagerem coopersa, ale smakowalo. Nie bylo specjalnie wyboru
Pozniej juz polecialo z gorki.

Jestem za tym by stworzyc zbiorczy temat z cyklu "Pierwsze pytanie" - w ktorym bysmy promowali by nowi uzytkownicy "lajkowali" rozsadne odpowiedzi. Wszytskie odpowidzi z cyklu "poszukaj bylo 100000 razy i jakie glupie pytanie" byly by kasowane bez podawania przyczyn.
W ten sposob poczatkujacy mogli by poczuc sie swobodnie i zadawac wszelkiego typu pytania.
Nie ma glupich pytan tylko glupie odpowiedzi.

Czasami się zachowujecie jakby nikt z Was nie zaczynał. Ja mimo, że miałam solidne podstawy teoretyczne i praktykę na skalę ponad 2 tysiące razy większą niż domowa, to jednak do tej pory pamiętam stres przy pierwszych amatorskich warkach i doskonale rozumiem ludzi którzy dopiero co się zarejestrowali i na szybko szukają pomocy, bo "rurka nie bulka". Też tak miałam, mimo, że przeczytałam jak mi się wydawało wszystko co było dostępne (a nie było tego dużo ) to i tak zadawałam wszystkim w koło "głupie pytania".
Nie chcę, to nie odpowiadam na takie pytania, ignoruję je. Jeśli odpowiadam to grzecznie.
Piaskownica jest więc potrzebna, racja trzeba w niej zrobić trochę porządku ze starymi postami, może po prostu wykasować, te które nic nie wnoszą. Jednak trzeba dać nowym możliwość zadawania pytań nawet tych dla nas najgłupszych, inaczej tylko zniechęcimy do warzenia. Można odsyłać do FAQ czy do wiki, ale też trzeba mieć kontakt z nowymi, rozwiewać jakieś wątpliwości. Widzę na forum dużo ludzi którzy chcą pomagać.
Co do FAQ oczywiście przydałby się, jednak zastanawiam się kto napisze odpowiedzi na te pytania. Pytanie pierwsze z brzegu - jaki filtrator wybrać? Dyskusja nad tym co powinno się znaleźć w odpowiedzi pewnie zajęłaby ze 4 strony...

To jest temat dotyczący piwowarstwa domowego. Wszelkie posty nie dotyczące tematu będą kasowane!

Ciekawy wątek. Alternatywa do turbo cydru. czyli szybki łatwy i tani sposób na alkohol.
 
http://www.thehomebrewforum.co.uk/viewtopic.php?t=14965
 
 

nie chcę nikomu robić laurki ale Panowie czytam niektóre wpisy w tym wątku i ręce opadają. Wiem krytyka krytyką ale to co tu niektóre osobniki bez kultury wyprawiają woła o pomstę do nieba .
Każdy się uczył kiedyś ale ilość hejterów w tym temacie przerażam mnie . Zastanawiam czy poza hejtowaniem macie jeszcze czas na coś takiego jak warzenie piwa.
 
Chcę być dobrze zrozumiany sklep ma błędy, właścicielka nigdy nie warzyła, ale :
1/ sklep rozwija się
2/ właścicielka uczy się warzyć
3 / mimo buraczanego języka i epitetów rodem z rynsztoka słucha "rad"
 
Nie wiem czy taki atak na ten sklep ma jakiś głębszy sens może brak kultury, może po prostu nie jest to ten jedyny słuszny sklep gdzie należy robić zakupy.

Anteksie drogi nie wygłupiaj się i zostań. Sporo się od Ciebie nauczyłam i będzie Cię tutaj brakować.

Dla tego piwa najlepsze efekty byly standardowo po 3 miesiacach. Piwo zaczyna byc powoli pijalne po miesiacu.

Doczytałem te brakujące artykuły i napiszę małe sprostowanie oraz kilka informacji jakich się dowiedziałem
 
Będę się odnosił głównie do H2O2, jako głównego czynnika dezynfekującego, ale pod koniec przeliczę wszystko na ilość Nadwęglanu Sodu.

