bart3q

I jak zwykle, zamiast merytoryki gównoburza o nieistotne pierdoły.

Domiodzę :-)

Dodałem:
22B. American Strong Ale
22D. Wheatwine
 
i wezmę cały rozdział 25 i z 27: Gose i London Brown Ale

Ogólne wrażenie:
Mocne, pełne w smaku amerykańskie ale, które rzuca podniebieniu wyzwanie i nagradza je pełnymi słodowymi i chmielowymi smakami oraz znaczną goryczką. Smaki są wyraźne, ale uzupełniają się i są mocniejsze oraz bogatsze niż w przeciętnie mocnych amerykańskich pale lub amber ales.
 
Aromat:
Średni do wysokiego aromat chmielowy, najczęściej cechujący się cytrusowością oraz żywicznością, choć można odnaleźć cechy związane z innymi amerykańskimi lub nowofalowymi odmianami (owoce tropikalne, białe owoce, melon itp.). Umiarkowana do wyraźnej słodowości wspierająca profil chmielowy, najczęściej występującej jako średnia do ciemnej karmelowości, możliwie chlebowa lub tostowa, z nutami lekko prażonymi w tle i w niektórych przypadkach zauważalnie czekoladowymi. Generalnie prezentuje czysty do umiarkowanie owocowego profil estrowy. Umiarkowane aromaty alkoholowe mogą być dostrzegalne, ale nie powinny być rozgrzewające, drażniące lub rozpuszczalnikowe.
 
Wygląd:
Średnio bursztynowe do głęboko miedzianego lub jasno brązowego. Umiarkowanie niska do średnich rozmiarów piana o barwie od złamanej bieli do lekkiego beżu. Może być niezbyt trwała. Wysoka klarowność. Po zakręceniu szkłem, wysoka zawartość alkoholu i lepkość widoczna jest w postaci charakterystycznych "nóg" ("legs") na ściankach naczynia.
 
Smak:
Średni do wysokiego dekstrynowo-słodowy z pełnym zakresem karmelowości, toffi, ciemnych owoców. Niska do średniej tostowość, chlebowość lub melanoidynowość są opcjonalne i mogą dodawać złożoności. Średnio-wysoka do wysokiej goryczki chmielowej. Słód daje średnie do wysokie odczucie słodkości w smaku, choć finisz może być nieznacznie słodki lub nieco wytrawny. Umiarkowany do wysokiego smak chmielowy. Niskie do umiarkowanych estry owocowe. Smaki chmielowe zbliżone do tych w aromacie (cytrusowe, żywiczne, tropikalne, białe owoce, melon itp.). Obecność alkoholu może być dostrzegalna, ale ostre lub rozpuszczalnikowe smaki alkoholowe są niepożądane. Smaki prażonych słodów są dozwolone, ale powinny pozostawać w tle. Smaki słodów palonych nie są stosowne. O ile na podniebieniu wyczuwalna jest silna słodowość, o tyle finisz powinien być gorzki do gorzko-słodkiego. Nie powinien być syropowaty i niedostatecznie odfermentowany. W posmaku typowo słód, chmiel, oraz dostrzegalny alkohol.
 
Odczucie w ustach:
Średnia do pełnej treściwości. Rozgrzewająca alkoholowość może być obecna, ale nie przesadnie. Jakiekolwiek obecne odczucie ściągania powinno pochodzić od wyraźnej goryczki chmielowej i nie powinno być nieprzyjemne dla podniebienia. Średnio-niskie do średniego nagazowania.
 
Komentarze:
Ten "pojemny" styl może określać różnego rodzaju piwa, w tym współczesne Double/Imperial Red/Amber Ales i inne mocne, zarazem wyraziście słodowe, jak i mocno chmielowe piwa, które nie mieszczą się w klasie Barleywine'ów. Zróżnicowanie pozwala na to, że styl może być postrzegany jako mocne American Amber Ale z miejscem na interpretacje innych imperialnych wersji niskoekstraktowych amerykańskich Ales. Wiele East Coast IPAs może lepiej pasować do tej kategorii, jeśli mają znaczący udział w zasypie słodu crystal lub bardziej słodko-słodowy finisz.
 
