Makaron

Płatki kukurydziane.

Jak zacznie lecieć brzeczka o gęstości około 3°Brix (jestem farciarzem mam refraktometr), na pewno nie powinna zejść poniżej 2°Blg .

Lekka korekta, w innym miejscu mianowicie w kalkulatorze, zalecenia co do wody dla tego stypu piwa są nastęujące: Ca 150, Mg 10, Na 40, SO4 273, HCO3 15, Cl 136.7

Dzięki tej informacji nie mogłem znaleść.

Od jakiegoś czasu zajmuję się analizą mojej wody w kranie. W końcu doczekałem się informacji na temat podstawowych dwóch wartości, które umożliwią mi konkretną odpowiedz ile czego dodać by mieć książkową wodę. Zatem dzisiaj dostałem informacje na temat Wapnia dostałem taką informację, że Wapń wyrażony w postacie Ca jest 2.4mg/l, a w postaci węglanu wapnia CaC03 6.4mg/l. Do tego wysłali mi informacje, że woda jest określana jako Miękka. Natomiast reszta informacji przyszła w postaci raportu wody i nie bardzo wiem jak ją czytać. Mianowicie Determinand No.of Results PCV Units of Measure Results Failing PCV(%) Min Mean Max Chloride 8 250 mgCl/l 0 5.6 6.55 7.2 Sulphate 8 250 mgSO4/l 0 3.5 3.925 4.3 Sodium 8 200 mgNa/l 0 3.5 3.85 4.1 Jedyna informacja jaka brakuje to Magnez, ale chyba można spokojnie przyjąć, że nie ma magnezu za dużo. Pytanie brzmi co to oznacza PCV? I czy to mi wystarczy do wyliczenia dodatków do wody?

Według mnie każde piwo zrobić wyśmienicie to ciężko. Jeśli wyjdą mi 2 warki na 10, które są naprawdę wyróżniające się to cieszę się jak dziecko. Póki co na kilka pszenic naprawdę wyszły mi 2 warki.

No i lag time przy fermentacji był ponad 18 godzin. Dla mnie taka dziura w czasie pomiędzy warzeniem, a fermentacją nigdy na dobre nie wyszła.

Warka 73 "Best Bitter" Zasyp: 3,6kg słód pale ale 0,25 słód crystal Do zasypu dodałem mieszankę "burton water crystal" firmy Brupaks w ilości 15gram, do tego dodałem 4 gramy gipsu piwowarskiego. Całość zacierana w temperaturze 68°C przez 70 minut, później dolałem wrzątku w 2 porcjach. Po pierwszej temperatura wzrosła do 72°C po kolejnych 10 minutach dolałem 2 porcje wrzątku i temperatura wzrosła do 76°C , całość utrzymałem w temperaturze mashout przez 5 minut i rozpocząłem wolną filtracje. Filtracja zajęła mi koło godziny. Wysładzałem do momentu jak woda wysłodkowa miała gęstośc w około 4°Brixa. Całość poszła na gaz. Tuż przed rozpoczęciem wrzenia dodałem pierwszą porcje chmielu. 20g Northern brewer ok10%AA - gotowane przez 70 minut 30g Fuggles 4,5%AA - 15 minut 15g Fuggles 4,5%AA - 0 minut. W 15 minucie od końca dodałem również płaską łyżeczkę protafoc. Całość chmielu powinna dać około 30IBU. Po schłodzeniu uzyskałem około 18 litrów brzeczk, do której dodałem 3 litry zimnej wody i po pomiarach wyszła mi brzeczka o gęstości początkowej troszkę ponad 10°Blg, 1.042 ,czy lekko poniżej 11°Brix na refraktometrze. Całość zadałem gęstwą z poprzedniej warki, czyli Danstar Nottingham w ilości około 150 ml. Całość przeniesione na korytarz gdzie temperatura fermentacji nie powinna przekroczyć 19°C. Dzisiaj rano po około 5h po zadaniu drożdży piana była już gęsta.