Właściwości dezynfekujące H2O2 polegają głównie na silnych właściwościach utleniających. H2O2 powoduje uszkodzenie błon komórkowych, białek oraz DNA – jednym słowem utlenia wszystko. Bardzo duża ilość organizmów broni się przed działaniem reaktywnych form tlenu (w tym H2O2) poprzez wytwarzanie specjalnych białek katalazy/peroksydazy które mają na calu ich rozkładanie. Czyli siłą rzeczy będą bardziej odporne na ten związek.
MIC (minimalne stężenie hamujące) zostało przebadane na kilkunastu najczęściej występujących rodzajach bakterii o raz dla części grzybów – w tym dla drożdży. Dla dużej części bakterii MIC jest na poziomie 0,3mM, tylko wspomniany wcześniej Staphylococcus ureus ma MIC = 3,3mM. Natomiast MIC dla drożdży to 4mM. Nie znalazłem żadnego mikroorganizmu (w artykułach które przeczytałem), który miałby większy MIC niż drożdże. Czyli stężenia są naprawdę niskie, ale nie jest to stężenie zabijające te organizmy, a tylko hamujące wzrost. Stężenie dezynfekujące zaczyna się dopiero powyżej MIC (jakieś 5mM), ale pod warunkiem, że nic innego nie rozkłada naszego H2O2. Czyli roztworze nie ma żadnych soli, ani metali – raczej nie osiągalne w naszym przypadku. Wydaje mi się, że trzeba by zrobić minimalnie 10-20mM do jednorazowego użytku.

Czas połowicznego rozkładu (T1/2) W różnych artykułach podane są różne wyniki, a rozbieżności te spowodowane są dodatkami znajdującymi się w roztworach. Zakres dla T1/2 było od 300s do 20dni.

 

20dni - H 2 O 2 znajdującego się w czystym pojemnik z PE bez dostępu światła oraz powietrza – chyba można przyjąć, że to warunki idealne.
7-10dni - H 2 O 2 przechowywane w szkle
10-20h - H 2 O 2 na powietrzu
od kilku do kilkunastu minut - w pożywkach z mikroorganizmami  
Teraz kwestia jak przechowujecie gotowy roztwór.
 
 
Trochę przeliczeń:
MH2O2=34g/mol
MNa2CO3•1,5H2O2=157g/mol
 
1g H2O2 ≈3g Na2CO3•1,5H2O2
 
Czyli, żeby zrobić 20mM H2O2 trzeba dodać 0,68g/L czystego H2O2, czyli około 2g Nadwęglanu na litr wody.

A czy ktoś próbował dodać makaronu do zacieru?
 
Hmmm
W sumie maczam palce w zacierze jak mieszam lub przelewam. Czy to się liczy?
 

Piję co prawda piwo, które jest w butelkach zaledwie tydzień, ale pierwsze wrażenia są pozywtyne.
M79 są póki co naciekawszymi drożdżami do ale, gdzie wymagany jest owocowy/estrowy profil. Piwo nie jest wytrawne, ani puste w smaku (S04 i Windsory, co prawda nie odfermentowują bardo głęboko, ale dają raczej puste w smaku piwo). Tego bardzo brakowało mi na rynku drożdży suchych.
Właściwie jest cała gama drożdży pod wszystkie podstawowe brytyjskie style.
Ciekawy jestem drożdże do styli belgijskich i pod pszenice bawarską.
 
Drożdże płynne ciągle oferują dużo większy wybór, ale generalnie wybór szczepów w postaci drożdży suchych zaczyna zaskakiwać.

Tak, w nowej wersji forum którą wdrożę po wakacjach będzie opcja Best Answer , nazwiemy ją coś w stylu Najlepsza odpowiedź.
Post który rozwiązuje temat może zostać oznaczony przez autora lub moderatorów i odpowiednio wyeksponowany. A takie coś łatwo z bazy forum wyciągnąć.
 