Historia:
Jeśli współczesne kraftowe wersje są rozwijane jako imperialne, mocne odmiany amerykańskich amber lub red Ales, to styl ma dużo wspólnego z historycznymi amerykańskimi stock ales. Mocne, słodowe piwa były obficie chmielone, aby lepiej przechowały się jako zapas wyrobiony jeszcze przed nastaniem prohibicji w Stanach Zjednoczonych. Taki sposób wyrabiania stock ales nie jest kontynuowany, ale podobieństwa stylów są znaczne. Stone Arrogant Bastard powstał z brzeczki pale ale, która została omyłkowa przygotowana ze zbyt dużej ilości składników - w ten sposób stworzono coś, co mogło być pierwowzorem dla imperial red/amber ale. Great Lakes po raz pierwszy uwarzył Nosferatu na początku lat 90. XX w. i nazwał go jako stock ale, jednak teraz określone jest jako imperial red ale. Czy to za sprawą bezpośredniej historycznej inspiracji czy też przez przypadek, styl rozwinął się niezależnie od piwnej rewolucji (craft beer era) i stał się całkiem popularny.
 
Charakterystyczne składniki:
Dobrze zmodyfikowany słód jasny (pale malt) jako baza. Pewne wyraziste słody mogą być stosowne, typowe są średnie do ciemnych słody kryształowe (crystal malts). Podstawą są cytrusowe lub sosnowe chmiele amerykańskie, jednak jakiekolwiek inne odmiany amerykańskie lub nowofalowe mogą być użyte w odpowiedniej ilości, jednak nie powinny ścierać się ze słodowym charakterem piwa. Na ogół używane są dobrze odfermentowujące drożdże amerykańskie.
 
Porównanie stylu:
Ogólnie nie tak mocne i bogate jak American Barleywine. Bardziej zbalansowane słodowo w porównaniu z American lub Double IPA, jednak z bardziej amerykańskim chmieleniem niż może być to tolerowane w English Strong Ale.
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 15,2 - 21,5°Blg
Gęstość końcowa: 3,6 - 6,1°Blg
Goryczka: 50 - 100 IBUs
Barwa: 7 - 19 SRM
Zawartość alkoholu: 6,3 - 10% obj.
 
Przykłady komercyjne:
Bear Republic Red Rocket Ale, Great Lakes Nosferatu, Terrapin Big Hoppy Monster, Port Brewing Shark Attack Double Red, Stone Arrogant Bastard. 
 
 
 
22B. American Strong Ale
 
Overall Impression:
A strong, full-flavored American ale that challenges and rewards the palate with full malty and hoppy flavors and substantial bitterness. The flavors are bold but complementary, and are stronger and richer than averagestrength pale and amber American ales.
 
Aroma:
Medium to high hop aroma, most often presenting citrusy or resiny notes although characteristics associated with other American or New World varieties may be found (tropical, stone fruit, melon, etc.). Moderate to bold maltiness supports hop profile, with medium to dark caramel a common presence, bready or toasty possible and background notes of light roast and/or chocolate noticeable in some examples. Generally exhibits clean to moderately fruity ester profile. Moderate alcohol aromatics may be noticeable, but should not be hot, harsh, or solventy.
 
Appearance:
Medium amber to deep copper or light brown. Moderate-low to medium-sized off-white to light tan head; may have low head retention. Good clarity. Alcohol level and viscosity may present “legs” when glass is swirled.
 