Właśnie znalazłem kompleksowy kalkulator. Jest z doklejonym szerokim opisem sposobu działania i sposobie liczenia. Dla mnie jest to kawał dobrej roboty. Na podstawie opisów zwróciłem się do lokalnego dostawcy wody z prośbą o wysłanie mi informacji na temat co mam w kranie Kalkulator Graham`a

Polski Ale, albo pszenica, to są dwa moje typy.

W tym wypadku może chodzić o ilość cohumulone w chmielu? Czy ktoś wie jak b-kwasy wpływają na goryczke w piwie? Bo jedynie co znalazłem to to, że nadają piwu ostrej goryczki. Rozwiązaniem w tym wypadku byłoby używanie chmielu szlachetnego również do nadania goryczki.

Szczep pochodzi z tradycyjnego Londyńskiego browaru, który posiada słodowy i chmielowy profil. Prawdziwe drożdże górnej fermentacji, owocowe, bardzo lekkie, delikatnie zbalansowany smak, finisz delikatnie słodki Informacje podstawowe: Flokulacja: wysoka Odfermentowanie: 71-75% Przedział temperatur: 18-23°C Tolerancja na alkohol: około 10%ABV Style: American Amber Ale English Barleywine English IPA Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale) Mild Oatmeal Stout Old Ale Scottish Export 80/- Scottish Heavy 70/- Scottish Light 60/- Southern English Brown Special/Best/Premium Bitter Standard/Ordinary Bitter Sweet Stout From traditional London brewery with great malt and hop profile. True top cropping strain, fruity, very light, soft balanced palate, finishes slightly sweet. Origin: Flocculation: high Attenuation: 71-75% Temperature Range: 64-74° F (18-23° C) Alcohol Tolerance: approximately 10% ABV Styles: American Amber Ale English Barleywine English IPA Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale) Mild Oatmeal Stout Old Ale Scottish Export 80/- Scottish Heavy 70/- Scottish Light 60/- Southern English Brown Special/Best/Premium Bitter Standard/Ordinary Bitter Sweet Stout Źródło:http://www.wyeastlab.com/hb_yeaststrain_detail.cfm?ID=140