Jak to działa w praktyce można zobaczyć np tutaj
http://community.inv...into-a-website/
http://community.inv...esting-licence/

Słody barwiące to szeroki asortyment produktów, w którego skład wchodzą słody karmelowe, o zakresie barw od żółtej przez bursztynowo-miodowej do brązowej lub niemal czarnej, co wyraża się zakresem barwy od kilku do 1500 jednostek EBC, a nawet więcej. W handlu można spotkać kilkadziesiąt produktów oferowanych pod różnymi nazwami. Dzięki rozmaitości słodów barwiących mamy możliwość uzyskiwania różnorodnego natężenia i odcieni barw oraz cech smakowo-zapachowych piwa, stąd tak wiele różnych stylów piw, posiadających charakterystyczne dla siebie cechy. Wspólnym elementem technologii produkcji jest intensywne ogrzewanie wywołujące reakcje nieenzymatycznego brązowienia, skutkujące powstaniem rozmaitych produktów odpowiedzialnych za cechy chemiczne i organoleptyczne zarówno samego produktu, jak i przenoszone na brzeczkę i w konsekwencji na piwo.
Zastanawiałem się jak najprościej przedstawić podział słodów. Można podzielić słody na wyprodukowane ze słodu suchego oraz mokrego, ale trzeba uwzględnić czy zostały wyprodukowane w prażalniku czy w suszarni(ponieważ uzyskamy różny profil temperaturowy, a co za tym idzie skład). Produkty ze suchego surowca - wytwarzane w prażalnikach bębnowych to produkty palone z jęczmienia i słodu jasnego suchego. Słody monachijski i wiedeński także są produkowane ze słodu suchego, ale wytwarzane wyłącznie w suszarni. Słody karmelowe i krystaliczne wytwarzane są z mokrego słodu i można wytwarzać je obydwoma sposobami.
Technologia produkcji jęczmienia prażonego i słodu palonego jest zbliżona i polega na stopniowym ogrzewaniu do 215 °C, po zatrzymaniu ogrzewania temperatura rośnie jeszcze do 225–230 °C. W tej temperaturze synteza substancji barwiących jest niezwykle szybka. Po osiągnięciu odpowiedniego stopnia wyprażenia do bębna wtryskuje się wodę. Proces produkcji trwa około 2 godzin. W zależności od profilu temperaturowego podczas palenia słodu uzyskuje się różne jego barwy i aromaty.
Słody karmelowe i krystaliczne tym przede wszystkim wyróżniają się spośród innych produktów barwiących, że są produkowane z mokrego słodu, który w początkowym okresie suszenia poddawany jest intensywnemu parzeniu. W pierwszym etapie w temperaturze ok. 60–75 °C przeprowadza się hydrolizę składników bielma – skrobi i białek – w celu wytworzenia substratów reakcji Maillarda. W prażalniku w kolejnym stadium przepuszcza się przez bęben gorące powietrze w celu usunięcia z ziarna wolnej wody, a następnie praży w zamkniętym prażalniku w temperaturze pomiędzy 120 a 160 °C, w zależności od tego, jaki produkt zamierzamy uzyskać. W czasie prażenia tworzą się barwa i cechy smakowo-zapachowe charakterystyczne dla danego rodzaju słodu. Dzięki umiejętnemu dobraniu profilu temperaturowego uzyskuje się zamierzoną barwę. Partie produkcyjne uzyskiwane z prażalników są niewielkie, rzędu kilku ton.
W suszarni parzenie przeprowadza się w temp. 60–65 °C przy pełnej recyrkulacji powietrza, jednakże czas tej operacji w porównaniu z prażeniem w prażalniku jest wyraźnie wydłużony, liczony w godzinach, a nie w minutach. Po zakończeniu hydrolizy stopniowo podnosi się temperaturę, aż do uzyskania właściwej temperatury prażenia. Powoduje to, że hydroliza jest bardziej zaawansowana niż w procesie prowadzonym w prażalnikach. Odpowiednio większe nagromadzenie substratów w postaci aminokwasów i cukrów redukujących pozwala w dalszym przebiegu procesu na znaczne ograniczenie końcowej temperatury prażenia, osiągającej wysokość ok. 100 °C lub nieco powyżej. Jednorodne partie produkcyjne są znacznie większe, ich rozmiar jest taki sam, jak słodu jasnego.
Słody monachijski i wiedeński produkowane są w klasycznych suszarniach do słodu. W celu wyprodukowania słodu monachijskiego, słód mokry po załadowaniu do suszarni poddawany jest ogrzewaniu wilgotnym powietrzem uzyskanym w wyniku recyrkulacji powietrza wylotowego, co stymuluje procesy hydrolizy cukrowców i białek w obrębie endospermy. Uwolnione niskocząsteczkowe związki azotowe i cukry reagują ze sobą w późniejszym stadium suszenia, dając w wyniku słody o odpowiedniej barwie. Słód wiedeński produkowany jest w podobny sposób jak monachijski, ale z mniej intensywnym parzeniem i suszeniem. W wyniku uzyskuje się słód nieco mniej od monachijskiego zabarwiony, o wyższym ekstrakcie i większej zawartości azotu rozpuszczalnego.
Chociaż słody karmelowe i krystaliczne klasyfikowane są jako słody barwiące, co jest nie do końca precyzyjne, ponieważ podczas prażenia lub palenia, oprócz związków barwiących syntetyzowanych w wyniku reakcji Maillarda, powstaje bardzo wiele innych substancji, niewystępujących w słodach jasnych. Mają one istotny wpływ na barwę i skład brzeczki, na przebieg fermentacji, jak również na jakość i trwałość piwa. Jeżeli chodzi o produkty reakcji Maillarda, w słodach o jaśniejszej barwie (<150 EBC) dominują związki o małej masie cząsteczkowej (<10 kDa), powstające w początkowej fazie reakcji, podczas gdy melanoidyny (>100 kDa) dominują w słodach prażonych (>800 EBC). Słody o barwach pośrednich zawierają różne proporcje tych związków, w zasadzie proporcjonalnie do mierzonej barwy słodu. Obecne są również oksydowane polifenole i produkty karmelizacji cukru, te ostatnie w bardzo ciemnych słodach.
[Lewis i Young; Jamborowicz PFiOW 3/2011]