Flavor:
Medium to high dextrinous malt with a full range of caramel, toffee, dark fruit flavors. Low to medium toasty, bready, or Maillard-rich malty flavors are optional, and can add complexity. Medium-high to high hop bitterness. The malt gives a medium to high sweet impression on the palate, although the finish may be slightly sweet to somewhat dry. Moderate to high hop flavor. Low to moderate fruity esters. The hop flavors are similar to the aroma (citrusy, resiny, tropical, stone fruit, melon, etc.). Alcohol presence may be noticeable, but sharp or solventy alcohol flavors are undesirable. Roasted malt flavors are allowable but should be a background note; burnt malt flavors are inappropriate. While strongly malty on the palate, the finish should seem bitter to bittersweet. Should not be syrupy and under-attenuated. The aftertaste typically has malt, hops, and alcohol noticeable.
 
Mouthfeel:
Medium to full body. An alcohol warmth may be present, but not be excessively hot. Any astringency present should be attributable to bold hop bitterness and should not be objectionable on the palate. Medium-low to medium carbonation.
 
Comments:
A fairly broad style that can describe beers labeled in various ways, including modern Double/Imperial Red/Amber Ales and other strong, malty-but-hoppy beers that aren’t quite in the Barleywine class. Diverse enough to include what may be viewed as a strong American Amber Ale with room for more interpretations of other “Imperial” versions of lower gravity American Ale styles. Many “East Coast” type IPAs might fit better in this category if they have considerable crystal malt or otherwise more of a malty-sweet finish.
 
History:
While modern craft versions were developed as “imperial” strength versions of American amber or red ales, the style has much in common with historic American stock ales. Strong, malty beers were highly hopped to keep as provision beers prior to prohibition. There is no continuous legacy of brewing stock ales in this manner, but the resemblance is considerable. Stone Arrogant Bastard was born out of a batch of pale ale that was mistakenly made with excess ingredients, thus creating what may have been the prototype for the imperial amber/red ale. Great Lakes first brewed Nosferatu in the early 1990s and called it a stock ale, although they now call it an imperial red ale. So whether by direct historical inspiration or by accident, the style developed independently in the craft beer era and has subsequently become quite popular.
 
Characteristic Ingredients:
Well-modified pale malt as a base; some character malts would be appropriate, medium to dark crystal malts are typical. Citrusy or piney American hops are common, although any American or New World varieties can be used in quantity, provided they do not clash with the malt character. Generally uses an attenuative American yeast.
 
Style Comparison:
Generally not as strong and as rich as an American Barleywine. More malt balanced than an American or Double IPA with more American hop intensity than an English Strong Ale style would tolerate. 

Ogólne odczucie:
Degustacyjne, mocno alkoholowe piwo o bogatej teksturze, wyraźnym zbożowym, chlebowym smaku z interesującą złożonością słodów, chmieli, drożdży o profilu owocowym i alkoholu.
 
Aromat:
Aromat chmielowy jest łagodny i może pochodzić jedynie z późnego chmielenia brzeczki "na aromat". Umiarkowany do umiarkowanie mocnego chlebowy, pszeniczny charakter słodu, z dodatkową słodową złożonością taką jak miodowość czy karmelowość. Lekki, czysty aromat alkoholowy może być wyczuwalny. Mogą występować nisko do średnio wyczuwalnych nut owocowych. Bardzo niski poziom diacetylu jest akceptowalny, jednak nie jest on wymagany. Nie jest pożądany bananowo-goździkowy charakter drożdży do piw pszenicznych.
 
Wygląd
Kolor od złotego do głęboko bursztynowego, często z granatowymi lub rubinowymi refleksami. Niska do średniej biała piana. Piana może mieć kremową teksturę i dobrze utrzymywać się. Zmętnienie na zimno jest dozwolone, ale zazwyczaj piwo klaruje się przy ociepleniu. Po zakręceniu szkłem, wysoka zawartość alkoholu i lepkość widoczna jest w postaci charakterystycznych "nóg" („łez”) na ściankach naczynia.
 
