Makaron

Co do gęstości to korzystam z konwertera w Promashu, a kolorystyke na podstawie wzoru EBC=1.97 *SRC. Kolor jest opisany w opisie, a kolorystyka SRC czy EBC to tylko jest używana przy obliczaniu koloru w przypadku tworzenia receptury. Pozatym wersja oryginalna też jest zamieszczona więc można sobie samemu porównać.

Wracam powoli do BJCP, czas zacząć korektę i przeliczenia na nasze jednostki.

8A. Standardowy/Zwyczajny Bitter Aromat: Najlepsze piwa w tym stylu mają przeważnie lekkie aromaty słodowego (ale niekoniecznie) wraz z nutą karmelu. Często występują łagodne do umiarkowane aromaty owocowe. Zapachy chmielowe mogą być od umiarkowane do braku (pochodzące najczęściej od brytyjskich odmian, ale aromaty pochodzące od odmian amerykańskich również się zdarzają). Najczęściej brak dwuacetylu, aczkolwiek niski poziom jest akceptowany. Wygląd: Jasno żółty do jasno miedziany. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana szarobiała piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę. Smak: Średnia do mocna goryczka. Większość posiada umiarkowanie słabe do umiarkowanie mocne smaki estrów owocowych. Smaki pochodzące od chmieli (ziemisty, żywiczny, albo/i kwiatowy, czyli typowo brytyjskie odmiany chmielu, ale odmiany amerykańskie mogą być też użyte) są w zakresie od umiarkowanego do słabego. Niskie do średnie smaki słodowe wraz z wytrawnym finiszem. Nuty karmelowe są powszechnie spotykane, ale nie są niezbędne. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie zdecydowanie goryczkowy, ale goryczka nie powinna w całości zdominować smaków słodowych, estrowych i chmielowych. Generalnie brak dwuacetylu, ale bardzo mały poziom jest dozwolony. Tekstura: Lekka do średnio lekka treściwość. Niskie nagazowanie, aczkolwiek wersje butelkowane i puszkowe mogą być nagazowane umiarkowanie. Ogólne wrażenie: Niska gęstość początkowa, mała ilość alkoholu i niskie nagazowane powoduje, że piwo dobrze się pije. Niektóre przykłady mogą być bardziej zbalansowane w kierunku smaków słodowych, ale nie powinno to zdominować goryczkowych odczuć. Lekkość picia jest najważniejszym kryterium tego stylu; nacisk jest nałożony na chmielenie goryczkowe, w odróżnieniu od agresywnego chmielenia dla smaku i zapachu występujące w amerykańskim ale. Komentarz: Najlżejszy z bitterów. Najczęściej znany jako ?bitter?. Niektóre nowoczesne odmiany uwarzone wyłącznie ze słodu pale ale są znane jako "golden" (złocisty) albo "summer" (letni) bitter. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Ten wyznacznik stylu dotyczy wersji ?real ale?, a nie eksportowej wersji znanej z produktów koncernowych. Historia: Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony na początku XX wieku jako beczkowa alternatywa do pale ale.Stał się ogólnodostępny w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć smaczne jasne piwa oraz jak zaczęli stosować słód crystal dla nadania krągłości i pełności smaku. Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie używa się średnio siarczanową wodę. Podstawowe informacje: Gęstość początkowa: 8 - 10°Blg Goryczka (IBU): 25 ? 35 Gęstość końcowa: 1.8 ? 2.8 Kolor (SRM): 4 ? 14 Alkohol objętościowo: 3.2 ? 3.8% Komercyjne przykłady:Fuller's Chiswick Bitter, Adnams Bitter, Young's Bitter, Greene King IPA, Oakham Jeffrey Hudson Bitter (JHB), Brains Bitter, Tetley?s Original Bitter, Brakspear Bitter, Boddington's Pub Draught

U mnie właśnie było odwrotnie. Najczęściej używam wybielacza do dezynfekcji fermentorów, czasami zostawiałem na noc zamoczony i nie dałem rady usunąć brązowo-szarych przebarwień. Dopiero użycie sody kalcynowanej dało rade oczyścić mi fermentory.

Można też rozpocząć filtracje po malutku, czyli na początku kranik odkręcić tylko troszeczkę. Później powoli zwiększać przepływ.

No na tych drożdżach powstało piwo, które wygrało szkocki festiwal piwny w 2008 roku. Mały browar pod Edinburghiem warzy piwa na tych drożdżach i wychodzą im naprawdę bardzo dobre piwa. Trzeba się po prostu nauczyć używać tych drożdży.

