Pierre Celis

Czego można spodziewać się po imperialnym stoucie kawowym? Chyba mniej więcej tego co po Russian Imperial Stout, tylko z dodatkiem nut kawowych. Tak sobie myślałem otwierając KUJO czyli Imperialnego stouta kawowego z browaru Flying Dog. http://4.bp.blogspot.com/-bfenbx3ff9g/UPnZbXA_ncI/AAAAAAAABs0/-PwZUzbogbo/s320/Kujo+Flying+Dog.JPG Jest kawa! - pomyślałem otwierając butelkę. W aromacie od razu wyczułem kawę. Nie taką mieloną, tylko pełnoziarnistą, dojrzałą. W ustach totalnie aksamitne, szokująco gładkie, likierowe, ale niezbyt gęste. Smak to jednak porażka. Spodziewałem się solidnej goryczki na poziomie co najmniej 50 IBU, a tu Kujo okazało się cukierkowate, ulizane, maminsynkowate. Smak, a przede wszystkim goryczka świetnej włoskiej kawy, to tylko moje marzenie, ale nawet sam nie potrafię sobie jej wyimaginować w tym piwie. Początek jest doskonały, ten aromat jest naprawdę świeży i pociągający, ale smak i końcówka to nie to czego oczekiwałbym po nie tylko mocnym stoucie, ale też stoucie kawowym. No i jeszcze ta etykieta z najeżonym stworem z wielkimi kłami rozszarpującymi prawie 9 procent alkoholu. Jak tu nie wyobrażać sobie czegoś drapieżnego, smakoburczego, zupełnie innego, niż zawartość butelki? Rozczarowałem się.View the full article

Czego można spodziewać się po imperialnym stoucie kawowym? Chyba mniej więcej tego co po Russian Imperial Stout, tylko z dodatkiem nut kawowych. Tak sobie myślałem otwierając KUJO czyli Imperialnego stouta kawowego z browaru Flying Dog. Jest kawa! - pomyślałem otwierając butelkę. W aromacie od razu wyczułem kawę. Nie taką mieloną, tylko pełnoziarnistą, dojrzałą. W ustach totalnie aksamitne, szokująco gładkie, likierowe, ale niezbyt gęste. Smak to jednak porażka. Spodziewałem się solidnej goryczki na poziomie co najmniej 50 IBU, a tu Kujo okazało się cukierkowate, ulizane, maminsynkowate. Smak, a przede wszystkim goryczka świetnej włoskiej kawy, to tylko moje marzenie, ale nawet sam nie potrafię sobie jej wyimaginować w tym piwie. Początek jest doskonały, ten aromat jest naprawdę świeży i pociągający, ale smak i końcówka to nie to czego oczekiwałbym po nie tylko mocnym stoucie, ale też stoucie kawowym. No i jeszcze ta etykieta z najeżonym stworem z wielkimi kłami rozszarpującymi prawie 9 procent alkoholu. Jak tu nie wyobrażać sobie czegoś drapieżnego, smakoburczego, zupełnie innego, niż zawartość butelki? Rozczarowałem się. Czytaj całość na blogu autora

tylko co to tak właściwie oznacza? Jak już kiedyś napisałem, polski piwny rynek jest na takim etapie rozwoju, że tematy zmieniają się jak w kalejdoskopie. Pokmini się nad czymś przez tydzień, na horyzoncie pojawi się jakaś nowa kwestia, więc wszystkie ręce na pokład. Takie trochę piwne ADHD. W każdym razie jest co robić, szczególnie w kwestii kreowania rynku. Jednym z takich tematów była kwestia piwowarstwa rzemieślniczego: co można określić jako piwo, czy wręcz browar, rzemieślnicze. A jeżeli już zdecydujemy się na jakąś definicję to jak sprawić, żeby wywalić z niej browary odczyniające absolutną manianę i wypuszczające na rynek abominacje w szklanym opakowaniu. I najlepiej, żeby browary regionalne przy okazji też. Niech trzymają się swojej części tortu, obszarnicy jedni. W końcu sprzedaż ma rosnąć, c’nie? W ogóle bardzo ciekawa i fajna sprawa wyszła na jaw, kiedy szukałem zagranicznych materiałów na temat piwowarstwa rzemieślniczego. Wiedzieliście, że Amerykanie rozróżniają browar kontraktowy od browaru o „zmiennej własności”? Ja też nie, nie spotkałem się jeszcze, żeby ktoś u nas o tym napisał. Sporo to klaruje. Jankesi określają to w ten sposób: Craft Brewery According to the Brewers Association, an American craft brewer is small, independent and traditional. Small : Annual production of beer less than 6 million barrels. Beer production is attributed to a brewer according to the rules of alternating proprietorships. Flavored malt beverages are not considered beer for purposes of this definition. Independent : Less than 25% of the craft brewery is owned or controlled (or equivalent economic interest) by an alcoholic beverage industry member who is not themselves a craft brewer. Traditional : A brewer who has either an all malt flagship (the beer which represents the greatest volume among that brewers brands) or has at least 50% of its volume in either all malt beers or in beers which use adjuncts to enhance rather than lighten flavor. See the complete Brewers Association definition. Browar rzemieślniczy Według Brewers Association amerykański browar rzemieślniczy jest mały, niezależny i tradycyjny: Mały: Roczna produkcja piwa wynosi poniżej 6 milionów beczek (1 amerykańska beczka to 164 litry, a więc wynika z tego, że produkcja poniżej 9,84 milionów hektolitrów piwa. W Ameryce wszystko jest większe – przyp. Michał). Produkcja piwa jest związana z piwowarem zgodnie z zasadami zmiennej własności. Aromatyzowane napoje słodowe nie są uznawane za piwo w myśl tej definicji. Niezależny: Mniej niż 25% browaru rzemieślniczego jest własnością/kontrolowane (lub ekwiwalent ekonomicznego udziału) przez członka przemysłu napojów alkoholowych, który nie jest piwowarem rzemieślniczym. Tradycyjny: Piwowar, który albo ma pełnosłodowy „okręt flagowy” (piwo, które ma największy udział wśród marek piwowara) albo takie piwo stanowi przynajmniej 50% wolumenu w piwach pełnosłodowych lub używa dodatków w celu uwydatnienia niż łagodzenia smaku. Patrz: kompletna definicja Brewers Association. Abstrahując od tego, że dla Jankesów mała skala produkcji to de facto poniżej 10 milionów hektolitrów piwa (jasna cholera, tyle piwa!) to wyszedł nam pewien knyf prawno-życiowy. Ważniejszy w definicji jest piwowar od browaru. Ale rozróżniają również browar kontraktowy od browaru o zmiennej własności. No tak, tylko jest z tym pewien problem natury semantycznej. Browar kontraktowy brzmi w naszym języku zacniej, grubiej niż browar o zmiennej własności. Wyobraźcie sobie znaczek z takim napisem. Normalnie „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. Aczkolwiek pewnie mało który autochton zza Oceanu będzie w stanie wymówić alternating proprietorship. Bądźmy szczerzy, same renomowane browary kontraktowe są u nas za to odpowiedzialne. W końcu „kontraktowość” miała być odpowiedzialna za lepszą jakość niż w przypadku browarów regionalnych czy, Boże uchowaj, przemysłowych. I wtedy pojawiły się tacy mocni zawodnicy jak Dionizos M3 czy Antidotum. Kontraktowi? No są. Jakość? Niewątpliwie możliwość potraktowania jako benchmark beznadziejności jakąś jakością jest. W związku z czym doszliśmy do stwierdzenia, że bycie browarem kontraktowym to jednak nie oznacza w zasadzie nic poza stosunkiem własnościowym, ale już bycie rzemieślnikiem to tak. To zmienia wszystko. Tylko, że znowu: czy za rzemieślników można uznać np. Browar EDI lub pierwszy z brzegu, dowolny, browar restauracyjny z tych sprzedających wyjątkowo nędzne i podłe piwo? Wg Słownika Języka Polskiego rzemieślnik to „drobny wytwórca produkujący lub naprawiający różne przedmioty ręcznie lub z udziałem prostych narzędzi„. Instalacja w Browarze Konstancin w którym byłem piwowarem jest wręcz topornie prosta. Wszystkie zawory są manualne, trzeba było latać po całej warzelni, żeby zrobić to co się chciało. Brakowało tylko, żeby nie były na wajchę a koło. Czy było to rzemieślnicze? Niewątpliwie tak. W dodatku w momencie w którym pracowałem główny trzon browaru stanowili piwowarowie domowi. Ja, drugi piwowar i technolog. Rzemieślniczość pełną gębą, wyprzedziliśmy swój czas. Tylko, że wtedy była moda na regionalizm. Ciężko być prorokiem we własnym domu. Nota bene technolog robi karierę piwowarską w Albionie, a piwowar w jednym z browarów regionalnych. Tylko na piwo nam się spotkać jest ciężko. Powoli zawijając temat, bo znowu zabrałem się za kobyłę, a chciałbym żeby tekst trafił jednak na jakiś czytelników zanim wszyscy rozpierzchną się pod wieczór na wesołą alkoholizację w ulubionych lokalach. Nie mydlmy sobie oczu, że definicja piwa rzemieślniczego ma służyć czemuś innemu niż podbiciu sprzedaży produktów niektórych browarów. Czy to źle? Nie, bardzo dobrze. Trzeba umieć znaleźć swoją niszę i być w niej najlepszym jak tylko się da. Nic zatem dziwnego, że wśród producentów jest chęć, by pewne podmioty z niej usunąć. Definicji amerykańskiej na nasz rynek nie da się przenieść. Chyba praktycznie większość browarów istniejących w Polsce by się na nią załapała. Ach, gdyby obowiązywała Polska Norma. Pewnie dałoby się coś zdziałać. Albo chociaż Cech Piwowarów. A tak to trzeba będzie kombinować i pewnie jeszcze trochę wody w Wiśle upłynie zanim wykrystalizuje się sensowna definicja. Czy browar rzemieślniczy powinien mieć na stanie osobowym piwowara domowego? Czy powinny być jakieś konkretne obostrzenia? Jestem ciekaw jakie macie zdanie na ten temat. W końcu jako konsumenci głosujemy portfelami i fajnie by było wiedzieć, że jeżeli szarpniemy się już na piwo za powyżej 7pln za butelkę (szczególnie małą) to będzie ono tego warte i się nie wkurwimy. Wyświetl pełny artykuł