Smak
Umiarkowany do umiarkowanie wysokiego smak słodu pszenicznego, dominujący w smaku nad jakimkolwiek profilem chmielowym. Niska do umiarkowanej chlebowość, tostowość, karmelowość lub miodowość pochodzące ze słodów są mile widziane jako nuty wzbogacające złożoność, jednak nie są one wymagane. Smak chmielowy od niskiego do średniego, może dotyczyć dowolnych odmian. Umiarkowana do umiarkowanie wysokiej owocowość, często charakterystyczna dla owoców suszonych. Goryczka chmielowa od niskiej do umiarkowanej, przez co piwo może być słodowe do równomiernie zbalansowanego. Nie powinno być syropowate lub niedostatecznie odfermentowane. Utlenienie lub smaki winne mogą być obecne, podobnie jak nuty lekko alkoholowe, które są czyste i łagodne, jednak złożone. Dopełniający charakter dębowy jest mile widziany, ale nie jest wymagany.
 
Odczucie w ustach:
Średnio pełne do pełnego i gumowate, często ze słodką, aksamitną teksturą. Niskie do umiarkowanego nagazowanie. Może być obecna lekka do umiarkowanej łagodna rozgrzewająca alkoholowość.
 
Komentarze:
Ciemne słody powinny być użyte z umiarem. Kolor pochodzić powinien przede wszystkim z długiego gotowania. Kilka komercyjnych przykładów może przekraczać podane parametry stylu i kilka może nie być warzonych każdego roku.
 
Historia:
Względnie współczesny styl amerykańskiego piwa kraftowego, po raz pierwszy uwarzony w Rubicon Brewing Company w 1988. Często pojawia się w sezonie zimowym, bywa leżakowany lub wypuszczany jednorazowo. Browary często eksperymentują z tym stylem, co prowadzi do szeregu różnych jego interpretacji.
 
Charakterystyczne składniki:
Typowo warzony z kombinacji słodów z amerykańskiego jęczmienia dwurzędowego (two-row) oraz amerykańskiej pszenicy. W warzeniu wykorzystuje się 50% lub więcej słodu pszenicznego. Mogą być użyte dowolne odmiany chmielu. Może być leżakowany w dębowych beczkach.
 
Porównanie stylu:
Jest to coś więcej niż po prostu oparty na pszenicy barleywine - wiele wersji posiada wyraziste nuty owocowe i chmielowe, podczas gdy inne odkrywają swoją złożoność podczas leżakowania w beczkach dębowych. Mniejszy nacisk na chmielenie niż w american barleywine. Pochodzi bardziej od american wheat niż od jakiegokolwiek niemieckiego piwa pszenicznego, dlatego nie powinien posiadać żadnego charakteru pochodzącego z drożdży używanych do niemieckich weizenów.  
 
Parametry:
Gęstość początkowa: 19,3 - 28°Blg
Gęstość końcowa: 4,1 - 7,6°Blg
Goryczka: 30 - 60 IBUs
Barwa: 8 - 15 SRM
Zawartość alkoholu: 8.0 – 12.0% obj.
 
Przykłady komercyjne:
Rubicon Winter Wheat Wine, Two Brothers Bare Trees Weiss Wine, Smuttynose Wheat Wine, Portsmouth Wheat Wine, Pracownia Piwa Hey Now Wheat Wine.
 
 
 
22D. Wheatwine
 
Overall Impression:
A richly textured, high alcohol sipping beer with a significant grainy, bready flavor and sleek body. The emphasis is first on the bready, wheaty flavors with interesting complexity from malt, hops, fruity yeast character and alcohol complexity.
 
Aroma:
Hop aroma is mild and can represent just about any late hop aromatic. Moderate to moderately-strong bready, wheaty malt character, often with additional malt complexity such as honey and caramel. A light, clean, alcohol aroma may noted. Low to medium fruity notes may be apparent. Very low levels of diacetyl are acceptable but not required. Weizen yeast character (banana/clove) is inappropriate.
 
Appearance:
Color ranges from gold to deep amber, often with garnet or ruby highlights. Low to medium off-white head. The head may have creamy texture, and good retention. Chill haze is allowable, but usually clears up as the beer gets warmer. High alcohol and viscosity may be visible in “legs” when beer is swirled in a glass.
 