wątek wydzielony z ostrego dyżuru. Post nie wymaga nagłego wsparcia.

A czy ktoś próbował dodać makaronu do zacieru?
 
Hmmm
W sumie maczam palce w zacierze jak mieszam lub przelewam. Czy to się liczy?
 

Zależy jak na piwo się patrzy. Ja traktuje różne style piwa jako równe sobie (co prawda w jednych gustuje bardziej niż w innych). Moim zdaniem nie ma piw łatwiejszych i trudniejszych do uwarzenia. Jednynie w w niektórych piwach łatwiej albo trudniej ukryć wady.
Z technicznego punktu widzenia. Lite American Lager możę wygrać z AIPA, ale do tego potrzena dobrych sędziów.

Ja nie widzę przeszkód.

Czas na kilka spostrzeżeń.
Na dzień dobry tak wygląda aktualny opis z docs.google.com
 
Polskie Ale
 
Na początku rozwoju piwowarstwa amatorskiego w Polsce baza surowcowa była bardzo zawężona. Na podstawie łatwo dostępnych surowców powstał ten styl, który odzwierciedlał braki na polskim rynku piwowarskim.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 11 - 13°Blg
Goryczka: 25 - 45 IBU
Gęstość końcowa: 2 - 3.5°Blg
Kolor: 2 - 8 SRM
Alkohol objętościowo: 4%-5.5%
 
Surowce i technologia:
Słód pilźnieński, ewentualnie jasny słód karmelow do korekty koloru i zwiększenia treściwości. Najczęściej piwo chmielone jest chmielem Marynka jako chmiel goryczkowy i chmielem Lubelskim jako chmiel aromatyczny. Inne chmiele hodowane w Polsce są dopuszczalne. Drożdże górnej fermentacji o czystym profilu smakowym takie jak Danstar Nottingham, US-05.
 
Barwa:
Słomkowe do złote.
 