czyli rozpoczynamy nowy cykl poświęcony degustacji i sensoryce. W pierwszym odcinku nowego cyklu, poświęconego degustacji i sensoryce piwa, zajmuję się kwestią tego, jakie powinny być okoliczności przyrody sprzyjające jak najdokładniejszej degustacji. Słów kilka poświęcam też temu jak należy się przygotować … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

Wszystkich, którzy nie śledzą na bieżąco projektu ''Piwo i jedzenie, czyli Agi i Tomka bitwa na smaki'', z przyjemnością informuję, że pierwszą bitwę na smaki wygrała potrawa wegetariańska stworzona w Kuchni Piwowarki Agi. Czytaj całość na blogu autora

Wszystkich, którzy nie śledzą na bieżąco projektu ''Piwo i jedzenie, czyli Agi i Tomka bitwa na smaki'', z przyjemnością informuję, że pierwszą bitwę na smaki wygrała potrawa wegetariańska stworzona w Kuchni Piwowarki Agi. Czytaj całość na blogu autora

Wszystkich, którzy nie śledzą na bieżąco projektu ''Piwo i jedzenie, czyli Agi i Tomka bitwa na smaki'', z przyjemnością informuję, że pierwszą bitwę na smaki wygrała potrawa wegetariańska stworzona w Kuchni Piwowarki Agi. Czytaj całość na blogu autora

Wszystkich, którzy nie śledzą na bieżąco projektu ''Piwo i jedzenie, czyli Agi i Tomka bitwa na smaki'', z przyjemnością informuję, że pierwszą bitwę na smaki wygrała potrawa wegetariańska stworzona w Kuchni Piwowarki Agi. Czytaj całość na blogu autora

Otrzymałem dzisiaj maila z prośbą o kilka słów odnośnie chmielu – jego systematyki, podstawowych właściwości, itp. Temat interesujący i rzeczywiście rzadko poruszany. W dobie nachalnych reklam TV każdy smakosz piwa wie, że piwo musi zawierać chmiel. Najlepiej jak jest on w postaci świeżych szyszek i leci w ogromnych ilościach do kadzi. Muszę was zasmucić – prawda jest zupełnie inna. Zacznijmy jednak od tego jaka jest rola chmielu. Pierwotnym zadaniem tej przyprawy, oprócz nadania odpowiednich walorów smakowych i aromatycznych, było utrwalenie piwa. Przed erą pasteryzacji sprawa nie była wcale oczywista. Zanim w brzeczce namnożą się drożdże i w wyniku ich pracy pojawi się alkohol, jest ona narażona na zakażenie. Także w gotowe piwo, jeśli nie ma znacznej zawartości alkoholu (a takie były piwa pierwotne) jest podatne na psucie się. I tutaj z pomocą przychodzi chmiel, który posiada właściwości antyseptyczne. Goryczka, która tak przyjemnie łamie słodycz, jest w pewnym sensie efektem ubocznym chmielenia choć trudno wyobrazić sobie dzisiaj piwo całkowicie jej pozbawione. Obrazowym przykładem na to jak dawniej zabezpieczano piwo przed psuciem się jest styl india pale ale. Historycznie było to piwo warzone na wyspach brytyjskich z zamysłem wysyłki do kolonii w Indiach. By piwo miało szansę przetrwać długą podróż i nie psuło się w ciepłym indyjskim klimacie, miało podwyższoną zawartość alkoholu i było chmielone dużo mocniej od innych piw. Dwa czynniki – chmiel i alkohol – wystarczały, by nadać piwu odpowiedniej trwałości. Zanim poznano chmiel, jako utrwalacz/przyprawę stosowano gruit, czyli mieszankę ziół, której receptury strzegły klasztory. Zagadką jest pełen skład owej mieszanki. Zachowały się jedynie niepełne informacje, z których wiemy, że używano ziół takich jak woskownica europejska, jałowiec czy bagno zwyczajne. Ciekawostką jest fakt, że niektóre rośliny wchodzące w skład gruitu były trujące. Zatem ówczesne piwo niekoniecznie musiało być bezpieczne dla zdrowia. Więcej, mogło mieć i pewnie miało pobudzające oraz halucynogenne. Możliwe, że wśród składników gruitu znajdował się także chmiel. Choć należy pamiętać, że skład mieszanki różnił się w poszczególnych rejonach. Gruit, co ciekawe, był też rodzajem podatku. Kto chciał uwarzyć piwo, musiał zakupić gruit. Z czasem sprytni piwowarzy wpadli jednak na pomysł, by złamać monopol klasztorów. I tak do piwa trafił chmiel. Choć jako przyprawa do piwa pojawiał się już w zapiskach z X wieku, to dominację przyjął w wieku XVI. Zapewne jakiś wpływ na to miało uchwalenie w roku 1516 słynnego Reinheitsgebot, czyli prawa bawarskiego nakazującego warzenia piwa wyłącznie z trzech surowców: wody, słodu jęczmiennego i chmielu (drożdże nie były wówczas znane). Inną przyczyną porzucenia gruitu mogło być, wspomniane wyżej, negatywne oddziaływanie na zdrowie. Czasy współczesne przyniosły nam z kolei odwrót od chmielu. Wraz z pojawieniem się urządzeń chłodniczych i rozwojem technik utrwalania takich jak filtracja czy pasteryzacja, chmiel zaczął mieć drugorzędne znaczenie dla trwałości piwa, a stał się wyłącznie przyprawą. Do tego niekoniecznie przez wszystkich lubianą. Dzisiejsze piwa głównego nurtu są tak słabo chmielone, że bez dodatkowego utrwalania mogły by mieć problem ze stabilnością i trwałością. W ostatnich latach pojawił się także trend zgoła odmienny, a mianowicie docenienie w pewnych kręgach chmielu jako przyprawy. Coraz częściej na rynku pojawiają się piwa, w których chmiel gra pierwsze skrzypce, zarówno jeśli chodzi o goryczkę, jak i aromat. Za trendem tym podążają także plantatorzy, którzy intensywnie pracują nad odmianami chmielu, które przyniosą nam jeszcze bardziej intensywne i zaskakujące doznania. Na razie są to trunki niszowe, kierowane do tak zwanych hop-headów, ale kto wie co przyniosą nam kolejne lata. W kolejnym odcinku nieco więcej o samym chmielu – jego właściwościach, parametrach, a także o jego miejscu w procesie produkcji piwa. Wyświetl pełny artykuł