Flavor:
Moderate to moderately-high wheaty malt flavor, dominant in the flavor balance over any hop character. Low to moderate bready, toasty, caramel, or honey malt notes are a welcome complexity note, although not required. Hop flavor is low to medium, and can reflect any variety. Moderate to moderately-high fruitiness, often with a dried-fruit character. Hop bitterness may range from low to moderate; balance therefore ranges from malty to evenly balanced. Should not be syrupy and under-attenuated. Some oxidative or vinous flavors may be present, as are light alcohol notes that are clean and smooth but complex. A complementary, supportive oak character is welcome, but not required.
 
Mouthfeel:
Medium-full to full bodied and chewy, often with a luscious, velvety texture. Low to moderate carbonation. Light to moderate smooth alcohol warming may also be present.
 
Comments:
Dark malts should be used with restraint. Much of the color arises from a lengthy boil. Some commercial examples may be larger than the Vital Statistics, and some may not be brewed every year.
 
History:
A relatively recent American craft beer style that was first brewed at the Rubicon Brewing Company in 1988. Often a winter seasonal, vintage, or one-off release. Breweries frequently experiment with this style, leading to a range of interpretations.
 
Characteristic Ingredients:
Typically brewed with a combination of American two-row and American wheat. Style commonly uses 50% or more wheat malt. Any variety of hops may be used. May be oak-aged.
 
Style Comparison:
More than simply a wheat-based barleywine, many versions have very expressive fruity and hoppy notes, while others develop complexity through oak aging. Less emphasis on the hops than American Barleywine. Has roots in American Wheat Beer rather than any German wheat styles, so should not have any German weizen yeast character 

Dolej wody gazowanej do spirytusu

Nie gazuj na oko a na ucho. Policz sobie tutaj:
http://www.brewersfriend.com/keg-carbonation-calculator/ jakie ciśnienie w określonej temperaturze daje jakie nagazowanie. I przykładowo:
 
Temperatura piwa w kegu - 10°C. Na 2.0 dla stoutów to daje ok 11.3 psi, czyli 0.77 bar. I teraz musisz do piwa dać określoną ilość gazu. Jak dasz wysokie ciśnienie to się szybciej rozpuszcza, ale nie masz kontroli ile. Więc ja robię tak:
Daję 2-2.5 bara, i bujam kegiem jakąś ilość czasu. Później zamykam butlę co2 (lub zmniejszam ciśnienie na reduktorze do 0) i dalej macham. Patrzę do ilu spadło ciśnienie po długim machaniu. Np. do 0.3 bara. Więc dalej daję 2 bary i bujam znów. Po jakimś czasie znów zamykam, i patrzę do ilu opadło. Np. do 0.6 bara. Znów dobijam i macham jakiś czas, i tak aż będzie te 0.7-0.8 bara( ta wartość zależy oczywiście od temperatury).
Trzeba patrzyć, czy ta wartość jest stała, i czy dłuższe bujanie jej nie obniży (często najpierw z 2 barów spada szybko, a później końcówka wolno, bo jest mała różnica ciśnień i słabo się rozpuszcza).
Szybszemu nagazowaniu sprzyja poduszka gazu nad piwem (jak masz super pełny keg to będzie to trwało dużo dłużej niż jak masz pół kega - wiadomo, wtedy masz np 10l gazu pod ciśnieniem 2.5 bara - dużo więcej ilościowo niż np. 0.5l gazu). Ja zawsze staram się tak z piwo - dwa zlać z góry, żeby ten 1l wolny był.
 
Później dla pewności możesz zostawić pod zamkniętą butlą, i patrzyć czy ciśnienie opada, lub możesz zostawić pod otwartą to ewentualnie będzie się dogazowywać. Ale to już może kilka dni wtedy zająć.
 