Piana:
Umiarkowana biała długo utrzymująca się piana.
 
Aromat:
Aromat chmieli od umiarkowany do umiarkowanie mocny. Wynikający z dodania chmieli na koniec gotowania albo/i chmielenia na zimno. Przeważnie przedstawiające charakter chmieli polskich (najczęściej lubelskiego). Lekkie nuty owocowe są do zaakceptowania. Opcjonalnie bardzo niskie do niskie aromaty karmelowe. Bardzo niski poziom dwuacetylu jest akceptowalny.
 
Smak:
Umiarkowanie do umiarkowanie mocne smaki chmielowe przeważnie przedstawiające cechy chmieli polskich (najczęściej lubelskiego i marynka). Obecność smaków chmielowych jest wspierana przez delikatne smaki słodowe. Balans chmielowo-słodowy wyraźnie skłania się w kierunku goryczki i smaków chmielowych. Smaki karmelowe przeważnie są nieobecne, ewentualnie mogą być bardzo delikatne. Estry owocowe mogą być w zakresie od brak do umiarkowanie słabych. Umiarkowana do umiarkowanie mocna goryczka chmielowa wraz z wytrawnym finiszem. Bardzo niski poziom do brak dwuacetylu.
 
Goryczka:
Czysta wyraźna i przyjemna goryczka.
 
Odczucie w ustach:
Lekka do średnio lekka treściwość. Nagazowanie umiarkowane do mocne.
 
Ogólne wrażenie:
Rześkie, wyraźnie goryczkowe i chmielowe piwo. Czyste w smaku, mało estrowe i fermentowane w dolnym zakresie temperatur dla danego szczepu.
 
Po panelu w Żywcu jedną z częstych uwag przy ocenianiu była zalegająca, trawiasta, ściągająca goryczka.
Marynka przy chmieleniu we większych ilościach na goryczkę tak ma, ale jak dla mnie to jest wada w tym piwie. Przez taki smak piwo staje się mało pijalne. Myślę że akcent przy chmieleniu powinien być położony na smak i aromat, ale z rozsądną bazą goryczki.
Co do estrów to też było sporo uwag.
Trzeba przypilnować temp. fermentacji bo za dużo estrów strasznie tłumi smaki słodowe i przykrywa szlachetny aromat i smak chmielu. Jako ortodoks widzę ten styl jak prawie hybrydę, ale nie wiem czy to nie za daleko posunięty wniosek. Przy innych okazjach częstowałem moim piwem ludzi znających się bez mówienia co to jest. Często było spore zdumienie. Czy to jakiś ejl, czy estrowy pils Estry są potrzebne, ale na rozsądnym poziomie.
W moim odczuciu słowo klucz to balans między estrami i chmielem.
Jeszcze raz dziękuję za udział w panelu wszystkim i proszę o uwagi do opisu.

Przepraszam jeszcze raz i to bardzo za opóźnienie w ogłoszeniu wyników. Najpierw po miesiącu L4 docisnęli mnie w pracy, a potem motałem się strasznie z arkuszem ocen po raz pierwszy w życiu i popełniłem błędy we wpisywaniu. Żeby to wszystko odkręcić poświęciłem o wiele więcej czasu niż się spodziewałem.
Butelki nie były kodowane, bo nie chodziło o konkurs tylko ocenę w zgodności z opisem, Tym niemniej jakiś ranking powstał:
 
1(4.22) Jejski
2(3.76) Zgoda
3(3.50) Shayboos #30
4(3.39) Parnik olo333
5(3.36) Shayboos #29
6(3.29) Poremba
7(3.13) Tu mój błąd bo nie zapisałem nr na kapslu, a piwo nie miało etykiety.
8(2.83) 49.B Pawulonek ?
9(2.75) Jejski2
10(2.59) Browar Mole Polisz Ale
To tyle z suchych ocen, bo to co najistotniejsze jest w opisach które zlecę do odczytu sąsiadce aptekarce
Ogólne wnioski to zalegająca/garbnikowa goryczka i przede wszystkim za dużo estrów!