z Anchor Brewing Kolejne piwo z browaru Anchor Brewing. Niemal bliźniacze do degustowanego niedawno Liberty Ale. Podobnie jak tamto, uwarzone, aby uczcić rocznicę. Mają tę samą zawartość alkoholu, bardzo możliwe, że zbliżony zasyp. Różnią się chmielem. O ile Liberty Ale … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

na dwa różne sposoby Aromaty wędzone należą do jednych z moich ulubionych. Aczkolwiek kojarzących mi się raczej jednoznacznie: wędzony boczek, grill, torfowa szkocka whisky, papryczki chipotle. Generalnie wiadomo o co chodzi. Swoją drogą ostatnio nawet widziałem płynny ekstrakt wędzonki w jednym ze sklepów z gatunku „kuchnie świata”. Chyba się skuszę, tylko jeszcze nie wiem co z tym zrobię. Wracając do meritum, tym razem wyciągnąłem ze składu dwa piwa wędzone. Oba niemieckie, ale to jedyny wspólny mianownik. Pierwsze pokazuje, że niektóre surowce są uniwersalne, drugie natomiast jest totalnym wyznacznikiem stylu, kanonem wręcz. No to jadziem z tym dymem. Rittmayer Smokey George Piana: Taka sobie, dosyć szybko opada do 1cm dywanika i następnie cienkiego kożucha. Barwa: Piękna i głęboka, jak dobrze wysezonowany mahoń. Klarowne. Zapach: No, zasadniczo wiemy już dlaczego Smokey. Pachnie torfem, dymem torfowym, ogniskiem, lekko jakby paloną izolacją elektryczną, bakelitem. Słód do whisky, ale w piwie gra zupełnie inaczej niż w whisky. Bukiet dopełnia tło słodowej karmelowości i ciemniejsze słody. Smak: W smaku wędzonka jest delikatniejsza niż w zapachu. Piwo jest akuratnie wysycone, na pierwszym planie oczywiście torfowość, dym, posmaki palone (nie ma to jak zwęglona kromka chleba z ogniska), lekka kwaskowatość z tego słodu. Wędzoność pozostaje na finiszu, ale nie męczy. Dodatkowo jest to skontrowane fajną karmelkowatością ze słodów. Pełne i sycące. Piwo jest naprawdę zacne. Bardzo fajnie przemyślane, ale trzeba przyznać, że jest z gatunku albo się pokocha albo nie. Jeżeli ktoś lubi mocno wędzone szkockie whisky, to polecam. Ja już wiem, że jeżeli pojawi się w którymś ze sklepów to kupię kilka butelek. Schlenkerla Urbock Rauchbier Piana: Kremowa, drobnopęcherzykowata. Szybko opada do dywanika. Barwa: Palisander przebijający pod światło na ciemną wiśnię. Klarowne, bardzo ładne. Zapach: wigilijny kompot z suszu, wędzone śliwki, wędzony boczek i szynka, lekka słodycz. Generalnie ukierunkowane na wędzoność, ale nie torfową. Buczyna. Smak: Kolejne cholernie zbalansowane mimo, że dziwne i niestandardowe piwo. Oprócz wszystkich aromatów z zapachu mamy jeszcze słodową karmelowość i słodycz. Wysycenie jest na odpowiednim, średnim poziomie. Pełne. Dla mnie jest to wyjątkowo pijalne i przyjemne piwo. Ale tak jak w pierwszym przypadku trzeba jednak być amatorem takich aromatów. Na pewno dla większej grupy odbiorców niż poprzednie, które ma jednak bardziej wymagający smak i aromat. Wyświetl pełny artykuł

W sumie od dawna o tym myślałem, ale jakoś nie było okazji. Chodzi o porównanie mojego domowego piwa z komercyjnym przykładem tego samego stylu. Nie chodzi mi o wykazanie, które piwo jest lepsze, ale raczej o sprawdzenie jak mój pomysł na dany styl ma się do prekursora. Czy piwa są podobne, zgodne w jakimś stopniu? Czy może wręcz odwrotnie? Do pierwszego porównania wybrałem piwa w stylu belgian pale ale, czyli jasny ejl w stylu belgijskim. Piwo górnej fermentacji, lekkie, sesyjne o aromacie głównie owocowym i słodowym, nieco mniej chmielowym. Oczekiwana goryczka powinna być średnia do niskiej, podobnie treściwość. W skrócie nieskomplikowane piwo codziennego użytku. Wygląd Palm: bursztynowe, krystaliczne, piana kermowa niezbyt obfita, bardzo szybko opada do kołderki. Moje: nieco jaśniejszy bursztyn, delikatnie opalizuje, piana kremowa, drobniejsza, ale nietrwała i redukuje sie do otoczki bardzo szybko. Aromat P: glownie karmel i estry (rodzynki, gruszki), delikatny diacetyl, odrobina kwiatowego chmielu. M: trawiasty, nieco kwiatowy chmiel na pierwszym planie. Dalej słodowa podbudowa i sporo przyprawowych fenoli, delikatny DMS. Wysycenie P: umiarkowane, perliste, eleganckie M: niskie, chyba nieco za niskie Smak P: wyraźnie owocowy, lekko kwaskowaty, przypomina nieco sok pomarańczowy. Jest po belgijsku i nawet przypomina troszkę owocowe lambiki, choć oczywiście nie na takim poziomie intensywności – bez aromatu końskiej derki i tak wyraźnej kwasowości. Goryczka niska, symboliczna, niemal niezauważalna. M: intensywnie chmielowy i fenolowy, na słodowej podbudowie. Czysty, zdecydowanie rozniacy sie od Palma. Zostawia fenolowy posmak na jezyku. Goryczka średnia, nieco ściągająca, zdecydowanie wyraźniejsza niż u konkurenta. Odczucie w ustach P: pełnia średnia w kierunku niskiej. Dzięki niezłemu nasyceniu CO2 jest lekkie, orzeźwiające. M: podobna pełnia, ale goryczka i chmielowy posmak dodają wytrawności i szorstkości. W odczuciu ostrzejsze, bardziej pobudza do kolejnego łyku. Wrażenie psuje ściągająca goryczka. Wrażenie ogólne P: grzeczne, przyjemnie owocowe, lekkie codzienne piwo. Niewymagające i nie oferujące zbyt wiele. M: niezbyt stylowe, ale smaczne. Dobrze nachmielone, choć miłośnicy trendu amerykańskiego mogli by się czuć zawiedzeni. W sumie bardziej złożone od Palma, ale jakże od niego różne. Podsumowanie Piwa, które w założeniu miały być w tym samym stylu, okazały się totalnie różne. Bardziej stylowy oczywiście Palm, ale ciężko powiedzieć które mi bardziej smakuje. Oba fajnie pasują jako piwo codzienne, stołowe. Smaczne, lekkie, wytrawne, nieskomplikowane. Dajcie znać w komentarzach czy podobało się wam to porównanie. Chciałbym wiedzieć czy jest sens robić podobne zestawienia w przyszłości. Na koniec chciałbym przypominieć o głosowaniu na Blog Roku 2012. Aby zagłosować na Piwologa, wyślij SMS o treści G00961 na nr 7122 (koszt 1,23 zł). Głosować można tylko raz z jednego numeru telefonu, a termin końcowy to godzina 12:00 w czwartek 31 stycznia 2013 Wyświetl pełny artykuł