IMO ta metoda pozwala na dość dokładne nagazowanie piwa w kegu, bez jego przegazowania. Bo tak jak wyżej - jeden daje 3 strzały 3 bary, drugi daje 2 strzały po 2 bary - wpuszczasz nieokreśloną ilość gazu i łatwo wtedy mieć problemy z niedogazowaniem/przegazowaniem.
 
Aha - jak chcesz sprawdzić poziom nagazowania do kega np. wcześniej nagazowywanego - podłączasz bezpośrednio manometr, lub jak chcesz skorzystać z tego w reduktorze - podłączasz reduktor i butlę, stopniowo zwiększasz ciśnienie i słuchasz kiedy się zacznie syk - wtedy wiesz że ciśnienie się zwiększyło od tego, które było w kegu, i znasz mniej więcej wartość. W reduktorze jest zawór jednostronny, i ciśnienie z kega nie wraca do manometru, i go nie podnosi, trzeba tak sobie radzić.
 
Aha i uważaj - wartość ciśnienia dla określonego nagazowania silnie zależy od temperatury, lepiej ją dobrze zmierzyć. Np. to 0.8 bara daje przy :
20°C 1.5v/v
10°C 2v/v
1°C 2.8 v/v

Terroir jest bardzo ważne do produkcji chmielu. 

Jest miałem Niemiecki i USA chmiel, różniły się znacznie. Mogę nawet powiedzieć śmiało, że to może ta sama odmiana ale całkiem inne właściwości. Zresztą to nie temat na taką dyskusje.

Uwadnianie drożdży to nie bzdura. 
 
Nie znasz się nie pisz. 

ale źle obiektywnie czy źle subiektywnie?
Daruj, ale w Twój obiektywizm w tym przypadku nie wierzę
 
Poza tym nie rozumiem w ogóle Twojego podejścia. Być może Ty lubisz robić kiepskie piwa, ale ja np. takich nie lubię.
Z drugiej strony nie widzę potrzeby każdorazowego robienia wykładu na temat biologii drożdży gdy piszę w odpowiedzi, że należy raczej wylać gęstwę niż jej użyć. Poza tym może jednak warto samemu coś postudiować zwłaszcza, że nie jest to wiedza tajemna.
 
Samych smacznych piw życzę.

nie. na pozostalych wyjsciach ustawiasz cisnienie 0 i nic nie leci. Poza tym masz zaworki na samych wyjściach.

Edytujesz post, i tam"użyj pełnego edytora", i możesz zmienić wtedy tytuł

Edytujesz post, i tam"użyj pełnego edytora", i możesz zmienić wtedy tytuł

Zlew. Szkoda Twoje roboty przy warzeniu.

I jak zwykle, zamiast merytoryki gównoburza o nieistotne pierdoły.

I jak zwykle, zamiast merytoryki gównoburza o nieistotne pierdoły.

http://www.wiki.piwo.org/Siarkowod%C3%B3r
http://www.piwo.org/index.php?app=core&module=search&do=search&fromMainBar=1

Ma ale średni. Startera z gęstwy nie powinno się robić ,z powodu drobnoustrojów w niej zawartych, które się rozmnożą na mieszadle, i większe ryzyko infekcji.
Kolejny słaby powód, to taki, że takie drożdże są dużo słabsze, niż świeże. Nawet po ich namnożeniu, mogą być widoczne efekty ich słabej kondycji.
Po 3, niektórzy tak robi, i może coś im wyjdzie. Ja byłbym się głównie zakażenia (do startera dajesz mało gęstwy, bo jak dasz dużo to Ci się prawie nic nie namnoży (efekt nasycenia hodowli). A jak dasz mało, i słabych drożdży, to inne mikroby mają łatwiej w dojściu do głosu. I tu jest różnica pomiędzy namnażaniem starej gęstwy, a robieniem piwa pomiędzy. Teoretycznie - tak samo się wszystko namnaża, więc taki starter byłby podobny w efektach do po prostu kolejnego pokolenia drożdży, ze zrobionego w międzyczasie piwa. W praktyce - do piwa być zadał drożdże świeże, które szybko zdominują środowisko przed innymi mikroorganizmami. Do startera z miesięcznej gęstwy dajesz słabe drożdże, i ryzyko dojścia przez bakterie do głosu dużo większe.
 