Wstęp Historia stylu jak w większości piw brytyjskich jest długa i zawiła. Przez stulecia style ewoluują, nazewnictwo używane w komercyjnych browarach się zmienia, nowinki techniczne wprowadzane w Wielkiej Brytanii również odbiło swoje piętno zarówno w technologii produkcji jak i smaku piwa. Przez stulecia nazwy piwa pale ale i bitter były synonimami, zmieniać się to zaczęło dopiero w połowie XX wieku, gdy określenie pale ale zostało coraz częściej zastępowane nazwą India Pale Ale. Generalnie bitter w odróżnieniu od piwa typu porter czy mild jest mocniej chmielony. W zależności od regionu wysp brytyjskich pojawiały się najróżniejsze wersje tego stylu. Zarówno bardzo słabe (około 3%) jak i relatywnie mocne wersje (około 7%) są warzone. Kolorystyka tego piwa też może być różna, od bardzo jasnych piw typu summer bitter po ciemne wersje pochodzące kolorystycznie pod stouta. Najczęściej jednak piwo to jest koloru miedzianego. Obecnie jest to najbardziej popularny tradycyjny styl na wyspach. W amerykańskim BJCP wyróżniono trzy pod style bittera: 8A. Standard/Ordinary Bitter 8B. Special/Best/Premium Bitter 8C. Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale) No to uwarzmy sobie bittera. Styl piwa jest bardzo szeroki, zatem można puścić wodze fantazji. Zatem jeśli gustujemy w słabych piwach sesyjnych uwarzmy sobie ordinary bitter, natomiast jeśli lubimy coś mocniejszego możemy uwarzyć strong bitter (generalnie jeśli zmieścimy się w zakresie gęstości początkowej od 8 do 15°Blg będziemy spełniać wymogi stawiane przez BJCP). Podobnie sprawa wygląda w kolorystyce piwa kolor może być w zakresie od 4 do 18 SRM (od jasno żółtego po głęboko miedziany), co częściowo przekłada się na smaki karmelowe w piwie, które mogą być w zakresie od bardzo stonowanych aż po umiarkowanie intensywne. Podstawową cechą wyróżniającą to piwo jest to, że balans słodowo-chmielowy piwa zawsze jest po stronie goryczki. Czyli piwo musi być bardziej gorzkie niż słodowe, ale goryczka nie może dominować całości smaku i nie powinna przysłaniać cech pochodzących ze słodu. Zatem nachmielenie w zależności od gęstości początkowej powinna znajdować się w przedziale od 25 IBU dla lekkich piw typu Ordinary Bitter do maksymalnie 50IBU w przypadku mocniejszych wersji Strong Bitter. SŁÓD Podstatwowym słodem do uwarzenia tego piwa jest słód pale, który stanowi dużą większość zasypu. Browary rzemieślnicze w UK używają najróżniejszych gatunków jęczmienia do produkcji tego piwa. Popularnie używa się gatunków typu Pearl, Optic, Golden Promise, Halcyon. Natomiast największą renomą cieszy się Maris Otter (pierwszy gatunek jęczmienia wyhodowany pod potrzeby przemysłu piwowarskiego). Jako dodatek do słodu pale stosuje się słód karmelowy crystal, który w zależności od słodowni ma różną kolorystyke (od 125 do 400 EBC). Najczęściej do tego piwa używany jest jaśniejszych odmian. Można dodać również słodów takich jak amber czy Biscuit. Dla poprawy piany czasami stosuje się kilkuprocentowy dodatek słodu pszennego, albo płatków pszennych. Inne dodatki takie jak cukier inwertowany czy kukurydza jest również używany w browarach przemysłowych, ale moim zdaniem niekoniecznie już trzeba tych dodatków używać w przy warzeniu tego piwa w domu. W Polsce najbardziej dostępny słód pale ale jest słodem z niemieckiej słodowni Weyermann. Ze słodami karmelowymi sprawa wygląda troszkę lepiej, bo mamy do wyboru słody ze słodowni Strzegom (karmelowy jasny), Litovel (Karapils), czy wręcz całą serie produktów Weyermann`a itd. Zdaję sobie sprawę, że są to substytuty słodów brytyjskich ale moim zdaniem można uwarzyć naprawdę dobrego bittera opierając się w całości na słodach dostępnych na polskim rynku. CHMIEL Do uzyskania szlachetnej goryczki najczęściej używane są (ang.)brytyjskie odmiany chmieli, (ang.)amerykańskie odmiany chmieli jak również europejskie takie jak (ang.)styrian goldings, czy (ang.)