22 lat potrzebowaliśmy, aby znaleźć się w gronie zaledwie kilku państw, których produkcja i konsumpcja przekracza 100 litrów czyli 200 butelek na głowę mieszkańca. Jak podaje Główny Urząd Statystyczny w minionym roku wyprodukowaliśmy 39 294 tys hektolitrów czyli 3,9 miliardów litrów piwa. Również według danych GUSu na dzień 30 czerwca 2012 r. ludność Polski wynosiła 38.533.789 osób. Oznacza to, że na jednego Polaka przypada dokładnie 101,9 litrów wyprodukowanego piwa. Można przyjąć, że również tyle piwa wypijamy, gdyż eksport polskiego piwa jest znikomy. Tym samym dołączyliśmy do grona zaledwie trzech państw, których produkcja i konsumpcja przekracza 100 litrów na mieszkańca.Tradycyjnie są to rekordziści Czesi, Austriacy, którzy w ostatnich latach notują stały wzrost produkcji i Niemcy, których produkcja spada, ale utrzymuje się ponad granicą 100 litrów. Czwartym państwem jest teraz Polska. W 1990 r. po transformacjach ustrojowych produkowaliśmy mniej więcej tyle samo piwa co w latach 70-tych czyli ok. 10,5-11,5 mln hektolitrów. Obecnie wypijamy prawie cztery razy więcej piwa. Ten doskonały wynik zawdzięczamy wyłącznie sobie. Inaczej niż Czesi nie możemy liczyć na hordy turystów chcących za wszelką cenę skosztować lokalnych specjałów piwnych i jeszcze zabrać coś do domu. Inaczej niż Niemcy nie możemy też liczyć na liczne festiwale z Oktoberfestem na czele, na które zjeżdżają piwosze z całego świata. Nie możemy liczyć też na masowy wywóz wyprodukowanego u nas piwa, bo jest ono kompletnie nie znane i nie ma żadnej marki. Jak zwykle musimy liczyć na siebie. Ale tym razem skutecznie. View the full article

22 lat potrzebowaliśmy, aby znaleźć się w gronie zaledwie kilku państw, których produkcja i konsumpcja przekracza 100 litrów czyli 200 butelek na głowę mieszkańca. Jak podaje Główny Urząd Statystyczny w minionym roku wyprodukowaliśmy 39 294 tys hektolitrów czyli 3,9 miliardów litrów piwa. Również według danych GUSu na dzień 30 czerwca 2012 r. ludność Polski wynosiła 38.533.789 osób. Oznacza to, że na jednego Polaka przypada dokładnie 101,9 litrów wyprodukowanego piwa. Można przyjąć, że również tyle piwa wypijamy, gdyż eksport polskiego piwa jest znikomy. Tym samym dołączyliśmy do grona zaledwie trzech państw, których produkcja i konsumpcja przekracza 100 litrów na mieszkańca.Tradycyjnie są to rekordziści Czesi, Austriacy, którzy w ostatnich latach notują stały wzrost produkcji i Niemcy, których produkcja spada, ale utrzymuje się ponad granicą 100 litrów. Czwartym państwem jest teraz Polska. W 1990 r. po transformacjach ustrojowych produkowaliśmy mniej więcej tyle samo piwa co w latach 70-tych czyli ok. 10,5-11,5 mln hektolitrów. Obecnie wypijamy prawie cztery razy więcej piwa. Ten doskonały wynik zawdzięczamy wyłącznie sobie. Inaczej niż Czesi nie możemy liczyć na hordy turystów chcących za wszelką cenę skosztować lokalnych specjałów piwnych i jeszcze zabrać coś do domu. Inaczej niż Niemcy nie możemy też liczyć na liczne festiwale z Oktoberfestem na czele, na które zjeżdżają piwosze z całego świata. Nie możemy liczyć też na masowy wywóz wyprodukowanego u nas piwa, bo jest ono kompletnie nie znane i nie ma żadnej marki. Jak zwykle musimy liczyć na siebie. Ale tym razem skutecznie. Czytaj całość na blogu autora

na pismo z kancelarii „Koneksja”. Dzisiaj listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru wysłałem do Kancelarii Radców Prawnych „Koneksja”: dwa pisma oraz wydruk wpisu Jest afera…, którego, jak mniemam, dotyczyło wczorajsze pismo. Poniżej znajdują się skany pism. Z mojej strony uważam … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

czyli pismo od kancelarii Koneksja w imieniu Browaru Amber. Dzisiaj (29.01.2012) odebrałem listem poleconym pismo z Kancelarii Radców Prawnych Koneksja. Okazuje się, więc że sprawa opisana przeze mnie we wpisie Browar Amber chce mnie pozwać, to nie była kaczka dziennikarska. … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