Piwo odfermentowało poniżej trochę poniżej 2°Blg. Co daje nam 83% ofermentowanie pozorne, czyli ilość alkoholu 5.3%. Potwór, zobaczymy jak będzie smakował. Piwo zielone smakuje płytko, wytrawnie i w zapachu czuć lekkie aromaty gorące (od alkoholu) i goryczka mocna, ale nie wykręcająca. Póki co wszystko w wytycznych stylu. Naprawdę jestem ciekawy co z tego wyjdzie. Jednak następnym razem jeśli warzyłbym z użyciem tych drożdży warto byłoby dodać więcej słodów karmelowych.

Wszędzie gdzie czytasz o dekokcji jest jasno napisane by wybrać gęstą część zacieru do dekokcji. Zresztą przy stosunku słodu do wody 1:4 wychodzi, że odbierając 1/3 część zacieru wybierasz właściwie całe młóto.

Mi udał się usunąć takie przebarwienia sodą kalcynowaną, Soda kaustyczna tym bardziej powinna dać rade.

Nie jestem pewny, ale czy przypadkiem w książce Kunze`a nie było napisane,że browary rzadko stosują tą metodę ze względu na zbyt duże zużycie energii?

No to teraz trzeba płacić za ściąganie plików powyżej 50mb/tygodniowo. Wcześniej jedną z pozycji ściągnąłem za friko teraz niestety muszę zapłacić.

Jest to różnica pomiędzy sposobem zacierania u mnie w domu. Nic książkowego. Na około 70 warek około 20 było dekokcyjnych i różnice wydajności nigdy nie były "fenomenalne".

Gratulacje dla Anteksa, jak również dla osób biorących udział w konkursie. Tak trzymać!

Jeśli nawet by wytrzymała temperature to jest napisane, że "maksymalny czas pracy ciągłej - 15 min" to moim zdaniem jest naprawdę mało.

To jeden ze sposobów na zmniejszenie ryzyka infekcji (Ja przy użyciu suchych drożdży nie miałem infekcji). Trzeba wyrobić pewne standardy czystości by w czystym sumieniem używać gęstwy drożdżowej kilkukrotnie, bo jakikolwiek bakcyl rozwijający się z warki na warkę (i przy kolejnych generacjach dochodzi ryzyko zakażenia danej gęstwy), może nam zepsuć piwo. Metoda płukania kwasem może nam wyjść z pomocą. Ja póki co tej metody nie stosuje, bo nie mam pojęcia jak. Czy ktoś ma jakieś doświadczenia w tej materii?

To ja bym zaproponowałbym coś takiegohttp://www.piwo.org/forum/p6738-02-10-2008-23-19-47.html#p6738

Szczerze powiem, że jeśli mam poprawnie ześrutowany słód (przeważnie niestety nie mam, w sklepie piwowarskim kupuje słód częściowo mielony i bywa, że jakość śrutowania pozostawia naprawdę wiele do życzenia), to różnica między zacieraniem dekokcyjnym, a infuzyjnym jest bardzo mała. Rzędu 0,3- 0,5°Blg (czyli max 5%) na 20 litrach przy 4kg słodu. Nie jestem przekonany czy poprawa wydajności zrekompensuje nam nakłady pracy i zużytej energii. Daje nam o oszczędność maksymalnie 200g słodu, czyli przy cenie 5zł za kg daje nam do 1zł oszczędności. Tylko, że dochodzi nam druga strona medalu, czyli efekty dekokcji, jeśli styl tego wymaga, jak w przypadku pszenicy, koźlaka itd to nie ma co, trzeba przeprowadzić dekokcje (moim zdaniem najlepiej Horch-Kurz). Czyli moim zdaniem dekokcja dla samej poprawy wydajności niekoniecznie, ale dla wzmocnienia smaków słodowych jak najbardziej.

Nie oczywiście... nie, ale w Szkocji było by z czego takie mydełko robić.

Artykuł Dori będzie obowiązkową lekturą dla mnie.

Naprawdę gratuluje spotkania i pomysłu. Mam nadzieje, że kiedyś i ja dołączę.

Proponuje przeczytać ten artykuł: http://www.wiki.piwo.org/index.php/Rodzaje_s%C5%82od%C3%B3w_oraz_ich_zastosowanie

Przeważnie płukanie sprzętu w roztworze chloru bardzo pomaga na zmniejszoną ilość kwasów w browarze.

Bo z tego co rozumiem proces produkcji mydła na zimno można przeprowadzić z nasyconymi tłuszczami. To mogłoby mi wyjaśnić dlaczego olej z oliwek nawet po dodaniu 2 krotnej ilości ługu się nie zmydlił. Ok... będę próbował dalej

Właśnie... czy ktoś by mógłby mi wyjaśnić jakie tłuszcze to tłuszcze nasycone?

Pierwsze podejście i nie do końca udana. Tylko 2/3 tuszczów wydaje się, że zareagowało i zaczęło się zmydlać. Muszę zrobić 2 rzeczy następnym razem. Użyć wody destylowanej i dodać troszeczkę więcej ługu.