Żatecki. Osobiście najczęściej spotkałem się z gatunkami typu Northdown, Goldings, Fuggles i Challenger rzadziej Brambling Cross, czy Northern Brewer. Dostępność chmieli brytyjskich na polskim rynku jest ograniczona, ale jak się poszuka można dostać brytyjskie odmiany takie jak East Kent Goldings, Fuggles czy Challaner czy słoweńską odmiane Stryrian Goldings. Jako, że podstawą stylu jest goryczka, a smaki i zapachy chmielowe mają być raczej drugoplanowe w stosunku do charakteru słodu to można spokojnie eksperymentować z polskimi odmianami takimi jak Lubelski czy Marynka. Jak również można użyć łatwo dostępnych chmieli czeskich (Saaz). DROŻDŻE W tej kwestii mamy pełną swobodę. Bo w większości drożdże dostępne w UK są dostępne i na polskim rynku. Mamy jedynie bardziej ograniczony dostęp do drożdży White Labs, ale dla pocieszenia dodam tylko to, że w UK są one równie ciężko dostępne ze względu na krótką datę przydatności do użyciua w porównaniu z Wyeast. Zaczynając od drożdży suchych to mamy do dyspozycji zarówno produkty firmy Fermentis takie jak (S-04), jak również produkty Danstar (w zależności od planowanych efektów można użyć Windsor bądź Nottingham]. Do tego są drożdże TOP firmy Brewferm. Drożdży płynnych mamy do wyboru bardzo dużo szczepów. Tylko Wyeast sprzedaje 5 szczepów dedykowanych do piwa bitter (1099 - Whitbread Ale?; 1968 - London ESB Ale?; 1275 - Thames Valley Ale?;1318 - London Ale III?;1335 - British Ale II?). Wybór mamy całkiem pokaźny, czyli mamy bardzo szerokie pole do eksperymentów. WODA Bardzo istotnym elementem uzyskania dobrego bittera jest znajomość wody jaką używamy do warzenia. Woda miękka nie da nam dobrych rezultatów. Natomiast zbyt duże dodatki gipsu i chlorku wapnia mogą spowodować niemiłe posmaki w piwie. Warto poświęcić trochę czasu by zgłębić temat tego czym dysponujemy i odpowiednio dobrać ilości soli do burtonizacji by uzyskać wodę idealną pod nasze potrzeby. Jeśli ktoś nie ma takich możliwości ma dwa wyjścia, warzyć przy użyciu wody z marketu z odpowiednią ilością gipsu piwowarskiego, albo po prostu eksperymentować z wodą do uzyskania porządnych efektów. Wydaje mi się, że dodatek na ślepo łyżeczki gipsu piwowarskiego do wody przed zacieraniem będzie miało lepszy wpływ na uzyskane rezultaty niż warzenie przy użyciu wody prosto z kranu. Na podstawie Promash woda Burton on Trent powinna mieć następujący skład(ppm): Ca 268, Mg 68, Na 30, SO4 638, Cl 36, HCO3 141. ZACIERANIE Najczęściej spotykanym sposobem zacierania brytyjskich piw jest zacieranie infuzyjnie w jednej temperaturze. Można zacierać bliżej temperatury 65°C by uzyskać bardziej wytrawne piwo, albo temperatury 70°C by uzyskać bardziej słodki rezultat. Najpopularniejszy sposób zacierania dla tego piwa to przerwa w temperaturze 67°C przez 60 minut. CHMIELENIE I MECH IRLANDZKI Chmielić należy gównie na goryczkę. Nie należy przesadzać z ilością chmielu dla nadania smaku bo można zdusić posmaki słodowe i zbliżyć się ze stylem w kierunku gatunku amerykańskiego ale. Tradycyjnie dodaje się na ostatnie 15 minut odrobinę mchu irlandzkiego, który ma za zadanie usunięcie zmętnienia na zimno. FERMENTACJA Połowa sukcesu to poprawnie przeprowadzona fermentacja. Musimy zadbać o dobre napowietrzenie brzeczki przed zadaniem drożdży, by dać drożdżakom odpowiednie warunki na rozpoczęcie fermentacji. Odpowiednia ilość drożdży jest również istotnym elementem poprawnej fermentacji, zatem zadbać musimy o odpowiedniej wielkości starter drożdżowy, albo dodanie odpowiednio przygotowanej (,czyli poprawnie uwodnionej) ilości drożdży suchych. Na koniec należy zadbać o odpowiednią temperaturę fermentacji. Generalnie można fermentować w temperaturze pokojowej, gdyż zakres temperatur drożdży górnej fermentacji jest dość szeroki, ale nie może niestety ona być zbyt wysoka. Moim zdaniem za optymalną temperaturę fermentacji dla większości szczepów drożdży przyjąłbym 18°C. NAGAZOWANIE Piwa brytyjskie generalnie są słabo nagazowane. Ilość dwutlenku węgla dla piw beczkowych (cask) jest w zakresie 0,75 - 1,3 vol natomiast dla wersji butelkowych w granicach 1,5- 2,3 vol. Czyli w pierwszym przypadku przy przenoszeniu piwa do keg`a można w ogóle nie dodać cukru do refermetnacji, albo dodać go bardzo mało w ilościach 20-30g. Taki poziom nagazowania piwa z pewnością nie będzie odpowiadał polskiemu piwoszowi, jesteśmy przyzwyczajeni do dużo wyższych poziomów nagazowania dlatego proponowałbym przekroczenie troszkę poziomu 1,3vol i trzymanie się wytycznych dla piw butelkowych. Przy butelkowaniu do refermentacji cukru można dodać go trochę więcej w przedziale 35-100g na 20 litrów piwa. Poprawną ilość cukrów do refermetnacji można policzyć na przykład przy użyciu kalkulatora nagazowania. PRZYKŁADOWE RECEPTURY Strong bitter Bitter (ang.)Bitter (ang.)Best Bitter (ang.)Strong Bitter Autor: Makaron Źródła: www.piwo.org, BJCP, Scottish Craft Brewers, Craft Brewing Association, www.wikipedia.com, Jimsbeerkit.co.uk, www.hopandgrape.co.uk,; http://www.wyeastlab.com; http://www.fermentis.com; www.danstaryeast.com; http://hbd.org/cgi-bin/recipator/recipator/carbonation.html, Promash.