Wyobrażasz sobie piwo bez goryczki? Chyba nie. Bo piwo bez goryczki jest jak dziewczyna bez urody. Goryczka chmielowa to jeden z najważniejszych składników budujących smakowitość piwa. To ona powoduje, że piwo z wodnego ekstraktu zbożowego przekształca się w niepowtarzalny, fascynujący i niebanalny trunek. Ten wyjątkowy w świecie napojów smak zawdzięczamy chmielowi i jego substancjom goryczkowym. O ile ekstrakt słodowy stanowi fundament smakowy piwa, o tyle chmiel i jego goryczka to element dekoracyjny, reprezentacyjny, wyróżniający, upiększający i wyjątkowy. Nie ma ornamentu bez fundamentu http://1.bp.blogspot.com/-VSHHKDRESSk/UQZBKH-0yuI/AAAAAAAABuE/ceIaLQzzZz4/s320/chmiel+szyszka+i+sprasowany.jpg Fundament piwa powstaje dzięki zacieraniu czyli mieszaniu słodu jęczmienia, pszenicy czy innych zbóż z ciepłą wodą. Dzięki temu uwalniają się zawarte w słodzie cukry i inne substancje. Po odfiltrowaniu otrzymujemy brzeczkę, która jest słodka. Zawartość cukrów w brzeczce nazywamy ekstraktem czyli naszym fundamentem piwa. Bez niego mielibyśmy samą wodę. Gotując czyli warząc brzeczkę dodajemy chmielu. Mogą to być szyszki chmielowe, może być chmiel prasowany, może być ekstrakt chmielowy. W jakiejkolwiek postaci by chmiel nie występował słodką brzeczkę zaprawiamy aromatem i smakiem danego rodzaju chmielu i przede wszystkim goryczką, którą chmiel magazynuje w różnych substancjach goryczkowych. Najważniejszą z tych substancji są tzw. alfa-kwasy lub inaczej humulony. To one wpływają na końcową wytrawność piwa. Znajdują się one w listkach szyszki chmielowej zwanymi lupuliną. Dlaczego gotuje się brzeczkę Niestety owe humulony magazynujące substancje goryczkowe są niezwykle słabo rozpuszczalne w wodzie czy w brzeczce. Jedynym ratunkiem, aby wydobyć z nich goryczkę i przekazać ją słodkiej brzeczce jest gotowanie czyli warzenie. Dzięki gotowaniu brzeczki z chmielem trwającym co najmniej 60 minut następuje powolna wewnętrzna przemiana alfa-kwasów (humulonów). Ta reakcja przemiany zwana izomeryzacją nie tylko powoduje zmianę struktury alfa-kwasów, ale nawet zwiększa ich potencjał goryczkowy. Dzięki wysokim temperaturom nierozpuszczalne alfa-kwasy (humulony) zamieniają się w świetnie rozpuszczalne izo-alfa-kwasy (izohumulony). Dzięki temu podczas gotowania początkowo słodka brzeczka zaczyna robić się coraz bardziej wytrawna. IBU czyli International Bitterness Units http://3.bp.blogspot.com/-7iPw-WQZN-4/UQZWM3zesLI/AAAAAAAABuk/veHJaU35hyQ/s200/100IBU.JPG Wraz z odkrywaniem naukowych zasad powstawania goryczki w piwie nastąpiła potrzeba jej precyzyjnego zmierzenia, określenia i unormowania. Zajęły się tym dwie organizacje: European Brewery Convention oraz American Society of Brewing Chemists. Stworzyły one tzw. International Bitterness Units czyli międzynarodowe jednostki goryczy. Organizacje te przyjęły obowiązującą obecnie zasadę, że 1 IBU odpowiada 1 miligramowi izohumulonów zawartemu w1 litrze roztworu. Od czego zależy jak gorzkie jest piwo? Wiemy już, że stopień goryczki zależy od ilości miligramów izohumulonów, które po prostu wygotowywane są z chmielu. Ale wiemy też, że brzeczka jest słodka, bo zawiera skrobię (cukry) wydobyte ze słodu. Wytrawność piwa zależy więc od ilości substancji goryczkowych, ale również od ilości cukrów w gotowym piwie. Im więcej chmielu, a mniej cukrów (ekstraktu) tym wytrawniejsze będzie piwo. Cukrów w piwie nie będzie oczywiście tyle samo, co w brzeczce. Brzeczka to gęsty, słodki płyn, który zawiera tyle ekstraktu (cukrów) ile udało się otrzymać ze słodu podczas zacierania. Przykładowo może to być 12,5%. Reszta to woda. Ale po ugotowaniu brzeczki z piwem zaczyna się kolejny ważny etap produkcji piwa czyli fermentacja alkoholowa. Do brzeczki wrzucane są więc drożdże, które jedzą cukry przerabiając je na alkohol i dwutlenek węgla. W gotowym piwie jest więc średnio 15%- 30% tego ekstraktu, który był w brzeczce. Tracimy co prawda dużo ekstraktu, ale zyskujemy alkohol :) A i piwo nie jest gęste, lepkie, słodko-mulące, tylko rześkie, orzeźwiające, przyjemnie goryczkowe i alkoholowe. Fundamenty piwa zależą więc od ekstraktu brzeczki, jego alkoholowa moc zależy od stopnia odfermentowania tego ekstraktu, natomiast ornament czyli goryczka to wypadkowa ilości substancji goryczkowych chmielu i pozostałego po fermentacji ekstraktu. Z goryczką piwa jest jak z temperaturą powietrza Z odczuwaniem goryczki w ustach, jest trochę tak, jak z odczuwaniem temperatury powietrza. Termometr nie odbiera dodatkowych parametrów jak wilgotność, wiatr, ciśnienie. Temperatura odczuwalna może być więc inna niż temperatura rzeczywista. Z goryczką jest podobnie. Możemy ją zmierzyć w laboratorium, ale przede wszystkim czujemy ją w ustach i to się dla nas najbardziej liczy. Najwyraźniej goryczkę wyczuwamy po przełknięciu piwa. Zostaje ona przez krótszy lub dłuższy moment w naszych ustach, na podniebieniu, na języku. W tym momencie dochodzą również takie indywidualne czynniki jak np. próg wyczuwalności goryczki. Średnio wynosi on 7 IBU. Ale u jednych może być nieco niższy i piwo będzie wydawać się bardziej gorzkie. Ktoś inny z wyższym progiem to samo piwo oceni jako mniej goryczkowe. Nie mniej ważne są też preferencje indywidualne. Niektórzy lubią mocno goryczkowe piwa i pozytywnie do nich podchodzą. Inni wolą bardziej zrównoważone i mocna goryczka będzie im nie odpowiadać. Przewidywalny poziom goryczki w piwie Piwa dzielą się na poszczególne style. Jednym z wyznaczników przynależności danego piwa do danego stylu jest stopień jego goryczy wyrażony w IBU. Jednak by lepiej wyobrazić sobie poziom goryczy, na wykresach znajduje się również poziom ekstraktu w gotowym piwie. Dla porównania poziom goryczki w pilsie niemieckim i pilznerze czeskim może być taki sam. Na wykresie widzimy jednak, że piwa niemieckie w tym stylu mają z reguły dużo niższy poziom cukrów resztkowych (ekstraktu w gotowym piwie) niż pilznery czeskie. Łatwo więc wyobrazić sobie, że piwa czeskie mimo takiej samej goryczki będą nieco pełniejsze, treściwsze, krąglejsze i mniej wytrawne niż piwa niemieckie. Na wykresie kolorem zielonym zaznaczony jest przedział goryczki dla danego stylu wyrażony w jednostkach IBU. Przykładowo dla pilsów niemieckich wynosi on 25-50 IBU, natomiast dla pilznerów czeskich 25-45 IBU. Kolor żółty oznacza natomiast zakres cukrów resztkowych (ekstraktu w gotowym piwie), który w języku angielskim określany jest mianem Final Gravity (FG). FG to ciężar właściwy piwa po przeprowadzonej fermentacji. Na potrzeby diagramu i wizualizacji stosunku goryczki do ekstraktu finalnego przyjąłem wartość w kg/m3 i wykorzystałem dwie ostatnie cyfry. Przykładowo ciężar właściwy piw typu Mild Lager waha się między 1008 a 1012 kg/m3 (1,008-1,012 g/l). Na wykresie widać więc żółtą belkę pomiędzy 8-12. Żelazna reguła przeliczania ciężaru właściwego na procenty lub jednostki Ballinga mówi nam, że dwie ostatnie cyfry należy podzielić przez 4. W przypadku Mild Lagera będzie to więc 2-3 procent lub jednostek Ballinga ekstraktu. Jak więc widać na jednym wykresie umieściłem dwie różne jednostki. Dla goryczki wykres pokazuje wartości w IBU, dla ekstraktu finalnego w kg/m3 lub g/l uwzględniając tylko dwie ostatnie cyfry. http://3.bp.blogspot.com/-RJxpYZebAG4/UQeuEwdEb2I/AAAAAAAABvM/Qg41VmrrxAo/s1600/Pale+Dark+Lager.jpg http://4.bp.blogspot.com/-lXVVBckVJg4/UQeuE8CyonI/AAAAAAAABvI/_9a782PEplg/s1600/Eng+Sco+Ir+Am+Ale.jpg http://4.bp.blogspot.com/-LNJCKTqrOjM/UQeuEwUjUXI/AAAAAAAABvE/IR9R3bMFTXY/s1600/Ger+Belg+Pol+Ale.jpg View the full article