Ryzyko oceń sobie sam.

I jak zwykle, zamiast merytoryki gównoburza o nieistotne pierdoły.

Ma ale średni. Startera z gęstwy nie powinno się robić ,z powodu drobnoustrojów w niej zawartych, które się rozmnożą na mieszadle, i większe ryzyko infekcji.
Kolejny słaby powód, to taki, że takie drożdże są dużo słabsze, niż świeże. Nawet po ich namnożeniu, mogą być widoczne efekty ich słabej kondycji.
Po 3, niektórzy tak robi, i może coś im wyjdzie. Ja byłbym się głównie zakażenia (do startera dajesz mało gęstwy, bo jak dasz dużo to Ci się prawie nic nie namnoży (efekt nasycenia hodowli). A jak dasz mało, i słabych drożdży, to inne mikroby mają łatwiej w dojściu do głosu. I tu jest różnica pomiędzy namnażaniem starej gęstwy, a robieniem piwa pomiędzy. Teoretycznie - tak samo się wszystko namnaża, więc taki starter byłby podobny w efektach do po prostu kolejnego pokolenia drożdży, ze zrobionego w międzyczasie piwa. W praktyce - do piwa być zadał drożdże świeże, które szybko zdominują środowisko przed innymi mikroorganizmami. Do startera z miesięcznej gęstwy dajesz słabe drożdże, i ryzyko dojścia przez bakterie do głosu dużo większe.
 
Ryzyko oceń sobie sam.

Piszesz z doświadczenia? U mnie w zacierze, gdzie inne termometry pokazują temperaturę jednolicie, allfrance w zależności od zanurzenia ma błąd kilka stopni. Pewnie to wynika z tego co belglover napisał. Co do termometru z sondą - na pewno będzie dużo dokładniejszy, a w zacierze aż tak strasznych gradientów temperatury nie ma, żeby kilka centymetrów sondy i wynikające z tego uśrednienie robiło jakikolwiek wpływ.
 
Kup sobie to:
http://allegro.pl/panelowy-miernik-temperatury-dla-ds18b20-zielony-i6628596955.html
plus to:
http://allegro.pl/czujnik-temperatury-mikrokontrolera-ds18b20-1m-i6267873154.html
i masz dokładność 0.5°C lub nawet lepszą, w rozsądnych pieniądzach.

Jak ostatnio czytam to forum to nie dowierzam własnym oczom - skąd Wy macie takie pomysły?
Jest jakiś konkurs typu: "kto najbardziej skróci czas fermentacji to dostanie w nagrodę worek słodu" albo "antynoble piwo.org"??? Schemat fermentacji 7+7 już Wam nie wystarcza i jest za długi???
 
Ludzie weźcie się opanujcie. Wystarczy trochę poczytać na forum i naprawdę można uniknąć czegoś takiego, jak w treści zacytowanej wyżej wypowiedzi. Przecież ten wpis to ewidentny brak jakichkolwiek podstaw.
 
Ja już czasami naprawdę się nie dziwię, że nasi forumowi szydercy i złośliwcy odpowiadają na takie posty w postaci OT lub innych nieprzyjemnych form wypowiedzi, bo inaczej się nie da.
 
 
Proszę:
http://czasgentlemanow.pl/2015/07/jak-sie-uczyc-cierpliwosci/

Chodziło mi o ogólnie cytrusowe, słodkie chmiele. Osobiście kombinowałbym z wrzuceniem citry, mosaica (słodkie, owocowe), cascade (bardziej w kierunku rześkiego i kwiatowego), ewentualnie większej dawki amarillo. Można też kombinować z chmielami z NZ, one są mocno słodkie, owocowe.