Zaraz wypije zdrowie Marusi (według mojego czasu całyczas ma urodziny ) pszenicą. Oby kwasy/nieudane warki/ pękające butelki były tylko koszmarami, za to piwa wygrywające konkursy/pyszne piwa/ udane interesy/wygrane w totka były codziennością.

8C. Ekstra Specjalny/Mocny Bitter (Angielski Pale Ale) Aromat: Aromat chmielowy od umiarkowanie słabego do umiarkowanie intensywnego, mogą być użyte wszystkie odmiany chmielu, ale chmiele angielskie są odmianami tradycyjnymi. Od średni do średnio mocny aromat słodowy, często występuje z od lekkiego do umiarkowanie intensywnej nuty karmelowej (nuty karmelowe są delikatniejsze w wersjach jaśniejszych).Estry owocowe są w zakresie od średnio słabych do średnio intensywnych. Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Ewentualnie w tle mogą występować zapachy siarkowe i/albo alkoholowe. Wygląd: Kolor od złotego do głęboko miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana, biała do białoszara piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę. Smak: Od średnio mocnej do średniej goryczki wraz z ewidentnymi smakami słodowymi. Przeważnie posiada od umiarkowanie lekką do mocną karmelowo-słodową słodkość. Smaki chmielowe występują od umiarkowanego do umiarkowanie intensywnego poziomu (wszystkie odmiany, ale odmiany nadające ziemiaste, żywiczne, i/lub kwiatowe chmiele brytyjskie są odmianami tradycyjnymi). Goryczka i smak chmielowy powinna być zauważalna, ale nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Może posiadać delikatne nutki drugoplanowe (na przykład orzechowe, ciasteczkowe) nadając kompleksowość smaku. Umiarkowanie niskie do wysokie estry owocowe. Ewentualnie można wyczuć słabe smaki alkoholowe oraz umiarkowane smaki mineralne albo siarkowe. Średnio wytrawny do wytrawny finisz (w szczególności gdy użyta została siarczanowa woda). Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Tekstura: Średnio lekka do średnio pełna treściwość. Niskie do średnie nagazowanie, ale przemysłowe wersje butelkowe mogą być mocniej nagazowane. Mocniejsze wersje mogą mieć alkoholowy rozgrzewający charakter, ale nie powinien on być zbyt mocny. Ogólne wrażenia: Średnio do umiarkowanie mocne alkoholowo piwo. Balans chmielowo-słodowy może być pomiędzy słodowo chmielowy do goryczkowego. Przyjemność picia tego piwa jest krytycznym elementem tego stylu. Nacisk kładziony jest na goryczkowe nachmielenie w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskim ale. Jest to raczej luźny styl, który umożliwia szeroką interpretację. Komentarz: Ewidentnie mocniejsze słodowo i chmielowo niż w specjalny/najlepszy bitter. Mocniejsze wersje mogą wydawać się podobne do Old ale, aczkolwiek Strong bitter powinien być bladszy i bardziej goryczkowy. Fullers ESB jest unikalnym piwem zawierającym bardzo mocny, kompleksowy profil słodowy niespotykany w innych piwach tego stylu. Większość strong bitterów jest bardziej goryczkowe i bardziej owocowe. Jurorzy nie powinni oceniać wszystkich piw w tym stylu jakby były klonami Fuller`s ESB. Niektóre nowoczesne wersje warzone są wyłącznie ze słodów pale ale , wersje te znane są jako golden albo summer bitters. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Angielski pale ale jest określany jako, mocniejszy alkoholowo (poziomu piw typu premium, export), bardzo podobny styl do mocny bitter, ale z tak zmienioną recepturą by piwo nadawało się do zabutelkowania (czyli między innymi mocniejsze nagazowanie). Historia: Strong bitter może być widziany przez konsumentów jako piwo o wyższej gęstości początkowej w porównaniu do best bitter (ale niekoniecznie jako ? bardziej premium?, gdyż best bitter jest tradycyjnie najlepszym produktem browaru). Od czasu gdy piwo zaczęto sprzedawać w UK w zależności od zawartości alkoholu, to piwo zaczęło częściej posiadać posmaki alkoholowe (prawdopodobnie po to by dać konsument miał wrażenie, że otrzymał to za co zapłacili). Obecnie w Wielkiej Brytanii ?ESB? jest marka należącą do browaru Fullers. W USA nazwa została podmieniona by opisać słodowy, gorzkawy, czerwony i o normalnej mocy (jak na warunki USA) rodzaj angielskiego ale. Chmielenie może być po angielsku, albo połączenie angielskiego i amerykańskiego sposobu. Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Wersje typu "burton" są warzone na średnio do wysoko siarczanowej wodzie. Podstawowe informacje: Gęstość początkowa: 12 - 14,7°Blg Goryczka (IBU): 30 ? 50 Gęstość końcowa: 2,6 ? 4,1°Blg Kolor (SRM): 6 ? 18 Alkohol objętościowo: 4,6 ? 6,2% Komercyjne przykłady: Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young?s Ram Rod, Samuel Smith?s Old Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston?s Pedigree, Black Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale, Bateman's XXXB, Gale?s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary?s Pale Ale, Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14?er ESB, Redhook ESB