Wyobrażasz sobie piwo bez goryczki? Chyba nie. Bo piwo bez goryczki jest jak dziewczyna bez urody. Goryczka chmielowa to jeden z najważniejszych składników budujących smakowitość piwa. To ona powoduje, że piwo z wodnego ekstraktu zbożowego przekształca się w niepowtarzalny, fascynujący i niebanalny trunek. Ten wyjątkowy w świecie napojów smak zawdzięczamy chmielowi i jego substancjom goryczkowym. O ile ekstrakt słodowy stanowi fundament smakowy piwa, o tyle chmiel i jego goryczka to element dekoracyjny, reprezentacyjny, wyróżniający, upiększający i wyjątkowy. Nie ma ornamentu bez fundamentu Fundament piwa powstaje dzięki zacieraniu czyli mieszaniu słodu jęczmienia, pszenicy czy innych zbóż z ciepłą wodą. Dzięki temu uwalniają się zawarte w słodzie cukry i inne substancje. Po odfiltrowaniu otrzymujemy brzeczkę, która jest słodka. Zawartość cukrów w brzeczce nazywamy ekstraktem czyli naszym fundamentem piwa. Bez niego mielibyśmy samą wodę. Gotując czyli warząc brzeczkę dodajemy chmielu. Mogą to być szyszki chmielowe, może być chmiel prasowany, może być ekstrakt chmielowy. W jakiejkolwiek postaci by chmiel nie występował słodką brzeczkę zaprawiamy aromatem i smakiem danego rodzaju chmielu i przede wszystkim goryczką, którą chmiel magazynuje w różnych substancjach goryczkowych. Najważniejszą z tych substancji są tzw. alfa-kwasy lub inaczej humulony. To one wpływają na końcową wytrawność piwa. Znajdują się one w listkach szyszki chmielowej zwanymi lupuliną. Dlaczego gotuje się brzeczkę Niestety owe humulony magazynujące substancje goryczkowe są niezwykle słabo rozpuszczalne w wodzie czy w brzeczce. Jedynym ratunkiem, aby wydobyć z nich goryczkę i przekazać ją słodkiej brzeczce jest gotowanie czyli warzenie. Dzięki gotowaniu brzeczki z chmielem trwającym co najmniej 60 minut następuje powolna wewnętrzna przemiana alfa-kwasów (humulonów). Ta reakcja przemiany zwana izomeryzacją nie tylko powoduje zmianę struktury alfa-kwasów, ale nawet zwiększa ich potencjał goryczkowy. Dzięki wysokim temperaturom nierozpuszczalne alfa-kwasy (humulony) zamieniają się w świetnie rozpuszczalne izo-alfa-kwasy (izohumulony). Dzięki temu podczas gotowania początkowo słodka brzeczka zaczyna robić się coraz bardziej wytrawna. IBU czyli International Bitterness Units Wraz z odkrywaniem naukowych zasad powstawania goryczki w piwie nastąpiła potrzeba jej precyzyjnego zmierzenia, określenia i unormowania. Zajęły się tym dwie organizacje: European Brewery Convention oraz American Society of Brewing Chemists. Stworzyły one tzw. International Bitterness Units czyli międzynarodowe jednostki goryczy. Organizacje te przyjęły obowiązującą obecnie zasadę, że 1 IBU odpowiada 1 miligramowi izohumulonów zawartemu w1 litrze roztworu. Od czego zależy jak gorzkie jest piwo? Wiemy już, że stopień goryczki zależy od ilości miligramów izohumulonów, które po prostu wygotowywane są z chmielu. Ale wiemy też, że brzeczka jest słodka, bo zawiera skrobię (cukry) wydobyte ze słodu. Wytrawność piwa zależy więc od ilości substancji goryczkowych, ale również od ilości cukrów w gotowym piwie. Im więcej chmielu, a mniej cukrów (ekstraktu) tym wytrawniejsze będzie piwo. Cukrów w piwie nie będzie oczywiście tyle samo, co w brzeczce. Brzeczka to gęsty, słodki płyn, który zawiera tyle ekstraktu (cukrów) ile udało się otrzymać ze słodu podczas zacierania. Przykładowo może to być 12,5%. Reszta to woda. Ale po ugotowaniu brzeczki z piwem zaczyna się kolejny ważny etap produkcji piwa czyli fermentacja alkoholowa. Do brzeczki wrzucane są więc drożdże, które jedzą cukry przerabiając je na alkohol i dwutlenek węgla. W gotowym piwie jest więc średnio 15%- 30% tego ekstraktu, który był w brzeczce. Tracimy co prawda dużo ekstraktu, ale zyskujemy alkohol A i piwo nie jest gęste, lepkie, słodko-mulące, tylko rześkie, orzeźwiające, przyjemnie goryczkowe i alkoholowe. Fundamenty piwa zależą więc od ekstraktu brzeczki, jego alkoholowa moc zależy od stopnia odfermentowania tego ekstraktu, natomiast ornament czyli goryczka to wypadkowa ilości substancji goryczkowych chmielu i pozostałego po fermentacji ekstraktu. Z goryczką piwa jest jak z temperaturą powietrza Z odczuwaniem goryczki w ustach, jest trochę tak, jak z odczuwaniem temperatury powietrza. Termometr nie odbiera dodatkowych parametrów jak wilgotność, wiatr, ciśnienie. Temperatura odczuwalna może być więc inna niż temperatura rzeczywista. Z goryczką jest podobnie. Możemy ją zmierzyć w laboratorium, ale przede wszystkim czujemy ją w ustach i to się dla nas najbardziej liczy. Najwyraźniej goryczkę wyczuwamy po przełknięciu piwa. Zostaje ona przez krótszy lub dłuższy moment w naszych ustach, na podniebieniu, na języku. W tym momencie dochodzą również takie indywidualne czynniki jak np. próg wyczuwalności goryczki. Średnio wynosi on 7 IBU. Ale u jednych może być nieco niższy i piwo będzie wydawać się bardziej gorzkie. Ktoś inny z wyższym progiem to samo piwo oceni jako mniej goryczkowe. Nie mniej ważne są też preferencje indywidualne. Niektórzy lubią mocno goryczkowe piwa i pozytywnie do nich podchodzą. Inni wolą bardziej zrównoważone i mocna goryczka będzie im nie odpowiadać. Przewidywalny poziom goryczki w piwie Piwa dzielą się na poszczególne style. Jednym z wyznaczników przynależności danego piwa do danego stylu jest stopień jego goryczy wyrażony w IBU. Jednak by lepiej wyobrazić sobie poziom goryczy, na wykresach znajduje się również poziom ekstraktu w gotowym piwie. Dla porównania poziom goryczki w pilsie niemieckim i pilznerze czeskim może być taki sam. Na wykresie widzimy jednak, że piwa niemieckie w tym stylu mają z reguły dużo niższy poziom cukrów resztkowych (ekstraktu w gotowym piwie) niż pilznery czeskie. Łatwo więc wyobrazić sobie, że piwa czeskie mimo takiej samej goryczki będą nieco pełniejsze, treściwsze, krąglejsze i mniej wytrawne niż piwa niemieckie. Na wykresie kolorem zielonym zaznaczony jest przedział goryczki dla danego stylu wyrażony w jednostkach IBU. Przykładowo dla pilsów niemieckich wynosi on 25-50 IBU, natomiast dla pilznerów czeskich 25-45 IBU. Kolor żółty oznacza natomiast zakres cukrów resztkowych (ekstraktu w gotowym piwie), który w języku angielskim określany jest mianem Final Gravity (FG). FG to ciężar właściwy piwa po przeprowadzonej fermentacji. Na potrzeby diagramu i wizualizacji stosunku goryczki do ekstraktu finalnego przyjąłem wartość w kg/m3 i wykorzystałem dwie ostatnie cyfry. Przykładowo ciężar właściwy piw typu Mild Lager waha się między 1008 a 1012 kg/m3 (1,008-1,012 g/l). Na wykresie widać więc żółtą belkę pomiędzy 8-12. Żelazna reguła przeliczania ciężaru właściwego na procenty lub jednostki Ballinga mówi nam, że dwie ostatnie cyfry należy podzielić przez 4. W przypadku Mild Lagera będzie to więc 2-3 procent lub jednostek Ballinga ekstraktu. Jak więc widać na jednym wykresie umieściłem dwie różne jednostki. Dla goryczki wykres pokazuje wartości w IBU, dla ekstraktu finalnego w kg/m3 lub g/l uwzględniając tylko dwie ostatnie cyfry. Czytaj całość na blogu autora