Warke 71 właśnie zakegowałem. Jestem bardzo zadowolony z piwa w tym etapie. Mam nadzieje, że nic się z nim złego nie stanie.

Najczęściej kupuje chmiel prasowany, albo pakowany próżniowo. Ostatnio kupiłem trochę chmieli u elroya, i przez jimsbeerkit forum, w całości coś kolo 2kg. Całość popakowałem próżniowo w porcjach 50-70g. Kolega udostępnił mi swoją maszynę do pakowania próżniowo. Pytanie jest jak długo można tak popakowany chmiel przechowywać? A właśnie jakby ktoś do tej pory nie wiedział, to smak i zapach zepsutego chmielu w piwie objawia się zapachem przepoconych skarpet, albo zepsutego sera. Bardzo wyraźny zapach.

A czy zmiana wartości o 100ppm będzie miało bardzo duży wpływ na smak piwa? Czy nie lepiej przesadzić o np. 100ppm w niektórych składnikach po to by uzyskać minimum w przypadku innych składników niezbędnych do uzyskania porządnego piwa? To chyba każdy musi eksperymentalnie sobie sprawdzić.

To nie US, piwowarów jest mało, a co dopiero wymogi takie jak dany rodzaj prądu, czy wielkość warki.

Pamiętam argumenty Krzysztofa (browar.biz) na temat pasteryzacji. Pisał, że poprawnie przeprowadzona pasteryzacja nie zmienia piwa. Powiedzmy ,że w 90% się z tym zgadzam. Piwo troszeczkę tylko traci na poprawnej pasteryzacji. A zyski niestety są dużo większe, bo mniejsze ryzyko natrafienia na popsute piwo (które najczęściej leżakuje w sklepach koło grzejnika). Na szczęście piwo domowe nie musi być pasteryzowane.

Warka 72 "Pszenica" Całość zadane dwoma starterami przygotowanymi 3 tygodnie temu. Niestety miałem zrobić pszenne piwa w rzędzie, ale niestety lokalny sklep nie miał słodu pszennego, dopiero dostałem słód kilka dni temu. Drożdże pachniały bardzo dobrze, mam nadzieje, że wszystko z nimi było ok.

8B. Specjalny/Najlepszy/Premium Bitter Aromat: Najlepsze piwa w tym stylu mają przeważnie lekkie aromaty słodowego (ale niekoniecznie) wraz z nutą karmelu. Często występują łagodne do umiarkowane aromaty owocowe. Zapachy chmielowe mogą być od umiarkowane do braku (pochodzące najczęściej od brytyjskich odmian, ale aromaty pochodzące od odmian amerykańskich również się zdarzają). Najczęściej brak dwuacetylu, aczkolwiek niski poziom jest akceptowany. Wygląd: Kolor od złotego do miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana biała do szarobiała piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę. Smak: Średnia do mocna goryczka. Większość posiada umiarkowanie słabe do umiarkowanie mocne smaki estrów owocowych. Smaki pochodzące od chmieli (ziemisty, żywiczny, albo/i kwiatowy, czyli typowo brytyjskie odmiany chmielu, ale odmiany amerykańskie mogą być też użyte) są w zakresie od umiarkowanego do słabego. Niskie do średnie smaki słodowe wraz z wytrawnym finiszem. Nuty karmelowe są powszechnie spotykane, ale nie są niezbędne. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie zdecydowanie goryczkowy, ale goryczka nie powinna w całości zdominować smaków słodowych, estrowych i chmielowych. Generalnie brak dwuacetylu, ale bardzo mały poziom jest dozwolony. Tekstura: Średnio lekka do średnia treściwość. Nagazowane niskie, ale wersje butelkowe i puszkowe mogą być nagazowane umiarkowanie. Ogólne wrażenia: Pełne w smaku, orzeźwiające piwo sesyjne. Niektóre przykłady tego piwa mogą być zbalansowane na smaki słodowe, ale nie powinny one przysłonić ogólnego wrażenia goryczki. Przyjemność picia tego piwa jest najważniejszym elementem tego stylu; nacisk kładziony jest na chmielenie goryczkowe w odróżnieniu od agresywnego chmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskich ale. Komantarz: Wyraźnie bardziej słodowy w smaki i zapachu jak Zwyczajny Bitter. Jest to mocniejsza wersja piwa sesyjnego. Niektóre nowoczesne odmiany uwarzone wyłącznie ze słodu pale ale są znane jako "golden" (złocisty) albo "summer" (letni) bitter. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Ten wyznacznik stylu dotyczy wersji ?real ale?, a nie eksportowej wersji znanej z produktów koncernowych. Historia: Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony na początku XX wieku jako beczkowa alternatywa do pale ale.Stał się ogólnodostępny w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć smaczne jasne piwa oraz jak zaczęli stosować słód crystal dla nadania krągłości i pełności smaku. Surowce: Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie używa się średnio siarczanową wodę. Podstawowe informacje: Gęstość początkowa: 10 - 12°Blg Goryczka (IBU): 25 ? 40 Gęstość końcowa: 2 ? 3.1°Blg Kolor (SRM): 5 ? 16 Alkohol objętościowo: 3.8 ? 4.6% Komercyjne przykłady: [/b] Fuller's London Pride, Coniston Bluebird Bitter, Timothy Taylor Landlord, Adnams SSB, Young?s Special, Shepherd Neame Masterbrew Bitter, Greene King Ruddles County Bitter, RCH Pitchfork Rebellious Bitter, Brains SA, Black Sheep Best Bitter, Goose Island Honkers Ale, Rogue Younger?s Special Bitter

Nie chce mi się wierzyć, że tutaj na tym forum jestem dopiero od roku. Dwa dni temu minął rok od rejestracji na forum. Ciekawe co będzie za kolejny rok.

Na pewno nie dawaj łyżeszki goździków! Najwyżej kilka sztuk.

No to jak zostawiać w SRC, czy przeliczać EBC? Bo mnie to wszystko jedno.