czyli za Wolność Waszą i Naszą! Liberty Ale zostało po raz pierwszy uwarzone w 1975, w dwóchsetną rocznicę wydarzeń, które rozpoczęły amerykańską wojnę o niepodległość. Bez wątpienia można powiedzieć, że piwo to było protoplastą współczesnych amerykańskich odmian stylów pale ale … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

na przykładzie Anchor Steam Beer. California Common to styl wyjątkowy, wywodzi się z USA, gdy tymczasem 95% piwnych stylów ma swoje korzenie w Europie, BJCP podaje jedynie 3 komercyjne przykłady tego piwa, choć to i tak bez znaczenia, bo liczy … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

i przedpremierowa degustacja Orki. Do konkursu na Blog Roku 2012 zgłosiłem się w 3. kategoriach. Blog.kopyra.com został zgłoszony w kategorii firmowe i profesjonalne (w sumie czuję się profesjonalistą, a skoro jest „lokowanie produktu”, to spokojnie myślę można go uznać za … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

czyli Wyleżakowane Portery - sezon 2. Tym razem prawdopodobnie 5-6 letni porter z Ciechanowa, kiedy jeszcze nie była używana nazwa Ciechan oraz 5- letni Brok Porter z Jędrzejowa (a nie z Koszalina), już/jeszcze pod szyldem Royal Unibrew. Pierwszy ma 18°, … Continue reading → Wyświetl pełny artykuł

Nie ukrywam, do tego tekstu zmotywowało mnie wiele pojawiających się ostatnio wpisów i dyskusji na temat blogowania, oceniania, jechania po piwach i po piwowarach. Dodam, że to moje prywatne zdanie i wszelkie pretensje można kierować do mnie.Zacznijmy od samej idei blogowania. Po co to właściwie [...] Wyświetl pełny artykuł

Wyciągnąłem to piwo z “piwniczki” ponieważ w weekend planuję uwarzyć coś ciemnego w stylu amerykańskim. Dobrze jest rozpoznać teren, zanim przystąpi się do roboty. Na tapetę biorę zatem brown ale w wariacji amerykańskiej, chmielonej mocniej, z użyciem lokalnych odmian chmielu. Brekle’s Brown uwarzono w San Francisco w Anchor Brewing Company. Browar słynie ze swojego Anchor Steam Beer (po polsku piwo parowe), które jest specjalnością Californii i prekursorem stylu piwnego zwanego california common. Pewnie będzie jeszcze okazja wziąć ten styl na tapetę, więc na razie zainteresowanych tematem odsyłam do źródeł, a sam przechodzę do meritum. Brekle’s Brown to piwo typu single hop, czyli nachmielone tylko jednym rodzajem chmielu, zarówno na goryczkę, jak i na aromat. W tym przypadku dochodzi zapewne jeszcze tak zwane chmielenie na zimno. Polega ono na dodaniu chmielu na etapie fermentacji/leżakowania celem uzyskania jeszcze intensywniejszego aromatu. W przypadku Brekle’s Brown zastosowano chmiel Citra. Jak sama nazwa mówi, należy spodziewać się wyraźnego aromatu cytrusowego, dość typowego dla piw rzemieślniczych zza wielkiej wody. Nazwa piwa pochodzi od nazwiska założyciela i pierwszego piwowara browaru Anchor – Gottlieba Brekle – na którego cześć trunek uwarzono. Na krawatce browar chwali się, że dzięki zastosowaniu specjalnego palonego słodu ich piwo zyskuje ciemny, rdzawy kolor i głębie smaku, ale bez typowej dla piw ciemnych ciężkości. Jak to mawiają – we will see … Brekle’s Brown – american brown ale Ekstrakt nieznany, alkohol 6% Wygląd: krystalicznie czyste, kasztanowe, z bujną puszystą beżową pianą o dość grubym ziarnie, która utrzymuje się dzielnie i pięknie znaczy szkło. Aromat: wyraźny i harmonijny – połączenie grejpfruta z opiekanym słodem i karmelem. Nic tu się nie wybija nadto, a wymienione trzy składniki znakomicie ze sobą współgrają. W miarę ogrzewania pojawiają się ciemne owoce – śliwki, czarna porzeczka, rodzynki. Wysycenie: umiarkowane, przyjemnie podszczypuje język. Smak: słodowo-owocowy (porzeczki czarne i czerwone), wyraźnie kwaskowaty. Czuć opiekane tosty i odrobinę orzechów. Stosunkowo wysoka goryczka (grejpfrutowa, żywiczna) dochodzi do głosu dość późno i przez chwilę pozostaje na języku. Nie jest ona na pewno tak intensywna jak w IPA. Bliżej jej do uczciwie nachmielonego pilznera. Odczucie w ustach: piwo jest stosunkowo wytrawne, pełnia nieco poniżej średniej. W odczuciu dość agresywne, szorstkie na co wpływa szczypiące wysycenie i grejpfrutowa, nieco ściągająca, goryczka. Wrażenie ogólne: Brekle’s Brown to ciekawe połączenie grzecznego brown ale z agresywnym india pale ale. Z jednej strony mamy tu przyjemną ciemno-słodową bazę z nutą opiekaną, orzechową, sporo ciemnych owoców oraz cytrusy w aromacie i goryczce. Piwo jest z jednej strony barwne i złożone, a z drugiej lekkie, sesyjne, pomimo sporej zawartości alkoholu (6%). W aromacie geniusz, w smaku .. mogło by być lepiej. Ktoś kiedyś wspominał, że chmiel Citra nie daje zbyt ciekawej goryczki i to piwo jest na to niezłym przykładem. Sumarycznie jest to jednak harmonijny zacny trunek i bez dwóch zdań należy mu się wysoka nota. Ocena: 7/10 Wyświetl pełny artykuł

Zmiana świadomości piwnej w Polsce, wzrost wiedzy i odwagi w sięganiu po nowe style piwne zauważyła również Kompania Piwowarska, największy producent piwa w kraju. Na zimę postanowiła więc dołożyć swoje trzy grosze i wypuścić cztery nowe piwa, w czterech różnych stylach. Krok ze wszech miar godny pochwały, bo w dobrym kierunku. Szkoda tylko, że tak naprawdę to mały kroczek. Taki tip-topek, a w zasadzie cztery. Plus jeden, bo ostatnio doszło również Książęce Korzenne, które nie zdążyło trafić na zdjęcie. Co nowego serwuje Kompania Piwowarska? http://3.bp.blogspot.com/-_ZkZOISRSWo/UQKBLQXt5JI/AAAAAAAABtg/PXzCHZohWwA/s400/Ksi%C4%85%C5%BC%C4%99ce+seria.JPG * Tyskie Klasyczne - to piwo na granicy dwóch stylów: European-Style Mild Lager i European-Lager. Mild Lager zawsze ma niską goryczkę, lekką pełnię smakową i niski poziom alkoholu do 5%. Lager lub Helles ma podobną budowę słodową, jednak więcej goryczki chmielowej. Dla Lagera goryczka zaczyna się w miejscu, w którym dla Mild Lagera się kończy. Czyli 16 IBU. Tyskie Klasyczne to jednak Mild Lager. Aromat ma wyraźnie słodowy z kwiatowymi nutami i schowaną zielenią chmielu. Otwarcie smakowe jest bardzo łagodne i dobrze zbalansowane, a taki smak pozostaje do końcówki - łagodnej, niskiej, krótkiej. Co ciekawe piwo prezentuje się zupełnie dobrze. Piana w zasadzie w ogóle nie znika - cały czas pozostaje w postaci wierzchniej otuliny. Podsumowując: Klasyczne to górne granice Mild Lagera z dużym naciskiem na mild. http://2.bp.blogspot.com/-PpjHWkJRE20/UQKBLKVNrjI/AAAAAAAABtc/2xUvxncJ5G8/s320/Ksi%C4%85%C5%BC%C4%99ce+Czerwony+Lager.JPG * Książęce Czerwony Lager - to piwo warzone w stylu dobrze znanym po drugiej stronie oceanu. Styl ten to Amber lub Red Lager. Jego cechą charakterystyczną jest dość lekka budowa słodowa i niski poziom goryczki chmielowej w aromacie i smaku. W zamian za to winien być wyczuwalny nienachalny słód karmelowy wpływający również na przyczerwienienie barwy. Estrów i aromatów maślanych być nie powinno. A jakie jest piwo od KP? Stylowo zupełnie dobre. Bardzo delikatnie słodowe, lekka słodycz karmelowa wpływa na aromat i smak, goryczka mocno stonowana, bardzo krótki posmak. Jedynie diacetyl (aromat świeżego masła) jest wyczuwalny, choć być nie powinien. To piwo mocno złagodzone, aromat i smak jest na bardzo niskich poziomach indywidualności. W zamian za to pijemy piwo, które każdy wypić może. * Ciemne Łagodne - to piwo w stylu Dark Lager, znowu świetnie znanym szczególnie w USA. Styl ten cechuje czysta, lekka treściwość z aromatyczno-smakową domieszką łagodnego karmelu i palonych słodów. Chmiele powinny być dozowane bardzo skąpo, tak by goryczka nie przeważała. Ciemne Łagodne to piwo wręcz słodkie. Balans słodyczy i goryczy przesunięty jest w stronę tej pierwszej. Wysokie nagazowanie i niski alkohol 4,1% co prawda łagodzą ciężkość słodyczy, ale piwo to jest mimo wszystko niezrównoważone. Końcówka jest półsłodka i krótka. Wszystko w tym piwie jest niewyraźne. Do tego stopnia, że można zadać sobie pytanie czy to jeszcze piwo, czy już jakiś napój na bazie piwa z domieszką alkoholu. Jednym słowem łagodność tego piwa poszła za daleko! * Książęce Złote Pszeniczne - to piwo zostało zrobione na siłę i niestety czuć to w aromacie i smaku. Piwo pszeniczne, do którego użyto drożdży dolnej fermentacji. Nie jest to jednak Weissbierpils czyli mieszanka pilsa i hefeweizena, znana od 2005 r. Jest to nowy, amerykański wynalazek szumnie nazwany Light American Wheat Ale with Lager Yeast. Stworzony specjalnie dla browarów, które mają problemy z równoczesnym użyciem drożdży dolnej i górnej fermentacji. Złotemu Pszenicznemu brakuje więc wszystkiego tego, co weizeny mają do zaoferowania czyli aromatu goździkowo-bananowego, smaku lekko kwaskowego, pszenicznej budowy piwa i minimalnej goryczki chmielowej. Chociaż nie, akurat ten ostatni punkt został świetnie zrealizowany, a nawet z nawiązką. Smak KZP to słodowa breja, której nie ratuje nawet solidna karbonizacja. Owszem, Ameryce dużo zawdzięczamy jeżeli chodzi o rozwój piwowarstwa. Ale pewne rzeczy możemy spokojnie przemilczeć. * Książęce Korzenne Aromatyczne - ma przyjemny typowy aromat goździkowo-cytrusowy z wtrąceniami winnymi. Bardzo przypomina zwykłego winnego grzańca. Smak jest łagodny, choć lekko piekący, piernikowo-imbirowy. Piwo jest półsłodkie, nie mulące i alkoholowo lekkie, choć dość treściwe w smaku, szczególnie jeżeli pijemy całe 0,5 litra. Pod względem alkoholu nawet za lekkie, bo do obecnych 5 procent można by śmiało dorzucić niemal 1 procent. Piwo proste, bez żadnych smakowych cymesów, stworzone dla wielbicieli piw korzennych lub zimowych grzańców na szybko. Wszystkie najnowsze piwa Kompani Piwowarskiej mają jedną cechę wspólną: są łagodne, do bólu łagodne i przewidywalne. Są to piwa miękkie, nastawione na masowego odbiorcę. Trudno się dziwić, bo KP to tak duża firma, że małe grupki smakoszy giną w oceanie niezidentyfikowanej unifikacji. Niektórzy krytykują nowe piwa KP za pozbawiony mocnego, dosadnego smaku koncernowy styl. I mają rację. Bo KP z jednej strony przewróciła swoje portfolio do góry nogami i wprowadziła nowe gatunki. Ale z drugiej strony świadomie wybrała takie, które nie zakłócą ogólnego leitmotivu: lekkie, łatwe i przyjemne. Ale też mało ambitne. KP ma pełen techniczno-intelektualny potencjał, by zrobić coś naprawdę mocnego i bezceremonialnego. A kumpel-marketingowiec powiedziałby nawet: kultowego. Ale jeżeli decyzje podejmuje Headquarter London to pewnie długo będziemy czekać. View the full article